Θάνος Μικρούτσικος: Ευγνωμοσύνη σε όσους ποδοσφαιριστές μας απογείωσαν και σε όσους μας απογειώσουν

Τον Δεκέμ­βριο του 2015, διορ­γα­νώ­θη­κε στο Χαλάν­δρι μία εκδή­λω­ση (από το Νίκο Μάλ­λια­ρη σε συνερ­γα­σία με τον Πολι­τι­στι­κό — Επι­στη­μο­νι­κό Σύλ­λο­γο «ΑΡΓΩ») για τα 90χρονα του Μίκη Θεο­δω­ρά­κη, με θέμα: «Όταν το ποδό­σφαι­ρο συνα­ντά την τέχνη».

Οι επι­σκέ­πτες, εκτός των άλλων, είχαν τη δυνα­τό­τη­τα να δουν έργα των ζωγρά­φων Π. Ζου­μπου­λά­κη, Στ. Κατσιρέα,Σπ. Κουρ­σά­ρη, Αλ. Βακιρ­τζή, Β. Διο­νυ­σό­που­λου, Ν. Οικο­νο­μί­δη, Γ. Παπα­νε­λό­που­λου εμπνευ­σμέ­να από το ποδό­σφαι­ρο. Καλε­σμέ­νος στην εκδή­λω­ση ήταν και ο συν­θέ­της Θάνος Μικρού­τσι­κος, πιστός φίλος του καλού ποδο­σφαί­ρου και Πανα­θη­ναϊ­κός παι­διό­θεν. Επει­δή δεν μπο­ρού­σε να παρα­στεί στην εκδή­λω­ση λόγω επαγ­γελ­μα­τι­κών υπο­χρε­ώ­σε­ων, έγρα­ψε στο χαρ­τί όσα ήθε­λε να πει, με τίτλο: «Ιερο­τε­λε­στία της Ανοι­ξης» και τα οποία απο­τε­λούν ύμνο για το παγκό­σμιο ποδό­σφαι­ρο και τους άσους της μπάλας.

«Λατρεύω το ποδό­σφαι­ρο από την επο­χή του Λινο­ξυ­λά­κη, του Πανά­κη, του Μπέ­μπη, του Νεστο­ρί­δη και του Μαντα­λό­ζη. Στη δεκα­ε­τία του 1950 στην Πάτρα, κάθε Κυρια­κή 3 το μεση­μέ­ρι το αυτί κολ­λη­μέ­νο στο ραδιό­φω­νο και το από­γευ­μα στην πλα­τεία Όλγας με το πάνι­νο τόπι να προ­σπα­θείς να μιμη­θείς και να κάνεις αυτά που μόλις είχες ακού­σει. Και διά­βα­ζα τα κατορ­θώ­μα­τα του Ντι Στέ­φα­νο, του Κου­μπά­λα και της Ταξιαρ­χί­ας του Πού­σκας. Έπα­θα κατά­θλι­ψη όταν οι ισχυ­ροί του κόσμου — ακό­μα και στη Ρομα­ντι­κή επο­χή- δίνα­νε χαρι­στι­κά το Παγκό­σμιο Κύπελ­λο του 1954 στη Δυτι­κή Γερ­μα­νία για­τί έπρε­πε οι Γερ­μα­νοί να καθα­ρί­σουν το παρελ­θόν τους. Γνώ­ρι­σα και λάτρε­ψα τον Δομά­ζο, τον απί­στευ­το Λου­κα­νί­δη και έφη­βος δεν έχα­να ούτε φιλι­κό παι­χνί­δι στη λεω­φό­ρο Αλε­ξάν­δρας. Κάποια στιγ­μή το ποδό­σφαι­ρο άλλα­ξε. Ήρθε η επο­χή που το ποδό­σφαι­ρο χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε από τους οικο­νο­μι­κά ισχυ­ρούς που με τους στρα­τούς οπα­δών προ­σπα­θού­σαν να περά­σουν τα δικά τους σχέ­δια για τα συμ­φέ­ρο­ντά τους. Και η βία να κρα­τά­ει καλά ειδι­κά στην Ελλά­δα της κρί­σης. Αλλά και πάλι ως δια μαγεί­ας ακό­μα και σ’ αυτό το περι­βάλ­λον και­νούρ­γιοι καλ­λι­τέ­χνες και μάγοι της μπά­λας με απο­γεί­ω­ναν, από τον Μαρα­ντό­να και τις ντρί­πλες εντός ενός μέτρου, του Χατζη­πα­να­γή, μέχρι το μαγι­κό τρίο της δεκα­ε­τί­ας του 2000, Τσά­βι, Ινιέ­στα, Μέσι. Και τώρα με τον Μέσι, τον Νεϊ­μάρ και τον Σουά­ρεθ να με κάνουν να τρε­λαί­νο­μαι. Σκε­φτό­μου­να όταν έβλε­πα στο Άμστερ­νταμ την κούρ­σα 50μέτρων του Δώνη και το άψο­γο γκολ του Βαζέ­χα που έγρα­ψε το ΑΓΙΑΞ- ΠΑΟ 0–1, τί μου­σι­κή υπό­κρου­ση θα έβα­ζα. Κατέ­λη­ξα ότι έπρε­πε να χρη­σι­μο­ποι­ή­σω την αγα­πη­μέ­νη μου «Ιερο­τε­λε­στία της Άνοι­ξης» του Στρα­βίν­σκι. Για­τί το ποδό­σφαι­ρο αυτές τις στιγ­μές δεν έχει να ζηλέ­ψει τίπο­τα από τα πιο σπου­δαία έργα τέχνης. Για­τί η μπά­λα στα πόδια των μάγων της, δημιουρ­γεί την ίδια από­λαυ­ση με τις πιρου­έ­τες του Νου­ρέ­γιεφ, την ίδια από­λαυ­ση με τον Γκλεν Γκουλντ όταν παί­ζει Μπαχ ή με τον Ραβί Σαν­κάρ όταν αυτο­σχε­διά­ζει. Κι εκεί όπου η Τέχνη ταυ­τί­ζε­ται με το ποδό­σφαι­ρο, εκεί όπου οι μεγά­λοι καλ­λι­τέ­χνες συνα­ντούν τους μεγά­λους μάγους της μπά­λας, είναι η στιγ­μή που ξεπερ­νούν τις κατα­γε­γραμ­μέ­νες τους δυνα­τό­τη­τες. Εκεί που ξεπερ­νούν τα όριά τους. Εκεί που κάνουν το αδύ­να­το, δυνα­τό. Στην περι­πέ­τεια του ανθρώ­που αυτό δεν είναι που μετρά­ει; Τα παι­διά στο Παρί­σι το 1968 αυτό είπα­νε «Ας είμα­στε ρεα­λι­στές, ας κατα­κτή­σου­με το αδύ­να­το» Ευγνω­μο­σύ­νη σε όσους ποδο­σφαι­ρι­στές μας απο­γεί­ω­σαν στο παρελ­θόν αλλά και σε όσους μας απο­γειώ­σουν στο μέλλον»
Θάνος Μικρούτσικος

(από το βιβλίο του Γιάν­νη Γεωρ­γά­κη «Κόμ­μα αλλά­ζου­με ομά­δα ποτέ ή όταν ο Μίκης Θεο­δω­ρά­κης συνά­ντη­σε το ποδό­σφαι­ρο»).