Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Θάνος Μικρούτσικος: Ο άνθρωπός μας, «του απείρου εραστής»

Ο άνθρωπος που «χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία» και έμαθε και όλους εμάς, δεν μένει πια εδώ… Με τη ζωή και το έργο του, την παλικαρίσια στάση του απέναντι στην ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε τα τελευταία χρόνια μας έμαθε πολλά… με κυριότερο: «Mη σταματήσεις να ονειρεύεσαι, να σπρώχνεις τα όριά σου, να κατακτήσεις το αδύνατο».

Καθώς οι λέξεις παρη­γο­ριάς δεν μπο­ρούν να καλύ­ψουν την απου­σία, μένει μόνο ο στί­χος του Γιάν­νη Ρίτσου «Εἶναι πάντα μιὰ γέν­νη­σηἔλε­γε ὁ Ξένος — / κι ὁ θάνα­τος μιὰ πρό­σθε­ση, ὄχι ἀφαί­ρε­ση. Τίπο­τα δέ χάνε­ται…», για τη συντρό­φισ­σα της ζωής του, τη Μαρία Παπα­γιάν­νη και τα τέσ­σε­ρα παι­διά του.

Όπως σημειώ­νει στην ανα­κοί­νω­σή του το Γρα­φείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ ο Θάνος Μικρού­τσι­κος ήταν «εχθρός της συνή­θειας, της επα­νά­παυ­σης και της παραί­τη­σης, αυτός ο γεν­ναί­ος μαχη­τής της ζωής, μας καλού­σε και με το παρά­δειγ­μά του να διεκ­δι­κού­με το ακα­τόρ­θω­το, να μη φοβό­μα­στε τον χορό “στο φτε­ρό του καρ­χα­ρία”, αν θέλου­με να νική­σου­με κάθε κατα­να­γκα­σμό, κοι­νω­νι­κό ή φυσι­κό, ακό­μη και τον θάνατο».

«Έτσι κι’ αλλιώς η γη θα γίνει κόκ­κι­νη» ήταν η ρητή δήλω­ση του Θάνου Μικρού­τσι­κου με το πρώ­το τρα­γού­δι της πρώ­της δου­λειάς που παρου­σί­α­σε το 1975, τα «Πολι­τι­κά Τρα­γού­δια». Από τότε έχουν περά­σει 44 ολό­κλη­ρα χρό­νια που στις σελί­δες τους γρά­φτη­καν νέοι αγώ­νες, νέες ελπί­δες, αλλά και αιμα­τη­ροί πόλε­μοι, η κρί­ση που χτύ­πη­σε άγρια την εργα­τιά, το λαό… Μέσα σε αυτή τη βρο­ντε­ρή δίνη της ιστο­ρί­ας που αφή­νει το ίχνος της και στην καθη­με­ρι­νή ζωή, ήρθε η είδη­ση που έσφι­ξε τις ψυχές.

Ο Θάνος Μικρού­τσι­κος από το καλο­καί­ρι του 2017 έδι­νε την προ­σω­πι­κή του, παλι­κα­ρί­σια, μάχη με τον καρ­κί­νο. Όλες οι μέρες που πέρα­σαν συντρο­φιά με τη μου­σι­κή και τα τρα­γού­δια του αρχί­ζουν να ξεπρο­βάλ­λουν μέσα από τη βαθιά μνή­μη που συνε­χί­ζουν να ζουν. Και εκεί ανά­με­σα είναι το ποί­η­μα του Ναζίμ Χικ­μέτ «Αυτό Είναι» και ο στί­χος «Το ζήτη­μα δεν είναι να είσαι αιχ­μά­λω­τος, το να μην παρα­δί­νε­σαι. Αυτό είναι». Και θυμά­σαι ότι αυτό το ποί­η­μα ο Χικ­μέτ το δημιούρ­γη­σε σε νοσο­κο­μείο κρα­του­μέ­νων αφού ήταν φυλα­κι­σμέ­νος. Μία από τις πολ­λές φορές που βρέ­θη­κε πίσω από τα κάγκε­λα του βάρ­βα­ρου αστι­κού καθεστώτος.

Και τότε δια­βά­ζεις την ανάρ­τη­ση του Θάνου Μικρού­τσι­κου μέσα από το νοσο­κο­μείο και νιώ­θεις δυνα­τό­τε­ρος παίρ­νο­ντας λίγη από τη δύνα­μη του. Και ανά­με­σα σε αυτά που μας στέλ­νει σαν μήνυ­μα είναι ο στί­χος του Ναζίμ Χικ­μέτ: «Να μην παρα­δί­νε­σαι. Αυτό είναι».

Συνει­δη­το­ποιείς τότε ότι από το 2017 που δια­γνώ­στη­κε η κατα­ρα­μέ­νη αρρώ­στια ο Θάνος Μικρού­τσι­κος συνέ­χι­σε να υπη­ρε­τεί την τέχνη του δίνο­ντας συναυ­λί­ες που διαρ­κού­σαν ώρες. Μόνο στο 45ο Φεστι­βάλ της ΚΝΕ και του Οδη­γη­τή βρέ­θη­κε στη σκη­νή για πάνω από δύο ώρες, ακα­τα­πό­νη­τος, παρά­φο­ρος, εκρηκτικός.

Έτσι αντι­με­τώ­πι­ζε το σκλη­ρό αντί­πα­λο. Με την αισιο­δο­ξία του ανθρώ­που που έχει υπη­ρε­τή­σει υψη­λές αρχές και ιδα­νι­κά, με τη γεν­ναιό­τη­τα του ανθρώ­που που αγα­πά­ει τη ζωή, μέχρι και την τελευ­ταία της λάμ­ψη. Αυτός ήταν ο Θάνος Μικρού­τσι­κος. Αυτό έκφρα­σε με την τέχνη του. Αυτό άφη­σε σαν παρα­κα­τα­θή­κη μαζί με το τερά­στιο και πολύ­πλευ­ρο καλ­λι­τε­χνι­κό του έργο.

Με την τέχνη του δικού μας Θάνου ανδρώ­θη­καν γενιές, που ανα­τρι­χιά­ζουν ακό­μα στο άκου­σμα των τρα­γου­διών του. Τρα­γού­δια που ήχη­σαν σε συγκε­ντρώ­σεις, σε συναυ­λί­ες, τρα­γού­δια που εμψύ­χω­σαν και συγκί­νη­σαν, τρα­γού­δια που μίλη­σαν ξεκά­θα­ρα για το στό­χο τους.

«Όλη μου η ζωή ήταν μουσική» 

Το συναρ­πα­στι­κό ταξί­δι του Θ. Μικρού­τσι­κου έχει αφε­τη­ρία του την Πάτρα όπου γεν­νή­θη­κε το 1947.

Ξεκί­νη­σε να σπου­δά­ζει πιά­νο και αρμο­νία από τεσ­σά­ρων ετών στη Φιλαρ­μο­νι­κή Εται­ρεία Πατρών και στο Ελλη­νι­κό Ωδείο. Έφτα­σε στο πτυ­χίο σε ηλι­κία 12 ετών.

Όπως είχε πει ο ίδιος σε συνέ­ντευ­ξή του στο Αθη­ναϊ­κό και Μακε­δο­νι­κό Πρα­κτο­ρείο Ειδή­σε­ων το Σάβ­βα­το 10 Μάρ­τη 2018, με αφορ­μή τις τρεις συναυ­λί­ες προς τιμήν των 100 χρό­νων του ΚΚΕ, τη μου­σι­κή του πορεία δια­μόρ­φω­σαν τέσ­σε­ρις παρά­γο­ντες: Η Κλασ­σι­κή Μου­σι­κή, η έννοια του αυτο­σχε­δια­σμού, το προ­ο­δευ­τι­κό περι­βάλ­λον στο οποίο μεγά­λω­νε και τα μαθή­μα­τα θεω­ρί­ας της μου­σι­κής που ξεκί­νη­σε όταν μπή­κε στο Πανεπιστήμιο.

Η μου­σι­κή έγι­νε η βασι­κή διά­στα­ση στη ζωή του. «Στην αρχή εγκα­τα­στά­θη­κε εντός μου η κλα­σι­κή μου­σι­κή, ο Μπαχ, ο Μπε­τό­βεν, ο Μότσαρτ. Παί­ζο­ντας τους στο πιά­νο 10–12 χρο­νών, ταξί­δευα στους δρό­μους της πόλης μου, στην Πάτρα, στις στο­ές της, στα νεο­κλα­σι­κά κτί­ριά της, αλλά έφευ­γα και πέραν αυτής. Σε πόλεις και επο­χές παλιές που δεν ήξε­ρα. Αυτο­σχε­δί­α­ζα στο πιά­νο με τις ώρες». Σε πολύ μικρή ηλι­κία μπή­κε στη ζωή του και η άλλη του μεγά­λη αγά­πη, η ποί­η­ση, ηθι­κός αυτουρ­γός ο πατέ­ρας του, «κρα­τώ­ντας με στην αγκα­λιά του, από τα 5 μου χρό­νια, μου διά­βα­ζε ποι­ή­μα­τα σχε­δόν κάθε βρά­δυ. Από τότε θυμά­μαι απ’ έξω ολό­κλη­ρο τον Καρυω­τά­κη. Αλλά και Καβά­φη και Ρίτσο και όλους σχε­δόν τους ελάσ­σο­νες ποι­η­τές, που δεν είναι όσο ελάσ­σο­νες τους είπαν».

Στη δεκα­ε­τία του ’60 μπαί­νει στη ζωή του η έντε­χνη ελλη­νι­κή μου­σι­κή. «Μάνος Χατζι­δά­κις, Μίκης Θεο­δω­ρά­κης, το τρα­γού­δι δηλα­δή. Δεύ­τε­ρο αγκω­νά­ρι εντός μου. Χρω­στάω και σε αυτούς ταξί­δια, αλλά και πόνους αφό­ρη­τους. Ο αυστη­ρός δάσκα­λος του Ωδεί­ου εξα­σκεί­το με το χάρα­κα στα δάχτυ­λά μου, με δύνα­μη, για να πάψω να τους παί­ζω στο πιά­νο…».

Σπού­δα­σε μαθη­μα­τι­κά στο Μαθη­μα­τι­κό Τμή­μα του Πανε­πι­στη­μί­ου Αθη­νών, ενώ παράλ­λη­λα μελέ­τη­σε αρμο­νία, αντί­στι­ξη, φού­γκα και σύν­θε­ση με τον καθη­γη­τή — συν­θέ­τη Γ.Α. Παπαϊ­ω­άν­νου. Την περί­ο­δο εκεί­νη ανα­κα­λύ­πτει νέους μου­σι­κούς κόσμους, τη μετα­πο­λε­μι­κή avant guarde μου­σι­κή, την πρω­το­πο­ρία της δεκα­ε­τί­ας του ’60. «Νέοι ήχοι, νέες θεω­ρί­ες, έγι­ναν καθη­με­ρι­νό­τη­τά μου. Και­νού­ρια ταξί­δια, νέα όνει­ρα, άγνω­στοι τόποι». Αυτή την περί­ο­δο ξεκι­νά και τη μελέ­τη έργων του Καρλ Μαρξ.

Ο Θάνος Μικρού­τσι­κος ασχο­λή­θη­κε με όλα σχε­δόν τα είδη μου­σι­κής. Έχει γρά­ψει όπε­ρες, συμ­φω­νι­κή μου­σι­κή, μου­σι­κή δωμα­τί­ου, πει­ρα­μα­τι­κή μου­σι­κή. Συνερ­γά­στη­κε με πολ­λούς Έλλη­νες και ξένους σκη­νο­θέ­τες, γρά­φο­ντας μου­σι­κή για δεκά­δες θεα­τρι­κά έργα, τα οποία έχουν παρου­σια­στεί σε ολό­κλη­ρο τον κόσμο. Τερά­στια ήταν και η παρου­σία του στη δισκο­γρα­φία. Μελο­ποί­η­σε πολ­λούς Έλλη­νες και ξένους ποι­η­τές. Όπως έλε­γε «Η ποί­η­ση έγι­νε η δεύ­τε­ρη διά­στα­ση στην καθη­με­ρι­νό­τη­τα μου».

Έδω­σε εκα­το­ντά­δες συναυ­λί­ες στην Ελλά­δα και το εξω­τε­ρι­κό και έχει συμ­με­τά­σχει ή έχουν παι­χτεί έργα του σε πολ­λά διε­θνή φεστι­βάλ μου­σι­κής (Λον­δί­νο, Γλα­σκό­βη, Εδιμ­βούρ­γο, Παρί­σι, Λιλ, Λυών, Ρενς, Μον­πελ­λιέ, Βρυ­ξέλ­λες, Λιέ­γη, Γενεύη, Λοζάν­νη, Βαρ­κε­λώ­νη, Μαδρί­τη, Βερό­να, Φλω­ρε­ντία, Βερο­λί­νο, Δρέσ­δη, Λει­ψία, Βιέν­νη, Κων­στα­ντι­νού­πο­λη κ.α.).

Θάνος Μικρούτσικος Ξελασπώστε το μέλλον

Έργα του έχουν παρου­σια­στεί από πολ­λές μεγά­λες ορχή­στρες και ορχή­στρες μου­σι­κής δωμα­τί­ου και τα έχουν διευ­θύ­νει σπου­δαί­οι μαέ­στροι, ανά­με­σά τους οι Αλέ­ξαν­δρος Μυράτ, Jerzy Swoboda, Adrew Davis, Kazuyoshi Akiyama, Louis Devos, Λου­κάς Καρυ­τι­νός, Αλκης Μπαλ­τάς κ.ά. Ο Θάνος Μικρού­τσι­κος έχει συνερ­γα­στεί με όλους σχε­δόν τους σημα­ντι­κούς Έλλη­νες ερμη­νευ­τές και μου­σι­κούς, ανά­με­σά τους είναι οι: Μαρία Δημη­τριά­δη, Δημή­τρης Μητρο­πά­νος, Βασί­λης Παπα­κων­στα­ντί­νου, Γιώρ­γος Ντα­λά­ρας, Μανώ­λης Μητσιάς, Γιάν­νης Κού­τρας, Χάρις Αλε­ξί­ου, Δήμη­τρα Γαλά­νη, Κώστας Θωμα­ΐ­δης, Μίλ­τος Πασχα­λί­δης, Χρή­στος Θηβαί­ος, Γιάν­νης Κότσι­ρας, Ρίτα Αντω­νο­πού­λου. Έχει, επί­σης, συνερ­γα­στεί με πολ­λούς διε­θνείς καλ­λι­τέ­χνες, ανά­με­σα στους οποί­ους ξεχω­ρί­ζουν οι: Irene Jarsky, Petro Guelfutsi, Milva, Udo Reineman, Lucienne Van Deyck κ.ά.

Το 2002 τιμή­θη­κε για τη μου­σι­κή του στο θέα­τρο με το βρα­βείο «Δημή­τρης Μητρό­που­λος» από το Κέντρο Μελέ­της και Έρευ­νας του Ελλη­νι­κού Θεά­τρου (Θεα­τρι­κό Μου­σείο). Έχει σκη­νο­θε­τή­σει τρία έργα στο χώρο του μου­σι­κού θεά­τρου. Ο Θάνος Μικρού­τσι­κος ήταν μέλος της Ένω­σης Ελλή­νων Μουσουργών.

«Ξελασπώστε το μέλλον»

Ο Θ. Μικρού­τσι­κος είχε βάλει το αυτί του στο στή­θος του κόσμου και άκου­γε τις προ­κλή­σεις των και­ρών. Τις μετου­σί­ω­νε σε Υψη­λή καλ­λι­τε­χνι­κή πρά­ξη και με αυτή παρε­νέ­βαι­νε στα γεγο­νό­τα, στις εξε­λί­ξεις, στη στά­ση του ανθρώ­που μέσα στο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα. Ο άνθρω­πος και οι αγω­νί­ες του, οι ελπί­δες του, τα αδιέ­ξο­δά του μέσα στον τερα­τώ­δη καπι­τα­λι­στι­κό μηχανισμό.

Απο­γεί­ω­σε την πολι­τι­κο­ποι­η­μέ­νη τέχνη, την εκτό­ξευ­σε σε πλα­τιούς ορί­ζο­ντες από απέ­ρα­ντη αγά­πη στον αλύ­γι­στο άνθρω­πο που παλεύ­ει για την κοι­νω­νι­κή πρό­ο­δο και την απε­λευ­θέ­ρω­ση της κοι­νω­νί­ας από τα δεσμά της μισθω­τής σκλα­βιάς. Όλο το έργο του δια­πνέ­ε­ται από το πάθος για την αλή­θεια και για το ωραίο μέσα στη τέχνη και τη ζωή.

Και με αυτά τα κοσμή­μα­τα έφε­ρε μεγά­λα μου­σι­κά έργα σε συναυ­λί­ες έξω από εργο­στά­σια για τη στή­ρι­ξη απερ­γών, σε γήπε­δα, σε συναυ­λί­ες για τους πολι­τι­κούς κρα­τού­με­νους στην Τουρ­κία, για την υπό­θε­ση της Παλαι­στί­νης, στα Φεστι­βάλ της ΚΝΕ.

Κατέκτησε το δικό του, μοναδικό αποτύπωμα στη μουσική 

Βασι­κό θέμα που απα­σχο­λού­σε τον Θάνο Μικρού­τσι­κο από την αρχή κιό­λας της συν­θε­τι­κής του δια­δρο­μής ήταν η μελο­ποί­η­ση της ποί­η­σης. Τον ενδιέ­φε­ρε πώς θα κατά­φερ­νε να δώσει νέο ήχο και ταυ­τό­χρο­να να μπο­ρεί να υπάρ­χει επι­κοι­νω­νία με το κοι­νό, τον απο­δέ­κτη δηλα­δή του έργου. Η «λύση» αυτού του ερω­τή­μα­τος ήρθε από το, δάσκα­λό του ‑έτσι τον χαρα­κτή­ρι­ζε- Γιάν­νη Ρίτσο. Οι συμ­βου­λές του ποι­η­τή προς τον νεα­ρό συν­θέ­τη, να προ­σπα­θεί να ανα­κα­λύ­πτει το «είναι» και όχι τον «φαί­νε­σθαι» απο­τέ­λε­σαν τον οδη­γό για τις κατο­πι­νές μελο­ποι­ή­σεις του. Πάντα προ­σπα­θού­σε να ανα­κα­λύ­πτει τις κρυμ­μέ­νες πλευ­ρές που κάθε μεγά­λο ποί­η­μα διέθετε.

Οι συμ­βου­λές του δασκά­λου του ήταν «οδη­γός» και ήταν αυτές που και ο ίδιος έδι­νε στους νέους καλ­λι­τέ­χνες και μου­σι­κούς: «Γρά­φε για ό,τι σε καί­ει. Σε καί­ει ο έρω­τας; Γρά­φε. Η μονα­ξιά σου; Γρά­φε. Ο αγώ­νας ενά­ντια στη βία του φασι­σμού; Γρά­φε. Αλλά, ΠΡΟΣΕΧΕ. Το θέμα δεν ορί­ζει την αξία του έργου. Αυτό που έχει σημα­σία είναι το αδιά­σπα­στο περιε­χό­με­νου και φόρ­μας. Για­τί κάθε νέο περιε­χό­με­νο απαι­τεί μια νέα φόρ­μα, για­τί η φόρ­μα είναι κοι­νω­νι­κή εμπει­ρία απο­κρυ­σταλ­λω­μέ­νη. Θα σέβε­σαι το παρελ­θόν, θα το περιέ­χεις, θα το αφο­μοιώ­νεις, αλλά δεν θα το μιμη­θείς».

Και το κατά­φε­ρε! Μέσα από τα τρα­γού­δια του κατά­φε­ρε και έβα­λε στο στό­μα των ανθρώ­πων λόγια του Ναζίμ Χικ­μέτ, Γιάν­νη Ρίτσου, Βλα­δί­μη­ρου Μαγια­κόφ­σκι, Μάνου Ελευ­θε­ρί­ου, Μπέρ­τολτ Μπρεχτ, Άλκη Αλκαί­ου, Μανό­λη Ανα­γνω­στά­κη, Φώντα Λάδη, Νίκου Καβ­βα­δία, Μιχά­λη Γκα­νά, Κώστα Παπα­γε­ωρ­γί­ου, Κώστα Τρι­πο­λί­τη, Λάκη Λαζό­που­λου, Λίνας Νικο­λα­κο­πού­λου, Κώστα Λαχά, Γιώρ­γου Κακου­λί­δη, Χρι­στό­φο­ρου Λιο­ντά­κη, Οδυσ­σέα Ιωάν­νου και πολ­λών ακό­μα. Πολ­λοί είναι και οι ξένοι ποι­η­τές που είχε μελο­ποι­ή­σει. Άλλω­στε, η μελο­ποί­η­ση του Θ. Μικρού­τσι­κου είναι αυτή που επέ­τρε­ψε να κατα­νοη­θούν τα «κρυμ­μέ­να» της ποί­η­σης του Καβ­βα­δία, που μέχρι τότε θεω­ρού­ταν ως ελάσ­σο­νας ποιητής.

Από αυτή την «ένω­ση» γεν­νή­θη­καν τρα­γού­δια που κλεί­νουν μέσα τους την ιστο­ρία του ελλη­νι­κού και του παγκό­σμιου Κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, τον ηρω­ι­σμό και την ευαι­σθη­σία των αλύ­γι­στων, τις εξο­ρί­ες, τα εκτε­λε­στι­κά απο­σπά­σμα­τα, δημιουρ­γί­ες όπως δύσκο­λα περι­γρά­φο­νται με λόγια. Ο «Ντίκ», οι «Γερό­ντοι», ο «Αλέ­ξης», το «Φεγ­γά­ρι» με τη δρα­μα­τι­κή του πλο­κή που περι­στρέ­φε­ται γύρω από τη δίψα των μακρο­νη­σιω­τών που μαζί με το φεγ­γά­ρι βάζει σε δοκι­μα­σία την από­φα­ση τους.

Εμβλη­μα­τι­κά έργα, όπως η «Καντά­τα για την Μακρό­νη­σο» και η «Σπου­δή σε Ποι­ή­μα­τα του Βλα­δί­μη­ρου Μαγια­κόφ­σκι»,  που τη συνό­δευε αξε­διά­λυ­τη, η μεγά­λη ποί­η­ση του Γιάν­νη Ρίτσου. Για αυτό το έργο, που παρου­σιά­στη­κε το 1976, ο Θ. Μικρού­τσι­κος λέει: «Έγρα­ψα το έργο σχε­δόν μονο­ρού­φι. Προ­σπά­θη­σα να ενώ­σω δυο μου­σι­κούς κόσμους. Αυτόν της σύγ­χρο­νης μου­σι­κής με έγχορ­δα, δυο πιά­να και 18 ηθο­ποιούς και αυτόν του τρα­γου­διού με τη μονα­δι­κή — ιέρεια αρχαί­ας τρα­γω­δί­ας — Μαρία Δημη­τριά­δη και ένα μικρό γκρουπ μου­σι­κών (…) Αν δεις την παρ­τι­τού­ρα σε αυτά τα μέρη, είναι σαν μια όπε­ρα ομι­λί­ας…».

Μεγά­λα ποι­ή­μα­τα που περι­λαμ­βά­νο­νται στην ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή του Γιάν­νη Ρίτσου «Πέτρι­νος Χρό­νος» (Μακρο­νη­σιώ­τι­κα). Με τη σπου­δή στην ποί­η­ση του Σοβιε­τι­κού ποι­η­τή Βλα­ντι­μίρ Μαγια­κόφ­σκι ο Μικρού­τσι­κος χρη­σι­μο­ποιεί τον βρο­ντε­ρό ποι­η­τι­κό του λόγο για να τινα­χτεί στε­ντό­ρεια η φωνή του στο παρόν και στο μέλ­λον μέσα από ένα έργο που η Μορ­φή του υπη­ρε­τεί το ρωμα­λέο μαγια­κοφ­σκι­κό περιε­χό­με­νο και το αντί­στρο­φο. Η μαγεία της δια­λε­κτι­κής αυτής σχέ­σης που υλο­ποιεί­ται εμπνευ­σμέ­να δίνει δυνα­τά επα­να­στα­τι­κά τρα­γού­δια όπως το «Με όλη μου την φωνή», το τελευ­ταίο ποί­η­μα που έγρα­ψε ο μεγά­λος σοβιε­τι­κός ποι­η­τής απευ­θυ­νό­με­νος στους «σύντρο­φους από­γο­νους», το «Ξελα­σπώ­στε το μέλ­λον», το «Γι’ αυτό».

Το έργο παρου­σιά­στη­κε το 2018 σε τρεις συναυ­λί­ες σε Αθή­να, Θεσ­σα­λο­νί­κη και Πάτρα, αφιε­ρω­μέ­νες στα 100 χρό­νια από την ίδρυ­ση του ΚΚΕ.

«Αν προ­σπα­θή­σει κανείς να προσ­διο­ρί­σει, ποιο είναι το στοι­χείο που κάνει την τέχνη του Μικρού­τσι­κου να ξεχω­ρί­ζει, το ειδο­ποιό χαρα­κτη­ρι­στι­κό της, θα κατέ­λη­γε στην ικα­νό­τη­τά του να δημιουρ­γεί πιο βαθιά και στα­θε­ρά συναι­σθή­μα­τα, που πηγά­ζουν από τη σκέ­ψη. Είναι η δια­λε­κτι­κή σχέ­ση έμπνευ­σης — σκέ­ψης, καρ­διάς και μυα­λού, που δια­περ­νά τη δημιουρ­γία του. Μια σκέ­ψη, που μας υπο­χρε­ώ­νει να την κινη­το­ποιού­με σε δύο επί­πε­δα, το ιδε­ο­λο­γι­κό και το αισθη­τι­κό. Όπου το ένα διεισ­δύ­ει στο άλλο, προ­σκα­λώ­ντας μας να συμ­με­τέ­χου­με στην προ­σπά­θεια της δημιουρ­γί­ας του», είχε επι­ση­μά­νει — μετα­ξύ άλλων — ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημή­τρης Κου­τσού­μπας μιλώ­ντας πριν από τη συναυ­λία για τα 100 χρό­νια του ΚΚΕ στο Γαλά­τσι.

«Και το τώρα κοιτά το ΚΚΕ. Και το μέλλον κοιτά το ΚΚΕ»

Η σχέ­ση του Θ. Μικρού­τσι­κου με το ΚΚΕ κρα­τά από τα νεα­νι­κά του χρό­νια, όταν έγι­νε μέλος του. Στην πορεία, οι δρό­μοι τους μπο­ρεί να χώρι­σαν αλλά δεν έπα­ψαν να υπάρ­χουν περί­ο­δοι που ο Θ. Μικρού­τσι­κος συνέ­βαλ­λε σε εκδη­λώ­σεις του Κόμ­μα­τος. Όπως άλλω­στε ο ίδιος δήλω­νε: «Τον κόσμο του ΚΚΕ τον σεβό­μουν και όταν δεν ήμουν κοντά στο ΚΚΕ. Εκα­τό χρό­νια ιστο­ρία. Ένα Κόμ­μα θυσιών, ένα Κόμ­μα έπους…».

Ξανα­συ­να­ντή­θη­κε με το ΚΚΕ τα τελευ­ταία χρό­νια ενώ ήταν στα­θε­ρή η παρου­σία του στα Φεστι­βάλ της ΚΝΕ, στις ξεχω­ρι­στές μου­σι­κές του συναυ­λί­ες που πλαι­σί­ω­ναν τα Επι­στη­μο­νι­κά Συνέ­δρια του Κόμματος.

Το 2017 στην πρώ­τη του εμφά­νι­ση, μετά την έναρ­ξη της περι­πέ­τειας της υγεί­ας του, στο Φεστι­βάλ της ΚΝΕ δηλώ­νει στον «Ριζο­σπά­στη»: «Εδώ είναι ο κόσμος μου, εδώ είναι οι άνθρω­ποί μου». Πράγ­μα­τι, στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ βρί­σκο­νται οι άνθρω­ποι που εμπνέ­ο­νται, εμψυ­χώ­νο­νται, αισθά­νο­νται, κατα­νο­ούν τον κόσμο και αγω­νί­ζο­νται να τον αλλά­ξουν, συντρο­φιά με τη μου­σι­κή σου, μέσα και από τη μου­σι­κή σου.

Το 2018 δηλώ­νει: «Είχα κι εγώ κάποιες φορές τις επι­φυ­λά­ξεις μου, όχι για τη στρα­τη­γι­κή του, κυρί­ως γι’ αυτήν την περί­φη­μη ιστο­ρία, το κυνή­γι του εφικτού.

Όποιος όμως δια­βά­ζει με πάθος Ιστο­ρία, θα παρα­κο­λου­θή­σει τα τελευ­ταία του­λά­χι­στον 40 χρό­νια ότι ακό­μα και αρχι­κά ριζο­σπα­στι­κές αρι­στε­ρές δυνά­μεις σε ολό­κλη­ρη την Ευρώ­πη, κυνη­γώ­ντας το εφι­κτό, είτε ενσω­μα­τώ­θη­καν απο­λύ­τως στο σύστη­μα, είτε περιθωριοποιήθηκαν.

Το απο­τέ­λε­σμα ποιο ήταν; Μαύ­ρι­σαν κι άλλο το όνει­ρο, που είχε ήδη μαυ­ρί­σει, κι έτσι έστρε­ψαν το μέσο πολί­τη, που έχει στον καπι­τα­λι­σμό μειω­μέ­νη πολι­τι­κή συνεί­δη­ση, λόγω του καθη­με­ρι­νού βομ­βαρ­δι­σμού που υφί­στα­ται, στην ακρο­δε­ξιά, με απο­τέ­λε­σμα στις μέρες μας να βλέ­που­με τον εφιάλ­τη να επιστρέφει.

Το ΚΚΕ είναι το μόνο Κόμ­μα ‑το λέω ανε­πι­φύ­λα­κτα- που δεν δημιουρ­γεί ψευ­δαι­σθή­σεις ότι στο βάρ­βα­ρο καπι­τα­λι­σμό, ειδι­κά σήμε­ρα, μπο­ρούν τα πράγ­μα­τα να γίνουν καλύ­τε­ρα. Εγώ, Δημή­τρη μου, είμαι ορι­στι­κά μαζί με το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας. Και έχω ένα καθήκον.

Να προ­σπα­θή­σου­με με τα γρα­πτά μας, με τις δημό­σιες παρεμ­βά­σεις μας, με την Τέχνη μας να ξανα­κά­νου­με γοη­τευ­τι­κή την εικό­να του κόσμου που θέλου­με τελι­κά να πάμε»  (Από την παρου­σί­α­ση της συλ­λε­κτι­κής έκδο­σης βιβλί­ου — CD «Καντά­τα για τη Μακρό­νη­σο — Σπου­δή σε ποι­ή­μα­τα του Βλα­δί­μη­ρου Μαγια­κόφ­σκη»).

Ο Θάνος Μικρού­τσι­κος τιμή­θη­κε από το ΚΚΕ με την έντα­ξη του στο ψηφο­δέλ­τιο Επι­κρα­τεί­ας, στη 12η τιμη­τι­κή θέση, για τις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές 7ης Ιού­λη 2019. Σε γρα­πτή δήλω­σή του, την οποία διά­βα­σε ο ηθο­ποιός Γιώρ­γος Κιμού­λης στην επι­βλη­τι­κή προ­ε­κλο­γι­κή συγκέ­ντρω­ση του κόμ­μα­τος, στο Σύνταγ­μα, μετα­ξύ άλλων, υπο­γράμ­μι­ζε «Και το τώρα κοι­τά το ΚΚΕ. Και το μέλ­λον κοι­τά το ΚΚΕ. Όσο για τις εκλο­γές: Προ­φα­νώς δεν κρί­νε­ται η δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας. Η ίδια θλι­βε­ρή δια­κυ­βέρ­νη­ση. Η μόνη ελπί­δα, το δυνά­μω­μα του ΚΚΕ. Με δυνα­μω­μέ­νο ΚΚΕ, αυτό που δυνα­μώ­νει αυτό­μα­τα είναι η αντί­στα­ση του κόσμου και τότε υπάρ­χει η μονα­δι­κή περί­πτω­ση ο κόσμος να κερ­δί­σει κάποια πράγ­μα­τα και τώρα».

Η πιο όμορφη θάλασσα…

 

Είναι δύσκο­λο να χωρέ­σει σε λίγες αρά­δες η μου­σι­κή δια­δρο­μή του Θάνου Μικρού­τσι­κού. Ενδει­κτι­κά μόνο παρα­θέ­του­με τα παρακάτω:

Το 1975 μελο­ποιεί ποί­η­ση του Γερ­μα­νού ποι­η­τή Βόλφ Μπίρ­μαν και του Τούρ­κου κομ­μου­νι­στή ποι­η­τή Ναζίμ Χικ­μέτ και έτσι γεν­νιού­νται τα «Πολι­τι­κά Τρα­γού­δια». Το πρώ­το τρα­γού­δι προϊ­δε­ά­ζει για τη συνέ­χεια. «Έτσι κι’ αλλιώς η γή θα γίνει κόκ­κι­νη / ή κόκ­κι­νη από ζωή ή κόκ­κι­νη από θάνατο/ θα φρο­ντί­σου­με εμείς για αυτό». Ο ίδιος ο Μικρού­τσι­κος τρα­γου­δά­ει και παί­ζει πιά­νο στο τρα­γού­δι «Η μπα­λά­ντα για τους ασφα­λί­τες». Η φωνή της Μαρί­ας Δημη­τριά­δη απο­δει­κνύ­ει με τερά­στια γκά­μα δυνα­το­τή­των που προ­α­ναγ­γέλ­λει μια μεγά­λη ερμη­νεύ­τρια που είναι συν­δε­δε­μέ­νη με την πορεία του συν­θέ­τη. Το έργο δου­λευό­ταν από το 1970 και το πρώ­το τρα­γού­δι που μελο­ποι­ή­θη­κε, την ίδια χρο­νιά, είναι το ποί­η­μα του Χικ­μέτ «Η Πιο Όμορ­φη Θάλασσα».

Το 1976 κυκλο­φο­ρεί ο δίσκος «Καντά­τα για τη Μακρό­νη­σο σε ποί­η­ση Γ. Ρίτσου — Σπου­δή σε ποι­ή­μα­τα του Βλα­δί­μη­ρου Μαγια­κόβ­σκη». Σε αυτό το έργο με την τόσο πρω­το­πο­ρια­κή φόρ­μα γίνε­ται ολο­φά­νε­ρη η τάση του Θ. Μικρού­τσι­κου να ανοί­ξει νέους δρό­μους στη μου­σι­κή μας πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Στην «Καντά­τα» εναλ­λάσ­σο­νται τα σύγ­χρο­να — ατο­νι­κά μέρη με τρα­γού­δια. Το τρα­γού­δι απο­τε­λεί τη «λύση» του προη­γού­με­νου μέρους. Υπήρ­χαν ορχή­στρα εγχόρ­δων, πιά­νο, κρου­στά και 20 ηθο­ποιοί που λει­τουρ­γού­σαν ως μια πολύ σύγ­χρο­νη χορω­δία, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας κραυ­γές, αφη­γη­μα­τι­κά γρή­γο­ρα μέρη. Πρω­το­πο­ρια­κή είναι η φόρ­μα που υπη­ρε­τεί και ανα­δει­κνύ­ει από­λυ­τα το περιε­χό­με­νο και στη «Σπου­δή σε ποι­ή­μα­τα του Βλα­δί­μη­ρου Μαγια­κόβ­σκη», του ποι­η­τή της Οκτω­βρια­νής Σοσια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης, μετα­φρα­σμέ­να από τον Γιάν­νη Ρίτσο.

Το 1977 παρου­σιά­ζει τη «Φου­έ­ντε Οβεν­χού­να», που βασί­ζε­ται στο θεα­τρι­κό έργο του Ισπα­νού Λόπε δε Βέγα το οποίο γρά­φτη­κε το 1614.

Την ίδια χρο­νιά, παρου­σιά­ζει και το έργο «Τρο­πά­ρια για Φονιά­δες» σε ποί­η­ση του Μάνου Ελευ­θε­ρί­ου με τη Μαρία Δημη­τριά­δη και το Γιώρ­γο Μεράν­τζα.

Ακο­λου­θούν το 1978 «Τα Τρα­γού­δια της Λευ­τε­ριάς» σε ποί­η­ση Φώντα Λάδη, Μανό­λη Ανα­γνω­στά­κη, Γιάν­νη Ρίτσου και το ποί­η­μα του Άλκη Αλκαί­ου «Φλε­βά­ρης 1848».

Τον ίδιο χρό­νο, παρου­σιά­ζε­ται ένα από τα κορυ­φαία έργα του, το οποίο δού­λευε από το 1972, η «Μου­σι­κή Πρά­ξη Στον Μπρεχτ» με τον Γιάν­νη Κού­τρα. Ο ίδιος ο Θάνος Μικρού­τσι­κος ερμη­νεύ­ει το ποί­η­μα «Για τον φτω­χό B. B.». Πρό­κει­ται για ένα έργο — τομή στη σύγ­χρο­νη μου­σι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, στο οποίο η πρω­το­πό­ρα, επα­να­στα­τι­κή ποί­η­ση του Μπ. Μπρεχτ βρί­σκει την πρω­το­πό­ρα, επα­να­στα­τι­κή μου­σι­κή ανα­λο­γία της.

Η Μου­σι­κή πρά­ξη στον Μπρέχτ άνοι­ξε το δεύ­τε­ρο κύκλο των εκδη­λώ­σε­ων για το Επι­στη­μο­νι­κό Συνέ­δριο, που διορ­γά­νω­σε η ΚΕ του ΚΚΕ, για τον Μπέρ­τολτ Μπρεχτ με τίτλο «Για τους σει­σμούς που μέλ­λο­νται να’ ρθούν» το Σάβ­βα­το 2 Φλε­βά­ρη 2013.

«Στην επο­χή της κρί­σης η μεγά­λη τέχνη εκτός από όλα τα άλλα χαρα­κτη­ρι­στι­κά έχει και τη δυνα­τό­τη­τα της εμψύ­χω­σης και δεν πρέ­πει να την αφή­νου­με… Τώρα χρεια­ζό­μα­στε τη μεγά­λη τέχνη» λέει ανά­με­σα σε άλλα ο συν­θέ­της σε συνέ­ντευ­ξη του για τη συναυ­λία στο 902.gr.

H δεκα­ε­τία του 1970 κλεί­νει για τον Θάνο Μικρού­τσι­κο με το έργο «Ο Σταυ­ρός του Νότου» σε ποί­η­ση του Νίκου Καβ­βα­δία. Τα μελο­ποι­η­μέ­να ποι­ή­μα­τα ερμη­νεύ­ουν ο Βασί­λης Παπα­κων­στα­ντί­νου, ο Γ. Κού­τρας και η Αιμι­λία Σαρ­ρή.

Το ταξί­δι στις θάλασ­σες του χρό­νου συνε­χί­στη­κε μέχρι τις μέρες μας. Το έργο παρου­σιά­στη­κε στο 41ο Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή» το 2015 και στο  5ο Επι­στη­μο­νι­κό Συνέ­δριο που διορ­γά­νω­σε η Κεντρι­κή Επι­τρο­πή του ΚΚΕ τον Δεκέμ­βρη του 2018 για τη συνά­ντη­ση της λογο­τε­χνί­ας με το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα από το τέλος του 19ου αιώ­να μέχρι το Μεσο­πό­λε­μο (Δεί­τε εδώ).

Ο συν­θέ­της ανοί­γει τη δεκα­ε­τία του 1980 με το έργο του «Ευρι­πί­δης IV» ενώ το 1981 γίνο­νται κοι­νές συναυ­λί­ες σε όλη την Ελλά­δα με τον Μάνο Λοΐ­ζο και τον Χρή­στο Λεο­ντή. Σε αυτές τις συναυ­λί­ες ο Θ. Μικρού­τσι­κος παρου­σιά­ζει ανά­με­σα σε άλλα και ανέκ­δο­τα τρα­γού­δια του όπως τη «Μπα­λά­ντα του Έμπο­ρου» σε στί­χους Μπ. Μπρέχτ, τον «Πανι­κό» και το «Ασαν­σέρ» σε στί­χους Μιχά­λη Γκανά.

Ακο­λου­θεί, το 1982 «Εμπάρ­γκο» σε ποί­η­ση του Άλκη Αλκαί­ου.

Ο ερω­τι­κός Μικρού­τσι­κος ξεχει­λί­ζει στον «Γέρο της Αλε­ξάν­δρειας» το οποίο κυκλο­φό­ρη­σε το 1983.

Μια σχε­τι­κά άγνω­στη δου­λειά του συν­θέ­τη ήταν το «Αρα­πιά για Λίγο Πάψε να Χτυ­πάς με το Σπα­θί», τίτλος που ερμη­νεύ­ει το περιε­χό­με­νο του έργου. Ένα ταξί­δι με τους ανέ­μους της τζαζ, του ροκ, και των εμπνευ­σμέ­νων αυτοσχεδιασμών.

Ακο­λου­θούν το 1986 «Η Αγά­πη είναι Ζάλη» με την Χαρού­λα Αλε­ξί­ου. Ο δίσκος σημεί­ω­σε μεγά­λη επι­τυ­χία ενώ ο Θ. Μικρού­τσι­κος παρου­σιά­ζει για πρώ­τη φορά το μελο­ποι­η­μέ­νο ποί­η­μα του Νίκου Καβ­βα­δία « Οι Εφτά Νάνοι στο s/s Cyrenia».

Το 1988 μελο­ποιεί Κώστα Τρι­πο­λί­τη και παρου­σιά­ζει το «Όλα από Χέρι Καμέ­να».

Το 1991 συνα­ντιέ­ται ξανά με τον Νίκο Καβ­βα­δία και από αυτή τη νέα συνά­ντη­ση ξεπη­δούν «Οι Γραμ­μές των Ορι­ζό­ντων», μια επα­νε­κτέ­λε­ση με νέα επε­ξερ­γα­σία και ενορ­χή­στρω­ση των τρα­γου­διών του κύκλου «Ο σταυ­ρός του Νότου», αλλά και έξι νέα τραγούδια.

Το έργο είναι μια θάλασ­σα έμπνευ­σης ενώ τρα­γού­δια όπως το «Καρα­ντί», το «A bord de l᾿ “Aspasia”», ο «Λύχνος του Ἀλλα­δί­νου», το «William George Allum» και το «πιλό­τος Nagel» παρου­σιά­ζο­νται πρώ­τη φορά και συγκλονίζουν.

Το 1992 σει­ρά έχει το έργο «Συγ­γνώ­μη για την Άμυ­να» σε στί­χους Κώστα Τρι­πο­λί­τη.

Το 1996 κυκλο­φο­ρεί το έργο «Στου αιώ­να την παρά­γκα». Ο Δημή­τρης Μητρο­πά­νος με τη δωρι­κή λαϊ­κή φωνή του ερμη­νεύ­ει τρα­γού­δια σε στί­χους Άλκη Αλκαί­ου, Γιώρ­γου Κακου­λί­δη, Κώστα Λαχά και Λίνας Νικο­λα­κο­πού­λου.

Το 1999 κυκλο­φο­ρεί το έργο «Η Θάλασ­σα στη Σκά­λα» σε στί­χους Οδυσ­σέα Ιωάν­νου με ερμη­νευ­τή τον Βασί­λη Παπακωνσταντίνου.

ο 2001 ο Θ. Μικρού­τσι­κος βρί­σκε­ται ξανά με τον Γιάν­νη Ρίτσο. «Ντύ­νει» με τις συν­θέ­σεις του απαγ­γε­λί­ες του ίδιου του ποι­η­τή και συγκλο­νί­ζει. Το απο­τέ­λε­σμα κατα­γρά­φε­ται στον δίσκο «Του Απεί­ρου Ερα­στής».

«Εἶναι πάντα μιὰ γέν­νη­ση — ἔλε­γε ὁ Ξένος — / κι ὁ θάνα­τος μιὰ πρό­σθε­ση, ὄχι ἀφαί­ρε­ση. Τίπο­τα δέ χάνε­ται…» απαγ­γέλ­λει ο Γιάν­νης Ρίτσος με φόντο τη σύν­θε­ση του Θ. Μικρού­τσι­κου που προ­ο­ρί­ζει το λόγο κατευ­θεί­αν σε κάθε σφυγ­μό και κάθε χτύ­πο της καρ­διάς να είναι πλημ­μυ­ρι­σμέ­να από την αγά­πη για ζωή.

Το 2002 κυκλο­φο­ρεί ο «Άμλετ της Σελή­νης», σε στί­χους Μάνου Ελευ­θε­ρί­ου, Οδυσ­σέα Ιωάν­νου, Γιώρ­γου Κακου­λί­δη, Κώστα Λαχά, Τζέ­νης Μαστο­ρά­κη, Κώστα Τρι­πο­λί­τη με τις φωνές του Χρή­στου Θηβαί­ου και του Θάνου Μικρούτσικου.

Το 2006 κυκλο­φο­ρεί ο δίσκος «Υπέ­ρο­χα Μονά­χοι», όπου τρα­γου­δούν ο Μανώ­λης Μητσιάς και ο Χρή­στος Θηβαί­ος στί­χους του Άλκη Αλκαίου.

Το 2008 παρου­σιά­ζει το «Πάμε Ξανά Απ’ Την Αρχή». Παρά τον «κου­ρα­σμέ­νο κόσμο» τους τα τρα­γού­δια «Θά ‘ρθουν Μέρες» και «Δεν Είναι η Σιω­πή Φωνή» είναι μια κραυ­γή ελπί­δας για το μέλλον.

Το 2009 επι­και­ρο­ποιεί παλιό­τε­ρα πολι­τι­κά τρα­γού­δια σε συνερ­γα­σία με τα Υπό­γεια Ρεύ­μα­τα. Τίτλος του δίσκου «Αυτούς τους έχω Βαρε­θεί» από τον στί­χο στο ομώ­νυ­μο τρα­γού­δι που υπάρ­χει στα «Πολι­τι­κά Τραγούδια».

Παρου­σιά­ζε­ται επί­σης ένα και­νούρ­γιο τρα­γού­δι, το «Spleen», σε στί­χους Άλκη Αλκαίου.

Το 2014 κυκλο­φο­ρεί ο δίσκος «Ό,τι θυμά­σαι δεν πεθαί­νει» σε στί­χους Οδυσ­σέα Ιωάν­νου με τη φωνή του Γιάν­νη Κότσιρα.

Στις 16 Μάη 2015 παρου­σιά­ζει ένα αφιέ­ρω­μα στον Τούρ­κο Κομ­μου­νι­στή Ποι­η­τή Ναζίμ Χικ­μέτ στο πλαί­σιο Επι­στη­μο­νι­κού Συνε­δρί­ου του ΚΚΕ για τον Χικ­μέτ με τίτλο «για να γεν­νού­νε τα σκο­τά­δια λάμψη».

Τελευ­ταία παρά­στα­ση που έντυ­σε με τη μου­σι­κή του είναι η παρά­στα­ση «Ως την άκρη του κόσμου», που ανε­βαί­νει κάθε Σάβ­βα­το και Κυρια­κή στο Θέα­τρο «Τζέ­νη Καρέ­ζη». Για τον Θ. Μικρού­τσι­κο, η σοβα­ρή τέχνη πάντα ήταν η καλύ­τε­ρη άμυ­να ενά­ντια στη βαρ­βα­ρό­τη­τα του και­ρού μας. Έγρα­φε στο facebook του: «Οι ιστο­ρί­ες με τα ασυ­νό­δευ­τα παι­διά πρό­σφυ­γες με κατα­σπα­ρά­ζουν. Έτσι γεν­νή­θη­καν το “Ως την άκρη του κόσμου” με την Μπαρ­μπα­ρό­ζα και τον Πυξί­δα να τολ­μά­νε το αδύνατο».

Το ξεδί­πλω­μα της σπεί­ρας που ανε­λίσ­σε­ται διαρ­κώς, τόσο στην κοι­νω­νία όσο και στην τέχνη, το ξεδί­πλω­μα της δημιουρ­γί­ας κάτω από τον ένα­στρο θόλο της μου­σι­κής ολο­κλη­ρώ­θη­κε με μια συγκλο­νι­στι­κή συναυ­λία στο Ηρώ­δειο στις 29 Ιού­νη 2019 και με μια «μονα­δι­κή κατά­θε­ση ψυχής» στο αφιέ­ρω­μα για τα πολι­τι­κά του τρα­γού­δια στο 45ο Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή» το Σάβ­βα­το 21 Σεπτέμ­βρη 2019.

🚩 Αντί επιλόγου 🎈

«Επι­τρέψ­τε μου να σας πως, ότι παρό­τι πορεύ­ο­μαι με την πλά­τη στον τοί­χο, είμαι ένας από­λυ­τα ευτυ­χι­σμέ­νος άνθρωπος.

Είναι αφε­νός η μου­σι­κή μου και κυρί­ως ο κόσμος που με αγκά­λια­σε με τέτοια αγά­πη, τέτοιο πάθος και μου ανα­πτε­ρώ­νει κάθε λεπτό το ηθι­κό, αλλά είναι και οι πέντε δικοί μου άνθρωποι.

Με τη σημε­ρι­νή ευκαι­ρία θέλω να πω σε όλους τους φίλους που είναι σήμε­ρα εδώ:

Μην αφή­σε­τε καμιά στιγ­μή στη ζωή σας να πάει χαμέ­νη. Ρου­φήξ­τε κάθε δευ­τε­ρό­λε­πτο. Ο χρό­νος τρέ­χει τόσο γρή­γο­ρα. Διευ­ρύ­νε­τε τις γνώ­σεις σας μέχρι τέλους. Συνε­χώς να ονει­ρεύ­ε­στε. Κυνη­γή­στε την ουτο­πία, όπως σας δια­βε­βαιώ­νω το έκα­να εγώ και θα συνε­χί­σω, μέχρι τέλους.

Σας ευχα­ρι­στώ όλους από καρ­διάς». Με αυτά τα λόγια χαι­ρέ­τη­σε ο Θάνος Μικρού­τσι­κος τη βρά­βευ­ση του για τη συνο­λι­κή προ­σφο­ρά του στη μου­σι­κή στις 10 Δεκέμ­βρη 2019 στο Μου­σείο Μπε­νά­κη. Το χαι­ρε­τι­σμό διά­βα­σε ο γιος του Στέργιος.

Πηγή 902.gr

902 click

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο