Θανάση Κ. Βογιατζή «Η Νίκη μας και πάλι πρωτάθλημα θα πάρει» από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Κυκλο­φό­ρη­σε το νέο βιβλίο του Θανά­ση Κ. Βογια­τζή «Η Νίκη μας και πάλι πρω­τά­θλη­μα θα πάρει» από τις εκδό­σεις Σύγ­χρο­νη Εποχή.

Μια φορά και έναν και­ρό ήταν το ποδό­σφαι­ρο, όχι έτσι όπως το ξέρου­με σήμε­ρα… «Τότε στις γει­το­νιές οι πιτσι­ρί­κοι άρχι­σαν να κλο­τσούν αυτό που έλε­γαν “μπά­λα”. Υπήρ­χαν και μερι­κοί πιο μεγά­λοι, που οι μισοί διέ­θε­ταν ποδο­σφαι­ρι­κές φανέ­λες και οι υπό­λοι­ποι ποδο­σφαι­ρι­κά παπού­τσια και έπαι­ζαν μετα­ξύ τους. Είχαν συγκρο­τή­σει τις πρώ­τες συνοι­κια­κές ομά­δες και έπαι­ζαν ποδό­σφαι­ρο ώρες ολό­κλη­ρες, διό­τι ο αγώ­νας δε διε­ξα­γό­ταν σε κανο­νι­κή ώρα, αλλά σε τέρ­μα­τα.» Και μετά; Και μετά; «Η δημιουρ­γία επαγ­γελ­μα­τι­κού ποδο­σφαί­ρου δεν είναι πλέ­ον φήμη, αφού η ΕΠΟ είχε απο­στεί­λει στις οικεί­ες ενώ­σεις-μέλη της το σχέ­διο για τη μετα­τρο­πή της Α΄ Εθνι­κής σ’ επαγ­γελ­μα­τι­κή κατη­γο­ρία, που θα δια­χω­ρί­ζε­ται από τις υπό­λοι­πες κατη­γο­ρί­ες που παρα­μέ­νουν ημιε­παγ­γελ­μα­τι­κές και ερα­σι­τε­χνι­κές. Η μετα­τρο­πή του ποδο­σφαί­ρου σε καθα­ρά εμπο­ρι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα είχε ξεκι­νή­σει και πλέ­ον “πού να χωρέ­σει τ’ όνει­ρο σε κάμα­ρα δυο πήχες…”.»

Εκεί στα ανοι­κτά παρα­θυ­ρό­φυλ­λα έχουν βγεί οι ένοι­κοι των σπι­τιών και κου­νά­νε με συγκα­τά­βα­ση τα κεφά­λια τους και δίνουν ευχές. Αυτή την ώρα δεν κλεί­νουν βια­στι­κά τα παρά­θυ­ρα, ούτε κατε­βά­ζουν τις κουρ­τί­νες για να κρυ­φθούν στο σκο­τά­δι των μικρών και φτω­χών δωμα­τί­ων τους, μόνο χαι­ρε­τά­νε αυτούς που περ­νά­νε και λένε με «τη νίκη». Είναι η μέρα της Νίκης και αυτό το ξέρουν όλοι σε αυτούς τους μικρούς, λασπω­μέ­νους δρό­μους και περι­μέ­νουν αργά το από­γευ­μα να γελά­σουν, να γκρι­νιά­ξουν και να αρχί­σουν να περι­μέ­νουν να έρθει η άλλη Κυρια­κή, που μπο­ρεί να είναι δια­φο­ρε­τι­κή και χωρίς πίκρα γι’ αυτούς. Κι΄ ας παρα­πο­νιού­νται οι γυναί­κες προς τους άνδρες του « η Νίκη, δεν θα φέρει μερο­κά­μα­το, ούτε ψωμί στο σπίτι.Ούτε κανέ­να τσου­βά­λι με αλεύρι… ».

Το βιβλίο είναι 544 σελί­δων με πλού­σιο και ανέκ­δο­το φωτο­γρα­φι­κό υλι­κό. Όμως, η και­νούρ­για αυτή έκδο­ση της Σύγ­χρο­νης Επο­χής δεν αφο­ρά απο­κλει­στι­κά και μόνο το βολιώ­τι­κο ποδό­σφαι­ρο, ούτε την ιστο­ρία της ομά­δας των Μικρα­σια­τών προ­σφύ­γων –της Νίκης Βόλου. Αφο­ρά και την ίδια την ιστο­ρία του εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινή­μα­τος του Βόλου σε διά­στη­μα σχε­δόν 60 χρόνων.

…Όλα αλλά­ζουν… Αλλά­ζει σιγά — σιγά και η Νέα Ιωνία στο όνο­μα του εκσυγ­χρο­νι­σμού. Το τσι­μέ­ντο αρχί­ζει να εμφα­νί­ζε­ται δίπλα στις ετοι­μόρ­ρο­πες κατα­σκευ­ές των παλιών προ­σφυ­γι­κών, που παρα­μέ­νουν η καρ­διά της πόλης. Όμως ο σίφου­νας της αντι­πα­ρο­χής σαρώ­νει τα πάντα και μαζί, χωρίς να φαί­νε­ται στην καθη­με­ρι­νό­τη­τα, τις συνή­θειες και το αγω­νι­στι­κό πνεύ­μα των πρώ­των προ­σφύ­γων… Το πέν­θος και το κλά­μα μπερ­δεύ­ε­ται με «το παρα­κα­λε­τό», το γάλα σκό­νη και το μου­ρου­νό­λα­δο… Ό,τι ανα­γεν­νη­τι­κό έφε­ρε η πολι­τι­στι­κή επα­νά­στα­ση της δεκα­ε­τί­ας του ’60, με την ποί­η­ση στη μου­σι­κή του Θεο­δω­ρά­κη και από κει στα χεί­λια των απλών ανθρώ­πων και τις πρώ­τες απερ­γί­ες των οικο­δό­μων που αρχί­ζουν να ξηλώ­νουν τα πεζο­δρό­μια της εκμε­τάλ­λευ­σης, υπο­νο­μεύ­ε­ται από τον συμ­βι­βα­σμό και πολι­τι­κής ουράς των ηγε­σιών των εθνι­κών ορα­μά­των, συνερ­γα­σί­ας με τους πρώ­ην σφα­γείς του κέντρου και με τις πολι­τι­κές αυτα­πά­τες να ανα­δει­χθούν ρυθ­μι­στι­κοί παρά­γο­ντες της αστι­κής πολι­τι­κής ζωής… Και η Νέα Ιωνία τώρα των μετα­να­στών, των ανέρ­γων και των χαμέ­νων πατρί­δων και ελπί­δων, τρέ­χει και δεν φθά­νει να μοιά­σει τους αίτιους της μοί­ρας της…!

Ο Θανά­σης Βογια­τζής γεν­νή­θη­κε στη Νέα Ιωνία Μαγνη­σί­ας όπου και δια­μέ­νει, κάπου στο κέντρο. Πρώ­τη φορά εργά­σθη­κε ως δημο­σιο­γρά­φος τον Σεπτέμ­βρη του 1986 στην εφη­με­ρί­δα ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ Βόλου μέχρι το 1993. Το 1993 πήγε στην εφη­με­ρί­δα ΝΕΟΣ ΔΡΟΜΟΣ μέχρι και το 1995. Σε αυτές τις εφη­με­ρί­δες εργά­σθη­κε κυρί­ως στο ρεπορ­τάζ (δημο­τι­κό, αστυ­νο­μι­κό, δικα­στι­κό, ελεύθερο).

Το 1996 πήγε στην εφη­με­ρί­δα ΘΕΣΣΑΛΙΑ Βόλου όπου εργά­σθη­κε μέχρι και το Νοέμ­βρη του 2011, οπό­τε απο­λύ­θη­κε για συν­δι­κα­λι­στι­κούς λόγους, αρνού­με­νος να υπο­γρά­ψει μεί­ω­ση του μισθού του. Μέχρι και σήμε­ρα παρά τις τελε­σί­δι­κες δικα­στι­κές απο­φά­σεις τόσο για την κατα­βο­λή χρη­μά­των αρκε­τών χιλιά­δων ευρώ όσο και για την επα­να­πρό­σλη­ψη, η εργο­δο­σία αρνεί­ται να τις εφαρ­μό­σει. Σε αυτή την εφη­με­ρί­δα εργά­σθη­κε στο ρεπορ­τάζ της νομαρ­χια­κής αυτο­διοί­κη­σης και της Περι­φέ­ρειας Θεσ­σα­λί­ας, στο εργα­τι­κό, καθώς και στο ελεύ­θε­ρο και πολι­τι­κό ρεπορ­τάζ. Έχει εργα­στεί και ένα χρό­νο στο Ράδιο Ένα του Βόλου.

Είναι μέλος του Γενι­κού συμ­βου­λί­ου της ΠΟΕΣΥ εκλεγ­μέ­νος με το ψηφο­δέλ­τιο των ταξι­κών δυνά­με­ων του ΠΑΜΕ Τύπου, καθώς και στο γενι­κό συμ­βού­λιο της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ και πρό­ε­δρος του παραρ­τή­μα­τος Βόλου. Για 12 περί­που χρό­νια και μέχρι το 2008, ήταν μέλος της διοί­κη­σης της Ερα­σι­τε­χνι­κής Νίκης στην θέση του γραμ­μα­τέα του Δ.Σ. και υπεύ­θυ­νου στα τμή­μα­τα υπο­δο­μής του μπά­σκετ. Για αρκε­τά χρό­νια έκα­νε και τον φοι­τη­τή στα ΚΑΤΕΕ Κοζά­νης, παίρ­νο­ντας κάποια στιγ­μή και το πτυ­χίο του ηλεκτρολόγου…

Πρώ­το του βιβλίο ήταν οι «Τέσ­σε­ρις ασκή­σεις ύφους» το 1985. Ακο­λού­θη­σαν το 2008 «Όταν τους ιδώ­μεν όλους υπό το πέλ­μα μας, όταν τους πατή­σω­μεν ολο­κλη­ρω­τι­κώς τότε θα ησυ­χά­σω­μεν», το 2010 το «1936 : Η πάλη των τάξε­ων», το 2012  «Αυτά που πήρε ο άνε­μος και σκόρ­πι­σε μακριά…» και το 2017 «Τα ΕΑΣΑ­Δια, Μέρες δωσι­λο­γι­σμού στο Βόλο» από τις εκδό­σεις Σύγ­χρο­νη Εποχή.