Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η μεγάλη εικόνα

Είναι πραγ­μα­τι­κή πρό­κλη­ση, για κάθε ασθε­νή, για κάθε χρό­νιο πάσχο­ντα ή για όποιον έχει περά­σει έστω και έξω από ένα κρα­τι­κό νοσο­κο­μείο, η προ­σπά­θεια της κυβέρ­νη­σης και των προ­πα­γαν­δι­στών της να αξιο­ποιούν τρα­γι­κά περι­στα­τι­κά, όπως αυτά των προη­γού­με­νων βδο­μά­δων, για να δεί­ξουν ως «διέ­ξο­δο» την έντα­ση της επι­χει­ρη­μα­τι­κής δρά­σης στη δημό­σια Υγεία.

Η «μεγά­λη εικό­να» δεί­χνει τις χιλιά­δες περι­πτώ­σεις ασθε­νών που στε­νά­ζουν από τις ελλεί­ψεις στη στε­λέ­χω­ση και την υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση των νοσο­κο­μεί­ων, για τις οποί­ες φέρουν ευθύ­νη όλες δια­χρο­νι­κά οι κυβερνήσεις.

Για παρά­δειγ­μα, πόσες ανε­πα­νόρ­θω­τες ζημιές συντε­λού­νται αυτήν τη στιγ­μή στους εκα­το­ντά­δες ασθε­νείς που βρί­σκο­νται σε θέσεις ανα­μο­νής για ένα χει­ρουρ­γείο σε μεγά­λα νοσο­κο­μεία, όπως το «Θριά­σιο»; Ποιος ευθύ­νε­ται για την τρα­γω­δία που ζουν οικο­γέ­νειες καρ­κι­νο­πα­θών, όπως η περί­πτω­ση ασθε­νούς που ανέ­δει­ξε χτες η εφη­με­ρί­δα μας, ο οποί­ος μετα­βαί­νει κάθε τόσο στην Αθή­να από επαρ­χια­κή πόλη λόγω έλλει­ψης ογκο­λό­γου, και που τώρα μαθαί­νει ότι ούτε στην Αθή­να μπο­ρεί να εξυ­πη­ρε­τη­θεί; Πόσοι θα μπο­ρού­σαν να προ­λά­βουν ασθέ­νειες αν ήταν ανε­πτυγ­μέ­νο ένα ευρύ δίκτυο δομών Πρω­το­βάθ­μιας Υγεί­ας, με ευθύ­νη του κρά­τους; Επί­σης, αν δεν χρεια­ζό­ταν οι ασθε­νείς να περι­μέ­νουν για βδο­μά­δες και μήνες για μια εξέ­τα­ση που μπο­ρεί να απο­βεί σωτή­ρια για το μέλ­λον, αν δεν σκέ­φτο­νται διαρ­κώς πόσο μπο­ρεί να «κοστί­σει» μια ιατρι­κή πρά­ξη; Ποιος ευθύ­νε­ται για το σμπα­ρα­λια­σμέ­νο ΕΚΑΒ, για το γεγο­νός ότι σε ολό­κλη­ρα νησιά, που ειδι­κά το καλο­καί­ρι «βου­λιά­ζουν» από του­ρί­στες, δια­τί­θε­ται το πολύ ένα ασθε­νο­φό­ρο, κι αυτό κάθε τόσο είναι σε αχρη­στία λόγω βλάβης;

Αυτή η «μεγά­λη εικό­να» του δημό­σιου συστή­μα­τος Υγεί­ας φαί­νε­ται ακό­μα πιο κρυ­στάλ­λι­να όσο «τρα­βιέ­ται» η κουρ­τί­να του κορο­νοϊ­ού που μετέ­τρε­ψε κάμπο­σα νοσο­κο­μεία σε «μιας νόσου». Έτσι, σήμε­ρα, που υπο­τί­θε­ται ότι έχει «επα­νέλ­θει η κανο­νι­κό­τη­τα», η κάθε εφη­με­ρία σε μεγά­λα νοσο­κο­μεία εξα­κο­λου­θεί να είναι μια ανα­μέ­τρη­ση για τους απο­κα­μω­μέ­νους υγειο­νο­μι­κούς, ενώ τα ράν­τζα είναι μόνι­μα στους δια­δρό­μους.

Οι ελλεί­ψεις προ­σω­πι­κού έχουν παγιω­θεί, με πάνω από 30.000 κενές οργα­νι­κές θέσεις και 6.000 κενές οργα­νι­κές θέσεις για­τρών. Αυτή η «μεγά­λη εικό­να» περι­λαμ­βά­νει και τα 8 νοσο­κο­μεία που έκλει­σαν πριν από μια δεκα­ε­τία και από τότε όλες οι κυβερ­νή­σεις κρα­τούν κλει­στά, μαζί με τις εκα­το­ντά­δες πρω­το­βάθ­μιες δομές στις οποί­ες μπή­κε λου­κέ­το ή συγ­χω­νεύ­θη­καν, με απο­τέ­λε­σμα να υπάρ­χει μεί­ω­ση σχε­δόν κατά 50% του προ­σω­πι­κού τους.

Στη «μεγά­λη εικό­να», λοι­πόν, των ξεχαρ­βα­λω­μέ­νων δημό­σιων νοσο­κο­μεί­ων, που φέρει την υπο­γρα­φή της λογι­κής «κόστους — οφέ­λους», η κυβέρ­νη­ση προ­σθέ­τει διαρ­κώς και νέες πινε­λιές επι­χει­ρη­μα­τι­κής δρά­σης. Σε αυτό το πλαί­σιο το «νέο ΕΣΥ» προ­βλέ­πει περισ­σό­τε­ρες συγ­χω­νεύ­σεις και λου­κέ­τα σε δημό­σια νοσο­κο­μεία, με κρι­τή­ριο μάλι­στα τη …χιλιο­με­τρι­κή από­στα­ση μετα­ξύ τους. Το ίδιο κρι­τή­ριο φέρ­νει τα απο­γευ­μα­τι­νά χει­ρουρ­γεία επί πλη­ρω­μή στα δημό­σια νοσο­κο­μεία, περισ­σό­τε­ρους «κόφτες» στην πρό­σβα­ση σε δωρε­άν υπη­ρε­σί­ες Υγεί­ας μέσα από τον θεσμό του «προ­σω­πι­κού για­τρού» κ.ο.κ.

Αυτήν την πολι­τι­κή από την αρχή της παν­δη­μί­ας μέχρι και σήμε­ρα πλη­ρώ­νει πανά­κρι­βα ο λαός, μετρώ­ντας πάνω από 30.000 νεκρούς, ανθρώ­πους που με τον κορο­νο­ϊό φορ­τώ­θη­καν νέα προ­βλή­μα­τα υγεί­ας, που δεν έχουν πρό­σβα­ση σε δωρε­άν ιατρι­κές υπη­ρε­σί­ες απο­κα­τά­στα­σης. Μάλι­στα, η κυβέρ­νη­ση από τώρα «κλεί­νει ραντε­βού» για μια από τα ίδια μετά το φθι­νό­πω­ρο. Και την ίδια στιγ­μή που ο ιδιω­τι­κός τομέ­ας θησαύ­ρι­σε κατά τη διάρ­κεια της παν­δη­μί­ας και με τις κρα­τι­κές επι­δο­τή­σεις και με την «κάλυ­ψη» του κενού που άφη­σε το κρα­τι­κό σύστη­μα Υγεί­ας, τώρα η κυβέρ­νη­ση του ανοί­γει ακό­μα πιο διά­πλα­τα τις πόρ­τες για περισ­σό­τε­ρες μπίζ­νες σε «συνερ­γα­σία» με το δημό­σιο σύστημα.

Η κατά­στα­ση στα δημό­σια νοσο­κο­μεία επι­βε­βαιώ­νει κάθε ώρα και στιγ­μή ότι δεν μπο­ρεί να συνα­ντη­θεί που­θε­νά η ουσια­στι­κή προ­ά­σπι­ση της υγεί­ας του λαού με την ενί­σχυ­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομίλων.

Αυτή η κερ­δο­φο­ρία άλλω­στε έχει ως προ­α­παι­τού­με­νο τη συντο­νι­σμέ­νη επί­θε­ση στην πιο ζωτι­κή ανά­γκη του λαού: Στην απρό­σκο­πτη πρό­σβα­ση, χωρίς όρους και προ­ϋ­πο­θέ­σεις, σε δωρε­άν υψη­λού επι­πέ­δου παρο­χές ιατρο­φαρ­μα­κευ­τι­κής περί­θαλ­ψης. Και εξυ­πη­ρε­τεί­ται με από­λυ­τη συνέ­πεια από τις κυβερ­νή­σεις όλων των κομ­μά­των, με στό­χο τα «Νοσο­κο­μεία ΑΕ» να γίνουν καθε­στώς, στα βήμα­τα του πρώ­του τέτοιου νοσο­κο­μεί­ου στη Σαντο­ρί­νη που εγκαι­νί­α­σε η κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ.

Η γνή­σια ανη­συ­χία του λαού για τη διαρ­κή επι­δεί­νω­ση της πρό­σβα­σής του σε δωρε­άν υπη­ρε­σί­ες Υγεί­ας δεν μπο­ρεί παρά να συνα­ντη­θεί με την πάλη για το ξήλω­μα της επι­χει­ρη­μα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας, για­τί αυτή είναι το μεγα­λύ­τε­ρο εμπό­διο στην αξιο­ποί­η­ση των πρω­το­φα­νών επι­στη­μο­νι­κών επι­τευγ­μά­των. Για να γίνουν πρά­ξη λοι­πόν αυτές οι δυνα­τό­τη­τες απαι­τεί­ται η πάλη για άμε­σα μέτρα ενί­σχυ­σης των δημό­σιων νοσο­κο­μεί­ων, η σύγκρου­ση με την πολι­τι­κή «κόστους — οφέ­λους», ώστε να βρε­θούν στο επί­κε­ντρο οι λαϊ­κές ανά­γκες στον ευαί­σθη­το αυτό τομέα.

Ανα­δη­μο­σιεύ­ε­ται από την στή­λη «Η Άπο­ψή μας» του Ριζο­σπά­στη της Παρα­σκευ­ής 29 Ιούλη.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο