Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η λογοκρισία εναντίον του Joker και η επικαιρότητα των εξεγέρσεων

Γρά­φει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

Το Joker είναι μια πάρα πολύ καλή ται­νία. Μια ται­νία καθρέ­φτης της επο­χής μας. Για τις κοι­νω­νι­κές ανι­σό­τη­τες, για τον θεσμο­θε­τη­μέ­νο ρατσι­σμό στους ψυχι­κά πάσχο­ντες και για άλλα. Είναι ασφα­λώς κι ένα πολύ ενδια­φέ­ρον origin του Joker ή του­λά­χι­στον μία ενδια­φέ­ρου­σα εκδο­χή του χαρα­κτή­ρα. Αν κι η ται­νία δεν συμπε­ρι­λαμ­βά­νε­ται στην επί­ση­μη σει­ρά του υπε­ρη­ρω­ι­κού, κινη­μα­το­γρα­φι­κού κύκλου της Warner Bros και της DC.

Στο Joker, λοι­πόν, και προς το τέλος της ται­νί­ας, (ακο­λου­θούν spoilers) πραγ­μα­το­ποιεί­ται μία εξέ­γερ­ση των εξα­θλιω­μέ­νων, των αδι­κη­μέ­νων και των ανθρώ­πων του περι­θω­ρί­ου. Μία εξέ­γερ­ση με πολιτική/κοινωνική αφε­τη­ρία, όχι όμως και με πολι­τι­κούς στό­χους. Ας συνυ­πο­λο­γί­σου­με σε αυτό το σημείο ότι η ται­νία ως χολι­γου­ντια­νή παρα­γω­γή μπο­ρεί να έχει πολι­τι­κό πρό­ση­μο, ως παρά­γω­γο της επο­χής της και λόγω της θεμα­το­λο­γί­ας της, αλλά αδυ­να­τεί να προ­χω­ρή­σει το ζήτη­μα παρα­πέ­ρα, ως παρα­γω­γή των μεγά­λων στού­ντιο. Ούτε το θέλει. Ούτε χρειά­ζε­ται να το κάνει βέβαια καθώς απο­τε­λεί την κινη­μα­το­γρα­φι­κή προ­σέγ­γι­ση ενός κόμικ αντι­ή­ρωα, ενταγ­μέ­νη σε πιο ρεα­λι­στι­κά πλαίσια.

Κι όμως! Η κρα­τι­κή λογο­κρι­σία, και καθώς η ται­νία γνω­ρί­ζει μια εντυ­πω­σια­κή ανα­γνώ­ρι­ση σε πλή­θος κόσμου και κυρί­ως για τον τρό­πο που απει­κο­νί­ζει την κοι­νω­νία του Γκό­θαμ Σίτυ που απο­τε­λεί μια κρι­τι­κή ματιά στην δική μας κοι­νω­νία, δεν διστά­ζει να προ­χω­ρή­σει στην εφαρ­μο­γή της πιο σκλη­ρής κατα­στο­λής αξιο­ποιώ­ντας εργα­λεία της μετα­ξι­κής δικτα­το­ρί­ας! Και τα οποία πρέ­πει και χρειά­ζε­ται να καταρ­γη­θούν άμε­σα. Κάθε εργα­ζό­με­νος και εργα­ζό­με­νη, κάθε άνθρω­πος της τέχνης και του πολι­τι­σμού πρέ­πει να δεί­ξει την αντί­θε­ση του σε αυτές τις λογικές.

Γνω­ρί­ζουν άλλω­στε, το πολι­τι­κό προ­σω­πι­κό του κρά­τους, των διά­φο­ρων κυβερ­νή­σε­ων και της αστι­κής τάξης, καλύ­τε­ρα από τον καθέ­να μας, ότι τα φαι­νό­με­να της κατα­πί­ε­σης για τα οποία έχουν άμε­ση ευθύ­νη για την δημιουρ­γία τους, μπο­ρούν να οδη­γή­σουν σε εξε­γερ­σια­κά φαι­νό­με­να. Ο Δεκέμ­βρης του 2008 εδώ, στην χώρα μας, η Αρα­βι­κή Άνοι­ξη αλλά ακό­μα κι οι πιο πρό­σφα­τες εξε­λί­ξεις στο Εκουα­δόρ, στο Λίβα­νο, την Κατα­λω­νία και το Χονγκ Κονγκ (άσχε­τα από την προ­σέγ­γι­ση που μπο­ρεί να έχει ο καθέ­νας για τα κίνη­τρα των κινη­το­ποι­ή­σε­ων αυτών) μπο­ρούν να επι­βε­βαιώ­σουν αυτήν την εικό­να. Αν οι εξε­γέρ­σεις μπο­ρούν να απο­κτή­σουν εκεί­να τα ανα­γκαία χαρα­κτη­ρι­στι­κά που θα φέρουν το τέλος των κοι­νω­νι­κών ανι­σο­τή­των και της προ­λε­τα­ριο­ποί­η­σης είναι μια άλλη ιστο­ρία… Προ­φα­νώς, αυτό δεν πρό­κει­ται να το κάνει μια ται­νία όπως το Joker, που ‑ας το έχου­με ξεκά­θα­ρο- από τέτοιες τακτι­κές λογο­κρι­σί­ας μόνο κερ­δι­σμέ­νη μπο­ρεί να βγει απο­κτώ­ντας στοι­χεία που δεν έχει και που κακώς της χρε­ώ­νουν. Όχι πως η ται­νία έχει ανά­γκη από μια τέτοια δια­φή­μι­ση, φυσικά.

Το ζήτη­μα πάντως δεν είναι να γίνει μια κρι­τι­κή απο­τί­μη­ση της ται­νί­ας (θα γίνει σε επό­με­νο δημο­σί­ευ­μα του Ατέ­χνως) ή των διά­φο­ρων εξε­γέρ­σε­ων σήμε­ρα ή στο πρό­σφα­το παρελ­θόν αλλά να ανοί­ξει η συζή­τη­ση για το πως μπο­ρού­με να αντι­με­τω­πί­σου­με ουσια­στι­κά τα φαι­νό­με­να της λογο­κρι­σί­ας που ούτε και­νούρ­για είναι (δεί­τε σχε­τι­κά στο σχό­λιο “Δεξιά-Αντι­δε­ξιά και Joker” του Ηρα­κλή Κακα­βά­νη), ούτε παύ­ουν να είναι επι­κίν­δυ­να. Και, προ­φα­νώς, χρειά­ζε­ται να ανοί­ξει η συζή­τη­ση για το πως οι εξε­γέρ­σεις του άμε­σου μέλ­λο­ντος δεν θα είναι απλά επί­και­ρες και θέμα συζή­τη­σης στο δια­δί­κτυο, ούτε θα λει­τουρ­γούν μόνο ως φόβη­τρο του αντι­πά­λου, αλλά ότι θα είναι και νικηφόρες. 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο