«Η Σμύρνη μάνα καίγεται»

 Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

-Καί­γε­ται και το βιός μας. Ο πόνος μας δεν λέγε­ται, δεν γρά­φε­ται ο καη­μός μας.

-Όχι… Όχι. Δεν ξανα­γυ­ρί­ζω σε κεί­νη την μαύ­ρη την τρα­γι­κή επο­χή της Μικρα­σια­τι­κής κατα­στρο­φής. Δεν γυρί­ζω στα σκο­τά­δια και την ανεί­πω­τη συμφορά.

-Στο σήμε­ρα έρχο­μαι, στο τώρα που είναι εξ’ ίσου μαύ­ρο και τρα­γι­κό κι είναι εξ’ ίσου ανεί­πω­τη η συμ­φο­ρά , έστω κι αν πέρα­σαν 96 ολό­κλη­ρα χρόνια.

-Πύρι­νοι μαύ­ροι δια­βό­λοι περι­κυ­κλώ­νουν τον ουρα­νό από δύση κι ανατολή.

Πύρι­νες δαγκά­νες στραγ­γα­λί­ζουν ένα πανέ­μορ­φο αλλά μαρ­τυ­ρι­κό τοπίο. Δεν ψάχνω για φταί­χτες και υπεύ­θυ­νους , δεν ψάχνω για άνο­μα συμ­φέ­ρο­ντα, ελλεί­ψεις και μικρό­τη­τες. Τον πόνο μου, την οδύ­νη και τον θυμό μου θέλω να εκφρά­σω. Ακό­μα ανά­με­σα στα απο­κα­ΐ­δια και τα δεκά­δες παρα­πε­τα­μέ­να αυτο­κί­νη­τα, και­ρο­φυ­λα­χτεί η από­γνω­ση, η απελ­πι­σία, και­ρο­φυ­λα­κτεί ο θάνατος!
Η θάλασ­σα μόνο, θρα­σύ­τα­τα, επι­μέ­νει να είναι κατα­πρά­σι­νη, γαλή­νια, αρυ­τί­δω­τη και προ­κλη­τι­κή σαν να μην συμ­βαί­νει τίποτα.
………..
Σει­σμο­πα­θείς, πλημ­μυ­ρο­πα­θείς, ναυα­γιο­πα­θείς, πυρο­πα­θείς κι όλα τα «παθείς», πλε­ο­νά­ζουν- είναι σε επάρ­κεια- σ’ αυτόν τον τόπο.

Σφη­νώ­νο­νται αμεί­λι­κτα μπρο­στά μου για να με συγκρα­τή­σουν. Όχι τώρα! Αύριο πρωί-πρωί θα σε πιά­σω από το πέτο και θα σε ταρα­κου­νή­σω κι εσέ­να κι όλους τους άλλους που τώρα ρίχνου­νε κρο­κο­δεί­λια δάκρυα υποκρισίας .

Συνυ­πεύ­θυ­νοι σε όλα!

Στο έλε­γα, δεν στο έλε­γα; Σε προει­δο­ποί­η­σα… δεν σε προειδοποίησα;

Ολό­κλη­ρη ειδι­κή εκδή­λω­ση για την πυρα­σφά­λεια και την δασο­προ­στα­σία στην αρχή του καλο­και­ριού και με ερώ­τη­ση του Κ.Κ.Ε στην Βου­λή. Τα προ­βλή­μα­τα είναι τερά­στια και ζήτη­σα να παρ­θούν άμε­σα μέτρα.

Μου απά­ντη­σες πως όλα πάνε καλά, πως όλα είναι εντά­ξει. Γυμνό κι ανυ­πε­ρά­σπι­στο Κράτος!

Κανέ­να απο­λύ­τως μέτρο. Παντε­λής η έλλει­ψης στην οργά­νω­ση, στην άσκη­ση, στους σχε­δια­σμούς, στο πρό­γραμ­μα. Έλλει­ψης προ­σω­πι­κού, εργα­λεί­ων και εν γένει έλλει­ψη αντι­πυ­ρι­κής προστασίας.

Έχει κόστος. Δεν εισα­κού­στη­κα. Όπως δεν εισα­κού­γε­ται τίπο­τα σωστό όταν αντι­στρα­τεύ­ε­ται τα συμ­φέ­ρο­ντα του Κεφαλαίου.
………….
Του­λά­χι­στον 87 ξύλι­νοι σταυ­ροί, σχη­μα­τί­ζουν πύρι­νο ακαν­θώ­δες στε­φά­νι και ζητά­νε δικαί­ω­ση, ζητά­νε λύτρω­ση από το μεγά­λο τους αυτό έγκλημα!!!

_________________________________________________________________________________________________________

Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.