Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η σεξιστική και έμφυλη βία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης

Σχο­λιά­ζει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

Έχουν πολύ ενδια­φέ­ρον (και προ­κα­λούν άλλη τόση ενό­χλη­ση και θυμό ενώ δημιουρ­γούν κι ένα αρνη­τι­κό προη­γού­με­νο) οι συχνές προ­σπά­θειες, εντός κι εκτός των μέσων κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης, να δικαιο­λο­γη­θεί ή και να αγνοη­θεί η σεξι­στι­κή και έμφυ­λη βία με το πρό­σχη­μα ότι και οι άντρες (ετε­ρο­φυ­λό­φι­λοι — ετε­ρο­κα­νο­νι­κοί κτλ) είμα­στε αρκε­τές φορές θύμα­τα χλευα­σμού ή και σεξουα­λι­κής παρε­νό­χλη­σης. Όπως ενο­χλούν οι από­ψεις (οι οποί­ες ανα­πα­ρά­γουν τις λογι­κές της πατριαρ­χί­ας ακό­μα και όταν χρη­σι­μο­ποιούν προ­ο­δευ­τι­κό λόγο και επι­χει­ρή­μα­τα) που στα διά­φο­ρα περι­στα­τι­κά σεξι­στι­κής βίας εστιά­ζουν στις ευθύ­νες του θύμα­τος, ότι για παρά­δειγ­μα δεν ήταν αρκε­τά υπο­ψια­σμέ­νο και άρα έχει κάποια ευθύ­νη σε αυτό (το οτι­δή­πο­τε) που τους συνέ­βη – είναι, με λίγα λόγια, ακρι­βώς η ίδια λογι­κή που στην περί­πτω­ση ενός βια­σμού ρίχνει με ελα­φρά συνεί­δη­ση την ευθύ­νη στο θύμα για­τί φορού­σε κοντή φού­στα! Αλλά βέβαια το να κρί­νει κάποιος καθ’ έδρας όσα συμ­βαί­νουν στον άλλο είναι εύκο­λη υπό­θε­ση, το ζήτη­μα είναι όμως πως αντι­με­τω­πί­ζο­νται αυτά τα προβλήματα…

Θα έλε­γα όμως ότι τα πράγ­μα­τα είναι πιο απλά. Για να πέσει θύμα, λοι­πόν, σεξουα­λι­κού χλευα­σμού ένας άντρας αυτό σημαί­νει ότι στα μάτια της γυναί­κας που τον επι­κρί­νει φαί­νε­ται ως ανί­κα­νος να υπε­ρα­σπι­στεί τον ρόλο του ως ο σού­περ ντού­ρος ερα­στής που πρέ­πει να απο­δει­κνύ­ει την ψυχι­κή και σωμα­τι­κή του ανω­τε­ρό­τη­τα απέ­να­ντι στην γυναι­κεία ποτα­πό­τη­τα που ανα­ζη­τά και μόνο ένα προ­στά­τη στη ζωή της, αλλά και που πρέ­πει να επι­βε­βαιώ­νει την δυνα­τό­τη­τα του να κάνει οικο­γέ­νεια ενώ παράλ­λη­λα για να δεχτεί σεξουα­λι­κή παρε­νό­χλη­ση αυτό σημαί­νει ότι η γυναί­κα — εργο­δό­της — αφέ­ντης που τον παρε­νο­χλεί ανα­πα­ρά­γει ένα πρό­τυ­πο που πρώ­τοι εφάρ­μο­σαν οι άντρες συνά­δελ­φοι της. Με λίγα λόγια, έχου­με μία ανα­πα­ρα­γω­γή διά­φο­ρων πολύ συγκε­κρι­μέ­νων σεξι­στι­κών προ­τύ­πων που και πάλι η γυναί­κα φαί­νε­ται (και είναι, ασφα­λώς) το κυρί­ως θύμα κι αυτό για­τί από τη μία πλευ­ρά ανα­πα­ρά­γει πρό­τυ­πα συμπε­ρι­φο­ράς που της είναι ξένα και από την άλλη για­τί κατά βάθος υπο­τάσ­σει τον εαυ­τό της στις κοι­νω­νι­κές νόρ­μες που επι­βάλ­λει ένα σύστη­μα, ο καπι­τα­λι­σμός δηλα­δή, που αλλο­τριώ­νει συνει­δή­σεις με μόνο σκο­πό την παρα­γω­γή και εκμε­τάλ­λευ­ση υπε­ρα­ξί­ας χωρίς φυσι­κά, την διά­θε­ση οποιασ­δή­πο­τε αμφι­σβή­τη­σης από την πλευ­ρά της κατα­πιε­σμέ­νης εργα­τι­κής τάξης.

Χρειά­ζε­ται ο καθέ­νας και η καθε­μία από εμάς, ιδιαί­τε­ρα όσοι θεω­ρού­με τον εαυ­τό μας κομ­μου­νι­στή, αρι­στε­ρό, αντι­φα­σί­στα ή αντι­σε­ξι­στή, να δίνου­με μεγα­λύ­τε­ρη προ­σο­χή σε αυτά τα ζητή­μα­τα και να μην ανα­πα­ρά­γου­με την κυρί­αρ­χη άπο­ψη. Είναι απα­ραί­τη­το επί­σης να γνω­ρί­ζου­με ότι το κυρί­αρ­χο κοι­νω­νι­κό και σεξουα­λι­κό πρό­τυ­πο της ετε­ρο­κα­νο­νι­κό­τη­τας δεν είναι κάτι που μπο­ρεί να ξεφύ­γει από τις αντι­φά­σεις του συστή­μα­τος που το δημιούρ­γη­σε. Έτσι ενώ από τη μία πλευ­ρά ο καπι­τα­λι­σμός δημιουρ­γεί τις υλι­κές συν­θή­κες ώστε να ζει κανείς την προ­σω­πι­κή του ζωή ανε­ξάρ­τη­τα από την οικο­γέ­νεια (σεξουα­λι­κή ελευ­θε­ρία) – όχι όμως και σε περί­ο­δο κρί­σης, από την άλλη στην προ­σπά­θεια του να στη­ρί­ξει την οικο­γέ­νεια διαιω­νί­ζει αντι­δρα­στι­κά ιδε­ο­λο­γή­μα­τα όπως τον σεξι­σμό, την ομο/αμφι/τρανσφοβία, πολυ­φο­βία φορ­τώ­νο­ντας παράλ­λη­λα τα βάρη της ανα­πα­ρα­γω­γής και της φρο­ντί­δας των παι­διών, των ηλι­κιω­μέ­νων, των αρρώ­στων στην οικο­γέ­νεια, ειδι­κά στις γυναί­κες και χωρίς κοι­νω­νι­κή μέρι­μνα. Βλέ­που­με λοι­πόν, ότι και ο αγώ­νας για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της γυναί­κας από τα δεσμά του νοι­κο­κυ­ριού δεν μπο­ρεί να είναι δια­φο­ρε­τι­κός από τη συνο­λι­κή μάχη για την κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση. Φυσι­κά, σε αυτή την μάχη τα αρσε­νι­κά υπο­κεί­με­να της εργα­τι­κής τάξης, δεν σημαί­νει ότι δεν έχουν θέση. Αντί­θε­τα, είναι πολύ σημα­ντι­κό να αγω­νι­στούν με το Παι­δί, τον Μετα­νά­στη, τον Ομο­φυ­λό­φι­λο κι αυτόν ακό­μα τον «παντο­δύ­να­μο» Άνδρα για την κοι­νή τους απελευθέρωση.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο