Θανάσης Κοτιάλης: ΙΤΖΕΔΙΝ, μνήμη σ. ΦΩΤΗ ΑΓΓΟΥΛΕ

Όλορ­θοι,
μήτε μια χαρα­κιά κάτω,
κι η ματιά τους λεπίδι,
λες και την τραβούν,
μ’ ένα κάβο της Σούδας,
τα χρό­νια που έρχονται.

Κου­βά­λη­σαν,
σαν μακρο­νη­σιώ­τι­κη πέτρα,
όλη τη γης,
στους ώμους τους
μια πιθα­μή σύγνεφο,
ακόμα
ένα γόνα δρόμο,
ακόμα
προχώρησαν,
σαν μια τερά­στια φάλαγγα,
απ’ το σκοτάδι,
στ’ αύριο,
ένας αιώ­νας δρόμος,
απ’ το σκοτάδι
ως τ’ αύριο,
τού­τοι ειν’ η συντρό­φοι μου.

Καμιά φορά τραγουδάμε,
και παίρ­νει αγέρας
τις φυσαρμόνικες,
καμιά φορά τραγουδάμε,
και θούρια
αρπά­ζου­νε τις σάλπιγγες.

Μα καμιά φορά,
σιωπούμε,
και μακραί­νει η φάλαγγα
και γίνεται,
μια μακριά αιμά­τι­νη γραμμή
μια μακριά γραμμή
σα σύρ­μα στρατοπέδου
απ’ το σκοτάδι
στ’ αύριο.

Του ενός του λείπει
το μισό πρόσωπο,
μα το συμπληρώνει
το χαμόγελο
της αγα­πη­μέ­νης του

άλλος έχει δυο σκο­τει­νές τρύπες
για μάτια
βαλ­μέ­νες πλάι πλάι
σα δυο σκο­τω­μέ­να αδέρφια

άλλος συλ­λο­γι­ζό­ταν μια μάνα
τ’ ασβε­στω­μέ­νο κατώ­φλι τους
σαν τον περίμενε
και βλέπαμε
την καρ­διά του ν’ αναπηδά,
πάνω απ΄ το ματω­μέ­νο του
πουκάμισο

άλλος του λεί­παν και τα δυο πόδια,
μα δρασκέλιζε
τις κατά­φω­τες πολιτείες
μ ’ ένα δεκανίκι
όνειρο.

Αυτοί είναι οι συντρό­φοι μου,
μια μακριά αιμά­τι­νη γραμμή,
σαν σύρ­μα στρατοπέδου,
έναν αιώ­να τώρα.

Το πρωί στο Ιτζεδίν,
μας μετρούσαν
το βρά­δυ αναμετριόμασταν
με τον εαυ­τό μας,

στην απο­μό­νω­ση,
περά­σα­τε όλοι από μπρο­στά μου,
σαν ένας Μεγά­λος Υπερσιβηρικός
κάθε παρά­θυ­ρο φωτιζόταν
κι από ‘να πρόσωπο
καμιά φορά λάχαινε
και κανά παρά­θυ­ρο σκοτεινό
μα από μέσα έβγαινε
χέρι γνώριμο
αγαπημένο
χίλια χέρια τώρα να κρέμουνται
απ’ τα κελιά
” Γεια σας σύντρο­φοι” σας έγνεψα
” Όχι άλλο αίμα…όχι άλλο αίμα” μου αποκριθήκατε
αύριο θ’ ανταμωθούμε
αύριο
στη μεγά­λη μας φάλαγγα,
στην μεγά­λη αιμά­τι­νη γραμ­μή μας,
πλάι σας,
έξω από το σύρμα
πλάι σας.

Θανά­σης Κοτιάλης