Η Χιλή στο μικροσκόπιο | άλλαξε ο Μανωλιός… |

Χαι­ρε­τί­ζο­ντας τους αγώ­νες του Χιλια­νού λαού και της νεο­λαί­ας, τις μαζι­κές — μαχη­τι­κές λαϊ­κές δια­δη­λώ­σεις και απερ­γί­ες που έχουν ξεσπά­σει ενά­ντια στα σκλη­ρά αντι­λαϊ­κά μέτρα της κυβέρ­νη­σης Πινιέ­ρα, κατα­δι­κά­ζου­με τη βίαιη κατα­στο­λή τους, που έχει προ­κα­λέ­σει μέχρι στιγ­μής το θάνα­το 20 δια­δη­λω­τών — και ανη­λί­κων — από τα πυρά των αστυ­νο­μι­κών δυνά­με­ων (εκα­το­ντά­δες οι τραυ­μα­τί­ες και χιλιά­δες οι συλ­λη­φθέ­ντες μετα­ξύ αυτών και κομμουνιστές)

Στο μετα­ξύ η Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση με την υπο­κρι­τι­κή στά­ση της, κάλε­σε τους δια­δη­λω­τές και την κυβέρ­νη­ση της Χιλής να “συνεν­νοη­θούν”, εξι­σώ­νο­ντας το θύμα με τον θύτη. Να σημειώ­σου­με ότι η Χιλή , σύμ­φω­να με την ΕΕ, απο­τε­λεί πρό­τυ­πο στην περιο­χή της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής για τους μεγά­λους ρυθ­μούς καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης, για­τί «προ­ά­γει τα ανθρώ­πι­να δικαιώ­μα­τα, το κρά­τος δικαί­ου και τη χρη­στή δια­κυ­βέρ­νη­ση», ενώ επι­πλέ­ον έχει συνά­ψει Συμ­φω­νία Σύν­δε­σης με την ΕΕ.

Συνέχιση κινητοποιήσεων και κυβερνητικοί ελιγμοί

Στη Χιλή μετά την επι­τυ­χία της γενι­κής απερ­γί­ας στις 30 Οκτώ­βρη συνε­χί­ζε­ται η καθη­με­ρι­νή κινη­το­ποί­η­ση λαϊ­κών δυνά­με­ων με συγκε­ντρώ­σεις — συζη­τή­σεις στην πρω­τεύ­ου­σα Σαντιά­γκο και άλλες πόλεις, όπου συζη­τιού­νται τα επό­με­να βήμα­τα ενά­ντια στην αντι­λαϊ­κή αντι­δρα­στι­κή κυβέρ­νη­ση του Πινιέ­ρα. Τις συσκέ­ψεις αυτές διορ­γα­νώ­νει το συντο­νι­στι­κό 100 συν­δι­κα­λι­στι­κών και κοι­νω­νι­κών οργα­νώ­σε­ων, η Κοι­νω­νι­κή Ενό­τη­τα (Unidad Social), που προ­βάλ­λει αιτή­μα­τα για ουσια­στι­κή βελ­τί­ω­ση του βιο­τι­κού επι­πέ­δου, με αυξή­σεις σε μισθούς και συντά­ξεις, αλλά και νέο Σύνταγ­μα, 30 χρό­νια μετά την πτώ­ση της δικτα­το­ρί­ας του Πινο­τσέτ, για να υπάρ­ξουν ουσια­στι­κές αλλα­γές στην Παι­δεία, στην Υγεία, στις υπο­δο­μές. Ταυ­τό­χρο­να απαι­τούν να στα­μα­τή­σει η κρα­τι­κή βία και κατα­στο­λή, να αφε­θούν ελεύ­θε­ροι οι συλ­λη­φθέ­ντες όλης αυτής της περιό­δου και να τιμω­ρη­θούν οι υπαί­τιοι για τις δολο­φο­νί­ες διαδηλωτών.

Από την πλευ­ρά της η κυβέρ­νη­ση επι­χει­ρεί τακτι­κούς ελιγ­μούς με ανα­σχη­μα­τι­σμό και σύσκε­ψη με τα κόμ­μα­τα της αντι­πο­λί­τευ­σης, που έγι­νε την Πέμ­πτη, χωρίς να υπάρ­ξει κάποια συμ­φω­νία. Στη σύσκε­ψη αρνή­θη­κε να μετά­σχει το ΚΚ Χιλής τονί­ζο­ντας ότι «η κυβέρ­νη­ση πρέ­πει πρώ­τα να εισα­κού­σει τα αιτή­μα­τα του κοι­νω­νι­κού κινή­μα­τος» και να κάνει διά­λο­γο με αυτό.

Σ’ ότι αφο­ρά το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα έχου­με στα­θεί επα­νει­λημ­μέ­να στην οπορ­του­νι­στι­κή του στά­ση, που αφή­νει ανερ­μά­τι­στη ακό­μη και την τελευ­ταία μεγα­λειώ­δη λαϊ­κή κινη­το­ποί­η­ση — δεί­τε και στο επί­ση­μο site συνέ­ντευ­ξη τύπου |>1< — δια­κή­ρυ­ξη |>2< … Δημό­σια Δήλω­ση για την Αλλα­γή ‑μίνι­μουμ πρό­γραμ­μα «για μια εύλο­γη έξο­δο από την κρί­ση» |>3<, επί­σης στο FaceBook και στο Tweeter

1. Ελά­χι­στο μισθό ενά­ντια στη φτώ­χεια, τώρα!
2. Δου­λειά 40 ώρες, τώρα!
3. Δωρε­άν εισι­τή­ρια σπου­δα­στών, ηλι­κιω­μέ­νων και μεί­ω­ση του γενι­κού εισι­τη­ρί­ου, και να προ­χω­ρή­σου­με προς την εθνι­κο­ποί­η­ση των μέσων μαζι­κής μετα­φο­ράς, τώρα!
4. Παγώ­στε τις βασι­κές υπη­ρε­σί­ες τώρα!
5. Ανε­βά­στε βασι­κές συντά­ξεις τώρα!
6. Πάγω­μα των προ­γραμ­μά­των συντα­ξιο­δό­τη­σης και φορο­λο­γι­κών μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων, τώρα
7. Μεί­ω­ση των υψη­λών μισθών των βου­λευ­τών και των υψη­λών αρχών, τώρα!
8. Τον περι­φε­ρεια­κό νόμο περί εισο­δή­μα­τος, τώρα!

Partido Comunista de Chile
Partido Federación Regionalista Verde Social
Partido Progresista de Chile

Το ΚΚ Χιλής δια στό­μα­τος των κορυ­φαί­ων του στε­λε­χών και του ΓΓ του Lautaro Carmona, υπερ­το­νί­ζει με κάθε ευκαι­ρία πως «θα συνε­χί­σουν να εργά­ζο­νται για την ανα­ζή­τη­ση συναί­νε­σης με τις άλλες πολι­τι­κές δυνά­μεις, για να αντα­πο­κρι­θούν στις απαι­τή­σεις των μεγά­λων κοι­νω­νι­κών πλειο­ψη­φιών και στην απα­ραί­τη­τη ενό­τη­τα της αντι­πο­λί­τευ­σης» διευ­κρι­νί­ζο­ντας ότι «υπό την κυβέρ­νη­ση της δεξιάς απαι­τεί­ται περισ­σό­τε­ρη δύνα­μη» για κεντρο-αρι­στε­ρές λύσεις «παρά το γεγο­νός ότι πολ­λοί “και­ρο­σκό­ποι  επι­διώ­κουν να απο­κλεί­σουν το ΚΚ από τις δια­δι­κα­σί­ες και τις εκλο­γι­κές συμ­φω­νί­ες»…

•  Για τα τεκται­νό­με­να και τις τελευ­ταί­ες εξε­λί­ξεις στη Χιλή βλ |> Ατέ­χνως <|

Ο Pablo Jofré Leal είναι Χιλια­νός δημο­σιο­γρά­φος και συγ­γρα­φέ­ας, διε­θνής αναλυτής,
Μάστερ στις Διε­θνείς Σχέ­σεις του Πανε­πι­στη­μί­ου Universidad Complutense της Μαδρί­της και ειδι­κός σε θέμα­τα κυρί­ως από τη Λατι­νι­κή Αμερική -
ας τον ακούσουμε

Στη Χιλή, διάφορες ομάδες που έχουν επωφεληθεί από 19 χρόνια δικτατορίας, με ένα νεοφιλελεύθερο μοντέλο, προσπαθούν να καταστήσουν τον «γατοπαρδισμό» σωσίβιο

(ΣΣ |> gatopardismo:
Γλωσ­σο­πλα­στία, η προ­έ­λευ­ση βρί­σκε­ται στο έργο του Ιτα­λού συγ­γρα­φέα Giuseppe Tomasi di Lampedusa, που στο μυθι­στό­ρη­μά του “Il Gattopardo”, (ο γατό­παρ­δος) ανα­φέ­ρει την ιστο­ρία του Ιτα­λού στρα­τιω­τι­κού και πολι­τι­κού ηγέ­τη του 19^ου αιώ­να Giuseppe Garibaldi και του κόντη Cavour στη δια­δι­κα­σία ενο­ποί­η­σης της Ιταλίας.
Ο Garibaldi φτά­νει στη Σικε­λία, όπου κυριαρ­χού­σε η παλιά τάξη της φεου­δαρ­χι­κής αρι­στο­κρα­τί­ας με επι­κε­φα­λής τον πρί­γκι­πα Fabrizio.
Μια αρι­στο­κρα­τία που αρνή­θη­κε την ιδέα μιας ενο­ποι­η­μέ­νης Ιτα­λί­ας που απο­τε­λού­σε απα­ραί­τη­το (προ)αστικό εκσυγ­χρο­νι­σμό της εποχής.
Μετά από μια σει­ρά δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, όπως συνή­θως συμ­βαί­νει όταν δεν γίνε­ται επα­νά­στα­ση, η οικο­γέ­νεια του πρί­γκι­πα απο­δέ­χε­ται το νέο καθε­στώς, προ­σαρ­μο­ζό­με­νη αργά και μετ’ εμπο­δί­ων στις συν­θή­κες που απο­σκο­πούν ουσια­στι­κά να δια­τη­ρή­σουν τα προ­νό­μιά της.

«Αν θέλου­με τα πάντα να παρα­μεί­νουν τα ίδια, είναι απα­ραί­τη­το να αλλά­ξουν τα πάντα», μια από τις πιο μνη­μο­νευό­με­νες φρά­σεις του μυθι­στο­ρή­μα­τος όπως και της ομώ­νυ­μης εξαι­ρε­τι­κής ται­νί­ας του Luchino Visconti με Burt Lancaster, Alain Delon, Claudia Cardinale κλπ

Ο Garibaldi είναι ο ήρω­ας του Ιτα­λι­κού πολέ­μου της Ανε­ξαρ­τη­σί­ας (Risorgimento italiano ‑το ‑μονα­δι­κό πλέ­ον, Regno d’Italia, «Βασί­λειο της Ιτα­λί­ας» δημιουρ­γή­θη­κε στις 17-Μαρτ-1861, αντι­κα­θι­στώ­ντας τα παλιά ιτα­λι­κά κρά­τη που ήταν οι πολυά­ριθ­μες πολι­τι­κές και ανε­ξάρ­τη­τες εδα­φι­κές οντό­τη­τες στην ιτα­λι­κή χερ­σό­νη­σο από την αρχή του Μεσαίωνα.
Η έννοια του κρά­τους εμφα­νί­ζε­ται ήδη τον 15ο αιώ­να, μέσω του Niccolò Machiavelli και βρή­κε πλή­ρη και πραγ­μα­τι­κή εφαρ­μο­γή μόνο μετά τη Γαλ­λι­κή Επανάσταση.
Ο Garibaldi συμ­με­τεί­χε επί­σης στον εμφύ­λιο πόλε­μο της Ουρου­γουά­ης στο πλευ­ρό του Κόμ­μα­τος Κολο­ρά­ντο, που επικράτησε.
Έχει λάβει το προ­σω­νύ­μιο «Ήρω­ας των Δύο Κόσμων» για τη συμ­με­το­χή του στους δύο αυτούς πολέ­μους, ενώ για τους Ιτα­λούς θεω­ρεί­ται εθνι­κός ήρωας.

Αυτή η δια­δι­κα­σία διά­σω­σης εκεί­νων που κατέ­χουν την εξου­σία εκφρά­στη­κε σε όλο το εύρος της όταν ο Πρό­ε­δρος Sebastián Piñera έκα­νε τον τρί­το ανα­σχη­μα­τι­σμό. Μια αλλα­γή (ΣΣ |> …άλλα­ξε ο Μανω­λιός) που στό­χος, σύμ­φω­να με τον ίδιο τον Χιλια­νό πρό­ε­δρο, έχει «να ανοί­ξει το διά­λο­γο για ονό­μα­τα υπουρ­γών, παύ­ο­ντας εκεί­νους που βρί­σκο­νταν στο στό­χα­στρο της κοι­νω­νί­ας για τα λάθη τους… υπουρ­γοί Εσω­τε­ρι­κών, κυβερ­νη­τι­κός εκπρό­σω­πος, Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας της κυβέρ­νη­σης και ΓΤ του ποέ­δρου. Τον πρώ­ην υπουρ­γό Οικο­νο­μί­ας & Οικο­νο­μι­κών επί­σης, Juan Andrés Fontaine που αύξη­σε τα εισι­τή­ρια εκτός από πολύ νωρίς το πρωί δημιουρ­γώ­ντας ένα κύμα «εθνι­κής οργής» (αυτός αντι­κα­τα­στά­θη­κε από τον νεα­ρό λογι­στή ‑τεχνο­κρά­τη Lucas Palacios).

ΣΣ |> H στα­γό­να που ξεχεί­λι­σε το ποτήρι
Θυμί­ζου­με πως η αφορ­μή δόθη­κε από την αύξη­ση στην τιμή του εισι­τη­ρί­ου το μετρό στην πρω­τεύ­ου­σα Σαντιά­γκο από 800 πέσος (0,98€) σε 830 (1,02€) στις 18 Οκτώβρη.
Βέβαια αυτή η «αστεία» — 3,75% αύξη­ση είναι σωρευ­τι­κή — η τιμή του έχει υπερ­δι­πλα­σια­στεί σε 3 χρό­νια, παράλ­λη­λα με ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση των πάντων συμπε­ρι­λαμ­βα­νό­με­νου του νερού και του ηλε­κτρι­κού ρεύ­μα­τος και όλ’ αυτά οδή­γη­σαν στο κύμα των διαδηλώσεων.
Οι δια­δη­λω­τές, εκτός από κατα­στρο­φές στους σταθ­μούς του μετρό, έβα­λαν και φωτιά στα κεντρι­κά της Enel Chile, της εται­ρεί­ας που δια­χει­ρί­ζε­ται το δημό­σιο ρεύ­μα και θεω­ρεί­ται υπεύ­θυ­νη για πρό­σφα­τη αύξη­ση ~10%.

Συγκε­κρι­μέ­να, ο Piñera ανα­σχη­μά­τι­σε οκτώ υπουρ­γεία:
Από το εσω­τε­ρι­κών έβγα­λε τον ξάδερ­φό του Andrés Chadwick, έναν από εκεί­νους που θεω­ρού­νταν «αμε­τα­κί­νη­τοι» πριν τις δια­μαρ­τυ­ρί­ες και τον αντι­κα­τέ­στη­σε με τον Gonzalo Blumel που κατεί­χε τη θέση του Γενι­κού Γραμ­μα­τέα της Προ­ε­δρί­ας και έχει ευρεία υπο­στή­ρι­ξη στο κοι­νο­βού­λιο, αλλά ασή­μα­ντη στο λαό.
Σε αυτή την αλλα­γή, ο αυτο­σχε­δια­σμός φάνη­κε ήδη, αφού τοπο­θε­τή­θη­κε εκεί σαν προϊ­στά­με­νος (ιδιαί­τε­ρος) ο πρώ­ην υπουρ­γός ανά­πτυ­ξης (Ministro de Bienes nacionales) Εθνι­κών Ενερ­γειών Felipe Ward με τις αμφι­σβη­τού­με­νες δηλώ­σεις του σχε­τι­κά με θέμα­τα ανθρω­πί­νων δικαιωμάτων.
Άλλα­ξε επί­σης τον οικο­νο­μο­λό­γο Felipe Larraín έναν υπουρ­γό, της στε­νής κλί­κας του, πρώ­ην Οικο­νο­μι­κών με τον Ignacio Briones, κοσμή­το­ρα της κυβερ­νη­τι­κής ακα­δη­μί­ας που είναι ένα ιδιω­τι­κό πανε­πι­στή­μιο — παράρ­τη­μα, του Καθο­λι­κού Πανε­πι­στη­μί­ου της Χιλής (Universidad Católica de Chile), πνευ­μα­τι­κό ίδρυ­μα που που χρί­ζει τους υπουρ­γούς των κυβερ­νή­σε­ων της Piñera .

Ο ανα­σχη­μα­τι­σμός συνε­χί­στη­κε με το χαρ­το­φυ­λά­κιο εργα­σί­ας και κοι­νω­νι­κής πρό­νοιας, το οποίο κατεί­χε ο δικη­γό­ρος Nicolás Monckeberg, που αμφι­σβη­τή­θη­κε έντο­να από τον συν­δι­κα­λι­στι­κό αλλά και επι­χει­ρη­μα­τι­κό κόσμο:
Αντι­κα­τα­στά­θη­κε από τη δικη­γό­ρο María José Zaldívar Larraín, πρώ­ην ανα­πλη­ρω­τή γραμ­μα­τέα κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης και κόρη του συντη­ρη­τι­κού χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τη Adolfo Zaldívar.
Η κυρία έχει στε­νούς δεσμούς με τους φαλαγ­γί­τες (τόσο με τον πρό­ε­δρό τους Fuad Chahin όσο και με την γερου­σια­στή Carolina Goic ) θα έχει ένα πολύ περί­πλο­κο καθή­κον, ως muñeca política (πολι­τι­κή μαριο­νέ­τα) για την ανα­μόρ­φω­ση ‑βαθιά μεταρ­ρύθ­μι­ση (sic!) των συντά­ξε­ων, που λυμαί­νο­νται πολ­λές εθνι­κές και δια­κρα­τι­κές οικο­νο­μι­κές ομά­δων, που συμ­με­τέ­χουν άμε­σα στην επι­χεί­ρη­ση αυτή και που σημαί­νει τη δια­χεί­ρι­ση 200 δισε­κα­τομ­μυ­ρί­ων δολα­ρί­ων. Ένα τερά­στιο ‑μνη­μειώ­δες νού­με­ρο, το οποίο συνε­πά­γε­ται καθα­ρά κέρ­δη, για όσους δια­χει­ρί­ζο­νται αυτά τα συντα­ξιο­δο­τι­κά ταμεία, που για το 2018 σήμαι­νε 347 δις πέσος (500.000.000$) στα οποία πρέ­πει να προ­σθέ­σου­με 600 δις πέσος (900.000.000$) των προ­μη­θειών που κατα­βάλ­λουν τα 5,5 εκα­τομ­μύ­ρια χιλια­νοί σε αυτούς τους διαχειριστές.

Η αλλα­γή στον κυβερ­νη­τι­κό εκπρό­σω­πο ήταν μια πρά­ξη ανα­γκα­στι­κής επι­βο­λής. Θα μπο­ρού­σε να έχει σαν τίτλο, «το χάδι» στην Cecilia Pérez: αντι­προ­σώ­πευε την πιο βρω­με­ρή ίσως πλευ­ρά του πινιε­ρι­σμού που κρι­τι­κά­ρι­ζε και η αντι­πο­λί­τευ­ση, αλλά επί­σης δια­κρι­νό­ταν για τις κοκο­ρο­μα­χί­ες της εντός της ίδιας της κυβέρ­νη­σης. Οι ευχα­ρι­στί­ες του Piñera στην αφο­σί­ω­σή της είχε να κάνει με το ότι της ανα­τέ­θη­κε άλλο υπουρ­γείο ‑εκεί­νο του αθλη­τι­σμού. Αντι­κα­τα­στά­θη­κε από τη για­τρί­να χει­ρουρ­γό Karla Rubilar και μέχρι χθες ΓΓ της κυβέρ­νη­σης με στό­χο να τα μπα­λώ­σει και να ανα­στρέ­ψει την άσχη­μη εικό­να για τον Piñera, με δεδο­μέ­νη αυτή της την ικα­νό­τη­τα (ΣΣ |> χει­ρα­γώ­γη­σης του κόσμου)

Το υπουρ­γείο δημό­σιας περιου­σί­ας (Bienes Nacionales) δόθη­κε στον νεα­ρό Julio Isamit (30 ετών) του ακρο­δε­ξιού κόμ­μα­τος που προ­κά­λε­σε «μεγά­λη έκπλη­ξη» ‑μέσω Twitter (όπου υπο­γραμ­μί­ζε­ται η εμμο­νή του στην υπε­ρά­σπι­ση των «υπερ-συντη­ρη­τι­κών τομέ­ων»): ένας νεό­κο­πος, για τον οποίο έχει συζη­τη­θεί η χρη­μα­το­δό­τη­ση της υπο­ψη­φιό­τη­τάς του από οικο­νο­μι­κά λόμπι

Ένα νέο πρό­σω­πο, σε ένα κάπως άσχε­το επι­κοι­νω­νια­κό χαρ­το­φυ­λά­κιο, αλλά με μεγά­λη σημα­σία αφού το κρά­τος της Χιλής είναι ο κύριος ιδιο­κτή­της της γης στη χώρα, γεγο­νός που απο­τε­λεί ζήτη­μα σύγκρου­σης συμ­φε­ρό­ντων με επι­χει­ρη­μα­τί­ες και εκα­τομ­μυ­ριού­χους μέλη των δεξιών κυβερνήσεων.

🔻 Μια κινητοποίηση γιγάντων που πρέπει να επιβάλει ένα τέλος σ’ αυτά

Ενώ προ­χώ­ρα­γε ο ανα­σχη­μα­τι­σμός, δεκά­δες χιλιά­δες κατοί­κων του Σαντιά­γκο δια­δή­λω­ναν γύρω από τη La Moneda (αρχη­γείο της εκτε­λε­στι­κής εξου­σί­ας) προ­βάλ­λο­ντας τις δύο όψεις της χώρας αυτές τις μέρες: εκεί­νη του φτια­σι­δω­μέ­νου μακι­γιάζ, των δια­κο­σμη­τι­κών αλλα­γών, του gatopardismo και του περιο­ρι­σμού των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών. Και εκεί­νης της Χιλής, που δεν έχει πάψει να δηλώ­νει ότι αφυ­πνί­στη­κε και δεν θα στα­μα­τή­σει τον αγώ­να για  βαθιές αλλα­γές σε ευρείς τομείς της ζωής της: τις συντά­ξεις, την εκπαί­δευ­ση, την υγεία, τη μετα­κί­νη­ση (συγκοι­νω­νί­ες), τον πολι­τι­σμό, την πολι­τι­κή συμ­με­το­χή, το μερο­κά­μα­το, βάζο­ντας δει­λά δει­λά τις βάσεις μιας Συντα­κτι­κής Συνέ­λευ­σης δηλ μετά­βα­ση προς ένα νέο θεσμι­κό πλαί­σιο. Αυτό, μέσω ενός δημο­κρα­τι­κού και συμ­με­το­χι­κού μηχα­νι­σμού που επι­τρέ­πει τη σύγκλι­ση των πολι­τών για να συζη­τή­σουν, να ανα­θε­ω­ρή­σουν και να προ­τεί­νουν τους κανό­νες και το νέο σύνταγ­μα που θα διέ­πει τη χώρα.

Οι δρόμοι έχουν άλλο λόγο και διαφορετικό βηματισμό από αυτό της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Μια μεγάλη λεωφόρος που κινείται ασύγκριτα ταχύτερα από την πολιτική διαχείριση.

Μια Χιλή που κατα­κλύ­ζει τα πάντα στην πορεία της, όπως η πορεία του λαγού ενά­ντια σε εκεί­νη της χελώ­νας, η οποία εκπρο­σω­πεί­ται από μια κυβέρ­νη­ση, μια πολι­τι­κή κάστα και ένα κοι­νο­βού­λιο που προ­σπα­θεί να δια­τη­ρή­σει ακό­μα τα απα­ρά­δε­κτα προ­νό­μια. Μια ομά­δα εξου­σί­ας στε­ρεί­ται ευρύ­τη­τας, που αντι­προ­σω­πεύ­ει το παλιό καθε­στώς και που ανα­πα­ρά­γει έναν ‑όλο και περισ­σό­τε­ρο εύθραυ­στο τοί­χο. Μία χώρα με ένα μοντέ­λο, που καθό­λου δεν έχει να κάνει με την «όαση» που υπο­στη­ρί­ζει ο πρό­ε­δρος Piñera, αλλά έτοι­μη να δια­λυ­θεί σε χιλιά­δες κομμάτια.

Η Χιλή είναι μια χώρα που ξύπνησε και η γιγαντιαία της πορεία δεν θα σταματήσει.

Τα γεγο­νό­τα αυτών των ημε­ρών στη Χιλή μας υπεν­θυ­μί­ζουν τους μεγά­λους πολι­τι­κούς ηγέ­τες της δικής μας Αμε­ρι­κής, εκεί­νους που με τα προ­φη­τι­κά τους λόγια προ­έ­βλε­παν αυτήν την πορεία του γίγα­ντα λαού για την απε­λευ­θέ­ρω­σή του όπως ήταν ο Φιντέλ Κάστρο..
Εκεί­νοι που προει­δο­ποί­η­σαν σαφώς ότι οι άρχου­σες τάξεις συνε­χί­ζουν να επι­κα­λού­νται την τάξη και τη (μονό­πλευ­ρη) κατα­δί­κη της βίας χωρίς να δίνουν εξή­γη­ση για την προ­έ­λευ­ση αυτής της οργής και της λαϊ­κής αγανάκτησης.
Συνε­χί­ζουν να επι­κα­λού­νται την κοι­νω­νία τους σε παρακ­μή, τα προ­νό­μια τους και όταν αισθά­νο­νται ότι απει­λού­νται, μιλούν για δια­μοι­ρα­σμό αυτών των προνομίων.
Η έννο­μη τάξη των κυρί­αρ­χων αυτών ομά­δων είναι ταξι­κή, που προ­σπα­θούν να την επι­βά­λουν με φωτιά, σίδε­ρο και αίμα ακρι­βώς επει­δή δεν είναι δια­τε­θει­μέ­νοι να μοι­ρα­στούν αυτή την δια­φο­ρε­τι­κή πατρί­δα των από­κλη­ρων και κατα­φρο­νε­μέ­νων και είναι απο­φα­σι­σμέ­νοι να δολο­φο­νούν, για να δια­τη­ρή­σουν αυτά τα προνόμια

«Αλλά η εξέ­λι­ξη της ιστο­ρί­ας, η ανο­δι­κή πορεία της ανθρω­πό­τη­τας δεν στα­μα­τά ούτε μπο­ρεί να στα­μα­τή­σει. Οι δυνά­μεις που καθο­δη­γούν τους λαούς και που είναι οι αλη­θι­νοί δημιουρ­γοί της ιστο­ρί­ας, καθο­ρί­ζο­νται από τις υλι­κές συν­θή­κες της ύπαρ­ξής τους και την προσ­δο­κία για υψη­λό­τε­ρους στό­χους ευη­με­ρί­ας και ελευ­θε­ρί­ας, που προ­κύ­πτουν όταν η πρό­ο­δος του ανθρώ­που στον τομέα της επι­στή­μης, της τέχνης και του πολι­τι­σμού την καθι­στούν δυνα­τή, είναι ανώ­τε­ρες από τη βού­λη­ση και τον τρό­μο των κυρί­αρ­χων ολιγαρχιών.
Οι υπο­κει­με­νι­κές συν­θή­κες (ΣΣ |> ο υπο­κει­με­νι­κός παρά­γο­ντας) κάθε χώρας, δηλα­δή η συνεί­δη­ση, η οργά­νω­ση και οι στό­χοι (ΣΣ |> εμείς λέμε η στρα­τη­γι­κή και η τακτι­κή),  μπο­ρούν να επι­τα­χύ­νουν ή να καθυ­στε­ρή­σουν την επα­νά­στα­ση σύμ­φω­να με τον μεγα­λύ­τε­ρο ή μικρό­τε­ρο βαθ­μό ανά­πτυ­ξής της, αλλά αργά ή γρή­γο­ρα σε κάθε ιστο­ρι­κή περί­ο­δο, όταν οι αντι­κει­με­νι­κές συν­θή­κες ωρι­μά­σουν, πετυ­χαί­νε­ται η οργά­νω­ση, προ­βά­λει η σωστή πορεία και γίνε­ται η επα­νά­στα­ση».

Σήμε­ρα, όπως χθες, η επα­νά­στα­ση στις λατι­νο­α­με­ρι­κα­νι­κές χώρες είναι ανα­πό­φευ­κτη, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Χιλής, ως ιστο­ρι­κή ανα­γκαιό­τη­τα. Ένα μονο­πά­τι που δεν καθο­ρί­ζε­ται από τα βήμα­τα που κάνουν και τα μέτρα που παίρ­νουν οι νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρες κυβερ­νή­σεις και η πολι­τι­κή τους κάστα από την άπο­ψη της δια­τή­ρη­σης των προ­νο­μί­ων τους.
Το ανα­πό­φευ­κτο της εξαρ­τά­ται από τις κοι­νω­νι­κές, οικο­νο­μι­κές και πολι­τι­κές συν­θή­κες στις οποί­ες βρί­σκο­νται οι πιο κατα­τρεγ­μέ­νοι λαοί μας.

Στη Χιλή δια­κυ­βεύ­ε­ται η μονι­μό­τη­τα μιας εξου­σί­ας, που έχει παρα­τεί­νει την κυριαρ­χία της για 46 χρόνια.
Μια πλου­το­κρα­τία που μας θεω­ρού­σε υπο­τα­κτι­κό κοπά­δι σε μια κοι­νω­νία εξη­με­ρω­μέ­νων προ­βά­των του πιο κτη­νώ­δους καπιταλισμού.
Η δύνα­μη αυτή σήμε­ρα έχει μπρο­στά της ένα λαό που στα­μά­τη­σε να χορεύ­ει και να ανα­λώ­νε­ται φωνά­ζο­ντας στους τέσ­σε­ρις ανέ­μους …η Χιλή ξύπνη­σε και δεν θέλει πλέ­ον αυτό το είδος κοι­νω­νί­ας όπου οι δυνα­τοί που την εξου­σιά­ζουν έχουν βάλει σε εφαρ­μο­γή όλα τα μέσα που τους έδω­σε τη δυνα­τό­τη­τα 250 χρό­νων κυριαρχίας.

Η Χιλή για το καλό του λαού της και για την αξιοπρέπειά του βγαίνει από τον μακρύ ύπνο από αυτό το οδυνηρό όνειρο και τραβάει μπροστά.

«Και η πορεία γιγάντων, δεν θα σταματήσει πλέον μέχρι να κατακτήσει την πραγματική ανεξαρτησία, για την οποία έχουν ήδη πεθάνει χωρίς αποτέλεσμα περισσότερες από μία φορές…»

[πηγή] telesurtv.net/blog

Pablo Jofré Leal

Χιλια­νός δημο­σιο­γρά­φος και συγ­γρα­φέ­ας, διε­θνής ανα­λυ­τής, Μάστερ στις Διε­θνείς Σχέ­σεις του Πανε­πι­στη­μί­ου Universidad Complutense της Μαδρί­της. Ειδι­κός σε θέμα­τα κυρί­ως από τη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή, τη Μέση Ανα­το­λή και το Magreb. Συνει­σφέ­ρων σε πολ­λά διε­θνή δίκτυα ειδή­σε­ων. Δημιουρ­γός ιστο­τό­που διε­θνούς ανά­λυ­σης Glocal Analysis |> www.analisisglocal.cl

|> ένας πολύ σύντο­μος σχο­λια­σμός -«σε τίτλους» <|

1. Πολύ εύστο­χη η ανα­φο­ρά του Pablo Jofré Leal στη «Λεο­πάρ­δα­λη της Σικε­λί­ας» και στην εκεί μνη­μο­νευό­με­νη φρά­ση (του μυθι­στο­ρή­μα­τος και της ται­νί­ας του Visconti) «Αν θέλου­με τα πάντα να παρα­μεί­νουν ίδια, είναι απα­ραί­τη­το να “αλλά­ξουν” τα πάντα». Μια συνή­θης πρα­κτι­κή του αστι­κού κρά­τους ‑δήθεν δεν φταί­νε οι πολι­τι­κές αλλά τα πρό­σω­πα, που έχου­με ζήσει σε όλες τις παραλ­λα­γές της και στη χώρα μας. Τα όσα ανα­λυ­τι­κά ανα­φέ­ρει για τις αλλα­γές προ­σώ­πων δεί­χνει ‑ανε­ξάρ­τη­τα από το τελι­κό απο­τέ­λε­σμα, μια πλευ­ρά των μεθό­δων χει­ρα­γώ­γη­σης που χρη­σι­μο­ποιεί το οικο­νο­μι­κό κατε­στη­μέ­νο και η εκά­στο­τε πολι­τι­κή εξου­σία που το υπη­ρε­τεί και που στη συγκε­κρι­μέ­νη περί­πτω­ση φαί­νε­ται να μην κάνει ούτε βήμα πίσω και στο θέμα των προσώπων.
2. Φυσι­κά και ισχύ­ει ‑σαν αντι­κει­με­νι­κή αλή­θεια πως «η εξέ­λι­ξη, η ανο­δι­κή πορεία της ανθρω­πό­τη­τας δεν στα­μα­τά ούτε μπο­ρεί να στα­μα­τή­σει» και ότι «οι δυνά­μεις που καθο­δη­γούν τους λαούς ‑που είναι και οι αλη­θι­νοί δημιουρ­γοί της ιστο­ρί­ας, είναι ανώ­τε­ρες από τη βού­λη­ση και τον τρό­μο των κυρί­αρ­χων ολι­γαρ­χών». Βέβαια οι «ολι­γάρ­χες» είναι μάλ­λον ατα­ξι­κός προσ­διο­ρι­σμός: εμείς οι μαρ­ξι­στές-λενι­νι­στές έχου­με μάθει να μιλά­με πιο καθα­ρά (για μεγά­λους ‑δια­κρα­τι­κούς μονο­πω­λια­κούς ομί­λους κλπ. που [κατ]έχουν τα μέσα παρα­γω­γής και δια­νο­μής του πλού­του)
3. Το επί­πε­δο του κινή­μα­τος κάθε χώρας (συνεί­δη­ση, οργά­νω­ση και ‑κυρί­ως ο υπο­κει­με­νι­κός παρά­γο­ντας ‑δηλ. το κόμ­μα της εργα­τι­κής τάξης), επι­τα­χύ­νουν ή καθυ­στε­ρούν την επα­νά­στα­ση και εδώ βρί­σκε­ται ο ανα­ντι­κα­τά­στα­τος ρόλος του κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος και κινή­μα­τος σε εθνι­κό επί­πε­δο και ειδι­κά σήμε­ρα σε συν­θή­κες ήττας ‑μετά τις ανα­τρο­πές στις πρώ­ην σοσια­λι­στι­κές χώρες. Σε κάθε περί­πτω­ση η ωρί­μαν­ση των υλι­κών προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων δεν καθο­ρί­ζε­ται από το συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων.
4. Η επα­να­στα­τι­κή κατά­στα­ση είναι παρά­γο­ντας που δια­μορ­φώ­νε­ται αντι­κει­με­νι­κά. Συμπυ­κνώ­νει την απο­δυ­νά­μω­ση της αστι­κής εξου­σί­ας («οι πάνω να μην μπο­ρούν») και τη ραγδαία άνο­δο των αγω­νι­στι­κών δια­θέ­σε­ων και της πάλης των λαϊ­κών μαζών («οι κάτω») που δε θέλουν να ζήσουν με το συνη­θι­σμέ­νο τρό­πο υπο­τα­γής τους στην εκμε­ταλ­λευ­τι­κή εξου­σία, ωθού­με­νες και από τη μεγά­λη, μη δια­χει­ρί­σι­μη από την αστι­κή εξου­σία, από­το­μη επι­δεί­νω­ση του βιο­τι­κού τους επιπέδου.
5. Οι αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές των τελευ­ταί­ων 30 χρό­νων δεν αλλά­ζουν το χαρα­κτή­ρα της επο­χής μας. Η σημε­ρι­νή περί­ο­δος, μεγά­λης υπο­χώ­ρη­σης του διε­θνούς εργα­τι­κού κινή­μα­τος, είναι ιστο­ρι­κά προ­σω­ρι­νή. Ζού­με στην επο­χή της ανα­γκαιό­τη­τας για το πέρα­σμα από τον καπι­τα­λι­σμό στο σοσια­λι­σμό, αφού είναι ώρι­μες οι υλι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για τη σοσια­λι­στι­κή οργά­νω­ση της παρα­γω­γής και της κοι­νω­νί­ας. Απορ­ρέ­ει από την ωρί­μαν­ση του κοι­νω­νι­κού χαρα­κτή­ρα της εργα­σί­ας και την όξυν­ση της αντί­θε­σής του με την καπι­τα­λι­στι­κή ιδιο­κτη­σία. Αυτή η αντί­φα­ση έχει φέρει τον καπι­τα­λι­στι­κό τρό­πο παρα­γω­γής σε πλή­ρη αντί­θε­ση με τις σύγ­χρο­νες κοι­νω­νι­κές ανάγκες.
6. Το ότι κάποια κόμ­μα­τα ‑μετα­ξύ αυτών το ΚΚΕ, άντε­ξαν στη δίνη της νίκης της αντε­πα­νά­στα­σης στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και στα κρά­τη της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στην Ευρώ­πη και στην Ασία, δεν είναι τυχαίο. Έχει να κάνει με στρα­τη­γι­κές και τακτι­κές επι­λο­γές, στον αντί­πο­δα με εκεί­νων του ΚΚ Χιλής.
7. Κατά τη γνώ­μη μας ο παραλ­λη­λι­σμός του αγώ­να των Χιλια­νών με «εκεί­νους τους μεγά­λους πολι­τι­κούς ηγέ­τες που με τα προ­φη­τι­κά τους λόγια προ­έ­βλε­παν την πορεία του γίγα­ντα λαού για την απε­λευ­θέ­ρω­σή του όπως ήταν ο eterno Comandante En Jefe Φιντέλ Κάστρο» είναι ατυ­χής |♦- και από την άπο­ψη αυτή
8. Δε συμ­με­ρι­ζό­μα­στε την αισιο­δο­ξία του Pablo Jofré Leal για την πορεία ενός κινή­μα­τος, όπου ο σοσια­λι­σμός-κομ­μου­νι­σμός και η εργα­τι­κή εξου­σία (να μη μιλή­σου­με και για τη δικτα­το­ρία του προ­λε­τα­ριά­του), δεν υπάρ­χουν ούτε καν σαν συν­θή­μα­τα ζύμω­σης, αντί­θε­τα κυριαρ­χούν και προ­βάλ­λο­νται από το ίδιο το ΚΚ και τη νεο­λαία του τα «όλοι_μαζί_μπορούμε» σε ανα­ζή­τη­ση συναί­νε­σης με τις άλλες πολι­τι­κές δυνά­μεις, στις απαι­τή­σεις των μεγά­λων κοι­νω­νι­κών πλειο­ψη­φιών (;;) στην ντε και καλά ‑απα­ραί­τη­τη (sic!) «ενό­τη­τα της αντι­πο­λί­τευ­σης» για «κεντρο-αρι­στε­ρές λύσεις» …

ΣΣ  |♦ |> Ο Φιντέλ Κάστρο, πολύ πριν την ιστο­ρι­κή μέρα, που ο χρό­νος στα­μά­τη­σε και (ξανα)ξεκίνησε, την τελευ­ταία μέρα του 1958, όταν οι «barbudos», με επι­κε­φα­λής τον ‑από τότε, Comandante en jefe, στο πλάι εκα­το­ντά­δων χιλιά­δων λαού απε­λευ­θέ­ρω­ναν την Αβά­να και κέρ­δι­ζαν με τα όπλα την εξου­σία, πριν φύγουν για τους στρα­τώ­νες της Μον­κά­δα, στις 26 Ιου­λί­ου 1953 είχε πει: μπο­ρεί να νική­σου­με σε μερι­κές ώρες ή να νικη­θού­με, αλλά ούτως ή άλλως, να το κατα­λά­βουν στο πετσί τους, σύντρο­φοι! Σε κάθε περί­πτω­ση αυτό το κίνη­μα θα θριαμ­βεύ­σει. Αν κερ­δί­σου­με αύριο, αυτό που επέ­λε­ξε ο Marti θα γίνει γρη­γο­ρό­τε­ρα. Εάν συμ­βεί το αντί­θε­το, θα χρη­σι­μεύ­σει ως παρά­δειγ­μα για τον λαό της Κού­βας, να πάρει τη σημαία και να προ­χω­ρή­σει... Και από τότε ξεκί­νη­σε η δοξα­σμέ­νη και δύσκο­λη πορεία οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού … Año Primero (1^ο) de la revolución  – Año 2^ο de la revolución … «1^η  χρο­νιά από την επα­νά­στα­ση», «2^η  χρο­νιά από την επα­νά­στα­ση» … και κάπως έτσι μέσα από ατρα­πούς και πισω­γυ­ρί­σμα­τα και νίκες και ερω­τη­μα­τι­κά σε κρί­σι­μα σταυ­ρο­δρό­μια έφτα­σαν αισί­ως στο «Año 60^ο+1 de la revolución»
.¿Qué es Revolución?  Την Πρω­το­μα­γιά του 2000, ο Fidel στην κατά­με­στη (με ‑ως συνή­θως, πάνω από ένα εκα­τομ­μύ­ριο λαού) Plaza de la Revolución, χαι­ρε­τί­ζει (χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τη φρά­ση “Nuestra gratitud” -«με ευγνω­μο­σύ­νη») «εργά­τες, σπου­δα­στές και όλο τον κόσμο που πλημ­μυ­ρί­ζει αυτή την πλα­τεία» και καθο­ρί­ζο­ντας την ιστο­ρι­κή στιγ­μή ως «ημέ­ρες έντο­νου και υπερ­βα­τι­κού αγώ­να» βάζει μπρο­στά στο λαό της Κού­βας το ερώ­τη­μα «Τι είναι Επα­νά­στα­ση;» λέγο­ντας:«Επα­νά­στα­ση είναι να έχεις την αίσθη­ση της ιστο­ρι­κής στιγ­μής, για να αλλά­ξεις τα πάντα, όλα όσα πρέ­πει, είναι η ισό­τη­τα και η πλή­ρης ελευ­θε­ρία με την οποία πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­ζου­με τον άνθρω­πο (και τους εαυ­τούς μας και τους άλλους), είναι η χει­ρα­φέ­τη­σή μας ώστε με όλες μας τις δυνά­μεις να αμφι­σβη­τού­με παντού τους ισχυ­ρούς κυρί­αρ­χους, υπε­ρα­σπι­ζό­με­νοι με κάθε κόστος και πλη­ρώ­νο­ντας το τίμημα…
Επανά­στα­ση είναι η ενό­τη­τα, είναι η ανε­ξαρ­τη­σία, είναι να αγω­νί­ζε­σαι για το όνει­ρό μας στην κοι­νω­νι­κή δικαιο­σύ­νη στην Κού­βα και στον κόσμο όλο, είναι η βάση του πατριω­τι­σμού μας, του σοσια­λι­σμού μας και του διε­θνι­σμού μας ».

Στο μετα­ξύ ‑σύμ­φω­να με τις τελευ­ταί­ες πλη­ρο­φο­ρί­ες η Χιλή εξα­κο­λου­θεί να είναι «εμπό­λε­μη ζώνη» για ο Πινιέ­ρα δήλω­σε στο BBC, ότι «δεν θα παραι­τη­θεί» ανα­γνω­ρί­ζο­ντας ωστό­σο ότι ο ίδιος «φέρει ένα μικρό μερί­διο ευθύ­νης» για τα «προ­βλή­μα­τα που συσ­σω­ρεύ­τη­καν εδώ και τριά­ντα χρό­νια» ‑υπο­γραμ­μί­ζο­ντας «αλλά δεν είμαι ο μόνος υπεύθυνος»

ℹ️  Σχε­τι­κά με τις «πολ­λές καταγ­γε­λί­ες για την υπερ­βο­λι­κή χρή­ση βίας» — θυμί­ζου­με ότι στρα­τός περι­πο­λού­σε στο πλευ­ρό της αστυ­νο­μί­ας στους δρό­μους του Σαντιά­γο… ο Πινιέ­ρα τόνι­σε ότι «εάν αυτό συνέ­βη» (sic!), «μπο­ρώ να σας εγγυ­η­θώ ότι θα διε­ξα­χθεί έρευ­να και θα υπάρ­ξουν δικα­στι­κές διώ­ξεις, δεν θα υπάρ­ξει ατι­μω­ρη­σία», «αιτιο­λο­γώ­ντας» την επι­βο­λή της κατά­στα­σης έκτα­κτης ανά­γκης ως «χρή­ση δημο­κρα­τι­κών και συνταγ­μα­τι­κών εργα­λεί­ων για την απο­κα­τά­στα­ση της δημό­σιας τάξης και την προ­στα­σία των πολιτών»…

Δεί­τε και |> telesurtv.net/bloggers
|> η Χιλή στη μάχη μετα­ξύ δύο μοντέ­λων (του Ángel Guerra)

Εμβλη­μα­τι­κή εικό­να από τις κινη­το­ποι­ή­σεις των πρώ­των ημε­ρών:
Στην κορυ­φή οι δια­δη­λω­τές ανε­μί­ζουν τη σημαία των Αυτό­χθο­νων Μαπού­τσε («Los mapuches»)

Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S!

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog

Ομάδα ¡H.lV.S!

• Σκο­πός μας είναι η προ­ώ­θη­ση της δια­λε­κτι­κής – υλι­στι­κής σκέ­ψης στη βάση του Μαρ­ξι­σμού – Λενι­νι­σμού του Επι­στη­μο­νι­κού Σοσια­λι­σμού και του Προ­λε­τα­ρια­κού Διε­θνι­σμού, ανταλ­λάσ­σο­ντας γνώ­σεις, υλι­κό, σκέ­ψεις κι από­ψεις πάνω στην κοσμο­θε­ω­ρία μας, τη στρα­τη­γι­κή και την ιστο­ρι­κή αλή­θεια, που όπως είπε ο Λένιν κι επα­νέ­λα­βε ο Γκράμ­σι, είναι επα­να­στα­τι­κή – αντικειμενική
• Θεω­ρού­με τον Σοσιαλισμό–Κομμουνισμό ανα­γκαίο και επί­και­ρο όσο ποτέ, βάζο­ντας στο μικρο­σκό­πιο και τη συσ­σω­ρευ­μέ­νη πεί­ρα στις χώρες που οικο­δο­μή­θη­κε ο Σοσια­λι­σμός, όπου έγι­νε και η πρώ­τη έφο­δος στον ουρανό
• |> Επι­κοι­νω­νία – [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] – Blog