Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η στάση των κομμουνιστών απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο της Ουκρανίας

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η ενδοι­μπε­ρια­λι­στι­κή δια­μά­χη μετα­ξύ των δυνά­με­ων του Ευρω­α­τλα­ντι­σμου (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ) και της Ρωσί­ας με επί­κε­ντρο την Ουκρα­νία φέρ­νει ανα­πό­φευ­κτα στο προ­σκή­νιο σοβα­ρές ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κές δια­φω­νί­ες και χρό­νιες αντι­φά­σεις που ταλα­νί­ζουν το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνημα.

Η έναρ­ξη των εχθρο­πρα­ξιών στην Ουκρα­νία, με την ρωσι­κή εισβο­λή, έρχε­ται να ανα­δεί­ξει με εμφα­τι­κό τρό­πο την λαν­θα­σμέ­νη αντί­λη­ψη που επι­κρα­τεί σε τμή­μα του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος για το ζήτη­μα του ιμπε­ρια­λι­σμού. Μια σει­ρά δυνά­μεις που αυτο­α­πο­κα­λού­νται «κομ­μου­νι­στι­κές» αδυ­να­τούν, ή σκο­πί­μως απο­φεύ­γουν, να δουν τον ιμπε­ρια­λι­σμό μέσα από τα λενι­νι­στι­κά κριτήρια.

Αντ’ αυτού απο­συν­δέ­ουν την οικο­νο­μία από την πολι­τι­κή, παρα­βλέ­πουν το γεγο­νός ότι ο αντα­γω­νι­σμός μετα­ξύ των μονο­πω­λί­ων απο­τε­λεί τη βάση για την όξυν­ση των διε­θνών αντι­θέ­σε­ων και εστιά­ζουν μονο­με­ρώς στην επι­θε­τι­κή εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή συγκε­κρι­μέ­νων μόνο κρα­τών και ενώ­σε­ων (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ).

Με αυτόν τον τρό­πο η «ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα» ερμη­νεύ­ε­ται μονο­με­ρώς ενώ καλ­λιερ­γού­νται αυτα­πά­τες για έναν «πολυ­πο­λι­κό κόσμο» όπου πολ­λά κέντρα εξου­σί­ας ελέγ­χουν το ένα το άλλο με απο­τέ­λε­σμα έναν… «ειρη­νι­κό κόσμο». Πρό­κει­ται για αυτα­πά­τες που συσκο­τί­ζουν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, εγκλω­βί­ζο­ντας το εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα στην πεποί­θη­ση ότι είναι, τάχα, εφι­κτό να υπάρ­ξει ένας «μη επι­θε­τι­κός», δήθεν «φιλει­ρη­νι­κός» καπιταλισμός.

Από άρθρα, ανα­λύ­σεις και ανα­κοι­νώ­σεις κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των και οργα­νώ­σε­ων για τον πόλε­μο στην Ουκρα­νία προ­κύ­πτουν κωδι­κο­ποι­η­μέ­να οι εξής λαν­θα­σμέ­νες αντιλήψεις:

1 ) Ερμη­νεύ­ουν τον ιμπε­ρια­λι­σμό δια­χω­ρί­ζο­ντας την οικο­νο­μία από την πολι­τι­κή. Έτσι επι­κε­ντρώ­νουν σε πολι­τι­κά γνω­ρί­σμα­τα χωρών (στρα­τιω­τι­κές επεμ­βά­σεις, επι­θε­τι­κή εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή, ανι­σο­τι­μία στην δια­μόρ­φω­ση και λήψη απο­φά­σε­ων), βάζο­ντας σε δεύ­τε­ρη μοί­ρα το κυρί­αρ­χο στοι­χείο του ιμπε­ρια­λι­σμού, την οικο­νο­μι­κή του ουσία, την δια­μόρ­φω­ση και κυριαρ­χία του μονοπωλίου.

2 ) Βλέ­πουν σχη­μα­τι­κά και αμε­τά­βλη­τη την κατά­τα­ξη των χωρών στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή πυρα­μί­δα, λες και έχει στα­μα­τή­σει ο χρό­νος και δεν συμ­βαί­νουν διαρ­κώς ανα­κα­τα­τά­ξεις στο πλαί­σιο της ανι­σό­με­τρης ανά­πτυ­ξης του καπι­τα­λι­σμού. Έτσι, για παρά­δειγ­μα, καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη που δεν βρί­σκο­νται στην κορυ­φή της ιμπε­ρια­λι­στι­κής πυρα­μί­δας «αθω­ώ­νο­νται» για την συμ­με­το­χή τους στην δια­μόρ­φω­ση και υλο­ποί­η­ση της επι­θε­τι­κής εξω­τε­ρι­κής πολιτικής.

3 ) Αδυ­να­τούν, ή χει­ρό­τε­ρα απο­φεύ­γουν, να αντι­λη­φθούν ότι στη βάση της οικο­νο­μι­κής ουσί­ας του ιμπε­ρια­λι­σμού (μονο­πώ­λιο) προ­κύ­πτουν τα ενιαία χαρα­κτή­ρι­στι­κά όλων των καπι­τα­λι­στι­κών χωρών, ασχέ­τως των ποσο­τι­κών και ποιο­τι­κών δια­φο­ρών που συνυ­πάρ­χουν διαλεκτικά.

4) Θέτουν ως προ­τε­ραιό­τη­τα την δημιουρ­γία «αντιιμπεριαλιστικών/αντιφασιστικών μετώ­πων» απο­συν­δέ­ο­ντας την πάλη του λαϊ­κού κινή­μα­τος από τον στό­χο της ανα­τρο­πής της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου. Έτσι η κύρια αντί­θε­ση (κεφά­λαιο-εργα­σία) περ­νά σε δεύ­τε­ρη μοί­ρα υπο­τασ­σό­με­νη και την θέση της παίρ­νουν άλλα σχή­μα­τα (ιμπε­ρια­λι­σμός-αντι­ι­μπε­ρια­λι­σμός, φασι­σμός-αντι­φα­σι­σμός) που με την σει­ρά τους οδη­γούν νομο­τε­λεια­κά σε συμ­μα­χί­ες απο­γυ­μνω­μέ­νες από το κοι­νω­νι­κό-ταξι­κό τους περιεχόμενο.

Τα παρα­πά­νω συμ­βάλ­λουν στην «γέν­νη­ση» αντι­δια­λε­κτι­κών, οπορ­του­νι­στι­κών αφη­γη­μά­των περί «καλών» και «κακών» ιμπε­ρια­λι­στών, περί «αντι-μπε­ρα­λι­στι­κών» πόλων με ηγέ­τι­δες δυνά­μεις την Κίνα και τη Ρωσία, περί «εκδη­μο­κρα­τι­σμού των διε­θνών σχέ­σε­ων» κλπ, κατα­λή­γο­ντας να καλούν την εργα­τι­κή τάξη να συντα­χθεί κάτω από ξένες για τα συμ­φέ­ρο­ντά της σημαί­ες με διά­φο­ρα προ­σχή­μα­τα (π.χ. «προστασία/απελευθέρωση των λαών του Ντον­μπάς», «απο­να­ζι­στι­κο­ποί­η­ση-απο­στρα­τι­κο­ποί­η­ση της Ουκρα­νί­ας», κλπ).

Χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα απο­τε­λεί το ψήφι­σμα του μεταλ­λαγ­μέ­νου ΚΚ Ισπα­νί­ας (που συμ­με­τέ­χει στην αντι­λαϊ­κή κυβέρ­νη­ση συνα­σπι­σμού σοσιαλ­δη­μο­κρα­τών και «αρι­στε­ράς») στα τέλη Γενά­ρη το οποίο έσπερ­νε μια σει­ρά αυτα­πά­τες για την αντι­πα­ρά­θε­ση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ με τη Ρωσία (1). Ενδει­κτι­κό της υπο­κρι­σί­ας της ηγε­σί­ας του ΚΚ Ισπα­νί­ας είναι το γεγο­νός ότι στο ψήφι­σμα προ­βάλ­λο­νταν, μετα­ξύ άλλων, το αίτη­μα της «διά­λυ­σης του ΝΑΤΟ», την στιγ­μή που το ίδιο αυτό κόμ­μα συμ­με­τέ­χει σε κυβέρ­νη­ση που συν­δρά­μει με φρε­γά­τες τον ΝΑΤΟι­κό στό­λο στη Μαύ­ρη Θάλασσα!

Απο­γοη­τευ­τι­κή – αλλά ανα­με­νό­με­νη βάσει της πολι­τι­κής του πορεί­ας εδώ και πολ­λά χρό­νια – είναι η στά­ση του ΚΚ της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας (ΚΚΡΟ) στο θέμα του πολέ­μου στην Ουκρα­νία. Αντί να πάρει θέση κατά του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου που διε­ξά­γει η ρωσι­κή αστι­κή τάξη, το ΚΚΡΟ επέ­λε­ξε να παρα­στή­σει τον «αρι­στε­ρό ψάλ­τη» του προ­έ­δρου Βλ. Πού­τιν. Κάτι που απο­τυ­πώ­νε­ται στις πρό­σφα­τες ανα­κοι­νώ­σεις του, καθώς και στις δηλώ­σεις του προ­έ­δρου του Γκε­νά­ντι Ζιου­γκά­νοφ οι οποί­ες πλειο­δο­τούν σε εθνι­κι­σμό υιο­θε­τώ­ντας σχε­δόν στο σύνο­λο του το αφή­γη­μα της ρωσι­κής κυβέρ­νη­σης (2)

Σε αντί­θε­ση με το ΚΚΡΟ, το Κομ­μου­νι­στι­κό Εργα­τι­κό Κόμ­μα Ρωσί­ας (ΚΕΚΡ) εξέ­δω­σε ανα­κοί­νω­ση στην οποία ανα­γνω­ρί­ζει ότι οι πραγ­μα­τι­κοί στό­χοι της Μόσχας είναι να ενι­σχύ­σει την θέση της ιμπε­ρια­λι­στι­κής Ρωσί­ας στη διε­θνή πολι­τι­κή σκα­κιέ­ρα, επι­ση­μαί­νο­ντας ότι η πηγή του πολέ­μου «είναι οι ενδοι­μπε­ρια­λι­στι­κές αντι­θέ­σεις μετα­ξύ των ΗΠΑ-ΕΕ και της Ρωσί­ας». Το ΚΕΚΡ χαι­ρέ­τι­σε την ανα­γνώ­ρι­ση των «Λαϊ­κών Δημο­κρα­τιών» του Ντον­μπάς από τον πρό­ε­δρο Πού­τιν, αλλά ταυ­τό­χρο­να επι­ση­μαί­νει: «Οι εργα­ζό­με­νοι, όχι τα αφε­ντι­κά θα σκο­τω­θούν και στις δυο πλευ­ρές. Το να πεθά­νεις για τα ταξι­κά αδέρ­φια σου είναι κάτι που αξί­ζει, αλλά να σκο­τώ­σεις και να σκο­τω­θείς για τα συμ­φέρ­ντα των αφε­ντι­κών είναι ανό­η­το, εγκλη­μα­τι­κό και απα­ρά­δε­κτο». (3)

Άλλη μια περί­πτω­ση λαν­θα­σμέ­νης αντί­λη­ψης για τα γεγο­νό­τα στην Ουκρα­νία είναι η ανα­κοί­νω­ση που εξέ­δω­σε το Νέο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα της Γιου­γκο­σλα­βί­ας (NKPJ) – ένα κόμ­μα με κατά τα λοι­πά αξιό­λο­γη δρά­ση — χαρα­κτη­ρί­ζο­ντας την ρωσι­κή εισβο­λή ως «νόμι­μη στρα­τιω­τι­κή δρά­ση» υπό το πρό­σχη­μα της προ­στα­σί­ας των ρωσό­φω­νων πλη­θυ­σμών στο Ντο­νέ­τσκ και το Λουχάνσκ.

Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα, Ιτα­λία, υπό την ηγε­σία του Μάρ­κο Ρίτσο, προ­χώ­ρη­σε ένα βήμα παρα­πέ­ρα συμ­με­τέ­χο­ντας σε φιλο­ρω­σι­κές δια­δη­λώ­σεις όπου δίπλα στις σημαί­ες με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο ανέ­μι­ζαν οι – τσα­ρι­κής έμπνευ­σης – σημαί­ες της «Λ.Δ του Ντο­νέ­τσκ» με τον δικέ­φα­λο αετό.

Γίνε­ται σαφές ότι οι δυνά­μεις εκεί­νες που υιο­θε­τούν τέτοια αφη­γή­μα­τα αδυ­να­τούν να κατα­νο­ή­σουν ότι οι συμ­μα­χί­ες στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα είναι εφή­με­ρες, μετα­βάλ­λο­νται διαρ­κώς, όπως μετα­βάλ­λο­νται και οι σχέ­σεις εξου­σί­ας. Δεν είναι στα καθή­κο­ντα του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος να επι­χει­ρεί να παί­ξει ρόλο τις σχέ­σεις μετα­ξύ των ιμπε­ρια­λι­στών παίρ­νο­ντας το μέρος της μιας ή της άλλης πλευ­ράς. «Η εργα­τι­κή τάξη, εάν είναι συνει­δη­τή, δεν μπο­ρεί να στη­ρί­ξει καμια ομά­δα ιμπε­ρια­λι­στι­κών αρπα­κτι­κών» σημεί­ω­νε ο Β.Ι. Λένιν, ενώ στο έργο του «Κάτω από ξένη σημαία» υπο­γράμ­μι­ζε μετα­ξύ άλλων: «Η σύγ­χρο­νη δημο­κρα­τία θα παρα­μεί­νει πιστή στον εαυ­τό της μόνο στην περί­πτω­ση που δε θα προ­σχω­ρή­σει σε καμία ιμπε­ρια­λι­στι­κή αστι­κή τάξη, στην περί­πτω­ση που θα πει ότι «και οι δυο τους είναι η μια χει­ρό­τε­ρη από την άλλη», στην περί­πτω­ση που σε κάθε χώρα θα εύχε­ται την απο­τυ­χία της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αστι­κής τάξης. Κάθε άλλη λύση θα είναι στην πρά­ξη εθνι­κο­φι­λε­λεύ­θε­ρη και δε θα έχει τίπο­τε το κοι­νό με τον αλη­θι­νό διε­θνι­σμό […] Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όμως, σήμε­ρα είναι αναμ­φι­σβή­τη­το ότι η σύγ­χρο­νη δημο­κρα­τία δεν μπο­ρεί να σέρ­νε­ται στην ουρά της αντι­δρα­στι­κής, ιμπε­ρια­λι­στι­κής αστι­κής τάξης –αδιά­φο­ρο τι “χρώ­μα” θα έχει αυτή η αστι­κή τάξη…» (4).

Είναι πλή­ρως αντι­λε­νι­νι­στι­κή και ενά­ντια στα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα η λογι­κή του «στη­ρί­ζου­με τον λιγό­τε­ρο επι­θε­τι­κό ιμπε­ρια­λι­στή». Ναι, ασφα­λώς και το ΝΑΤΟ είναι η πιο εγκλη­μα­τι­κή, η πιο βάρ­βα­ρη ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­μα­χία μετά το Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο με δεκά­δες αιμα­τη­ρές επεμ­βά­σεις σε Μέση Ανα­το­λή, Βαλ­κά­νια και Β. Αφρι­κή. Ναι, οι κυβερ­νή­σεις των ΗΠΑ, με την συνε­νο­χή της ΕΕ, ήταν και παρα­μέ­νουν ο νού­με­ρο ένα εχθρός για την ασφά­λεια της ανθρω­πό­τη­τας. Ναι, είναι πιο επί­και­ρη και ανα­γκαία όσο ποτέ η πάλη για να κλεί­σουν οι Αμε­ρι­κα­νο­να­τοι­κές βάσεις και να απο­δε­σμευ­τεί η χώρα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με το λαό αφέ­ντη στον τόπο του. Όλα αυτά όμως σε καμία περί­πτω­ση δεν αναι­ρούν τον αντι­κει­με­νι­κό ρόλο της καπι­τα­λι­στι­κής Ρωσί­ας ως ισχυ­ρής ιμπε­ρια­λι­στι­κής δύνα­μης που αντα­γω­νί­ζε­ται το Ευρω­α­τλα­ντι­κό μπλοκ. Και ως τέτοια, ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύνα­μη, η Ρωσία είναι κι’ αυτή εχθρός των λαϊ­κών συμφερόντων.

Επί­και­ρο παρα­μέ­νει το παρά­δειγ­μα που έδι­νε ο Λένιν θέλο­ντας να ανα­δεί­ξει ότι η εργα­τι­κή τάξη δεν έχει κανέ­ναν απο­λύ­τως λόγο να συρ­θεί πίσω από τις επι­διώ­ξεις του Α ή του Β ιμπε­ρια­λι­στή, του περισ­σό­τε­ρο ή λιγό­τε­ρο ισχυ­ρού, του περισ­σό­τε­ρο ή λιγό­τε­ρο επι­θε­τι­κού: «Η πρώ­τη από τις κυρί­αρ­χες χώρες κατέ­χει, ας υπο­θέ­σου­με, τα 3/4 της Αφρι­κής, ενώ η δεύ­τε­ρη το 1/4. Το αντι­κει­με­νι­κό περιε­χό­με­νο του πολέ­μου τους είναι το ξανα­μοί­ρα­σμα της Αφρι­κής. Ποιας πλευ­ράς την επι­τυ­χία πρέ­πει να ευχό­μα­στε; […] Δεν είναι δου­λειά της σύγ­χρο­νης δημο­κρα­τί­ας ούτε να βοη­θή­σει την πρώ­τη χώρα να κατο­χυ­ρώ­σει το «δικαί­ω­μά» της στα 3/4 της Αφρι­κής, ούτε να βοη­θή­σει τη δεύ­τε­ρη (έστω κι αν αυτή έχει ανα­πτυ­χθεί οικο­νο­μι­κά πιο γρή­γο­ρα από την πρώ­τη) να απο­σπά­σει αυτά τα 3/4» (5).

Είναι δυνα­τόν να πιστεύ­ει κανείς ότι η σημε­ρι­νή Ρωσία των μεγά­λων μονο­πω­λί­ων (ιδί­ως στον ενερ­γεια­κό τομέα), των επε­κτα­τι­κών εξα­γω­γών κεφα­λαί­ων και της οικο­νο­μι­κής ολι­γαρ­χί­ας αντι­τί­θε­ται στο ΝΑΤΟ για λόγους «διε­θνούς δικαί­ου»; Είναι δυνα­τόν να πιστεύ­ει κανείς ότι η σημε­ρι­νή καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία, η οποία κυβερ­νιέ­ται από τα πολι­τι­κά τέκνα του Γέλ­τσιν, του Σόμ­π­τσακ και των λοι­πών αντε­πα­να­στα­τών, έχει εισβά­λει στην Ουκρα­νία προ­κει­μέ­νου να σώσει τους λαούς του Ντον­μπάς από τα ουκρα­νι­κά ναζι­στι­κά τάγ­μα­τα; Είναι δυνα­τόν να πιστεύ­ει κανείς ότι τα ρωσι­κά στρα­τεύ­μα­τα που πολε­μά­νε αυτήν την στιγ­μή στην Ουκρα­νία πράτ­τουν κάποιου είδους… «αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό καθή­κον» απέ­να­ντι στις Ευρω­α­τλα­ντι­κές δυνάμεις;

Την πορεία της καπι­τα­λι­στι­κής Ρωσί­ας, από την επι­κρά­τη­ση της αντε­πα­νά­στα­σης μέχρι σήμε­ρα, είναι λίγο-πολύ γνω­στή. Θα αρκε­στού­με, ωστό­σο, να υπεν­θυ­μί­σου­με ότι ο σημε­ρι­νός αντα­γω­νι­στής του ΝΑΤΟ ήταν μέχρι πριν κάποια χρό­νια «σύμ­μα­χος του». Υπεν­θυ­μί­ζου­με ότι το 1994 η Ρωσία εντά­χθη­κε στον «Συνε­ται­ρι­σμό για την Ειρή­νη» του ΝΑΤΟ, το 1997 Μόσχα και Ουά­σινγ­κτον συνυ­πέ­γρα­ψαν την «ιδρυ­τι­κή πρά­ξη» της συνερ­γα­σί­ας, το 2002 επί κυβέρ­νη­σης Πού­τιν συγκρο­τή­θη­κε το «Συμ­βού­λιο ΝΑΤΟ-Ρωσί­ας» (Δια­κή­ρυ­ξη της Ρώμης). Όσο η ισχύς της ρωσι­κής αστι­κής τάξης στα­θε­ρο­ποιού­νταν και μεγά­λω­νε, με την επέ­κτα­ση των ρωσι­κών μονο­πω­λί­ων, την συσ­σώ­ρευ­ση κεφα­λαί­ων και την εν γένει ανα­βάθ­μι­ση της στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή πυρα­μί­δα (6), τόσο η εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή της Μόσχας έμπαι­νε σε τρο­χιά αντα­γω­νι­σμού και σύγκρου­σης με τις Ευρω­τλα­ντι­κές δυνά­μεις. Κομ­βι­κό ρόλο σε αυτό έπαι­ξε, ασφα­λώς, η επι­θε­τι­κή επέ­κτα­ση του ΝΑΤΟ προς την Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη και τη Βαλτική.

Τον Φλε­βά­ρη του 2007, στην περί­φη­μη ομι­λία του στην Διά­σκε­ψη Ασφα­λεί­ας του Μονά­χου, ο Βλ. Πού­τιν έκα­νε σαφή την πρό­θε­ση της ρωσι­κής αστι­κής τάξης να διεκ­δι­κή­σει πιο επι­θε­τι­κά την ανα­βάθ­μι­ση της στο διε­θνές ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα, διευ­ρύ­νο­ντας την διείσ­δυ­ση του ρωσι­κού κεφα­λαί­ου στον υπό­λοι­πο κόσμο (7) .

Η όξυν­ση του αντα­γω­νι­σμού πήρε μορ­φή ένο­πλης σύγκρου­σης το 2008, με τον πόλε­μο στη Γεωρ­γία και την από­σχι­ση της Νότιας Οσε­τί­ας και της Αμπ­χα­ζί­ας. Πέντε χρό­νια αργό­τε­ρα έλα­βε χώρα το υπο­στη­ρι­ζό­με­νο από ΗΠΑ-ΕΕ Ουκρα­νι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα (Euromaidan) του 2013–2014 και εν συνε­χεία η προ­σάρ­τη­ση της Κρι­μαί­ας. Απο­κο­ρύ­φω­μα αυτού του ενδοι­μπε­ρια­λι­στι­κού αντα­γω­νι­σμού της Μόσχας και τις Ευρω­α­τλα­ντι­κές δυνά­μεις είναι σήμε­ρα ο πόλε­μος που διε­ξά­γε­ται στην Ουκρανία.

Οι αυτο­α­πο­κα­λού­με­νες «κομ­μου­νι­στι­κές» δυνά­μεις που καλούν, ανοι­χτά ή συγκε­κα­λυμ­μέ­να, την εργα­τι­κή τάξη να συντα­χθεί με τις ρωσι­κές επι­διώ­ξεις, χρη­σι­μο­ποιούν το ανε­δα­φι­κό επι­χεί­ρη­μα ότι μια ενδε­χό­με­νη επι­κρά­τη­ση της Ρωσί­ας στον πόλε­μο της Ουκρα­νί­ας οδη­γεί σε «ήττα» (ή «υπο­χώ­ρη­ση») του ΝΑΤΟ, του ευρω­α­τλα­ντι­σμού, κλπ. Από που συνά­γε­ται αυτό το αυθαί­ρε­το συμπέ­ρα­σμα; Ακό­μη κι’ αν «παγώ­σει» η επέ­κτα­ση της βορειο­α­τλα­νι­κής συμ­μα­χί­ας προς ανα­το­λάς, η ρωσι­κή εισβο­λή έχει ήδη προ­κα­λέ­σει τάσεις συσπεί­ρω­σης στο ευρω­α­τλα­ντι­κό στρα­τό­πε­δο, αύξη­ση στρα­τιω­τι­κών δαπα­νών και επα­νε­ξο­πλι­σμό της Γερ­μα­νί­ας. Ταυ­τό­χρο­να, οι φιλο­να­τοι­κές δυνά­μεις σε Σου­η­δία και Φιν­λαν­δία βρή­καν «πάτη­μα» να προ­ω­θή­σουν την έντα­ξη των χωρών τους στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­μα­χία. Χαρα­κτη­ρι­στι­κή είναι η πρό­σφα­τη τοπο­θέ­τη­ση του πρώ­ην στρα­τιω­τι­κού διοι­κη­τή του ΝΑΤΟ, ναυάρ­χου Τζέιμς Σταυ­ρί­δη, ο οποί­ος σε συνέ­ντευ­ξη του υπο­γράμ­μι­σε ότι η ρωσι­κή εισβο­λή στην Ουκρα­νία είναι «ίσως το καλύ­τε­ρο πράγ­μα που συνέ­βη ποτέ στο ΝΑΤΟ», καθώς ώθη­σε στην ενί­σχυ­ση της άμυ­νας του (8).

Το βασι­κό συμπέ­ρα­σμα, επο­μέ­νως, είναι το εξής: Η εργα­τι­κή τάξη, ο λαός, δεν έχει κανέ­να συμ­φέ­ρον από τη νίκη της μιας, ή της άλλης, ιμπε­ρια­λι­στι­κής δύνα­μης. Το ουσιώ­δες σε κάθε πόλε­μο είναι ποια τάξη τον διε­ξά­γει, για ποιον σκο­πό και σε ποια φάση της ιστο­ρι­κής ανά­πτυ­ξης. Αυτή είναι η πυξί­δα βάσει της οποί­ας οφεί­λει να κινεί­ται το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, αξιο­ποιώ­ντας την ιστο­ρι­κή εμπει­ρία και ερμη­νεύ­ο­ντας την ζώσα πραγ­μα­τι­κό­τη­τα με καθο­δη­γη­τι­κό νήμα την ανε­κτί­μη­τη μαρ­ξι­στι­κή-λενι­νι­στι­κή κοσμοθεωρία.

Καθώς ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος στην Ουκρα­νία εξε­λίσ­σε­ται, με ανυ­πο­λό­γι­στες συνέ­πειες για τους λαούς, η ελπί­δα βρί­σκε­ται στην στά­ση μιας σει­ράς Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των που ανα­δει­κνύ­ουν τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό χαρα­κτή­ρα της σύγκρου­σης, ενα­ντιώ­νο­νται στα εγκλη­μα­τι­κά σχέ­δια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ αλλά και στην απα­ρά­δε­κτη ρωσι­κή εισβο­λή και αρνού­νται να συρ­θούν κάτω από τις σημαί­ες της μιας ή της άλλης πλευράς.

Αυτή η στά­ση απο­τυ­πώ­νε­ται ορθά και με ευκρί­νεια στην πρό­σφα­τη Κοι­νή Ανα­κοί­νω­ση, που εκδό­θη­κε με πρω­το­βου­λία του ΚΚΕ, του ΚΚ Τουρ­κί­ας, ΚΚ Μεξι­κού και του ΚΚ των Εργα­ζό­με­νων της Ισπα­νί­ας και συνυ­πο­γρά­φε­ται από 68 Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα και Νεο­λαί­ες. Να ποια πρέ­πει να είναι η θέση των κομ­μου­νι­στών απέ­να­ντι στους ιμπε­ρια­λι­στές κάθε από­χρω­σης που τη γη ξανα­μοι­ρά­ζουν και με των λαών το αίμα τα σύνο­ρα χαρά­ζου: «Το συμ­φέ­ρον της εργα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των επι­βάλ­λει να ενι­σχυ­θεί το ταξι­κό κρι­τή­ριο στην ανά­λυ­ση των εξε­λί­ξε­ων, να χαρά­ξου­με τον δικό μας αυτο­τε­λή δρό­μο ενά­ντια στα μονο­πώ­λια, στις αστι­κές τάξεις, για την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού, την ενί­σχυ­ση της ταξι­κής πάλης ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, για τον σοσια­λι­σμό, που παρα­μέ­νει επί­και­ρος και ανα­γκαί­ος όσο ποτέ» (9).

Σημειώ­σεις:

1. Ανοι­χτή επι­στο­λή σχε­τι­κά με το Ψήφι­σμα του ΚΚ Ισπα­νί­ας: https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11556544
2. Βλ. ενδει­κτι­κά: http://solidnet.org/article/CPRF-Gennady-Zyuganov-It-is-time-to-put-a-stop-to-NATOs-actions-to-turn-Ukraine-into-a-Fascist-state/ καθώς και http://solidnet.org/article/CP-of-the-Russian-Federation-The-People-of-Ukraine-Must-Not-Be-a-Victim-of-World-Capital-and-Oligarchic-Clans.-Statement-of-the-CPRF-CC-Presidium/
3. Russian Communist Workers’ Party on Ukraine war: http://www.idcommunism.com/2022/02/russian-communist-workers-party-on-ukraine-war.html
4. Β. Ι. Λένιν: «Κάτω από ξένη σημαία». Απα­ντα, εκδ. «Σύγ­χρο­νη Επο­χή», τ. 26, σελ. 140 — 141 και 146.
5. ο.π.
6. Το ΑΕΠ της Ρωσί­ας το 1996 ήταν 419,5 δισ. δολά­ρια, το 2006 είχε ξεπε­ρά­σει το 1 τρι­σε­κα­τομ­μύ­ριο και φέτος (2022) υπο­λο­γί­ζε­ται σε 1,75 τρι­σε­κατ. δολάρια.
7. Χαρα­κτη­ρι­στι­κό σημείο της παρέμ­βα­σης του Βλ. Πού­τιν ήταν η ανα­φο­ρά του στο γεγο­νός ότι στην Ρωσία την περί­ο­δο εκεί­νη οι ξένες εται­ρεί­ες κατεί­χαν το 26% του – εξαι­ρε­τι­κά σημα­ντι­κού και κερ­δο­φό­ρου — ενερ­γεια­κού τομέα: «Προ­σπα­θή­στε να μου ανα­φέ­ρε­τε ανά­λο­γα παρα­δείγ­μα­τα διευ­ρυ­μέ­νης συμ­με­το­χής του ρωσι­κού κεφα­λαί­ου σε κλά­δους — κλει­διά στα δυτι­κά κρά­τη. Δεν υπάρχουν…».
8. https://www.businessinsider.com/former-commander-putin-may-be-best-thing-ever-happened-nato-2022–3
9. Κοι­νή Ανα­κοί­νω­ση Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των: https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11597786

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο