“Θα υπάρχουν ποιητές σε λίγα χρόνια;”

Η γλώσ­σα φτω­χαί­νει μέρα τη μέρα, τι θα γίνουν οι γλωσ­σο­πλά­στες μας; (φρύ­δι μου γαι­τα­νό­φρυ­δο και κοντυ­λο­γραμ­μέ­νο, κάμα­ρα που το βλέμ­μα μου κούρ­νιαζ’ ανα­παμ­μέ­νο;). Τι θα τους συγκλο­νί­ζει, θα τους εμπνεύ­σει για να μας το μετα­δώ­σουν, να ξυπνή­σουν τη συγκί­νη­ση μας;

Με βασα­νί­ζουν απ το πρωί οι ειδή­σεις της γει­το­νιάς μας, σει­σμοί στην Τουρ­κία και Συρία θάβουν σε κακο­φτιαγ­μέ­νες πολυ­κα­τοι­κί­ες και χαμό­σπι­τα παι­διά… αλλά, ίσως κι απ’ τη Συρία, πεθαί­νουν τουρ­του­ρί­ζο­ντας στις αφι­λό­ξε­νες ακτές της Λέρου σταλ­μέ­να στο θάνα­το από τους διακινητές/εγκληματίες… Ισραη­λι­νοί στρα­τιώ­τες σκο­τώ­νουν Παλαι­στί­νιους νέους στην α(τείχη) Ιερι­χώ. Κι’ η ζωή (των υπο­λοί­πων) συνε­χί­ζε­ται, με ενη­μέ­ρω­ση, άμε­ση, από το δια­δί­κτυο, τα αντι­κοι­νω­νι­κά (θέμα ορι­σμού, βεβαί­ως) δίκτυα, τα ειδη­σε­ο­γρα­φι­κά πρα­κτο­ρεία, θεα­τές ακή­ρυ­χτων πολέ­μων (η ειδι­κών επι­χει­ρή­σε­ων) με τέτοια μαε­στρία εξάλ­λου που δεν δια­κό­πτε­ται η προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νη δρα­στη­ριό­τη­τα των πολ­λών… Αντί­θε­τα επι­βε­βαιώ­νει ότι είμα­στε ανή­μπο­ροι να κάνου­με οτι­δή­πο­τε για να απο­τρέ­ψου­με δυσά­ρε­στα γεγονότα…

Χιο­νί­ζει στην Αττι­κή, κλεί­νουν τα σχο­λεία, τηλε­μα­θή­μα­τα για τους έχο­ντες ηλε­κτρι­σμό και εξο­πλι­σμό (ωραιό­τα­τη λέξη), όπως και τηλερ­γα­σία και άλλες τηλε-θεραπείες…

Και οι νέοι μας, θα κάνουν τηλε-φιλί­ες, θα ανε­βά­ζουν (τι γολ­γο­θάς κι αυτός), βίντεο, φωτο­γρα­φί­ες, κάποια εσώ­ψυ­χα, πραγ­μα­τι­κά ή φτια­χτά για να αρέ­σουν. Μη αντι­λαμ­βα­νό­με­νοι ίσως ότι ακό­μα και για εύρε­ση δου­λειάς οι εξυ­πη­ρε­τού­ντες την επι­χεί­ρη­ση ή το κρά­τος θα χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν αυτές τις «ανε­βα­σιές» για να τους κρί­νουν, κατα­τά­ξουν, προ­σλά­βουν ή μη κλπ. Κλπ.

Δεν χρειά­ζο­νται πολ­λές λέξεις, έτσι κι αλλιώς! Το ‘παν κι οι Κινέ­ζοι : «μια εικό­να = χίλιες λέξεις». Κι έτσι οι επα­φές (τηλε-επα­φές κυρί­ως, ώστε να μην μετα­δί­δο­νται και βακτήρια/ιοί κλπ) , τα συναι­σθή­μα­τα, οι έγνοιες μας, οι αγω­νί­ες των γονιών, τα όνει­ρα των κορι­τσιών, οι φιλο­δο­ξί­ες των νέων, τα υπο­κρι­τι­κά λόγια των αρχό­ντων, τα ψεύ­τι­κα λόγια των πολε­μάρ­χων… θα βρί­σκουν το στό­χο τους, τη μέθε­ξή τους με twitter, instagram, facebook, tiktok, whatsapp, και έπε­ται συνέχεια.

Κι οι ποι­η­τές μας; πως θα εμπνευ­στούν; πως θα μετου­σιω­θούν για να μας προ­σφέ­ρουν το θησαυ­ρό τους;

Ω ρε που πάμε, ρε; Που σαι Αυλω­νί­τη μας!

Του Γιάν­νη Μισιρλή
902.gr

(#) καθη­γη­τή Τμ. Μηχανολόγων
Μηχα­νι­κών Παν. Πατρών