Η ΜΟΙΡΑΣΙΑ ΤΩΝ «ΛΙΜΠΕΡΤΙ» (και τα κυνηγητά του «Ρ»)

Του Νίκου Καρα­ντη­νού //

ΕΙΧΑΝ περά­σει μόλις δυο χρό­νια από το τέλος του Β΄ Παγκό­σμιου Πολέ­μου, 53 χρό­νια από σήμε­ρα, την άνοι­ξη του 1947, που η εφη­με­ρί­δα μας δημο­σί­ευε ένα μονα­δι­κό και απο­κα­λυ­πτι­κό ντο­κου­μέ­ντο για το «πάρε — δώσε» της κυβέρ­νη­σης με τους εφο­πλι­στές. Ηταν ο πρώ­τος γερός μετα­πο­λε­μι­κός μπο­να­μάς, που προ­σφε­ρό­ταν στους εφο­πλι­στές, με την αγο­ρά των 100 αμε­ρι­κα­νι­κών σκα­φών τύπου «Λίμπερ­τι »] των 10.000 τόνων. Και μάλι­στα πριν ακό­μα μετρη­θού­νε οι εκα­το­ντά­δες ναυ­τερ­γά­τες που έπε­σαν, χάθη­καν στους ωκεανούς.

ΤΑ πλοία αυτά είχαν κατα­σκευα­στεί κατά τον πόλε­μο και με τη λήξη του είχαν παρο­πλι­στεί. Υστε­ρα από πολύ­μη­νες δια­πραγ­μα­τεύ­σεις έγι­νε τελι­κά η αγο­ρά τους και η κατα­νο­μή τους στους εφο­πλι­στές. Παρου­σιά­ζει, μάλι­στα, ενδια­φέ­ρον το πώς έγι­νε η κατα­νο­μή των 100 σκα­φών μετα­ξύ των τότε εφοπλιστών.

Η ΔΟΥΛΙΑ που «έκλει­σε» με πρω­θυ­πουρ­γό τον Κ. Τσαλ­δά­ρη είχε δια­πραγ­μα­τευ­τή, στις συζη­τή­σεις με την κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ, τον υπουρ­γό Εμπο­ρι­κής Ναυ­τι­λί­ας Νικ. Αβρα­άμ, κι οποί­ος τελι­κά έκλει­σε τη συμ­φω­νία. Τότε ακρι­βώς έφτα­σαν κι οι πρώ­τες πλη­ρο­φο­ρί­ες στην Αθή­να για προ­μή­θειες που είχαν εισπρα­χθεί, αλλά και για δώρα που είχαν προσφερθεί.

ΤΟΤΕ ακρι­βώς ο «Ρ» με εξο­νυ­χι­στι­κή έρευ­να και έγκυ­ρες πλη­ρο­φο­ρί­ες, άρχι­σε να παρου­σιά­ζει όλα τα στοι­χεία της αγο­ράς και να τα δημο­σιεύ­ει. η δημο­σιο­γρα­φι­κή εκεί­νη έρευ­να έφερ­νε και νέα στοι­χεία και πρω­τα­γω­νι­στής φερό­ταν ο υπουρ­γός Ν. Αβρα­άμ, στον οποίο προ­σφέρ­θη­καν προ­μή­θειες δώρα, μετο­χές κι άλλα…

ΜΟΛΙΣ άρχι­σε να δημο­σιεύ­ε­ται η έρευ­να (σημειώ­νου­με ότι στοι­χεία για προ­μή­θειες και δώρα είχαν δημο­σιευ­τεί και στην εφη­με­ρί­δα «Ελευ­θε­ρία») άρχι­σαν από την κυβέρ­νη­ση απα­νω­τές και οργι­σμέ­νες δια­ψεύ­σεις. Ολό­κλη­ρα κατε­βα­τά που υμνού­σαν τον αδιά­φθο­ρο υπουρ­γό Εμπο­ρι­κής Ναυ­τι­λί­ας και κατα­κε­ραύ­νω­ναν τους συκο­φά­ντες και φυσι­κά και την εφη­με­ρί­δα τους. Γνω­στό, πασί­γνω­στο το τροπάρι.

Ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» είχε δημο­σιο­γρα­φι­κά κλι­μα­κώ­σει την παρου­σί­α­ση των στοι­χεί­ων της έρευ­νας και κρα­τού­σε εφε­δρι­κά στα χέρια του για την τελι­κή φάση το απο­φα­σι­στι­κό ντο­κου­μέ­ντο, που θα ολο­κλή­ρω­νε την έρευ­να και θ’ απα­ντού­σε δημό­σια ποιος ήταν ο συκο­φά­ντης και ποιος ο μιζα­δό­ρος και ο μέγας «ηθι­κο­δι­δά­σκα­λος»!!

ΣΤΗΝ έφο­δο των δια­ψεύ­σε­ων μπή­κε κι ο ίδιος ο πρω­θυ­πουρ­γός, (σ. Κ. Τσαλ­δά­ρης) που κι αυτός με τη σει­ρά του πρό­σφε­ρε αφει­δώς κάλυ­ψη στον Ν. Αβρα­άμ και ανα­θε­μά­τι­σε τους κομ­μου­νι­στές, οι οποί­οι προ­σπα­θού­νε να δια­σύ­ρουν και να υπο­νο­μεύ­σουν τους θεσμούς και τα βάθρα της κοι­νω­νί­ας. Ο «Ρ» ψύχραι­μα και μεθο­δι­κά όλο και εμπλού­τι­ζε την έρευ­να με νέα στοιχεία…

ΑΥΤΕΣ ακρι­βώς οι προ­σθή­κες, που μεθο­δι­κά έβγαι­ναν από την έρευ­να, φανέ­ρω­ναν πως η τελευ­ταία λέξη για την αγο­ρά και τους «μπο­να­μά­δες» των εφο­πλι­στών με τα «Λίμπερ­τι » δεν είχε ειπω­θεί κι ότι κάτι άλλο πιο καί­ριο θα έβγαι­νε στο φως. Το ανα­γνω­στι­κό κοι­νό της εφη­με­ρί­δας μας, κι όχι μόνο αυτό, ήξε­ρε πως ο «Ρ» δεν εκτο­ξεύ­ει πυρο­τε­χνή­μα­τα. Και φυσι­κά κάτι περίμενε…

ΚΑΙ πραγ­μα­τι­κά έτσι κι έγι­νε. Ο «Ρ» τελι­κά δημο­σί­ευ­σε το συγκλο­νι­στι­κό ντο­κου­μέ­ντο, που παρου­σί­α­ζε της εθνι­κο­φρο­σύ­νης την «ταυ­τό­τη­τα». Η εφη­με­ρί­δα μας είχε το μεγά­λο παλαιό σχή­μα κι έτσι το κεί­με­νο που παρου­σια­ζό­ταν ολο­σέ­λι­δο, ολό­κλη­ρο οχτά­στη­λο ήταν εντυπωσιακό.

ΗΤΑΝ μια επι­στο­λή του υπουρ­γού Ν. Αβρα­άμ, την οποία απηύ­θυ­νε στο γιο του Μάν­θο, που την επο­χή εκεί­νη (το 1947) βρι­σκό­ταν στις ΗΠΑ για σπου­δές. Η επι­στο­λή αυτή έμει­νε γνω­στή με την ονο­μα­σία «Η προς Μάν­θο επιστολή»…

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ αυτή, ιδιό­χει­ρη, παρου­σιά­στη­κε με τον ευρη­μα­τι­κό τίτλο «Ο κόσμος που μας κυβερ­νά». Πραγ­μα­τι­κός «μπα­ξές» ηθι­κών διδαγ­μά­των το «πατρι­κό» εκεί­νο γράμ­μα. Και τι δεν έλε­γε σαν παραγ­γε­λί­ες και νουθεσίες…

ΝΑ στεί­λουν οι εφο­πλι­στές τα δώρα, που του είχαν υπο­σχε­θεί αλλά ταυ­τό­χρο­να συνι­στού­σε — για σιγου­ριά — να κατο­χυ­ρω­θούν με χαρ­τί, κι όχι μόνο στα λόγια, τα ταξί­μα­τα για τις μετο­χές. Δεν ξεχνού­σε και μερι­κά άλλα που του έτα­ξαν όπως τα ψυγεία και τα μηχα­νή­μα­τα φωνοληψίας.

ΑΛΛΑ στα δώρα περι­λαμ­βά­νο­νται και τα αυτο­κί­νη­τα. Γρά­φει σχε­τι­κά: «Δεν ξέρω αν πρέ­πει να στα­λεί το αυτο­κί­νη­το στο όνο­μά μου ή στο όνο­μα επαγ­γελ­μα­τία αυτο­κι­νη­τι­στή. Αν μπο­ρού­σα­με να πάρου­με και άλλο (αυτο­κί­νη­το) δε θα ‘ταν άσχημο…».

ΕΙΝΑΙ επί­σης και τα ηθι­κο­πλα­στι­κά παραγ­γέλ­μα­τα τής προς Μάν­θον επι­στο­λής. «Σου τα γρά­φω αυτά, διό­τι ομο­λο­γώ ότι είναι και­ρός ν’ αφή­σω την που­ρι­τα­νι­κήν ηθι­κήν ακαμ­ψί­αν και να δέχο­μαι τοιαύ­τας ως υπο­ψή­φιος ηγέ­της πλέ­ον διά να μην τρέ­χω εις το Κακουργιοδικείον…».

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ έχει στερ­νά — στερ­νά και μια άλλη παραγ­γε­λία. «Ο Στ. Λιβα­νός (είναι ο εφο­πλι­στής που πήρε τότε τη μερί­δα του λέο­ντος στη μοι­ρα­σιά, 12 “Λίμπερ­τι ”), μου είπε την τελευ­ταί­αν στιγ­μή: “Ο,τι θέλει ο Μάν­θος να απο­τεί­νε­ται σε μένα. Το γιο του Παπαν­δρέ­ου εγώ τον σπούδασα».

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ και κυρί­ως το περιε­χό­με­νό του άφη­νε άφω­νους όσους μέχρι τότε κατα­κε­ραύ­νω­ναν και διέ­ψευ­δαν. Τα δώρα, οι μετο­χές και η ηθι­κο­δι­δα­σκα­λία άνα­ψε μεγά­λες φωτιές στην εθνι­κο­φρο­σύ­νη και τους «λαο­πρό­βλη­τους» εκπρο­σώ­πους της. Παρ’ όλα αυτά ο«Ρ» θα συρ­θεί στα δικα­στή­ρια και φυσι­κά θα βρουν τρό­πο να τον καταδικάσουν.

ΑΥΤΟΣ είναι ο κόσμος που μας κυβερ­νού­σε εδώ και 53 χρό­νια. Και για­τί όχι που μας κυβερ­νά και σήμε­ρα; Της εθνι­κο­φρο­σύ­νης και του δοσι­λο­γι­σμού τότε… της αμε­ρι­κα­νο­κρα­τί­ας, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ σήμε­ρα λιβανιστήρια…

Πηγή: Ριζο­σπά­στης