Θανάσης Κοτιάλης: Ένας φθισικός δάσκαλος… (Ποίημα)

Δάσκα­λε,
τώρα που βήξατε
πρό­σε­ξα ένα κόμπο αίμα
στο μαντή­λι σας,
πάνω στ’ αρχι­κά σας
τα χαραγ­μέ­να χρυσά
στις επό­με­νες γενιές.

Δάσκα­λε,
πολύ κοπιάσατε,
πολύ κουραστήκατε,
και με τις χει­ρο­πέ­δες ακόμα
μας φέρνατε
το κερί να διαβάσουμε,
το μελα­νο­δο­χείο να γράψουμε
τη φωνή
που μας έλλειπε
το μπόϊ
ν’ ανασηκωθούμε.

Δάσκα­λε,
τώρα στο γερ­μέ­νο σας κορμί,
τ’ ολόρ­θο σα βράχος
ακου­μπούν λαχανιασμένοι
όλοι οι αγω­νι­στές του κόσμου
και ξαποστάνουν
γονα­τί­ζουν κι ορκίζονται
” τιμή μας Δάσκα­λε η τιμή του κόμματος” !

Σας ευχα­ρι­στώ για την φιλοξενία…απαράμιλλο το σθέ­νος των Κομ­μου­νι­στών ανά την ιστορία!