Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η πολύ παλιά, «Μεγάλη Ιδέα» του ευρωπαϊκού κεφαλαίου: Το «ΝΕΟ ΣΧΕΔΙΟ ΜΑΡΣΑΛ» και η απάντηση των κομμουνιστών

Η εμφάνιση της πανδημίας, η γρήγορη εξάπλωσή της, οι βαθιές συνέπειές της στην ανθρώπινη ζωή και ειδικά στις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες έφεραν στην επιφάνεια μεγάλα εκρηκτικά προβλήματα, τα οποία φυσικά προϋπήρχαν, όμως με εκκωφαντικό και τραγικό συνάμα τρόπο σήμερα αναδείχθηκαν.

Φαί­νο­νται ακό­μα πιο καθα­ρά οι μεγά­λες αντι­φά­σεις και αντι­θέ­σεις σε όλες τις πλευ­ρές της κοι­νω­νι­κής, οικο­νο­μι­κής, πολι­τι­κής, πολι­τι­στι­κής ζωής και πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, σε κάθε χώρα ξεχω­ρι­στά και διε­θνώς. Οπωσ­δή­πο­τε, χρειά­ζε­ται μεγα­λύ­τε­ρη συλ­λο­γι­κή προ­σπά­θεια και συνει­σφο­ρά όλων, ώστε όχι μόνο να κατα­γρα­φούν, να κωδι­κο­ποι­η­θούν, αλλά και ανα­δει­χθούν παρα­πέ­ρα και βαθύ­τε­ρα τα νέα ζητή­μα­τα, οι κύριες τάσεις των εξε­λί­ξε­ων, να βγουν τα απα­ραί­τη­τα συμπε­ρά­σμα­τα και καθή­κο­ντα και σε θεω­ρη­τι­κό και σε πολι­τι­κό, πρα­κτι­κό επί­πε­δο. Αλλω­στε, πολ­λά ζητή­μα­τα και πλευ­ρές είναι ακό­μα σε εξέλιξη.

divider

Οι εξε­λί­ξεις που βιώ­νου­με αυτήν την περί­ο­δο — τον τελευ­ταίο μήνα στη χώρα μας, κάτι παρα­πά­νω σε άλλες χώρες — δεί­χνουν, και για μια ακό­μα φορά επι­βε­βαιώ­νουν, είναι γεγο­νός, με πιο έντο­νο τρό­πο, ότι ο πραγ­μα­τι­κός κίν­δυ­νος για όλους τους λαούς του κόσμου είναι ο καπι­τα­λι­σμός στο ανώ­τε­ρο στά­διό του, τον ιμπεριαλισμό.
Δεν έρχε­ται μόνο σε όλο και μεγα­λύ­τε­ρη αντί­θε­ση με τις ανά­γκες των ανθρώ­πων, της ίδιας της κοι­νω­νι­κής εξέ­λι­ξης, αλλά προ­κα­λεί διαρ­κώς, και σε μαζι­κή κλί­μα­κα, ανε­πα­νόρ­θω­τες κατα­στρο­φές σε όλους τους τομείς, εξαι­τί­ας της μεγά­λης όξυν­σης των αντι­φά­σε­ων και των αντι­θέ­σε­ών του. Σήμε­ρα, είναι αδιαμ­φι­σβή­τη­το ότι η υγεία του λαού, η φρο­ντί­δα, η προ­στα­σία, η ασφά­λεια είναι ασυμ­βί­βα­στες με το καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος, το αδη­φά­γο κεφά­λαιο, τον καπι­τα­λι­στι­κό τρό­πο παραγωγής.
‘Η θα επι­βλη­θούν λύσεις με βάση τις πραγ­μα­τι­κές ανά­γκες του λαού ή ο λαός θα υπο­φέ­ρει, θα ζει σε άθλιες συν­θή­κες, θα πλη­ρώ­νει συνε­χώς από το υστέ­ρη­μά του, για να θησαυ­ρί­ζουν οι λίγοι και εκλε­κτοί του κεφα­λαί­ου. Είναι η ώρα, κάτι που θα ανα­δει­χθεί ακό­μα πιο επι­τα­κτι­κά με το τέλος της παν­δη­μί­ας τους επό­με­νους μήνες, να δυνα­μώ­σου­με την Κοι­νω­νι­κή Συμ­μα­χία, να δυνα­μώ­σει η αντι­μο­νο­πω­λια­κή — αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή γραμ­μή πάλης, να δυνα­μώ­σει η δική μας εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση, η δική μας απά­ντη­ση, η απά­ντη­ση του ελπι­δο­φό­ρου σοσια­λι­στι­κού αύριο. Η ανα­γκαιό­τη­τα και επι­και­ρό­τη­τα του σοσια­λι­σμού και της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης έρχο­νται, και θα έρχο­νται όσο περ­νά­ει ο και­ρός στην επι­φά­νεια, με επι­τα­κτι­κό τρό­πο, με νέα δυνα­μι­κή, όλο και πιο κοντά.
divider
Ειδι­κά το τελευ­ταίο διά­στη­μα, πυκνώ­νουν οι διερ­γα­σί­ες και οι αντα­γω­νι­σμοί σε ευρω­παϊ­κό και παγκό­σμιο επί­πε­δο για το πώς θα στη­ρι­χτεί πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κά η πλητ­τό­με­νη καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μία. Οι επι­πτώ­σεις από την παν­δη­μία του κορο­νοϊ­ού είναι οπωσ­δή­πο­τε ο κατα­λύ­της για την επι­δεί­νω­ση των σοβα­ρών προ­βλη­μά­των που προ­ϋ­πήρ­χαν στην καπι­τα­λι­στι­κή οικονομία.
Το ΚΚΕ, ακό­μη και τότε που οι κυβερ­νώ­ντες — σημε­ρι­νοί και προη­γού­με­νοι — πανη­γύ­ρι­ζαν για την «ανά­πτυ­ξη», προει­δο­ποιού­σε ότι το πρό­βλη­μα υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης κεφα­λαί­ου, ως η γενε­σιουρ­γός αιτία της κρί­σης, όχι μόνο δεν έχει ξεπε­ρα­στεί, αλλά οξύ­νε­ται ακό­μη περισ­σό­τε­ρο, φέρ­νο­ντας πιο κοντά τον κίν­δυ­νο μιας νέας κρί­σης, ίσως πιο γρή­γο­ρα από ό,τι ανα­με­νό­ταν. Μάλι­στα, η ελλη­νι­κή οικο­νο­μία είναι ακό­μη πιο εκτε­θει­μέ­νη σε αυτούς τους κλυ­δω­νι­σμούς, εξαι­τί­ας της λεγό­με­νης «εξω­στρέ­φειάς» της, δηλα­δή της μεγά­λης εξάρ­τη­σης από τον του­ρι­σμό και τη ναυ­τι­λία, γενι­κό­τε­ρα τις Μεταφορές.
Αυτήν την εξω­στρέ­φεια είχαν κάνει σημαία τους όλες οι προη­γού­με­νες κυβερ­νή­σεις — ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ — υπο­νο­μεύ­ο­ντας την ίδια στιγ­μή μεγά­λες παρα­γω­γι­κές δυνα­τό­τη­τες της χώρας, πολύ­τι­μες και ανα­γκαί­ες, ειδι­κά σε συν­θή­κες όπως η σημε­ρι­νή, μόνο και μόνο επει­δή αυτό επέ­βαλ­λαν τα κέρ­δη του κεφα­λαί­ου και οι δεσμεύ­σεις της ΕΕ.

Πάνω σε αυτό το έδαφος, αναπτύσσεται η συζήτηση για την ανάγκη μιας ισχυρής κρατικής παρέμβασης στην οικονομία, με την ονομασία «νέο Σχέδιο Μάρσαλ».

Αυτόν τον όρο, μάλι­στα, χρη­σι­μο­ποιούν τόσο οι οπα­δοί των σημε­ρι­νών μηχα­νι­σμών στή­ρι­ξης του ESM (Γερ­μα­νία, Ολλαν­δία, Αυστρία), όσο και οι οπα­δοί του ευρω­ο­μο­λό­γου ή κάτι ενδιά­με­σου, από τις υπερ­χρε­ω­μέ­νες χώρες του νότου. Επί­σης, αυτός ο όρος χρη­σι­μο­ποιεί­ται από όλες τις αστι­κές δυνά­μεις, άσχε­τα αν εμφα­νί­ζο­νται ως — μετα­ξύ τους — αντί­πα­λες (νεο­φι­λε­λεύ­θε­ροι, δεξιοί, σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες όλων των απο­χρώ­σε­ων και άλλοι). Αυτή η ταύ­τι­ση δεί­χνει τη μεγά­λη τους συμ­φω­νία στην ανά­γκη τα αστι­κά κρά­τη και οι συμ­μα­χί­ες τους, όπως η ΕΕ, να παρέμ­βουν, με μια επε­κτα­τι­κή δημο­σιο­νο­μι­κή πολι­τι­κή, για να στη­ρί­ξουν — όχι τους εργα­ζό­με­νους και τους λαούς που είναι πάλι τα μεγά­λα θύμα­τα σε επί­πε­δο υγεί­ας και δικαιω­μά­των — αλλά τους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους και την κερ­δο­φο­ρία τους. Αλλά ταυ­τό­χρο­να και για να ενι­σχύ­σουν τη θέση του ευρω­παϊ­κού κεφα­λαί­ου ένα­ντι των αντα­γω­νι­στών του, όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία κ.λπ., στο πλαί­σιο των ανα­κα­τα­τά­ξε­ων που θα συντε­λε­στούν στο διε­θνές ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα. Φυσι­κά, αυτό δεν σημαί­νει ότι δεν υπάρ­χουν δια­φο­ρές μετα­ξύ τους, στο πλαί­σιο της ΕΕ, για το ποιος θα κερ­δί­σει και ποιος θα χάσει, που μπο­ρεί να οδη­γή­σουν σε έναν ακό­μη εύθραυ­στο συμ­βι­βα­σμό. Το ακρι­βώς αντί­θε­το. Οι χώρες με μικρό­τε­ρα ελλείμ­μα­τα και χρέη υπο­στη­ρί­ζουν ότι η δανειο­δό­τη­ση των οικο­νο­μιών θα πρέ­πει να είναι υπό­θε­ση κάθε κρά­τους ξεχω­ρι­στά, μέσω των σημε­ρι­νών μηχα­νι­σμών στή­ρι­ξης. Οι δε χώρες με υψη­λό­τε­ρα ελλείμ­μα­τα, όπως η Ιτα­λία και η Ισπα­νία, που θα χρεια­στούν μεγά­λα πακέ­τα για τη στή­ρι­ξη των δικών τους επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, υπο­στη­ρί­ζουν ότι αυτή η δανειο­δό­τη­ση θα πρέ­πει να γίνει με όρους «αμοι­βαιο­ποί­η­σης» των νέων χρεών.

Αυτό που επι­βε­βαιώ­νε­ται, για μια ακό­μη φορά, είναι η απά­τη της «ευρω­παϊ­κής αλλη­λεγ­γύ­ης». Η ΕΕ και η Ευρω­ζώ­νη είναι από τη φύση τους συμ­μα­χί­ες αντα­γω­νι­ζό­με­νων μετα­ξύ τους κρα­τών και οικο­νο­μιών που, ιδιαί­τε­ρα σε συν­θή­κες κρί­σης, «δεί­χνουν τα δόντια τους» τόσο ανά­με­σά τους όσο και κυρί­ως απέ­να­ντι στους λαούς. Οσοι, λοι­πόν, κλα­ψου­ρί­ζουν πάλι για τη συνο­χή της ΕΕ και το «κοι­νό ευρω­παϊ­κό σπί­τι που απει­λεί­ται» είναι για­τί γνω­ρί­ζουν ότι αυτή η ψεύ­τι­κη εικό­να ξεθω­ριά­ζει στα μάτια των λαών. Η κατάρ­ρευ­ση των ήδη ελλι­πών δημό­σιων συστη­μά­των Υγεί­ας, παρά τον ηρω­ι­σμό των υγειο­νο­μι­κών, οι εκα­τομ­μύ­ρια απο­λύ­σεις σε όλες τις χώρες, ο συνω­στι­σμός των εργα­τών στα εργο­στά­σια με κίν­δυ­νο της υγεί­ας τους για να μη χαθούν τα κέρ­δη, ο αντα­γω­νι­σμός των φαρ­μα­κευ­τι­κών εται­ρειών και των προ­μη­θευ­τών υγειο­νο­μι­κού υλι­κού που στε­ρούν πολύ­τι­μα εφό­δια, συν­θέ­τουν την απο­κρου­στι­κή εικό­να, όχι μόνο της ΕΕ αλλά όλου του καπι­τα­λι­στι­κού κόσμου, ακό­μη και στις χώρες — βιτρί­να που είναι στην κορυ­φή της ιμπε­ρια­λι­στι­κής πυρα­μί­δας. Επί­σης, επι­βε­βαιώ­νε­ται ότι το μείγ­μα αστι­κής δια­χεί­ρι­σης, που επι­λέ­γε­ται κάθε φορά, δεν καθο­ρί­ζε­ται από τις ιδιαί­τε­ρες πολι­τι­κές από­ψεις κάθε ξεχω­ρι­στής αστι­κής κυβέρ­νη­σης, αλλά από τις ανά­γκες και τις προ­τε­ραιό­τη­τες του κεφα­λαί­ου, σε μια δεδο­μέ­νη στιγ­μή. Για αυτόν το λόγο, άλλω­στε, είδα­με σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές δυνά­μεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλά­δα, να εφαρ­μό­ζουν περιο­ρι­στι­κές πολι­τι­κές που δήθεν αντι­πά­λευαν, όπως και δυνά­μεις νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρες να εφαρ­μό­ζουν τώρα πιο επε­κτα­τι­κή πολι­τι­κή, στις οποί­ες πριν ασκού­σαν κρι­τι­κή. Δεν είναι κάτι και­νού­ριο. Η σύγ­χρο­νη ιστο­ρία είναι γεμά­τη αντί­στοι­χα τέτοια παρα­δείγ­μα­τα. Σε κάθε περί­πτω­ση, ο κοι­νός παρο­νο­μα­στής είναι ο εξής: Οι εργα­ζό­με­νοι είναι αυτοί που θα κλη­θούν να πλη­ρώ­σουν ξανά το «μάρ­μα­ρο» των νέων πακέ­των διά­σω­σης. Οι εργα­ζό­με­νοι πλή­ρω­σαν τα προη­γού­με­να χρό­νια τα μνη­μό­νια και τα σκλη­ρά αντι­λαϊ­κά μέτρα, που παρα­μέ­νουν σε ισχύ, οι ίδιοι θα κλη­θούν να πλη­ρώ­σουν και τα νέα δάνεια και ελλείμ­μα­τα που θα δημιουρ­γη­θούν, με νέα μέτρα που ήδη δοκι­μά­ζο­νται στον «υγειο­νο­μι­κό» πει­ρα­μα­τι­κό σωλή­να, με αφορ­μή την πανδημία.

🔻🔻 🔷 🔻🔻

Αυτό ζού­με αυτήν την περί­ο­δο και στην Ελλά­δα. Από τη μια μεριά, χιλιά­δες απο­λύ­σεις, βλα­πτι­κές εργα­σια­κές μετα­βο­λές, εργα­ζό­με­νοι με ευέ­λι­κτες σχέ­σεις που δεν δικαιού­νται ούτε καν το πενι­χρό βοή­θη­μα των 800 ευρώ, κατα­στρο­φή επαγ­γελ­μα­τιών αυτο­α­πα­σχο­λου­μέ­νων, αγρο­τών. Και από την άλλη, πακτω­λός χρη­μά­των για τις μεγά­λες επι­χει­ρή­σεις και τις τρά­πε­ζες. Αυτήν την πολι­τι­κή υπη­ρε­τεί η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ. Αυτήν την πολι­τι­κή, με ελά­χι­στες δια­φο­ρές, κυρί­ως ως προς το χρο­νο­διά­γραμ­μα στή­ρι­ξης, προ­βάλ­λει και το «εμπρο­σθο­βα­ρές» πρό­γραμ­μα του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλι­στα, αυτή η — ακό­μη μεγα­λύ­τε­ρη — σύγκλι­ση ανά­με­σα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, που πραγ­μα­το­ποιεί­ται στο έδα­φος και με προ­πα­γαν­δι­στι­κό κάλυμ­μα μια ψευ­δε­πί­γρα­φη «εθνι­κή» υπευ­θυ­νό­τη­τα και ομο­ψυ­χία, δεν απο­κλεί­ε­ται να καθο­ρί­σει τις πολι­τι­κές εξε­λί­ξεις το επό­με­νο διά­στη­μα. Ούτε αυτό είναι κάτι πρω­τό­γνω­ρο. Οι υπο­γρα­φές τους στο τρί­το μνη­μό­νιο είναι ακό­μη νωπές. Οταν το απαι­τεί η στα­θε­ρό­τη­τα του συστή­μα­τος, παρα­με­ρί­ζουν κι αυτές τις — δυσ­διά­κρι­τες πλέ­ον — δια­φο­ρές τους. Και οι δύο κρύ­βουν την ουσία: ότι από αυτήν την τερα­στί­ων δια­στά­σε­ων κρί­ση δεν γίνε­ται να βγουν κερ­δι­σμέ­νοι και το κεφά­λαιο και οι εργα­ζό­με­νοι. Κάποιος θα χάσει και κάποιος θα κερ­δί­σει. Και αυτός ο αγώ­νας για την επό­με­νη μέρα πρέ­πει από τώρα να οργα­νω­θεί από την εργα­τι­κή τάξη και τα άλλα λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Με αιτή­μα­τα και στό­χους πάλης που γεν­νιού­νται σήμε­ρα, στον αγώ­να για την υγεία, τη ζωή, την καθη­με­ρι­νή επι­βί­ω­ση, αλλά που στο­χεύ­ουν και τον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο, το κεφά­λαιο, τις κυβερ­νή­σεις και τις συμ­μα­χί­ες του.

🔻🔻 🔷 🔻🔻

Συνε­πώς, η «Μεγά­λη Ιδέα», που προ­βάλ­λει το κεφά­λαιο και οι απα­ντα­χού πολι­τι­κοί του εκπρό­σω­ποι, για ένα «νέο Σχέ­διο Μάρ­σαλ» ανοι­κο­δό­μη­σης της Ευρώ­πης, που δήθεν θα είναι χωρίς δεσμεύ­σεις και μνη­μό­νια για τους λαούς, ευερ­γε­τι­κό τόσο για το κεφά­λαιο όσο και για τους εργα­ζό­με­νους, είναι πέρα για πέρα απα­τη­λή. Οι παραλ­λη­λι­σμοί που κάνουν με το μετα­πο­λε­μι­κό Σχέ­διο Μάρ­σαλ, εμφα­νί­ζο­ντάς το κιό­λας ως την «πεμ­πτου­σία» υπέρ των λαών, είναι αστεί­οι. Αυτήν, μάλι­στα, την ιστο­ρι­κή λαθρο­χει­ρία δεν την κάνουν μόνο οι ιδε­ο­λο­γι­κοί και πολι­τι­κοί από­γο­νοι των υπο­στη­ρι­κτών του Σχε­δί­ου Μάρ­σαλ, αλλά και δυνά­μεις κατ’ όνο­μα «αρι­στε­ρές», που απλά επι­βε­βαιώ­νουν την πλή­ρη αστι­κή σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή τους μετάλ­λα­ξη. Εχει αξία να θυμη­θού­με ότι τα αμε­ρι­κα­νι­κά κεφά­λαια που εισέρ­ρευ­σαν στην κατε­στραμ­μέ­νη μετα­πο­λε­μι­κή Ευρώ­πη, στο πλαί­σιο του Σχε­δί­ου Μάρ­σαλ, στο δεύ­τε­ρο μισό της κρί­σι­μης πέμ­πτης δεκα­ε­τί­ας του προη­γού­με­νου αιώ­να, δεν ήταν καμία πρά­ξη αλλη­λεγ­γύ­ης προς τους ευρω­παϊ­κούς λαούς, αλλά μόνο μια ζωτι­κής ανά­γκης ενέρ­γεια για το ίδιο το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα. Αξιο­ποι­ή­θη­καν, αφε­νός για την καπι­τα­λι­στι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση της Ευρώ­πης, που ήταν κρί­σι­μη και για τις αμε­ρι­κα­νι­κές εξα­γω­γές, αφε­τέ­ρου για την ανά­σχε­ση του σοσια­λι­σμού και του επα­να­στα­τι­κού εργα­τι­κού κινή­μα­τος, που έβγαι­ναν από τον Β΄ Παγκό­σμιο Πόλε­μο με πολύ αυξη­μέ­νο κύρος ανά­με­σα σε όλους τους λαούς του κόσμου. Για αυτόν τον λόγο, άλλω­στε, και ένα μεγά­λο μέρος του Σχε­δί­ου Μάρ­σαλ κατευ­θύν­θη­κε σε υπο­δο­μές, π.χ. στρα­τιω­τι­κές, όπως στην Ελλά­δα, που στό­χευαν κυρί­ως το τότε σοσια­λι­στι­κό σύστη­μα και την πάλη των λαών. Ομως, η ανα­γκαία — και τότε — μετα­πο­λε­μι­κή κρα­τι­κή παρέμ­βα­ση για την ανα­πα­ρα­γω­γή του κεφα­λαί­ου και τη δημιουρ­γία κρί­σι­μων υπο­δο­μών, ούτε τον φαύ­λο κύκλο των κρί­σε­ων ανέ­κο­ψε, ούτε την ευη­με­ρία των λαών εξα­σφά­λι­σε. Οι παρο­χές που έγι­ναν, με στό­χο ταυ­τό­χρο­να και την ενσω­μά­τω­ση εργα­τι­κών — λαϊ­κών δυνά­με­ων, είχαν τη σφρα­γί­δα της ακτι­νο­βο­λί­ας των κοι­νω­νι­κών κατα­κτή­σε­ων στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες του σοσια­λι­σμού, αλλά και της ίδιας της πάλης των λαών της Ευρώπης.

🔻🔻 🔷 🔻🔻

Σήμε­ρα, δεν υπάρ­χει δυστυ­χώς αυτό το αντί­πα­λο δέος. Οι λαοί, όμως, θα βγουν από αυτήν την κρί­ση με πιο μεγά­λη πεί­ρα. Γίνο­νται σήμε­ρα ακό­μη πιο φανε­ρά τα τερά­στια αδιέ­ξο­δα και η ιστο­ρι­κή χρε­ο­κο­πία του σημε­ρι­νού εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος. Είναι στο χέρι τους να οργα­νώ­σουν τον αγώ­να, τη δική τους συμ­μα­χία. Να απα­ντή­σουν με το σχέ­διο και την πολι­τι­κή πρό­τα­ση που σήμε­ρα προ­βάλ­λει στη χώρα μας, από όλα τα κόμ­μα­τα, μόνο το ΚΚΕ. Να απα­ντή­σου­με επι­θε­τι­κά από πού θα βρε­θούν οι πόροι, ποιος παρά­γει τελι­κά όλο αυτόν τον πλού­το που τον ιδιο­ποιού­νται λίγοι. Η προ­βο­λή και διεκ­δί­κη­ση από σήμε­ρα, και μέσα στις ειδι­κές συν­θή­κες των περιο­ρι­σμών, με μεγα­λύ­τε­ρη έντα­ση και άλλους τρό­πους και μορ­φές την επό­με­νη οπωσ­δή­πο­τε μέρα, είναι βασι­κός όρος προ­ε­τοι­μα­σί­ας της λαϊ­κής αντε­πί­θε­σης, καλ­λιέρ­γειας κλί­μα­τος ετοι­μό­τη­τας, συσπεί­ρω­σης, πλα­τιάς Κοι­νω­νι­κής Συμ­μα­χί­ας με μπρο­στά­ρισ­σα την εργα­τι­κή τάξη. Η προ­ώ­θη­ση των μέτρων διεκ­δί­κη­σης και ανα­κού­φι­σης για τους μισθω­τούς του ιδιω­τι­κού και δημό­σιου τομέα, για τους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους επαγ­γελ­μα­τί­ες — βιο­τέ­χνες — εμπό­ρους, τους επι­στή­μο­νες με μπλο­κά­κι, τους αγρό­τες, τις γυναί­κες και τα παι­διά των λαϊ­κών οικο­γε­νειών, για την προ­στα­σία της υγεί­ας του λαού, για την παι­δεία, τον πολι­τι­σμό, την αντι­με­τώ­πι­ση του προ­σφυ­γι­κού προ­βλή­μα­τος, με την απο­κα­τά­στα­ση των δημο­κρα­τι­κών δικαιω­μά­των και ελευ­θε­ριών, με κατάρ­γη­ση των όποιων νόμων περιο­ρι­σμού της συν­δι­κα­λι­στι­κής και πολι­τι­κής δρά­σης, της έντα­σης της κατα­στο­λής, πάει μαζί με την απο­κά­λυ­ψη των αιτιών, των μεγά­λων ευθυ­νών και την ανα­γκαιό­τη­τα να πέσουν τα βάρη της κρί­σης στο κεφά­λαιο και όχι στην εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Με ταυ­τό­χρο­νη κατάρ­γη­ση όλων των παλιό­τε­ρων μνη­μο­νια­κών νόμων και των πρό­σφα­των αντι­λαϊ­κών μέτρων. Με κατάρ­γη­ση της φορο­α­παλ­λα­γής προς τους μονο­πω­λια­κούς ομί­λους, να πλη­ρώ­σει τους φόρους η πλου­το­κρα­τία του τόπου. Με πάτα­ξη της αισχρο­κέρ­δειας και του μαυ­ρα­γο­ρι­τι­σμού. Με την απαί­τη­ση για παρα­γρα­φή του κρα­τι­κού χρέ­ους που δεν το δημιούρ­γη­σε ο λαός που το πλη­ρώ­νει ακρι­βά και συνε­χώς όλα αυτά τα χρό­νια. Με από­συρ­ση από το πρό­γραμ­μα και τους επι­κίν­δυ­νους σχε­δια­σμούς του ΝΑΤΟ, που ως χώρα το πλη­ρώ­νου­με με 4 δισε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ κάθε χρό­νο. Με τη συνο­λι­κή και λυτρω­τι­κή για τον λαό μας σύγκρου­ση και απο­δέ­σμευ­ση από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Για να φωτί­σου­με τη μονα­δι­κή διέ­ξο­δο, η οποία βρί­σκε­ται στην ανω­τε­ρό­τη­τα του σοσια­λι­σμού, της κοι­νω­νι­κής ιδιο­κτη­σί­ας στα μέσα παρα­γω­γής, του επι­στη­μο­νι­κού κεντρι­κού σχε­δια­σμού, της εργα­τι­κής συμ­με­το­χής και εξου­σί­ας, που οδη­γεί στην ευη­με­ρία του λαού, στην ειρή­νη και την πρό­ο­δο της ανθρωπότητας.

 

Του
Δημή­τρη ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ
Γενι­κού Γραμ­μα­τέα της ΚΕ του ΚΚΕ
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο