Η πραγματική τραγωδία (με αφορμή ένα αφιέρωμα των «ΝΕΩΝ»)

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Τα «ΝΕΑ» (4/11) κυκλο­φό­ρη­σαν μ’ ένα αφιέ­ρω­μα για τα 100 χρό­νια της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης (πώς άρα­γε μπο­ρού­σε να «λεί­ψει ο Μάρ­της από το Σαρα­κο­στή…) με χαρα­κτη­ρι­στι­κό τίτλο «1917–2017. Όταν ο κόσμος γύρι­σε ανά­πο­δα». Αν εξαι­ρέ­σου­με το άρθρο  του μέλους του Π.Γ της Κ.Ε του ΚΚΕ Λ. Ράζου με τίτλο «Ούτε ατύ­χη­μα ούτε πρα­ξι­κό­πη­μα» τα υπό­λοι­πα δια­κρί­νο­νται στο …σπορ του ανα­πο­δο­γυ­ρί­σμα­τος της πραγματικότητας !

Από τα άρθρα επι­λέ­ξα­με να σχο­λιά­σου­με αυτό με τον χαρα­κτη­ρι­στι­κό τίτλο «Ιστο­ρία μια ανθρώ­πι­νης τρα­γω­δί­ας» του γνω­στού δημο­σιο­γρά­φου Γιάν­νη Πρε­τε­ντέ­ρη. Και αυτό για­τί ο  πολύ­πει­ρος και δοκι­μα­σμέ­νος σε τέτοιου είδους προ­σπά­θειες πολι­τι­κής και ιδε­ο­λο­γι­κής απο­δό­μη­σης δίνει συμπυ­κνω­μέ­να τόσο το νόη­μα του αφιε­ρώ­μα­τος όσο και τα βασι­κά αστι­κά ιδε­ο­λο­γή­μα­τα που ξανα­βγή­καν από την ναφθα­λί­νη ενά­ντια στην Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση με αφορ­μή τα 100 της χρόνια.

Ανα­φέ­ρει χαρα­κτη­ρι­στι­κά: « Ποτέ άλλο­τε στην ιστο­ρία της ανθρω­πό­τη­τας ένα γεγο­νός που κατέ­στρε­ψε χώρες, στοί­χι­σε εκα­τομ­μύ­ρια νεκρούς, πριν καταρ­ρεύ­σει σαν χάρ­τι­νος πύρ­γος, θύμα της απο­τυ­χί­ας του, δεν έχει απο­τε­λέ­σει αντι­κεί­με­νο δοξολογίας».

1. Ας ξεκι­νή­σου­με από το τέλος. Αυτό που ενο­χλεί σφό­δρα τον αρθρο­γρά­φο είναι ότι η μνή­μη μένει ζωντα­νή και κυρί­ως τα διδάγ­μα­τα ζωντα­νά και επί­και­ρα. Και αυτό δεν έχει να κάνει   με «δοξο­λο­γία» όπως ειρω­νι­κά γρά­φει, αλλά για­τί απο­τε­λεί φωτει­νό φάρο στην ιστο­ρία της ανθρω­πό­τη­τας, για­τί η μελέ­τη της και ο ανα­στο­χα­σμός πάνω σ’αυτήν γίνε­ται όχι για τη συνο­λι­κή της απόρ­ρι­ψη όπως θα ευχό­ταν αλλά πατά στη στέ­ρεη βάση του τι προ­σέ­φε­ρε η Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση στους λαούς της πρώ­ην  ΕΣΣΔ, αλλά και στους λαούς όλου του κόσμου. Τον ενο­χλεί το γεγο­νός ότι κάποιοι δεν στέ­κο­νται στην «λαθο­λο­γία» αλλά βγά­ζουν τα ανα­γκαία συμπε­ρά­σμα­τα για να γίνουν καλύ­τε­ροι, ωρι­μό­τε­ροι για τις νέες «εφό­δους στον ουρανό».
2. Ενώ παρα­δέ­χε­ται στη συνέ­χεια του άρθρου του ότι αυτή «…απέ­κτη­σε ανέλ­πι­στους κι ανα­ρίθ­μη­τους θαυ­μα­στές, ενέ­πνευ­σε θυσί­ες, γοή­τευ­σε μερι­κά από τα καλύ­τε­ρα μυα­λά του αιώνα…είναι τελι­κά η «ιστο­ρί­ας μιας ψευ­δαί­σθη­σης..» υπο­στη­ρί­ζει την άπο­ψη ότι αυτή κατέ­στρε­ψε χώρες και στοί­χη­σε εκα­τομ­μύ­ρια νεκρούς. Φυσι­κά δεν μπαί­νει στον κόπο να γρά­ψει  π.χ ότι τα εκα­τομ­μύ­ρια νεκρών ήταν απο­τέ­λε­σμα του Β’ Παγκό­σμιου Πολέ­μου, όπως και οι τερά­στιες υλι­κές κατα­στρο­φές που προ­κά­λε­σε το φασι­στι­κό θηρίο. Δεν ήταν δηλα­δή οι νεκροί και οι κατα­στρο­φές που πράγ­μα­τι υπήρ­ξαν απο­τέ­λε­σμα της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης, αλλά απο­τέ­λε­σμα της προ­σπά­θειας ανα­τρο­πής της από τον φασι­στι­κό άξο­να στον Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο ή παλιό­τε­ρα από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυνά­μεις το 1918. Η σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση συν­δέ­θη­κε με τερά­στιες επι­τυ­χί­ες σε όλους τους τομείς της κοι­νω­νι­κής ζωής, συν­δέ­θη­κε με τη δημιουρ­γία, ενώ η καπι­τα­λι­στι­κή παλι­νόρ­θω­ση με την καταστροφή…
3. Δεν μπαί­νει στον κόπο να εξη­γή­σει επι­στη­μο­νι­κά το για­τί ανα­τρά­πη­κε η σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση. Απλά επα­να­λαμ­βά­νει τα ιδε­ο­λο­γή­μα­τα περί «χάρ­τι­νου πύρ­γου» και «απο­τυ­χί­ας». Γνω­ρί­ζει πολύ καλά ότι  η αντε­πα­να­στα­τι­κή δια­δι­κα­σία δεν ήταν μονό­πρα­κτο έργο.Οτι ο ιμπε­ρια­λι­σμός με τις πολύ­μορ­φες προ­σπά­θειες του, αλλά και η υιο­θέ­τη­ση αστι­κών μεθό­δων (που είναι υπο­στη­ρι­κτής τους…) στην αντι­με­τώ­πι­ση των προ­βλη­μά­των που προ­έ­κυ­πταν από την κομ­μα­τι­κή-κρα­τι­κή ηγε­σία ‚ήταν οι παρά­γο­ντες που οδή­γη­σαν στην ήττα. Μία ήττα από κοι­νω­νι­κή άπο­ψη προ­σω­ρι­νή που φυσι­κά και δεν ακυ­ρώ­νει ούτε την πρώ­τη προ­σπά­θεια αλλά ούτε και την επα­νά­λη­ψη της στο μέλλον!
4. Στη γνω­στή ται­νία (1981) του Μπ. Μπερ­το­λού­τσι «Η τρα­γω­δία ενός γελοί­ου ανθρώ­που» ένας αυτο­δη­μιούρ­γη­τος εργο­στα­σιάρ­χης βρί­σκε­ται μπρο­στά στο δίλημ­μα να που­λή­σει το εργο­στά­σιό του για να εξα­γο­ρά­σει τη ζωή του νεα­ρού γιου του που τον έχουν απα­γά­γει τρο­μο­κρά­τες. Στο συγκε­κρι­μέ­νο άρθρο ο αρθο­γρά­φος προ­σπα­θεί να ξεφύ­γει από την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης (της οποί­ας άλλω­στε είναι πολέ­μιος)  κάνο­ντας αφο­ρι­στι­κά και ανα­πό­δει­κτα λόγο «για μία ολο­κλη­ρω­τι­κή εξου­σία μέσα από ένα διαρ­κές πρα­ξι­κό­πη­μα» . Και φυσι­κά δεν έχει κανέ­να δίλημ­μα με τίνος το μέρος στην συνε­χι­ζό­με­νη ταξι­κή πάλη και στη χώρα μας θα στρα­τεύ­σει την πένα του. Με την αστι­κή τάξη και τις «αξί­ες» της !

_________________________________________________________________________________________________

Αλέκος Α. Χατζηκώστας  Δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Η Άλλη Άποψη της Ημαθίας» και του alli-apopsi.gr. Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες, περιοδικά και site εδώ και δεκαετίες, ενώ έχει συμμετάσχει με εισηγήσεις σε μια σειρά ιστορικά συνέδρια και ημερίδες. Έχει εκδώσει 6 βιβλία και συμμετέχει σε συλλογικούς τόμους.