Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Θάνος Μικρούτσικος: «Μην αφήσετε καμιά στιγμή στη ζωή σας να πάει χαμένη. Ρουφήξτε κάθε δευτερόλεπτο…»

«Επι­τρέψ­τε μου να σας πως, ότι παρό­τι πορεύ­ο­μαι με την πλά­τη στον τοί­χο, είμαι ένας από­λυ­τα ευτυ­χι­σμέ­νος άνθρω­πος. Είναι αφε­νός η μου­σι­κή μου και κυρί­ως ο κόσμος που με αγκά­λια­σε με τέτοια αγά­πη, τέτοιο πάθος και μου ανα­πτε­ρώ­νει κάθε λεπτό το ηθι­κό, αλλά είναι και οι πέντε δικοί μου άνθρωποι.

Με τη σημε­ρι­νή ευκαι­ρία θέλω να πω σε όλους τους φίλους που είναι σήμε­ρα εδώ: Μην αφή­σε­τε καμιά στιγ­μή στη ζωή σας να πάει χαμέ­νη. Ρου­φήξ­τε κάθε δευ­τε­ρό­λε­πτο. Ο χρό­νος τρέ­χει τόσο γρή­γο­ρα. Διευ­ρύ­νε­τε τις γνώ­σεις σας μέχρι τέλους. Συνε­χώς να ονει­ρεύ­ε­στε. Κυνη­γή­στε την ουτο­πία, όπως σας δια­βε­βαιώ­νω το έκα­να εγώ και θα συνε­χί­σω, μέχρι τέλους. Σας ευχα­ρι­στώ όλους από καρδιάς».

Με τα παρα­πά­νω συγκι­νη­τι­κά λόγια, τα οποία διά­βα­σε ο γιός του Στέρ­γιος, ο σπου­δαί­ος μου­σι­κο­συν­θέ­της Θάνος Μικρού­τσι­κος μετέ­φε­ρε τις ευχα­ρι­στί­ες και τους χαι­ρε­τι­σμούς του στην εκδή­λω­ση τιμής που διορ­γά­νω­σε η ετή­σια πολι­τι­στι­κή έκδο­ση «Επί­λο­γος».

Η έκδο­ση γιόρ­τα­σε το από­γευ­μα της Τρί­της στο Μου­σείο Μπε­νά­κη τα 28α γενέ­θλιά της και παρου­σί­α­σε το φετι­νό της τόμο «Επί­λο­γος 2019», όπου κατα­γρά­φο­νται όλα όσα πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν στη διάρ­κεια του χρό­νου που πέρα­σε, στους τομείς του Πολι­τι­σμού: γράμ­μα­τα, θέα­τρο, κινη­μα­το­γρά­φος, εικα­στι­κά, χορός, μου­σι­κή, media, φωτο­γρα­φία, αρχι­τε­κτο­νι­κή, κόμικ, πολι­τι­στι­κή πολι­τι­κή, φεστι­βάλ, πολι­τι­στι­κή κλη­ρο­νο­μιά, αφιε­ρώ­μα­τα, επέ­τειοι, χρο­νο­λό­γιο θεα­τρι­κών παραστάσεων.

Στο πλαί­σιο της φετι­νής εκδή­λω­σης τιμή­θη­καν προ­σω­πι­κό­τη­τες, οι οποί­ες υπη­ρέ­τη­σαν με το έργο τους τις Τέχνες και την Επι­στή­μη, πιο συγκε­κρι­μέ­να: Ο αστρο­φυ­σι­κός και ακα­δη­μαϊ­κός Στα­μά­της Κρι­μι­ζής για την προ­σφο­ρά του στην παγκό­σμια κοι­νό­τη­τα, ο ηθο­ποιός Νική­τας Τσα­κί­ρο­γλου για το ήθος του και τη συνο­λι­κή προ­σφο­ρά του και ο συν­θέ­της Θάνος Μικρού­τσι­κος για τη συνο­λι­κή προ­σφο­ρά του στη μουσική.

Στην εκδή­λω­ση παρα­βρέ­θη­κε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημή­τρης Κου­τσού­μπας. Επί­σης παρα­βρέ­θη­κε ο Νίκος Σοφια­νός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Τις τιμη­τι­κές δια­κρί­σεις επέ­δω­σε ο Πρό­ε­δρος της Δημο­κρα­τί­ας Προ­κό­πης Παυ­λό­που­λος. Για την έκδο­ση μίλη­σε Κώστας Γεωρ­γου­σό­που­λος, ο διευ­θυ­ντής Τάκης Βλα­στός και ο αρχι­συ­ντά­κτης Γιάν­νης Ν. Μπα­σκό­ζος. Εισα­γω­γή για τα τιμώ­με­να πρό­σω­πα απο­τε­λού­σε η προ­βο­λή ενός βίντεο, όπου γινό­ταν σύντο­μη ανα­φο­ρά στη ζωή και το έργο τους.

Ο ηθο­ποιός Γιώρ­γος Κιμού­λης μίλη­σε για το τι σημαί­νει ο Θάνος Μικρού­τσι­κος για τον ίδιο. «Νέος, όταν τον πρω­το­γνώ­ρι­σα, ρου­φού­σα τη μου­σι­κή του με όλες μου τις αισθή­σεις. Προ­σπα­θού­σα να κατα­νο­ή­σω, αυτόν τον και­νού­ριο για εμέ­να “ηχη­τι­κό κήπο”.

Η Τέχνη μου στη­ρί­ζε­ται στην προ­σπά­θεια που κάνει κάποιος, όταν ξεκολ­λά­ει τις λέξεις από ένα τυπω­μέ­νο χαρ­τί, θέλο­ντας να τους δώσει ζωή, να τους δώσει ήχο. Η προ­έ­λευ­ση του δικού μου ήχου βρί­σκε­ται στην “Καντά­τα για τη Μακρό­νη­σο” και στη “Σπου­δή για ποι­ή­μα­τα του Βλα­δί­μη­ρου Μαγια­κόβ­σκη”. Είναι κάτι σαν προ­σω­πι­κός μου μετρονόμος».

Στη συνέ­χεια, ανέ­φε­ρε όλα αυτά πού του έχει μάθει ο φίλος του και σημεί­ω­σε χαρα­κτη­ρι­στι­κά: «Έτσι θα ήθε­λα να είναι και η δική μου Τέχνη, σαν τη μου­σι­κή του Θάνου. Μια μου­σι­κή σε διαρ­κή, εμπό­λε­μη κατά­στα­ση ενά­ντια στον εφησυχασμό».

Ολο­κλή­ρω­σε το χαι­ρε­τι­σμό του με λόγια από καρ­διάς: «Και από εδώ αυτό που θέλω να σου υπο­σχε­θώ, ως κάποιος που περ­πά­τη­σε κι αυτός μαζί σου, είναι πώς το καλο­καί­ρι θα πάμε μαζί στα Καπε­τα­νια­νά της Κρή­της, θα κοι­τά­με παρέα για τους αετούς που πετούν στο ίδιο ύψος με εμάς, θα κοι­τά­με το Λιβυ­κό Πέλα­γος, όπου πάνω στα κύμα­τα καθι­σμέ­νος στο φτε­ρό ενός καρ­χα­ρία ο Νόπλ­φερ θα μας τρα­γου­δά “way on down south” και θα θαυ­μά­ζου­με με τις ώρες τον ορί­ζο­ντα της ουτο­πί­ας. Για­τί, εμείς ξέρου­με, πώς ο ορί­ζο­ντας είναι σαν την ουτο­πία. Γι αυτό και πιστεύ­ου­με πώς αν δεν σκέ­φτε­σαι ουτο­πι­κά ζεις δυστο­πι­κά. Και θα γελά­με και θα μου λες για τα παλιά. Για­τί εσύ ανή­κεις στη γενιά των “πραγ­μα­τι­κών” ανθρώ­πων, όπως έγρα­φε και ο Γιώρ­γος, μιας γενιάς που έχει δικαί­ω­μα να μιλά για τα παλιά πράγ­μα­τα, μιας γενιάς που χρη­σι­μο­ποί­η­σε ανάλ­γη­τα τον ίδιο της τον εαυ­τό, για να κατα­λά­βει. Αυτή είναι η αιτία που μπο­ρώ κι εγώ, μιας και σε ακο­λου­θώ συνε­χώς, να σου δηλώ­σω, πώς ναι “είμα­στε ρεα­λι­στές, ας κατα­κτή­σου­με το αδύ­να­το”. Είμα­στε ρεα­λι­στές γι αυτό και μπο­ρού­με να ονει­ρευό­μα­στε μια άλλη κοι­νω­νία, στην οποία ο άνθρω­πος θα αυτο­πραγ­μα­τω­θεί. Στο υπό­σχο­μαι φίλε».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο