Γράφει ο Γιάννης Βεντούρας //
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου οι προκλήσεις της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας είναι συνεχείς. Παραβιάσεις εναέριου και θαλάσσιου χώρου, εμβολισμός σκάφους, αιχμαλωσία στρατιωτικών. Πολλοί ρωτάνε: Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Θα έχουμε και θερμά επεισόδια; Θα έχουμε πόλεμο;
Δεν χρειάζεται να πάμε στις καφετζούδες ή στις χαρτορίχτρες για να δώσουμε απάντηση στα ερωτήματα αυτά. Μια προσεκτική και επιστημονική εξέταση των δεδομένων θα μας οδηγήσει στις απαντήσεις.
Όλες η καπιταλιστικές χώρες καταλαμβάνουν μια θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα ανάλογα με τη δύναμή τους. Αυτή καθορίζει και το κομμάτι της λείας που αρπάζει η κάθε μια για την δική της αστική τάξη. Όσο πιο ψηλά βρίσκεται στην πυραμίδα, τόσο μεγαλύτερο και το μερτικό της. Έτσι κατά διαστήματα δημιουργείται μια ισορροπία στον παγκόσμιο χάρτη των ανταγωνισμών.
Για παράδειγμα οι ΗΠΑ έχουν την ισχυρότερη οικονομία στον κόσμο, αλλά και την μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη. Λογικό λοιπόν να βρίσκονται στην κορυφή της καπιταλιστικής πυραμίδας και να νέμονται μεγαλύτερο τμήμα του παγκόσμιου πλούτου, χωρίς κανένας να σκέφτεται να την αμφισβητήσει.
Τι συμβαίνει όμως όταν κάποια κράτη ξεπερνάνε κάποια άλλα στην πυραμίδα αυτή; Όταν λόγου χάρη τώρα όπου η Κίνα ανέβηκε στην δεύτερη θέση από οικονομική άποψη και η Ρωσία στην δεύτερη θέση από στρατιωτική άποψη; Όταν κάποια κράτη υποχωρούν στην βαθμίδα αυτή, όπως τώρα η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία;
Τότε τα αναβαθμισμένα κράτη διεκδικούν μεγαλύτερο μερτικό για τους δικούς τους επιχειρηματικούς ομίλους, θέλουν ανακατανομή της πίττας και οι ισορροπίες χαλάνε. Νέες συμφωνίες γίνονται, νέοι συσχετισμοί δημιουργούνται. Όταν όμως αυτοί που υποβαθμίστηκαν αντιδρούν, τότε το λόγο τα παίρνουν τα όπλα και οι στρατοί.
Αυτό ακριβώς παρακολουθούμε σήμερα να διαδραματίζεται στην ανατολική Μεσόγειο. ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Μεγάλη Βρετανία, Ευρωπαϊκή Ένωση, ερίζουν και σφάζουν τους λαούς για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τους δρόμους του πετρελαίου.
Η Τουρκία τις τελευταίες δεκαετίες κατάφερε να ισχυροποιηθεί, τόσο οικονομικά όσο και στρατιωτικά, αναπτύσσοντας μια μεγάλη στρατιωτική βιομηχανία. Η θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα αναβαθμίστηκε. Ήδη συμμετέχει στους G‑20, δηλαδή στο διεθνές φόρουμ των 20 ισχυρότερων χωρών της γης.
Βάσει λοιπόν των νόμων λειτουργίας του Καπιταλισμού, είναι φυσικό και επόμενο τα Τούρκικα μονοπώλια να διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο της παγκόσμιας αγοράς και όταν οι γειτόνοι τους αντιδρούν, να χρησιμοποιούν την στρατιωτική δύναμη του κράτους τους.
Έτσι λοιπόν δεν διστάζουν να στείλουν τα παιδιά της Τούρκικης εργατικής τάξης να σκοτωθούν στη Συρία και το Ιράκ, για να μεγαλώσουν αυτοί τα κέρδη τους.
Για τον ίδιο λόγο, επειδή έχουν βάλει στο μάτι τα ενεργειακά κοιτάσματα του Αιγαίου και της Κυπριακής ΑΟΖ, ζητάνε από την Ελληνική αστική τάξη την συνεκμετάλλευση του Αιγαίου. Θεωρούν ότι δεν πρέπει να τα «φάνε» μόνο οι Ελληνικοί επιχειρηματικοί όμιλοι (Λάτση, Βαρδινογιάννη, Μυτιληναίου κλπ), αλλά θέλουν κι αυτοί το μερτικό τους.
Εφόσον οι Έλληνες επιχειρηματίες δεν μπορούν να τα «βρουν» με τους Τούρκους, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι το Τούρκικο κράτος θα επιτεθεί στην Ελλάδα (ειδικά τώρα όπου η Ελληνική οικονομία βρίσκεται σε μακροχρόνια κρίση). Το πιθανότερο σενάριο είναι να καταλάβουν ένα ακριτικό νησί για να δημιουργήσουν τετελεσμένα και να αναγκάσουν την Ελληνική αστική τάξη να συμβιβαστεί στα νέα δεδομένα.
Το ερώτημα δεν είναι «εάν θα επιτεθούν οι Τούρκοι», αλλά το «πότε θα επιτεθούν» και ο πόλεμος ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΜΑ, αλλά ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης και των καπιταλιστικών ανταγωνισμών.
Η Ελληνική αστική τάξη, επειδή αντιλαμβάνεται την δύσκολη θέση της, προσπαθεί να «κατευνάσει» τους Τούρκους και ψάχνει να βρει συμμάχους στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, στους συμμάχους δηλαδή της Τουρκίας. Παράλληλα προσπαθεί να εφησυχάσει τον ελληνικό λαό, ότι δήθεν τα πράγματα ελέγχονται.
Μόνο το ΚΚΕ προσπαθεί (εδώ και αρκετά χρόνια) να προετοιμάσει τις λαϊκές μάζες για τον επερχόμενο πόλεμο. Είναι το μόνο κόμμα που εξηγεί τον χαρακτήρα του πολέμου, ότι πρόκειται να αιματοκυλιστούν οι εργατικές τάξεις της Τουρκίας και της Ελλάδας για τα συμφέροντα των αστικών τους τάξεων.
Μόνο το ΚΚΕ καλεί τον λαό να είναι σε ετοιμότητα, πρώτα – πρώτα να αντισταθεί στην επίθεση της Τούρκικης αστικής τάξης και στη συνέχεια να μετατρέψει τον πόλεμο σε πόλεμο εναντίον και των δύο αστικών τάξεων. Να στρέψει τα όπλα που θα του δώσουν ενάντια στους εκμεταλλευτές του και να μετατρέψει τον πόλεμο σε εργατική επανάσταση για την κατάληψη της εξουσίας και την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.
Οι κομμουνιστές στέλνουν παντού το μήνυμα ότι οι δεν θα υπάρξουν ξανά συμφωνίες με την ελληνική αστική τάξη, όπως στο Λίβανο και την Βάρκιζα.
Ευτυχώς που και στη γειτονική χώρα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας καλεί την εργατική τάξη να αντισταθεί στον πόλεμο και να στρέψει κι αυτή τα όπλα ενάντια στην Τούρκικη αστική τάξη.
ΝΑΙ, ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ, αλλά οι λαοί δεν πρέπει να χύσουν το αίμα τους για τα κέρδη των καπιταλιστών. Οφείλουν να πολεμήσουν για να καταργήσουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να ζήσουν μονιασμένοι και ειρηνικά.
________________________________________________________________________________________________
Ο Γιάννης Βεντούρας είναι οικονομολόγος — συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959 και σπούδασε στο οικονομικό τμήμα της σχολής ΝΟΕ του ΑΠΘ. Εργάσθηκε σαν οικονομικός διευθυντής και οικονομικός σύμβουλος σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα, μελετώντας από τα «μέσα» το καπιταλιστικό σύστημα. Συμμετέχει ενεργά στο λαϊκό κίνημα.
Είναι εκλεγμένος τοπικός σύμβουλος στον Δήμο Αχαρνών. Διδάσκει δωρεάν Πολιτική Οικονομία στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο «Δημήτρης Γληνός».