Η υψηλή θερμοκρασία από την έκρηξη του Βεζούβιου μετέτρεψε τον εγκέφαλο ενός θύματος σε… γυαλί

Σε γυα­λί μετα­τρά­πη­κε ο εγκέ­φα­λος ενός 25χρονου άνδρα που πέθα­νε στην πόλη Ηρά­κλειο (Ερκου­λά­νουμ) της Ιτα­λί­ας, κοντά στην Πομπη­ία, κατά την τρο­με­ρή έκρη­ξη του Βεζού­βιου το 79 μ.Χ. Ιτα­λοί ερευ­νη­τές βρή­καν για πρώ­τη φορά τμή­μα­τα ενός υαλώ­δους μαύ­ρου υλι­κού μέσα στην κρα­νια­κή κοι­λό­τη­τα του θύμα­τος και εικά­ζουν ότι η πολύ υψη­λή θερ­μό­τη­τα λόγω της ηφαι­στεια­κής έκρη­ξης οδή­γη­σε στην μετα­τρο­πή του εγκε­φα­λι­κού ιστού σε γυαλί.

Ο Βεζού­βιος εξα­πέ­λυ­σε ένα τρο­μα­κτι­κό πυρο­κλα­στι­κό κύμα καυ­τών αερί­ων και πετρω­μά­των, ικα­νό να βρά­σει το ανθρώ­πι­νο αίμα, να εξα­ε­ρώ­σει τη σάρ­κα και, όπως φαί­νε­ται, να μετα­τρέ­ψει τον εγκέ­φα­λο ακό­μη και σε γυα­λί. Οι ερευ­νη­τές, με επι­κε­φα­λής τον καθη­γη­τή εγκλη­μα­το­λο­γι­κής ανθρω­πο­λο­γί­ας Πιέρ Πάο­λο Πετρό­νε του Πανε­πι­στη­μί­ου Φεντε­ρί­κο ΙΙ της Νάπο­λης, έκα­ναν τη σχε­τι­κή δημο­σί­ευ­ση στο αμε­ρι­κα­νι­κό ιατρι­κό περιο­δι­κό “New England Journal of Medicine”, σύμ­φω­να με τη «Γκάρ­ντιαν».

Ο καμέ­νος σκε­λε­τός του θύμα­τος με τον υαλο­ποι­η­μέ­νο εγκέ­φα­λο είχε βρε­θεί στη δεκα­ε­τία του 1960 πάνω σε ένα κρε­βά­τι ενός κτι­ρί­ου (Collegium Augustalium), θαμ­μέ­νος κάτω από ένα όγκο ηφαι­στεια­κής στά­χτης, μάλ­λον την ώρα που κοι­μό­ταν. Τώρα για πρώ­τη φορά οι επι­στή­μο­νες εντό­πι­σαν και ανέ­λυ­σαν ένα γυα­λι­στε­ρό υαλώ­δες υλι­κό μέσα στο σπα­σμέ­νο κρα­νίο του και βρή­καν σε αυτό πρω­τε­ΐ­νες, λιπα­ρά οξέα και τρι­γλυ­κε­ρί­δια που παρα­πέ­μπουν σε εγκε­φα­λι­κό ιστό.

Η ανά­λυ­ση του καμέ­νου ξύλου του κρε­βα­τιού δεί­χνει ότι η θερ­μο­κρα­σία πρέ­πει να έφθα­σε τους 520 βαθ­μούς Κελ­σί­ου. Σε τέτοιες θερ­μο­κρα­σί­ες οι μαλα­κοί ιστοί, όπως ο εγκε­φα­λι­κός, συνή­θως απο­συ­ντί­θε­νται ή μερι­κές φορές τα απο­μει­νά­ρια τους έχουν σαπωνοποιηθεί.

«Μέχρι σήμε­ρα δεν είχαν ποτέ βρε­θεί υαλο­ποι­η­μέ­να απο­μει­νά­ρια εγκε­φά­λου», δήλω­σε ο δρ Πετρό­νε. Όπως είπε, σε μια τόσο ισχυ­ρή ηφαι­στεια­κή έκρη­ξη, ο μόνος τρό­πος να γλι­τώ­σει κανείς, είναι να προ­λά­βει να φύγει μακριά, καθώς το εσω­τε­ρι­κό των σπι­τιών δεν παρέ­χει προ­στα­σία λόγω της από­το­μης ανό­δου της θερ­μο­κρα­σί­ας ακό­μη και σε από­στα­ση δεκά­δων χιλιο­μέ­τρων από το επί­κε­ντρο της έκρηξης.