Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η Τζοκόντα χαμογελάει επειδή, απλούστατα, είναι… ευτυχισμένη

Το αινιγ­μα­τι­κό χαμό­γε­λο της Τζο­κό­ντας, που προ­βλη­μά­τι­σε χιλιά­δες καλ­λι­τέ­χνες, επι­στή­μο­νες και απλούς φιλό­τε­χνους, είναι απλώς η έκφρα­ση μια “ευτυ­χι­σμέ­νης” γυναί­κας, υπο­στη­ρί­ζει μια μελέ­τη που δημο­σιεύ­ε­ται σήμε­ρα στην επι­στη­μο­νι­κή επι­θε­ώ­ρη­ση Scientific Reports.

Η γοη­τεία που ασκεί παγκο­σμί­ως ο διά­ση­μος πίνα­κας του Λεο­νάρ­ντο ντα Βίν­τσι (1452–1519) οφεί­λε­ται “σε μεγά­λο βαθ­μό στην ανε­ξι­χνί­α­στη έκφρα­ση του προ­σώ­που της Τζο­κό­ντας”, υπεν­θυ­μί­ζουν οι ερευ­νη­τές, που υπο­στη­ρί­ζουν ότι κατά­φε­ραν να λύσουν εν μέρει το μυστήριο.

Οι ερευ­νη­τές παρου­σί­α­σαν σε δώδε­κα εθε­λο­ντές μια σει­ρά από ασπρό­μαυ­ρες εικό­νες με απο­τυ­πω­μέ­νο το χαμό­γε­λο της Μόνας Λίζας με διά­φο­ρες παραλ­λα­γές στην καμπύ­λη των χει­λιών. Οι εικό­νες ήταν ανά­κα­τες: κάποιες έδει­χναν το αυθε­ντι­κό χαμό­γε­λο, τέσ­σε­ρις με τις άκρες των χει­λιών ελα­φρώς ανυ­ψω­μέ­νες, σε ένδει­ξη χαράς, άλλες τέσ­σε­ρις με τις άκρες των χει­λιών προς τα κάτω, που παρα­πέ­μπουν στη θλί­ψη κ.λπ. Και αυτό τριά­ντα φορές στη σειρά.

“Λαμ­βά­νο­ντας υπό­ψη μας ότι το έργο έχει περι­γρα­φεί πολ­λές φορές από τους ιστο­ρι­κούς της τέχνης, ανα­μέ­να­με ότι το πρω­τό­τυ­πο θα ήταν πιο διφο­ρού­με­νο”, είπε ο Γιούρ­γκεν Κορν­μάιερ, νευ­ρο­ε­πι­στή­μο­νας στο Πανε­πι­στή­μιο του Φράι­μπουργκ, στη Γερ­μα­νία. “Προς μεγά­λη μας έκπλη­ξη, οι συμ­με­τέ­χο­ντες είπαν το πρω­τό­τυ­πο χαμό­γε­λο δεί­χνει ευτυ­χία σχε­δόν στο 100% των δοκι­μών”, πρόσθεσε.

Οι επι­στή­μο­νες παρα­δέ­χτη­καν ότι η μελέ­τη τους επι­κε­ντρώ­θη­κε απο­κλει­στι­κά στις δια­βαθ­μί­σεις της έκφρα­σης του προ­σώ­που από τη θλί­ψη μέχρι τη χαρά και δεν εξέ­τα­σαν άλλα συναι­σθή­μα­τα που μπο­ρεί επί­σης να εκφρά­ζο­νται στο χαμό­γε­λο της Τζοκόντας.

Το 2005 οι επι­στή­μο­νες του Πανε­πι­στη­μί­ου του Άμστερ­νταμ είχαν επί­σης ανα­λύ­σει το χαμό­γε­λο της Τζο­κό­ντας χρη­σι­μο­ποιώ­ντας μια δια­φο­ρε­τι­κή τεχνι­κή, ένα λογι­σμι­κό ανα­γνώ­ρι­σης συναι­σθη­μά­των. Ο αλγό­ριθ­μος που χρη­σι­μο­ποί­η­σαν λάμ­βα­νε υπό­ψη του τα βασι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά του προ­σώ­που, όπως την καμπύ­λη των χει­λιών και τις ρυτί­δες γύρω από τα μάτια. Το λογι­σμι­κό κατέ­λη­ξε στο συμπέ­ρα­σμα ότι το χαμό­γε­λο της Μόνας Λίζας εκφρά­ζει κατά 83% ευτυ­χία, κατά 9% υπε­ρο­ψία, κατά 6% φόβο και κατά 2% θυμό.

Το πορ­τρέ­το φιλο­τε­χνή­θη­κε στη Φλω­ρε­ντία γύρω στα 1503 και εικο­νί­ζει τη Λίζα Γκε­ραρ­ντί­νι, τη σύζυ­γο του Φλω­ρε­ντι­νού εμπό­ρου Φραν­τσέ­σκο ντελ Τζοκόντο.

Πηγή: ΑΠΕ

 

Η κλο­πή της Μόνα Λίζα – Πώς παρά­δο­ξα και παρά­νο­μα επέ­στρε­ψε στην κοι­τί­δα της

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο