Θανάσης Κοτιάλης: Εδά ‘ναι Ποιητή το Ιτζεκάκι… (Το Ιτζεδίν αφιερώνει στον Γιάννη Ρίτσο)

Εδά ‘ναι Ποι­η­τή το Ιτζεκάκι,
αντί­κρυ απ’ της Μονεμ­βά­σιας τον βράχο
τον χαραγ­μέ­νο από τα λόγια σου

μόνος, όρθιος κι ατάραχος
σαν να  γλί­στρη­σε απ’ τον ώμο
κάποιου μακρο­νη­σιώ­τη Προμηθέα.

 Εδά κι εμείς, ταγ­μέ­νοι του χρέους,
Κύμα­τα, κύμα­τα μας έρχονται
οι στί­χοι σου,
κι είναι φορές που
άλλο επι­σκε­πτή­ριο δεν έχουμε.

 Όρθιοι, μαζευό­μα­στε στη βορι­νή σκοπιά
και κοι­τά­με κατά την Μονεμβάσια
μην έχου­με κάνα γράμμα
και κοι­τά­με κατά το Μακρονήσι,
μην έχου­με κάνα δέμα κουράγιο

κοι­τά­με κατ’ τον Αη Στράτη
μην δού­με ανά­με­σα στα τόσα αντίσκηνα
το δικό σου να καπνίζει.

Εδά ΄ναι Ποι­η­τή το Ιτζεκάκι,
εδά κι εσύ
τελευ­ταί­ος στην ουρά για το συσσίτιο

εδά, ανά­με­σο μας
παρη­γο­ριά
τις νύχτες του μεγά­λου πόνου

συχνά μας έβρε­χες τα χείλη
μ’ ένα στίχο
μας δρό­σι­ζες το μέτωπο
μ’ ένα τρα­γού­δι δικό σου.
Στο φως σου
μάθα­με να διαβάζουμε
Στο φως σου
μάθα­με να λογα­ριά­ζου­με τις μέρες μας
Στο φως σου
ζωγρα­φί­ζα­με στην πέτρα
μεγά­λες πύλες και δραπετεύαμε

όλοι μαζί
αγκα­λια­σμέ­νοι
μπρο­στά εσύ
και πίσω οι μεγά­λες λέξεις

Αγώ­νας,
Δίκιο,
Σύντρο­φος 

Εδά ‘ναι Ποι­η­τή το Ιτζεκάκι,
κι αυτός που απί­θω­σε την Μονεμβάσια
αντί­κρυ στον Ήλιο,
και φυλά­κι­σε την Κρήτη
στο γαλά­ζιο και το λευκό
λύγι­σε
κι εδά του ‘πεσε πολύ κόκκινο,
περίσ­σε­ψε και το χρώ­μα και το αίμα,
σήμε­ρα σου κρατούμε
ένα κόκ­κι­νο γαρούφαλλο
άλλο τίπο­τα μη γυρέψεις
ένα κόκ­κι­νο γαρούφαλλο
βαλ­μέ­νο γαλήνια
στα σταυ­ρω­μέ­να σου χέρια
που όσο το σφίγγεις
τόσο θα κοκκινίζει.

Θανά­σης Κοτιάλης