Η μοναξιά της μάνας

Σαν μάνα που μοι­ρο­λο­γά στον κόσμο το παι­δί της,
Σαν ρόδο που μαραί­νε­ται από την ανομβρία
Είναι η ζωή πολ­λές φορές,
μα ξέρω την αιτία.

Στη μονα­ξιά τσι αγά­πης σου άνα­ψα ένα καντήλι
Να φέγ­γει στα σκο­τά­δια μας τα αστεροστολισμένα.
Ποια μάνα ήχα­σε παι­δί χωρίς να βρέ­ξει χείλι
Ποια αγά­πη πέτα­ξε μακριά και τα ‘χει όλα χαμένα.

Σαν σπουρ­γι­τά­κι άνοι­ξες για λίγο τα φτε­ρά σου
Σαν μέλισ­σα ερού­φη­ξες λίγο απ το θυμάρι
Κι ύστε­ρα εμίσεψες
Μα ξέρω θα ‘ρθεις πάλι.

Στη μονα­ξιά τσι αγά­πης σου, φώτι­σα το σκοτάδι
Να δεις το φως να ανα­στη­θείς βλα­στέ μου πονεμένε
Ξέρω θα ρθεις στο όνει­ρο να μου ζητή­σεις χάρη
Άλλοι καη­μοί από αυτόν δεν θέλω να με καίνε.

Σαν Αντε­μπα­ράν θα κυνη­γώ μία ζωή την πούλια
Μα δεν θα φτά­νω και συχνά θα χάνω την πυξίδα
Άλλη ομορ­φιά από τα ‘σαι
Στη γη πάνω δεν είδα!!!

Στη μονα­ξιά τσι αγά­πης σου πλέ­κω χρυ­σό μαντήλι
Να το κρα­τάς να μ’ οδη­γείς όρθια να βαδίζω
Ξέρω θα γιά­νει η πληγή
Δεν έπα­ψα να ελπίζω!!!!

Αστρί­τσι 1/3/2018
Καρα­κα­τσά­νη Βαγγελιώ