Η μέρα που δάκρυσε ο Μίσα

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανάκης //

Ήταν στους Ολυ­μπια­κούς αγώ­νες της Μόσχας, στις 3 Αυγού­στου 1980, που το αρκου­δά­κι δάκρυ­σε στην τελε­τή λήξης. Ποιος ξέρει αν έκλαι­γε για τα ένδο­ξα και παρελ­θό­ντα ή τα δυστυ­χι­σμέ­να μελ­λού­με­να. Ίσως να προ­εί­δε τους αλα­λά­ζο­ντες λιλι­πού­τειους, να τρέ­χουν να κατα­βά­λουν τον Γκιού­λι­βερ. Να χάνο­νται οι δου­λειές των ανθρώ­πων. Τα σπί­τια, τα σχο­λεία, τα νοσο­κο­μεία. Τα αυτο­νό­η­τα δικαιώ­μα­τα των λαών της ΕΣΣΔ να γίνο­νται ζητού­με­να και άπια­στα. Να γκρε­μί­ζο­νται αγάλ­μα­τα των κομ­μου­νι­στών Ηρώ­ων και στη θέση τους να στή­νο­νται των ναζι­στών δολοφόνων.

Ίσως να προ­εί­δε τον μεσαί­ω­να που πρό­βα­λε, ξανά, από το βάθος της ιστο­ρί­ας. Τον Μαγια­κόφ­σκι να γκρε­μί­ζε­ται από «το σύν­νε­φο με τα παντε­λό­νια», τον Γιε­σέ­νιν να θρη­νεί την Ισι­δώ­ρα του, τον Γεφτου­σέν­κο να γρά­φει τους ματω­μέ­νους στί­χους του «Μπά­μπι Γιαρ», τον Γκόρ­γκι ανή­μπο­ρο πια να ταΐ­σει πει­να­σμέ­να βρέ­φη. Το άλο­γο του Ντον­σκόι να κλαίει.

Τον Γκα­γκά­ριν να εκστα­σιά­ζε­ται απ’ το ελά­χι­στο της γης μέσα στο Σύμπαν. Ίσως από ψηλά να πήρε το μάτι του την χερ­σό­νη­σο Σοστα­κό­βιτς, πέρα στην Ανταρ­κτι­κή, στη νήσο Αλε­ξά­ντερ και ν’ άκου­σε τον βόμ­βο του αερο­πλά­νου που έσπα­γε τον απο­κλει­σμό της ηρω­ι­κής πόλης μετα­φέ­ρο­ντας τις παρ­τι­τού­ρες από την Συμ­φω­νία του Λένινγκραντ.

Να ένιω­σε το από­κο­σμο δέος των ναζι­στών καθώς από τα μεγά­φω­να τους έφτα­ναν οι νότες της.

Μπο­ρεί να πήρε τ’ αυτί του και καμιά ντου­φε­κιά του Ντερ­σού Ουζα­λά που ενέ­πνευ­σε τον Ακί­ρα Κου­ρο­σά­βα. Να θρή­νη­σε τα εκα­τομ­μύ­ρια των νεκρών που χρειά­στη­καν για να καρ­φω­θεί το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο στην καρ­διά του φασι­στι­κού κτήνους.

Να προ­εί­δε τη σκο­τει­νιά που ερχό­ταν. Την εξα­φά­νι­ση της μεγά­λης του χώρας που έστει­λε τη Γυναί­κα στο διά­στη­μα, τη Γιου­γκο­σλα­βία να τη δια­λύ­ουν στα εξ ων συνε­τέ­θη, την Τσε­χο­σλο­βα­κία να δια­σπά­ται, το Ιράκ και τη Λιβύη να είναι παρελ­θόν, τη ματω­μέ­νη Συρία, τα ματά­κια των κάτι­σχνων παι­διών της Υεμέ­νης να σβή­νουν απ’ την πεί­να ή να εξα­ε­ρώ­νο­νται από τις βόμ­βες και τους πυραύ­λους. Τα εκα­τομ­μύ­ρια των ανέρ­γων να έρχο­νται από ένα μέλ­λον χωρίς μέλ­λον, τα άνερ­γα κατα­θλι­πτι­κά παι­διά, τον μεσαί­ω­να που έμελ­λε να εισέλ­θει η ανθρωπότητα.

Ήταν κάπο­τε μια μεγά­λη χώρα που την έλε­γαν Σοβιε­τι­κή Ένω­ση θα διη­γού­μα­στε στα παι­διά μας. Μια χώρα που στά­θη­κε μεγά­λη για τον ανή­μπο­ρο όπου γης, που ενέ­πνευ­σε εκα­τομ­μύ­ρια αγω­νι­ζό­με­νους ανθρώ­πους σ’ όλο τον κόσμο. Που ανύ­ψω­σε την επι­στή­μη και την τέχνη προ­σφέ­ρο­ντας τη γνώ­ση τους στους λαούς της.

Ήταν η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση. Η μεγά­λη χώρα των Λένιν – Στά­λιν. Στην ανά­μνη­σή της θα δακρύ­ζου­με κι εμείς. Ίσως κι απ’ το βάρος της υπο­χρέ­ω­σης να φτιά­ξου­με πάλι τέτοιες χώρες, να προσ­δώ­σου­με νόη­μα στην ύπαρ­ξή μας και μέλ­λον στη ζωή μας.

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ