Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η πρώτη εντύπωση είναι που μετράει

Γρά­φει ο 2310net //

Ζού­με στο «φαί­νε­σθαι». Στην επο­χή που η πολι­τι­κή γίνε­ται με όρους επι­κοι­νω­νί­ας. Στην επο­χή που οι επαγ­γελ­μα­τί­ες πολι­τι­κοί δεν ασκούν την εργα­σία τους παρά­γο­ντας ιδέ­ες και πολι­τι­κές (πως θα μπο­ρού­σαν άλλω­στε, όταν το πολι­τι­κό προ­σω­πι­κό των κομ­μά­των εξου­σί­ας είναι οι Μιχε­λο­γιαν­νά­κη­δες) αλλά εξα­ντλού­νται στην πει­θή­νια άσκη­ση επι­κοι­νω­νια­κών τακτι­κών που καθο­ρί­ζο­νται από επι­κοι­νω­νιο­λό­γους και γρα­φεία μάρ­κε­τινγκ. Οι πραγ­μα­τι­κές πολι­τι­κές ασκού­νται και καθο­ρί­ζο­νται σε άλλα επί­πε­δα. Εκεί όπου ένας Τσί­πρας, ένας Βαρου­φά­κης, αλλά ακό­μα και ένας Σόι­μπλε ή μια Μέρ­κελ δεν έχουν πραγ­μα­τι­κό λόγο.

Πριν ακό­μα από τις εκλο­γές κανείς σοβα­ρός άνθρω­πος δεν μπο­ρού­σε να πιστέ­ψει όσα υπο­σχό­ταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τέλος στη λιτό­τη­τα και σκί­σι­μο των μνη­μο­νί­ων και ευρώ και ΕΕ και απο­κα­τά­στα­ση των αδι­κιών και πρό­γραμ­μα θεσ­σα­λο­νί­κης και ανά­πτυ­ξη και αυξή­σεις μισθών και συντά­ξε­ων και ρίχνου­με και ένα δάκρυ στη βου­λή. Ο πήχης είχε πέσει πριν από τις εκλο­γές: «και ένα από όλα αυτά να κάνει πετυ­χη­μέ­νος θα είναι» έλε­γε και ξανά­λε­γε το πλή­θος απο­γοη­τευ­μέ­νο τόσο από τους προη­γού­με­νους που θα μπο­ρού­σε να δει οποια­δή­πο­τε εξέ­λι­ξη ως θετική.

Όλους αυτούς τους μήνες η κυβέρ­νη­ση οδη­γεί­ται με αυτό­μα­το πιλό­το προς το νέο Μνη­μό­νιο το οποίο για λόγους επι­κοι­νω­νια­κούς θα το ονο­μά­σει Συμ­φω­νία, όπως ονό­μα­σε την Τρόι­κα Θεσμους. Ωστό­σο ένα μεγά­λο μέρος του κόσμου ελπί­ζει ότι με το ΣΥΡΙΖΑ τα πράγ­μα­τα θα είναι καλύ­τε­ρα. Ίσως επει­δή αν κάτι κανείς δεν είχε να προ­σά­ψει στην Αρι­στε­ρά στην Ελλά­δα ήταν η ατι­μία της. Ακό­μα και οι πιο ακραιφ­νείς δεξιοί ανα­γνώ­ρι­ζαν ότι οι Αρι­στε­ροί είναι τίμιοι, συνε­πείς και δεν δίνουν ψευ­τι­κες υπο­σχέ­σεις. Ίσως για­τί έχουν τα ιστο­ρι­κά παρα­δείγ­μα­τα ανθρώ­πων που προ­τί­μη­σαν να υπε­ρα­σπι­στούν τις ιδέ­ες τους μπρο­στά στα στρα­το­δι­κεία, το παρα­κρά­τος, την Δικτα­το­ρία και δεν επέ­λε­ξαν τον εύκο­λο δρό­μο ενός έντι­μου συμβιβασμού.

varoyfakis13

Έτσι, οι επι­κοι­νω­νια­κές κορώ­νες των πρώ­των ημε­ρών, όπου σύσ­σω­μο το πανελ­λή­νιο θαύ­μα­σε τις ακα­δη­μαϊ­κές και δια­πραγ­μα­τευ­τι­κές αρε­τές του Γιά­νη Βαρου­φά­κη, συγκι­νή­θη­κε με την απλό­τη­τα του Αλέ­ξη Τσί­πρα, πίστε­ψε στον ορυ­μα­γδό υπο­σχέ­σε­ων κατά την ορκο­μω­σία των υπουρ­γών, έπια­σαν τόπο. Η κυβέρ­νη­ση δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται. Τελεία και παύ­λα. Τώρα αν θα έρθει νέο μνη­μό­νιο είμα­στε σίγου­ροι ότι αυτό είναι και το καλύ­τε­ρο που θα μπο­ρού­σε να πετύ­χει. Και εδώ ανοί­γουν δύο μεγά­λα ερωτήματα:

Α) αν χρειά­ζε­ται να δια­πραγ­μα­τεύ­ε­σαι επί μήνες απλά για να μην κοπούν άμε­σα αλλά έμμε­σα (με τις δια­φαι­νό­με­νες αυξή­σεις σε ΦΠΑ) οι συντά­ξεις και οι μισθοί και όλα αυτά γίνο­νται για να μεί­νου­με στην ευρω­ζώ­νη πάση θυσία, σε ποιές συν­θή­κες θα μπο­ρού­σαν να είναι χει­ρό­τε­ρα τα πράγ­μα­τα; Αν ένας συμ­βι­βα­σμός να υπο­στού­με λίγες ακό­μα θυσί­ες μέχρι τις επό­με­νες για να πλη­ρώ­νου­με τοκο­γλύ­φους σε ένα χρέ­ος που δεν τελειώ­νει ποτέ είναι προ­τι­μό­τε­ρος από μια κάποια, οποια­δή­πο­τε, αδιευ­κρί­νι­στη ρήξη τότε πόσες πιθα­νό­τη­τες έχου­με να βιώ­σου­με κάπο­τε έστω και την παρα­μι­κρή βελ­τί­ω­ση των βιο­τι­κών μας συνθηκών;

Β) αν πράγ­μα­τι πιστεύ­ει ο λαός ότι αυτή η κυβέρ­νη­ση δια­πραγ­μα­τεύ­τη­κε σθε­να­ρά τότε δεν θα έπρε­πε να τους κατη­γο­ρή­σει ως τίμιους ηλί­θιους; Δεν θα έπρε­πε να έχει απαι­τή­σει από αυτούς που ήθε­λαν να κυβερ­νή­σουν να γνω­ρί­ζουν από πριν ότι αυτά που έλε­γαν δεν έστε­καν; Με άλλα λόγια είτε η κυβέρ­νη­ση απο­τε­λεί­ται από λαο­πλά­νους ψεύ­τες είτε από άσχε­τους χαμη­λής νοη­μο­σύ­νης. Δια­λέξ­τε και πάρτε.

Μέχρι να απα­ντη­θούν αυτά τα ερω­τή­μα­τα θα ζού­με την επι­βε­βαί­ω­ση της ρήσης ότι η πρώ­τη εντύ­πω­ση μετρά­ει. Η πρώ­τη εντύ­πω­ση που δόθη­κε ήταν και αυτή που συνε­χί­ζει να ακο­λου­θεί την κυβέρ­νη­ση. Αλλά είπα­με, η πολι­τι­κή ασκεί­ται με όρους επι­κοι­νω­νί­ας. Οι μόνες πολι­τι­κές πρά­ξεις που έχου­με δει μέχρι στιγ­μής είναι το άνοιγ­μα της ΕΡΤσα­κνής, τα χου­ντι­κής αισθη­τι­κής πανη­γύ­ρια στην παρέ­λα­ση και η περι­φο­ρά των λειψάνων.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο