Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η Λερναία Ύδρα του φασισμού

Η ανάρ­τη­ση απο­τε­λεί μέρος του αφιε­ρώ­μα­τός μας στην Αντι­φα­σι­στι­κή Νίκη των Λαών

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Ο ιστο­ρι­κός ιστός μιας επο­χής μπλέ­κει δια­λε­κτι­κά με όσα προη­γή­θη­καν και με αυτά που έπο­νται. Ή ενί­ο­τε και με τη μυθο­λο­γία, που εξυ­φαί­νει δικές της ιστο­ρί­ες, ανα­κα­τεύ­ο­ντας το μύθο με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Η ιστο­ρία του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου έχει τις ρίζες της σε όσα έμει­ναν να εκκρε­μούν από τον πρώ­το και κλη­ρο­δό­τη­σε με τη σει­ρά της μια σει­ρά ανοι­χτά ζητή­μα­τα στη μετα­πο­λε­μι­κή περί­ο­δο του λεγό­με­νου «ψυχρού πολέ­μου», που έκλει­σε τις εκκρε­μό­τη­τες που άφη­σαν οι δύο προη­γού­με­νοι και κυρί­ως το ρήγ­μα στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυσίδα.

Η σοβιε­τι­κή Ρωσία ήταν υπο­χρε­ω­μέ­νη να κατα­γά­γει μια σει­ρά ηρά­κλειους άθλους, ήδη από την κού­νια της, όταν ο «ιμπε­ρια­λι­στι­κός όφις» εκστρά­τευ­σε και επι­χεί­ρη­σε να πνί­ξει τη νέα, επα­να­στα­τι­κή εξου­σία εν τη γενέ­σει της. Το τέλος αυτής της ιστο­ρί­ας (όχι με την έννοια του Φου­κου­γιά­μα) ήρθε το 91’, την χρο­νιά που κατά τρα­γι­κή ιστο­ρι­κή ειρω­νεία, το κλι­μά­κιο του κόμ­μα­τος που επι­σκέ­φτη­κε τη Μόσχα απέ­δω­σε στον Γκορ­μπα­τσόφ ένα άγαλ­μα του ημί­θε­ου για το ηρά­κλειο έργο που επι­τε­λού­σε –και η ουσία του δεν είχε γίνει ακό­μα αντι­λη­πτή από πολ­λούς κομ­μου­νι­στές ανά την υφήλιο.

Ενδιά­με­σα, ο σοβιε­τι­κός λαός πέτυ­χε πολ­λούς άθλους στα πλαί­σια της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης και ένας από τους πιο σημα­ντι­κούς ήταν το τσά­κι­σμα του φασι­σμού, που συν­δε­ό­ταν άμε­σα με το καθή­κον της οικο­δό­μη­σης. Όπως έλε­γε ο Στά­λιν, στην άτυ­πη εκφώ­νη­ση-προ­α­ναγ­γε­λία του άθλου, η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση έπρε­πε να καλύ­ψει μες σε δέκα χρό­νια την καθυ­στέ­ρη­ση και την από­στα­ση ενός αιώ­να που την χώρι­ζε από την προηγ­μέ­νη καπι­τα­λι­στι­κή δύση, αν δεν ήθε­λε να συντρι­βεί. Κάτι σα μαρα­θώ­νιος με ρυθ­μό σπριντ, δηλα­δή, που έβγα­λε νικη­τές τους σοβιε­τι­κούς στο φότο φίνις.

Ο άθλος αυτός παρου­σιά­ζει αρκε­τές ομοιό­τη­τες με τον άθλο του Ηρα­κλή, που σκό­τω­σε τη Λερ­ναία Ύδρα, έχο­ντας τη βοή­θεια του ανι­ψιού του Ιόλα­ου –που εμπε­ριέ­χει τη λέξη λαός. Δεν είναι τυχαί­ος άλλω­στε ο τίτλος «αντι­φα­σι­στι­κή νίκη των λαών» που έχει δοθεί στην επι­κρά­τη­ση κατά του ναζι­σμού στο δεύ­τε­ρο παγκό­σμιο πόλε­μο. Τα ένο­πλα, λαϊ­κά κινή­μα­τα αντί­στα­σης στις περισ­σό­τε­ρες κατε­χό­με­νες χώρες συνέ­βα­λαν τα μέγι­στα στον αντι­φα­σι­στι­κό αγώ­να (και την άμυ­να της ΕΣΣΔ ειδι­κό­τε­ρα) και προ­σέ­φε­ραν σπου­δαί­ες υπη­ρε­σί­ες, έχο­ντας πολύ πιο απο­φα­σι­στι­κό ρόλο από τη συμ­βο­λι­κή συμ­βο­λή των άλλων συμ­μα­χι­κών δυνά­με­ων, που δέη­σαν να ανοί­ξουν το δεύ­τε­ρο μέτω­πο μόλις το καλο­καί­ρι του 44’. Στις γραμ­μές τους αγω­νί­στη­καν ήρω­ες (άπαρ­τα βου­νά) που με τους άθλους τους έγι­ναν μύθος ή παρέ­μει­ναν ανώ­νυ­μοι, βάζο­ντας όμως το δικό τους πολύ­τι­μο λιθα­ρά­κι. Ημί­θε­οι θνη­τοί που πέρα­σαν στην αθα­να­σία για τα κατορ­θώ­μα­τα και τον ηρω­ι­σμό τους.

Υπήρ­χε όμως και μια βασι­κή δια­φο­ρά. Ο Ηρα­κλής έκο­ψε τα κεφά­λια της Λερ­ναί­ας Ύδρας και έκαι­γε τους ακέ­φα­λους κορ­μούς, για να μην ξανα­φυ­τρώ­σουν. Αντι­θέ­τως, οι λαοί κατά­φε­ραν να κόψουν το κεφά­λι του ναζι­στι­κού φιδιού, χωρίς να σκο­τώ­σουν όμως και την καπι­τα­λι­στι­κή μήτρα που το γεν­νά­ει. Και έτσι σήμε­ρα το βλέ­πουν να φυτρώ­νει πάλι, πιο απει­λη­τι­κό από ποτέ, μετά από τη νίκη της αντεπανάστασης.

Το επι­μύ­θιο αυτής της επο­ποι­ί­ας κι η ιστο­ρι­κή απο­τί­μη­ση της τακτι­κής των Λαϊ­κών Μετώ­πων στον και­ρό τους (όχι από τη σκο­πιά της σημε­ρι­νής συγκυ­ρί­ας, αλλά με βάση την ύπαρ­ξη της ΕΣΣΔ και τις δοσμέ­νες συν­θή­κες) δεν είναι εύκο­λο να χωρέ­σει σε ένα κλεί­σι­μο. Σε κάθε περί­πτω­ση όμως, το τσά­κι­σμα του φασι­σμού και της μήτρας που το γεν­νά­ει και το εκτρέ­φει, του συστή­μα­τος δηλ που κλω­σά­ει το αυγό του φιδιού, περ­νά­ει υπο­χρε­ω­τι­κά από το δύσκο­λο κι ανη­φο­ρι­κό δρό­μο της Αρε­τής κι όχι από κάποιο εύκο­λο, εκλο­γι­κό μονο­πά­τι της Κακί­ας. Κι αυτό το συμπέ­ρα­σμα μένει ως στέ­ρεα παρα­κα­τα­θή­κη και βάση για την επό­με­νη, ορι­στι­κή νίκη των λαών.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο