Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //
Κείμενα αμφιβόλου ποιότητας, ευτελούς αξίας, χαμηλού επιπέδου, προϊόντα μιας ακμάζουσας παραλογοτεχνίας, εισβάλλουν στα σπίτια μας από τα οπτικοακουστικά μέσα με τη μορφή των σήριαλ. Προβάλλοντας μια κουλτούρα ψευδαίσθησης και θέλοντας να διαμορφώσουν κατά πολύ το αισθητικό γούστο του μέσου τηλεθεατή, προσφέρονται με τη χυδαία αιτιολογία πως «τέτοια θέλει ο κόσμος».
Επίκεντρο όλων αυτών των ανεκδιήγητων σήριαλ, — εκτός βέβαια τις ανούσιες κωμωδίες, της βίας και του εγκλήματος — με τους κραυγάζοντες διάλογους, το φανταχτερό διάκοσμο των σκηνικών, και την χωρίς άγχος ζωή (όλοι ζουν στην ευμάρεια, έχουν λύσει τα οικονομικά τους προβλήματα και μοιάζουν σαν να μην έχουν τι να κάνουν), είναι ο Έρωτας. Και όχι ο όμορφος, γνήσιος, θείο δώρο της φύσης έρωτας. Αυτός δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, αυτός δεν πουλάει. Αλλά ο παράνομος έρωτας, ο απαγορευμένος ο βρόμικος. Αυτός που σκανδαλίζει την κοινωνική μας υπόσταση και ψιθυρίζεται με τ΄ αποστροφής δήθεν στα σαλόνια. Ο έρωτας απατώ. Αυτό είναι το κύριο θέμα όλων αυτών των σήριαλ.
Καλοζωισμένη επιστήμονας, απατά τον καλοζωισμένο, αλλά κάπως γερασμένο σύζυγο της, με τον αδερφό του άντρα της κόρης της, ο οποίος έχει το θράσος να ζητά τη χείρα της γυναίκας από τον ίδιο τον σύζυγο.
Ωραία, νέα, μοναχή και καλοζωισμένη μητέρα, συνάπτει σχέση με τον φίλο του γιου της που είναι κατά είκοσι χρόνια μικρότερος της. Επαρχιώτισσα μεν, αλλά ντυμένη με τα πιο προκλητικά μοντελάκια να προβάλλουν στήθος και κορμί η γυναίκα πλούσιου κτηματία τον απατά με τον «αληταρά» αδερφό του.
Παπάδες που διεγείρονται και τρέχουν πίσω από τα φουστάνια γυναικών. Καλόγεροι που πετούν τα ράσα και μπλέκουν σε ερωτικά παιχνίδια. Ένας ολόκληρος συρφετός ανθρώπων πιασμένος στα δίκτυα του σκανδαλιάρη έρωτα.
Περνάνε μέσα από την μικρή οθόνη προσβάλλοντας όχι μόνο την αισθητική μας αλλά και διαστρεβλώνοντας τις κοινωνικές μας επαφές, παρουσιάζοντας τες μακριά από το φόντο της απτής πραγματικότητας και των προβλημάτων που την απασχολούν. Λέγοντας ξεδιάντροπα πως έτσι είναι η ζωή.
Η τέχνη, η αληθινή τέχνη αντλεί την θεματολογία της από την ζωή, αλλά για να την οδηγήσει σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα, για να επισημαίνει τα προβλήματα και να αναδεικνύει τις αξίες . Ξέρει πώς να αξιοποιεί την ομορφιά του λόγου, χωρίς να τον εξευτελίζει στενεύοντας τον στην χυδαιότητα. Αυτά που βλέπουμε δεν είναι τέχνη, αυτά είναι εμπορικά υποπροϊόντα και πραγματικά δεν μας ενδιαφέρουνε.
___________________________________________________________________________________________________________
Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.