Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η Συμφωνία της ντροπής;

Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //

12 Φλε­βά­ρη 1945. 75 χρό­νια από τότε, από την υπο­γρα­φή της Συμ­φω­νί­ας της Βάρκιζας.

Τη Συμ­φω­νία της ντρο­πής και της ταπεί­νω­σης, των ματω­μέ­νων ηρω­ι­κών όπλων των αγω­νι­στών στο δάπε­δο ανά­μει­κτα με δάκρυα!

Μετά άρχι­σε το πογκρόμ. Στρα­το­δι­κία, εκτε­λε­στι­κά απο­σπά­σμα­τα, εξο­ρί­ες, ληστο­συμ­μο­ρί­ες αλω­νί­ζουν την επαρχία.

Η Συμ­φω­νία της ντρο­πής ήταν η απαρ­χή μιας άλλης συμ­φο­ράς. Ο λαός και οι μαχη­τές την δέχτη­καν με μεγά­λη πίκρα και απογοήτευση.

Είχα­νε διαί­σθη­ση πως ύστε­ρα από ένα τέτοιο απα­ρά­μιλ­λο αγώ­να, φορ­τι­σμέ­νο με ηρω­ι­σμούς και θυσί­ες, θα ακο­λου­θού­σε ένας αμεί­λι­κτος διωγ­μός με θύμα­τα τους αγω­νι­στές της εθνι­κής Αντίστασης.

Φόβος και τρόμος.

Μια και είχε προη­γη­θεί ο μονα­δι­κός και ανε­πα­νά­λη­πτος Δεκέμ­βρης του ‘44 Μια και η Αθή­να έπε­φτε κάτω από τα βρε­τα­νι­κά τανκς και αερο­πλά­να, που δε δίστα­σαν να χτυ­πούν ακό­μη αι πάνω από την Ακρόπολη.
***
Ήταν κεραυ­νός εν αιθρία; Δυστυ­χώς όχι.

Από­λυ­τα προ­γραμ­μέ­νο και επιτακτικό.

(Δια­τα­γή Τσόρ­τσιλ σε Σκό­μπι: «Χτύ­πα την Αθή­να σαν να είναι κατε­χό­με­νη πόλη…!!!) .
***
Είχε επί­σης προη­γη­θεί άλλη κατά­πτυ­στη συμ­φω­νία! Στις 20 του Μάη το 1944 γίνε­ται η Διά­σκε­ψη του Λιβά­νου. Στό­χος της το τσου­βά­λια­σμα της Αρι­στε­ράς. Έρχο­νται οι αντι­πρό­σω­ποι της ΠΕΕΑ με ένα υπό­μνη­μα όπου εκφρα­ζό­ταν η από­φα­ση να συμ­βάλ­λουν όλες οι δημο­κρα­τι­κές δυνά­μεις σε μια κυβέρ­νη­ση εθνι­κής ενό­τη­τας που θα ηρε­μή­σει τον τόπο και θα διε­νερ­γή­σει τίμιες εκλο­γές με το σύστη­μα της απλής αναλογικής.

Τους δέχε­ται ο Τσου­δε­ρός… Και μόλις η επι­τρο­πή βγαί­νει από το γρα­φείο συλλαμβάνεται.

Το σχέ­διο μπαί­νει σε ενέρ­γεια εκβια­σμός για να εξυ­πη­ρε­τή­σουν την αγγλι­κή πολιτική.

Στο τέλος κατα­φέρ­νουν να πάρουν αυτό που ήθε­λαν.  Ό,τι κερ­δή­θη­κε με θυσία, αίμα και αγώ­να, χάνε­ται στα χαρτιά!

Υπάρ­χει και συνέ­χεια πιο ταπει­νω­τι­κή. Στις 26 Σεπτέμ­βρη του 44 υπο­γρά­φε­ται η Συμ­φω­νία της Καζέρ­τας που λέει: Όλες οι αντάρ­τι­κες δυνά­μεις και ο στρα­τός της Μέσης Ανα­το­λής, υπά­γο­νται στις δια­τα­γές του αγγλι­κού Στρα­τη­γεί­ου της Μέσης Ανα­το­λής. Δηλα­δή, παρά­δο­ση άνευ όρων!

Οι περισ­σό­τε­ροι από τα μέλη της επι­τρο­πής ήταν άνθρω­ποι απλοί, τίμιοι, πατριώ­τες που με το όπλο στο χέρι πολέ­μη­σαν τον εχθρό και έζη­σαν από κοντά τους πόθους και την αγω­νία του λαού.

Ενα μόνο πράγ­μα ποθού­σαν. Λευ­τε­ριά, Ειρή­νη, Συμ­φι­λί­ω­ση, Δημοκρατία.

Πού να φαντα­στούν την πλε­κτά­νη που τυλί­χτη­κε γύρω τους και να κατα­λά­βουν τους ανί­ε­ρους σκο­πούς του.

Άνθρω­ποι του βου­νού και της μάχης. Δεν γνώ­ρι­ζαν. Άπει­ροι στα παι­χνί­δια και τις ίντρι­γκες της πολιτικής..!Η Συμ­φω­νία της Βάρ­κι­ζας ήταν τελι­κά ένα φιάσκο.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο