Η τοποθέτηση του Δ. Κουτσούμπα στο νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια

Στην ανά­γκη στή­ρι­ξης των δια­ζευγ­μέ­νων γονιών και των παι­διών τους εστί­α­σε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημή­τρης Κου­τσού­μπας, την ομι­λία του στη Βου­λή για το νομο­σχέ­διο του υπουρ­γεί­ου Δικαιο­σύ­νης με τίτλο «Μεταρ­ρυθ­μί­σεις ανα­φο­ρι­κά με τις σχέ­σεις γονέ­ων και τέκνων και άλλα ζητή­μα­τα Οικο­γε­νεια­κού Δικαί­ου». Προς αυτή την κατεύ­θυν­ση το ΚΚΕ κατέ­θε­σε τρεις τροπολογίες.

Υπο­γράμ­μι­σε πως στο σχέ­διο νόμου δεν υπάρ­χει ούτε λέξη για το πώς θα στη­ρι­χτούν ολό­πλευ­ρα οικο­νο­μι­κά — νομι­κά, αλλά και κοι­νω­νι­κά οι γονείς και τα παι­διά τους. Μάλι­στα, η κυβέρ­νη­ση κάνει ακό­μα πιο ασφυ­κτι­κή τη ζωή των νέων ζευ­γα­ριών με το αντερ­γα­τι­κό τερατούργημα.

Συγκε­κρι­μέ­να, σημεί­ω­σε τα εξής:

«Συζη­τά­με σήμε­ρα ένα ιδιαί­τε­ρα ευαί­σθη­το ζήτη­μα, όπως είναι οι σχέ­σεις των γονιών με τα παι­διά τους.

Το ΚΚΕ έχει μιλή­σει ξεκά­θα­ρα για την ανά­γκη να προ­βλε­φθεί νομι­κά η κοι­νή άσκη­ση της γονι­κής μέρι­μνας και η συνεν­νό­η­ση των δύο γονέ­ων στο θέμα της επι­μέ­λειας, το οποίο χρειά­ζε­ται να έχει στο επί­κε­ντρο τις ανά­γκες και το συμ­φέ­ρον του παιδιού.

Η ανά­γκη αυτή, βέβαια, προ­κύ­πτει και από τις ίδιες τις αντι­κει­με­νι­κές αλλα­γές στις συν­θή­κες εργα­σί­ας και ζωής των νέων γονιών.

Για παρά­δειγ­μα, όλο και περισ­σό­τε­ρες γυναί­κες εργά­ζο­νται, ως μισθω­τές ή αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νες, με τα γνω­στά βέβαια ωράρια-“λάστιχο”.

Από τα πράγ­μα­τα, λοι­πόν, επι­βάλ­λε­ται οι δια­ζευγ­μέ­νοι γονείς ή οι γονείς που έχουν απο­κτή­σει παι­διά εκτός γάμου ή συμ­φώ­νου συμ­βί­ω­σης να συνερ­γά­ζο­νται καλύ­τε­ρα μετα­ξύ τους για τα παι­διά τους.

Η θέση του ΚΚΕ αφο­ρά στην κοι­νή ευθύ­νη των γονιών, στην ουσια­στι­κή συμ­με­το­χή και των δύο στην ανα­τρο­φή και φρο­ντί­δα του παιδιού.

Αυτό σημαί­νει ότι όλες οι απο­φά­σεις, για όλα τα σοβα­ρά θέμα­τα του παι­διού, πρέ­πει να λαμ­βά­νο­νται από κοινού.

Κι όταν μιλά­με για το παι­δί, μιλά­με για παρά­δειγ­μα για τη μόρ­φω­ση και την εκπαί­δευ­σή του, τα κρί­σι­μα ζητή­μα­τα της υγεί­ας του και τόσα άλλα.

Το παι­δί, βέβαια, θα δια­μέ­νει κυρί­ως με τον ένα γονιό και θα έχει, όσο είναι δυνα­τό, ευρύ­τε­ρη επι­κοι­νω­νία με τον άλλον.

Το ερώ­τη­μα όμως είναι: Αρκεί μια νομο­θε­τι­κή ρύθ­μι­ση για να στη­ρι­χθούν οι δύο γονείς στην προ­σπά­θειά τους να ασκή­σουν από κοι­νού τη γονι­κή μέρι­μνα; Προ­φα­νώς και όχι.

Μάλι­στα, η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των επι­στη­μο­νι­κών και κοι­νω­νι­κών φορέ­ων, που συμ­με­τεί­χαν στη συζή­τη­ση στις Επι­τρο­πές της Βου­λής, συμ­φω­νού­σαν ‑και σας τόνι­σαν- ότι χρειά­ζο­νται “ορι­ζό­ντια” μέτρα στή­ρι­ξης των δια­ζευγ­μέ­νων γονιών από το ίδιο το κράτος.

Για­τί πέρα από το επί­πε­δο συμ­φω­νί­ας, δεν αντι­με­τω­πί­ζουν όλα τα ζευ­γά­ρια, τις ίδιες δυσκο­λί­ες στη φρο­ντί­δα των παι­διών, ιδιαί­τε­ρα μετά από ένα διαζύγιο.

Επι­δρούν σε αυτό καθο­ρι­στι­κά μια σει­ρά οικο­νο­μι­κοί και κοι­νω­νι­κοί παράγοντες.

Πρα­κτι­κά, οι εργα­ζό­με­νοι και άνερ­γοι γονείς συνα­ντούν πρό­σθε­τα εμπό­δια στην κατα­νο­μή και άσκη­ση της γονι­κής μέριμνας:

Από το πώς θα συντη­ρή­σουν δύο σπί­τια, μέχρι το πώς θα συνεν­νοη­θούν μετα­ξύ τους για το πρό­γραμ­μα του παιδιού.

Και όλα αυτά τα προ­βλή­μα­τα, φυσι­κά, παρα­μέ­νουν ακό­μα και στην περί­πτω­ση που οι δύο γονείς συμ­φω­νούν πλή­ρως για το πώς θα ανα­θρέ­ψουν το παι­δί τους.

Εσείς, όμως, τι κάνε­τε με αυτό το νομο­σχέ­διο; Προ­σπα­θεί­τε να λύσε­τε αυτό το το σύν­θε­το ζήτη­μα με τυπι­κό — διοι­κη­τι­κό ή δικα­στι­κό τρό­πο. Όπως άλλω­στε έκα­ναν και οι προη­γού­με­νες κυβερ­νή­σεις από εσάς.

Ακού­με τα “μεγά­λα” λόγια του υπουρ­γού για “μια πραγ­μα­τι­κά γεν­ναία μεταρ­ρύθ­μι­ση που χρειά­ζε­ται η ελλη­νι­κή κοινωνία”.

Ούτε λέξη όμως για το πώς θα στη­ρι­χτούν ολό­πλευ­ρα οικο­νο­μι­κά — νομι­κά, αλλά και κοι­νω­νι­κά οι γονείς και τα παι­διά τους. Ούτε ένα νομο­θε­τι­κό μέτρο δεν προ­βλέ­πε­ται που να συνι­στά τέτοιου είδους πραγ­μα­τι­κή στή­ρι­ξη. Ούτε ένα, έστω για τα μάτια του κόσμου.

Κι όχι μόνο αυτό. Εδώ κάνε­τε ακό­μα πιο ασφυ­κτι­κή τη ζωή των νέων ζευ­γα­ριών με το αντερ­γα­τι­κό τερα­τούρ­γη­μα που φέρ­νε­τε ως κυβέρ­νη­ση ‑όχι το υπουρ­γείο σας, άλλο υπουρ­γείο, αλλά η κυβέρ­νη­ση- το οποίο έρχε­ται να προ­στε­θεί στους προη­γού­με­νους νόμους της εργα­σια­κής ζού­γκλας, που δυστυ­χώς ψηφί­σα­τε κι εσείς ως κυβερ­νή­σεις, κύριοι και κυρί­ες του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ.

Αλή­θεια, πώς θα ασκούν από κοι­νού κι “εξί­σου” τη γονι­κή μέρι­μνα των παι­διών μετά το δια­ζύ­γιο, μια εργα­ζό­με­νη μητέ­ρα σε super market και ένας εργα­ζό­με­νος πατέ­ρας στον επι­σι­τι­σμό — του­ρι­σμό ή στις τηλε­πι­κοι­νω­νί­ες; Όταν δου­λεύ­ουν σπα­στά ωρά­ρια, πρωί — από­γευ­μα, όταν δου­λεύ­ουν ακό­μα και τις Κυριακές;

Ακού­με μάλι­στα, να λέτε με θρά­σος, για να παρου­σιά­σε­τε ως δήθεν “φιλερ­γα­τι­κό” το αντερ­γα­τι­κό σας νομο­σχέ­διο και να υπε­ρα­σπι­στεί­τε τη 10ωρη δου­λειά, πως:

“Θα δου­λεύ­ει μια μητέ­ρα 4 μέρες 10 ώρες, για να βλέ­πει το παι­δί της τις υπό­λοι­πες τρεις!”.

Η μητρό­τη­τα, κύριοι και κυρί­ες της κυβέρ­νη­σης, δεν είναι εκ περι­τρο­πής απα­σχό­λη­ση! Δεν γίνε­ται να είμαι τρεις μέρες γονιός και τις άλλες τέσ­σε­ρις να μην είμαι.

Ποια μάνα και ποιος πατέ­ρας μπο­ρεί να έχει ποιο­τι­κό χρό­νο με τα παι­διά του, όταν για 4 μέρες θα δου­λεύ­ει 10ωρα, θα ξεθε­ώ­νε­ται, βάλε επι­πλέ­ον και το πήγαι­νε — έλα για τη δου­λειά και θα γυρ­νά στο σπί­τι όταν το παι­δί πλέ­ον θα κοιμάται;

Και από την Κυρια­κή που θα το έχει δει τελευ­ταία φορά, θα το ξανα­δεί την επό­με­νη Παρα­σκευή το μεσημέρι;

Για­τί την Παρα­σκευή το πρωί θα πάει τα παι­διά στο σχο­λείο ή στον παι­δι­κό σταθ­μό κι αυτό με την ψυχή στο στό­μα, για­τί στο μετα­ξύ θα πρέ­πει να πάει σού­περ μάρ­κετ, να πλη­ρώ­σει λογα­ρια­σμούς, να μαγει­ρέ­ψει για το Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο, αλλά και να ετοι­μά­σει φαγη­τό για τις επό­με­νες μέρες και δεν θα προλαβαίνει…

Αυτή η ζωή, μόνι­μο τρε­χα­λη­τό, κόλα­ση, με τα ωράρια-“λάστιχο” στους τόπους δου­λειάς, δεν απο­τε­λούν επι­λο­γές των ίδιων των εργα­ζο­μέ­νων. Είναι το απο­τέ­λε­σμα των αντερ­γα­τι­κών νόμων, σύμ­φω­να με τις απαι­τή­σεις των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, που τελι­κά κομ­μα­τιά­ζουν την προ­σω­πι­κή, οικο­γε­νεια­κή, κοι­νω­νι­κή ζωή, εξα­φα­νί­ζουν τον όποιο ελεύ­θε­ρο χρόνο.

Όμως, η ουσια­στι­κή συμ­με­το­χή και των δύο γονέ­ων στην ανα­τρο­φή του παι­διού υπο­βαθ­μί­ζε­ται όχι μόνο με τη σημε­ρι­νή βαρ­βα­ρό­τη­τα, αλλά και με δια­τά­ξεις του συγκε­κρι­μέ­νου νομοσχεδίου.

Προ­σπα­θεί­τε να λύσε­τε μια υπαρ­κτή ανά­γκη, όπως είναι ο χρό­νος επι­κοι­νω­νί­ας του παι­διού με τον γονέα που δεν μένει μαζί του, με μαθη­μα­τι­κούς τύπους!

Μα, γίνο­νται αυτά τα πράγ­μα­τα; Δηλα­δή, πώς θα συμ­με­τέ­χει ο γονιός που δεν έχει την επι­μέ­λεια στην καθη­με­ρι­νό­τη­τα του παι­διού; Πώς θα ρυθ­μί­ζε­ται ένα τόσο σύν­θε­το και ευαί­σθη­το ζήτη­μα σε τακτή χρο­νι­κή βάση όταν υπάρ­χουν αυτές οι εργα­σια­κές συν­θή­κες, αυτά τα ωρά­ρια, όταν υπάρ­χουν αυτές οι συν­θή­κες ζωής για τους νέους γονείς; Με το κομπιουτεράκι;

Ισχυ­ρί­ζε­στε ότι με το παρόν νομο­σχέ­διο υπε­ρα­σπί­ζε­στε το “συμ­φέ­ρον των παι­διών”, για­τί εξα­σφα­λί­ζε­τε την ενερ­γή παρου­σία και των δύο γονιών στην καθη­με­ρι­νή ζωή του παι­διού. Ανε­ξάρ­τη­τα αν οι γονείς είναι σε γάμο, σε συμ­βί­ω­ση ή όχι.

Όντως, η συμ­βο­λή και των δύο γονιών στην ανα­τρο­φή του παι­διού μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει προς το συμ­φέ­ρον του.

Αλή­θεια, όμως, πώς προ­στα­τεύ­ε­ται το συμ­φέ­ρον του παι­διού με το συγκε­κρι­μέ­νο νομοσχέδιο;

- Όταν η προ­σπά­θεια των δύο γονιών να “ρυθ­μί­σουν” τις σχέ­σεις τους με το παι­δί απο­τε­λεί ατο­μι­κή τους υπό­θε­ση, χωρίς καμιά κρα­τι­κή στήριξη;

- Όταν φορ­τώ­νε­τε όλα τα βάρη της φρο­ντί­δας των παι­διών στη γονι­κή μέριμνα;

- Όταν ο δικα­στής δεν έχει στη διά­θε­σή του τη γνω­μο­δό­τη­ση από ειδι­κούς επι­στή­μο­νες, ψυχο­λό­γους, κοι­νω­νι­κούς λει­τουρ­γούς, παι­δο­ψυ­χί­α­τρους, από δημό­σιες κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες; Οι οποί­ες θα μπο­ρού­σαν όχι μόνο να συμ­βά­λουν στην από­φα­ση του δικα­στή, αλλά και να παρα­κο­λου­θούν την εφαρ­μο­γή των απο­φά­σε­ων κατά τη διάρ­κειά τους. Με αυτό το πλαί­σιο θα μπο­ρού­σαν να λει­τουρ­γή­σουν και τα Οικο­γε­νεια­κά Δικαστήρια.

- Πώς προ­στα­τεύ­ε­ται το συμ­φέ­ρον του παι­διού, όταν στο όνο­μα της απο­συμ­φό­ρη­σης των δικα­στη­ρί­ων σπρώ­χνε­τε τους γονείς σε ιδιώ­τες δια­με­σο­λα­βη­τές, αντί να προ­χω­ρή­σε­τε σε προ­σλή­ψεις δικα­στών και δικα­στι­κών υπαλλήλων;

Έχου­με ήδη ως Κόμ­μα κατα­θέ­σει συγκε­κρι­μέ­νες προ­τά­σεις και τρο­πο­λο­γί­ες για την ουσια­στι­κή στή­ρι­ξη των δια­ζευγ­μέ­νων γονιών ώστε να ρυθ­μί­σουν αυτά τα σύν­θε­τα ζητή­μα­τα για το συμ­φέ­ρον των παι­διών τους.

- Πρώ­τα από όλα μιλά­με για δωρε­άν συμ­βου­λευ­τι­κές και άλλες κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες, όπως προ­γράμ­μα­τα θερα­πεί­ας οικο­γέ­νειας και ζεύ­γους, συμ­βου­λευ­τι­κής γονιών και παι­διών, που θα στη­ρί­ζουν τους γονείς στην κοι­νή άσκη­ση της γονι­κής μέρι­μνας. Θα εξο­μα­λύ­νουν τις συγκρού­σεις μετα­ξύ των γονιών και θα περιο­ρί­ζουν τις περι­πτώ­σεις δια­ζυ­γί­ων που οδη­γού­νται στις δικα­στι­κές αίθουσες.

- Ταυ­τό­χρο­να, σας κατα­θέ­σα­με συγκε­κρι­μέ­νες προ­τά­σεις για την οικο­νο­μι­κή στή­ρι­ξη των δια­ζευγ­μέ­νων γονιών, με φορο­ε­λα­φρύν­σεις, με επιδόματα.

Με αφορ­μή και τη σημε­ρι­νή συζή­τη­ση, θα θέλα­με να απευ­θυν­θού­με ιδιαί­τε­ρα στους εργα­ζό­με­νους και άνερ­γους γονείς, που παρα­κο­λού­θη­σαν με μεγά­λο ενδια­φέ­ρον και ανη­συ­χία τη συζή­τη­ση για την τρο­πο­ποί­η­ση των δια­τά­ξε­ων του Οικο­γε­νεια­κού Δικαί­ου, όλους αυτούς τους μήνες.

Για να απο­κτή­σει, όμως, ουσια­στι­κό περιε­χό­με­νο η ισό­τι­μη συμ­με­το­χή και των δύο γονιών στη φρο­ντί­δα των παι­διών τους, απαι­τεί­ται να πλη­ρού­νται συγκε­κρι­μέ­νες οικο­νο­μι­κές και κοι­νω­νι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να στη­ρι­χθεί αυτό που λέμε “η κοι­νή άσκη­ση της γονι­κής μέριμνας”.

Κι αυτό για να γίνει χρειά­ζε­ται οι ίδιοι να διεκ­δι­κή­σουν τέτοια μέτρα στή­ρι­ξης. Για­τί οι όποιες αλλα­γές στο νομι­κό πλαί­σιο ρύθ­μι­σης των σχέ­σε­ων γονιών — παι­διών, ιδιαί­τε­ρα μετά από ένα δια­ζύ­γιο, παρα­μέ­νουν κενό γράμ­μα όταν απου­σιά­ζουν μέτρα οικο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής στή­ρι­ξης των δια­ζευγ­μέ­νων γονιών. Όταν στε­ρού­νται και οι δύο γονείς το δικαί­ω­μα στη στα­θε­ρή εργα­σία, στο στα­θε­ρό ωρά­ριο με αξιο­πρε­πές εισό­δη­μα με βάση τις σύγ­χρο­νες ανάγκες.

Βέβαια, είμα­στε 100% σίγου­ροι ότι το πραγ­μα­τι­κό συμ­φέ­ρον των παι­διών μας και η ουσια­στι­κή συμ­βο­λή μας στη φρο­ντί­δα τους μπο­ρούν να εξα­σφα­λι­στούν στα πλαί­σια μιας κοι­νω­νί­ας που η ανά­πτυ­ξη έχει κρι­τή­ριο το σύνο­λο των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών των πολ­λών και όχι τα ασφυ­κτι­κά δεσμά του κέρ­δους των λίγων.

Οι αγω­νί­ες των νέων γονιών μπο­ρούν να βρουν διέ­ξο­δο στο συλ­λο­γι­κό αγώ­να για να ξερι­ζω­θεί το αγκά­θι της εκμε­τάλ­λευ­σης, της κατα­πί­ε­σης. Για­τί αυτό είναι το αγκά­θι που ξεσκί­ζει τις σύγ­χρο­νες δυνα­τό­τη­τες να μπο­ρού­με να ζήσου­με όπως μας αξί­ζει τον 21ο αιώ­να, κι εμείς και τα παι­διά μας».

Ακο­λου­θή­στε το Ατέ­χνως στο Google News, στο Facebook και στο Twitter

Με τα μάτια των παι­διών (Βέρα Κλών­τζα-Για­κλο­βά – Φρά­νιο Κραλ)