Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η παραλογοτεχνία στα ΜΜΕ

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Κεί­με­να αμφι­βό­λου ποιό­τη­τας, ευτε­λούς αξί­ας, χαμη­λού επι­πέ­δου, προ­ϊ­ό­ντα μιας ακμά­ζου­σας παρα­λο­γο­τε­χνί­ας, εισβάλ­λουν στα σπί­τια μας από τα οπτι­κο­α­κου­στι­κά μέσα με τη μορ­φή των σήριαλ. Προ­βάλ­λο­ντας μια κουλ­τού­ρα ψευ­δαί­σθη­σης και θέλο­ντας να δια­μορ­φώ­σουν κατά πολύ το αισθη­τι­κό γού­στο του μέσου τηλε­θε­α­τή, προ­σφέ­ρο­νται με τη χυδαία αιτιο­λο­γία πως «τέτοια θέλει ο κόσμος».

Επί­κε­ντρο όλων αυτών των ανεκ­δι­ή­γη­των σήριαλ, — εκτός βέβαια τις ανού­σιες κωμω­δί­ες, της βίας και του εγκλή­μα­τος — με τους κραυ­γά­ζο­ντες διά­λο­γους, το φαντα­χτε­ρό διά­κο­σμο των σκη­νι­κών, και την χωρίς άγχος ζωή (όλοι ζουν στην ευμά­ρεια, έχουν λύσει τα οικο­νο­μι­κά τους προ­βλή­μα­τα και μοιά­ζουν σαν να μην έχουν τι να κάνουν), είναι ο Έρω­τας. Και όχι ο όμορ­φος, γνή­σιος, θείο δώρο της φύσης έρω­τας. Αυτός δεν έχει κανέ­να ενδια­φέ­ρον, αυτός δεν που­λά­ει. Αλλά ο παρά­νο­μος έρω­τας, ο απα­γο­ρευ­μέ­νος ο βρό­μι­κος. Αυτός που σκαν­δα­λί­ζει την κοι­νω­νι­κή μας υπό­στα­ση και ψιθυ­ρί­ζε­ται με τ΄ απο­στρο­φής δήθεν στα σαλό­νια. Ο έρω­τας απα­τώ. Αυτό είναι το κύριο θέμα όλων αυτών των σήριαλ.

Καλο­ζω­ι­σμέ­νη επι­στή­μο­νας, απα­τά τον καλο­ζω­ι­σμέ­νο, αλλά κάπως γερα­σμέ­νο σύζυ­γο της, με τον αδερ­φό του άντρα της κόρης της, ο οποί­ος έχει το θρά­σος να ζητά τη χεί­ρα της γυναί­κας από τον ίδιο τον σύζυγο.

Ωραία, νέα, μονα­χή και καλο­ζω­ι­σμέ­νη μητέ­ρα, συνά­πτει σχέ­ση με τον φίλο του γιου της που είναι κατά είκο­σι χρό­νια μικρό­τε­ρος της. Επαρ­χιώ­τισ­σα μεν, αλλά ντυ­μέ­νη με τα πιο προ­κλη­τι­κά μοντε­λά­κια να προ­βάλ­λουν στή­θος και κορ­μί η γυναί­κα πλού­σιου κτη­μα­τία τον απα­τά με τον «αλη­τα­ρά» αδερ­φό του.

Παπά­δες που διε­γεί­ρο­νται και τρέ­χουν πίσω από τα φου­στά­νια γυναι­κών. Καλό­γε­ροι που πετούν τα ράσα και μπλέ­κουν σε ερω­τι­κά παι­χνί­δια. Ένας ολό­κλη­ρος συρ­φε­τός ανθρώ­πων πια­σμέ­νος στα δίκτυα του σκαν­δα­λιά­ρη έρωτα.

Περ­νά­νε μέσα από την μικρή οθό­νη προ­σβάλ­λο­ντας όχι μόνο την αισθη­τι­κή μας αλλά και δια­στρε­βλώ­νο­ντας τις κοι­νω­νι­κές μας επα­φές, παρου­σιά­ζο­ντας τες μακριά από το φόντο της απτής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας και των προ­βλη­μά­των που την απα­σχο­λούν. Λέγο­ντας ξεδιά­ντρο­πα πως έτσι είναι η ζωή.

Η τέχνη, η αλη­θι­νή τέχνη αντλεί την θεμα­το­λο­γία της από την ζωή, αλλά για να την οδη­γή­σει σε ανώ­τε­ρα πνευ­μα­τι­κά επί­πε­δα, για να επι­ση­μαί­νει τα προ­βλή­μα­τα και να ανα­δει­κνύ­ει τις αξί­ες . Ξέρει πώς να αξιο­ποιεί την ομορ­φιά του λόγου, χωρίς να τον εξευ­τε­λί­ζει στε­νεύ­ο­ντας τον στην χυδαιό­τη­τα. Αυτά που βλέ­που­με δεν είναι τέχνη, αυτά είναι εμπο­ρι­κά υπο­προ­ϊ­ό­ντα και πραγ­μα­τι­κά δεν μας ενδιαφέρουνε.

___________________________________________________________________________________________________________

Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο