Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η Τέχνη της ξερολιθιάς στον κατάλογο της UNESCO

Την εγγρα­φή της Τέχνης της Ξερο­λι­θιάς στον Αντι­προ­σω­πευ­τι­κό Κατά­λο­γο της ‘Αυλης Πολι­τι­στι­κής Κλη­ρο­νο­μιάς της Ανθρω­πό­τη­τας ενέ­κρι­νε μετ’ επαί­νων η Δια­κυ­βερ­νη­τι­κή Επι­τρο­πή της Σύμ­βα­σης για τη Δια­φύ­λα­ξη της ‘Αυλης Πολι­τι­στι­κής Κλη­ρο­νο­μιάς (UNESCO, 2003) στη 13η ετή­σια συνε­δρί­α­σή της (Port Louis, Μαυ­ρί­κιος, 26 Νοεμ­βρί­ου — 1 Δεκεμ­βρί­ου 2018). Η εγγρα­φή έγι­νε ύστε­ρα από τον κοι­νό φάκε­λο υπο­ψη­φιό­τη­τας που υπέ­βα­λε η Ελλά­δα (Υπουρ­γείο Πολι­τι­σμού και Αθλη­τι­σμού, Διεύ­θυν­ση Νεό­τε­ρης Πολι­τι­στι­κής Κλη­ρο­νο­μιάς) μαζί με άλλες επτά χώρες (Γαλ­λία, Ελβε­τία, Ισπα­νία, Ιτα­λία, Κρο­α­τία, Κύπρος, Σλοβενία).

Σύμ­φω­να με την ανα­κοί­νω­ση του Υπουρ­γεί­ου Πολι­τι­σμού και Αθλη­τι­σμού που ενη­με­ρώ­νει για τα παρα­πά­νω, «οι ξερο­λι­θι­κές κατα­σκευ­ές συν­δέ­ο­νται άμε­σα με την παρα­δο­σια­κή οργά­νω­ση του παρα­γω­γι­κού χώρου των αγρο­τι­κών κοι­νο­τή­των και με τον ιδιαί­τε­ρο χαρα­κτή­ρα κάθε τόπου. Απο­τε­λούν παγκό­σμιο σύμ­βο­λο και τεκ­μή­ριο της σχέ­σης που συγκρο­τή­θη­κε ιστο­ρι­κά μετα­ξύ ανθρώ­που και περι­βάλ­λο­ντος, καθώς είναι οι παντα­χού παρό­ντες μάρ­τυ­ρες του ανθρώ­πι­νου μόχθου».

xerolithia2

«Σε κάθε τους μορ­φή ‑μονο­πά­τια, γεφύ­ρια, ανα­βαθ­μί­δες, εντυ­πω­σια­κά σύνο­λα καλ­λιερ­γειών σε πεζού­λες, ταπει­νά κτί­σμα­τα γεωρ­γο­κτη­νο­τρο­φι­κής χρή­σης, ποι­κί­λες κατα­σκευ­ές που υπο­στη­ρί­ζουν συστή­μα­τα δια­χεί­ρι­σης του νερού, τοί­χοι αντι­στή­ρι­ξης, περι­φρά­ξεις, δια­μόρ­φω­ση χωρα­φιών και κήπων, οδι­κά δίκτυα- οι ξερο­λι­θι­κές κατα­σκευ­ές συμ­βάλ­λουν σε μεγά­λο βαθ­μό στην οικο­λο­γι­κή ισορ­ρο­πία, ειδι­κά σε περιο­χές που μαστί­ζο­νται από την εδα­φι­κή διά­βρω­ση και άλλες δυσμε­νείς κλι­μα­τι­κές και εδα­φι­κές συν­θή­κες», συνε­χί­ζει η ανα­κοί­νω­ση του ΥΠΠΟΑ.

«Η τέχνη της ξερο­λι­θιάς εξα­σκεί­ται και σήμε­ρα (όπως και στο παρελ­θόν) από αγρό­τες και επαγ­γελ­μα­τί­ες τεχνί­τες της πέτρας. Η μετά­δο­ση της παρα­δο­σια­κής τεχνο­γνω­σί­ας στις νεό­τε­ρες γενιές γίνε­ται από τους παλαιό­τε­ρους κατό­χους της τέχνης (μάστο­ρες) αλλά και από οργα­νω­μέ­νους φορείς εκμά­θη­σης και εξά­σκη­σης. Τα τελευ­ταία χρό­νια πάντως η συμ­βο­λή της στην οργά­νω­ση και συγκρό­τη­ση τοπί­ων και ταυ­το­τή­των υπο­γραμ­μί­ζε­ται πλέ­ον σε διε­θνές επί­πε­δο όλο και περισ­σό­τε­ρο», προ­σθέ­τει το ΥΠΠΟΑ.

Η Διεύ­θυν­ση Νεό­τε­ρης Πολι­τι­στι­κής Κλη­ρο­νο­μιάς, Υπη­ρε­σία του ΥΠΠΟΑ, αρμό­δια για την εφαρ­μο­γή της Σύμ­βα­σης για τη Δια­φύ­λα­ξη της ‘Αυλης Πολι­τι­στι­κής Κλη­ρο­νο­μιάς (UNESCO, 2003) στην Ελλά­δα, απο­δί­δει ιδιαί­τε­ρη έμφα­ση στην ανά­δει­ξη του ελλη­νι­κού αγρο­τι­κού τοπί­ου ως πολι­τι­σμι­κού αγα­θού, καθώς απο­τε­λεί ένα ευρύ πλέγ­μα πολι­τι­σμι­κών εμπει­ριών και βαθιά ριζω­μέ­νων στον χρό­νο πολι­τι­σμι­κών πρα­κτι­κών, μετα­ξύ των οποί­ων και παρα­δο­σια­κές τεχνο­γνω­σί­ες, όπως αυτή της ξερολιθιάς.

xerolithia1

Όπως, δε, πλη­ρο­φο­ρεί το ΥΠΠΟΑ, η Τέχνη της Ξερο­λι­θιάς είναι το έκτο στοι­χείο ‘Αυλης Πολι­τι­στι­κής Κλη­ρο­νο­μιάς που εγγρά­φει η χώρα μας στον Αντι­προ­σω­πευ­τι­κό Κατά­λο­γο της ‘Αυλης Πολι­τι­στι­κής Κλη­ρο­νο­μιάς της Ανθρω­πό­τη­τας (UNESCO, 2003). Έχουν προη­γη­θεί το 2013 η Μεσο­γεια­κή Δια­τρο­φή (από κοι­νού με την Ιτα­λία, Ισπα­νία, Μαρό­κο, Πορ­το­γα­λία, Κύπρο, Κρο­α­τία), το 2014 η Τεχνο­γνω­σία της Παρα­δο­σια­κής Μαστι­χο­καλ­λιέρ­γειας στη Χίο, το 2015 η Τηνια­κή Μαρ­μα­ρο­τε­χνία, το 2016 το εθι­μι­κό δρώ­με­νο των Μωμό­ε­ρων σε οκτώ χωριά της Κοζά­νης και το 2017 το Ρεμπέτικο.

Η Ελλά­δα έχει υπο­βά­λει δύο ακό­μα διε­θνι­κούς φακέ­λους υπο­ψη­φιό­τη­τας για εγγρα­φές στον ίδιο Κατά­λο­γο της UNESCO. Πρό­κει­ται για την υπο­ψη­φιό­τη­τα της Ψαλ­τι­κής Τέχνης (Βυζα­ντι­νή Ψαλ­τι­κή), που υπο­βλή­θη­κε από κοι­νού με την Κύπρο, και τη Μετα­κι­νού­με­νη Κτη­νο­τρο­φία στη Μεσό­γειο και τις ‘Αλπεις (από κοι­νού με Ιτα­λία και Αυστρία). Και οι δύο φάκε­λοι πρό­κει­ται να αξιο­λο­γη­θούν από τις αρμό­διες επι­τρο­πές της UNESCO το φθι­νό­πω­ρο του 2019.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο