Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //
12 Φλεβάρη 1945. 75 χρόνια από τότε, από την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας.
Τη Συμφωνία της ντροπής και της ταπείνωσης, των ματωμένων ηρωικών όπλων των αγωνιστών στο δάπεδο ανάμεικτα με δάκρυα!
Μετά άρχισε το πογκρόμ. Στρατοδικία, εκτελεστικά αποσπάσματα, εξορίες, ληστοσυμμορίες αλωνίζουν την επαρχία.
Η Συμφωνία της ντροπής ήταν η απαρχή μιας άλλης συμφοράς. Ο λαός και οι μαχητές την δέχτηκαν με μεγάλη πίκρα και απογοήτευση.
Είχανε διαίσθηση πως ύστερα από ένα τέτοιο απαράμιλλο αγώνα, φορτισμένο με ηρωισμούς και θυσίες, θα ακολουθούσε ένας αμείλικτος διωγμός με θύματα τους αγωνιστές της εθνικής Αντίστασης.
Φόβος και τρόμος.
Μια και είχε προηγηθεί ο μοναδικός και ανεπανάληπτος Δεκέμβρης του ‘44 Μια και η Αθήνα έπεφτε κάτω από τα βρετανικά τανκς και αεροπλάνα, που δε δίστασαν να χτυπούν ακόμη αι πάνω από την Ακρόπολη.
***
Ήταν κεραυνός εν αιθρία; Δυστυχώς όχι.
Απόλυτα προγραμμένο και επιτακτικό.
(Διαταγή Τσόρτσιλ σε Σκόμπι: «Χτύπα την Αθήνα σαν να είναι κατεχόμενη πόλη…!!!) .
***
Είχε επίσης προηγηθεί άλλη κατάπτυστη συμφωνία! Στις 20 του Μάη το 1944 γίνεται η Διάσκεψη του Λιβάνου. Στόχος της το τσουβάλιασμα της Αριστεράς. Έρχονται οι αντιπρόσωποι της ΠΕΕΑ με ένα υπόμνημα όπου εκφραζόταν η απόφαση να συμβάλλουν όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα ηρεμήσει τον τόπο και θα διενεργήσει τίμιες εκλογές με το σύστημα της απλής αναλογικής.
Τους δέχεται ο Τσουδερός… Και μόλις η επιτροπή βγαίνει από το γραφείο συλλαμβάνεται.
Το σχέδιο μπαίνει σε ενέργεια εκβιασμός για να εξυπηρετήσουν την αγγλική πολιτική.
Στο τέλος καταφέρνουν να πάρουν αυτό που ήθελαν. Ό,τι κερδήθηκε με θυσία, αίμα και αγώνα, χάνεται στα χαρτιά!
Υπάρχει και συνέχεια πιο ταπεινωτική. Στις 26 Σεπτέμβρη του 44 υπογράφεται η Συμφωνία της Καζέρτας που λέει: Όλες οι αντάρτικες δυνάμεις και ο στρατός της Μέσης Ανατολής, υπάγονται στις διαταγές του αγγλικού Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής. Δηλαδή, παράδοση άνευ όρων!
Οι περισσότεροι από τα μέλη της επιτροπής ήταν άνθρωποι απλοί, τίμιοι, πατριώτες που με το όπλο στο χέρι πολέμησαν τον εχθρό και έζησαν από κοντά τους πόθους και την αγωνία του λαού.
Ενα μόνο πράγμα ποθούσαν. Λευτεριά, Ειρήνη, Συμφιλίωση, Δημοκρατία.
Πού να φανταστούν την πλεκτάνη που τυλίχτηκε γύρω τους και να καταλάβουν τους ανίερους σκοπούς του.
Άνθρωποι του βουνού και της μάχης. Δεν γνώριζαν. Άπειροι στα παιχνίδια και τις ίντριγκες της πολιτικής..!Η Συμφωνία της Βάρκιζας ήταν τελικά ένα φιάσκο.
Γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.