Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Θεατρική Ομάδα του ΠΑΜΕ: Πρεμιέρα για την «Τρελή του Σαγιώ»

Δεν είναι ανί­κη­τοι λοι­πόν κι εσύ δεν είσαι μόνος
Μην το ξεχνάς ούτε στιγ­μή, είναι του αγώ­να νόμος
Βλέ­πεις πως ο αγώ­νας μας τους φέρ­νει πάντα τρόμο
Συνέ­χι­σε να πολε­μάς, η νίκη είναι στον δρόμο

Την Παρα­σκευή 28 Απρί­λη, στις 8 μ.μ. στο θέα­τρο του Εργα­τι­κού Κέντρου Πει­ραιά, θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί η πρε­μιέ­ρα του έργου «Η τρε­λή του Σαγιώ» του Ζαν Ζιρω­ντού από τη Θεα­τρι­κή Ομά­δα του ΠΑΜΕ «Θέα­τρο από εργά­τες για εργά­τες». Το επό­με­νο διά­στη­μα θα ανα­κοι­νω­θεί και το πρό­γραμ­μα των παραστάσεων.

Μια παρέα αδί­στα­κτων κερ­δο­σκό­πων, που ψάχνει τρό­πους και συνερ­γά­τες για να αυξή­σει τα κέρ­δη της, απο­φα­σί­ζει να εκμε­ταλ­λευ­τεί το υπέ­δα­φος και το νερό του Παρι­σιού. Στην πλα­τεία του Σαγιώ, σε ένα καφε­νείο, γίνε­ται μια συνω­μο­τι­κή συζή­τη­ση μετα­ξύ ενός προ­έ­δρου, ενός βαρό­νου, ενός χρη­μα­το­με­σί­τη και ενός τυχο­διώ­κτη εξε­ρευ­νη­τή… Η ονει­ρο­πό­λα — και τρε­λή για τους άλλους — Ορε­λί αντι­λαμ­βά­νε­ται το σχέ­διό τους και απο­φα­σί­ζει να ανα­λά­βει δράση…

Στο σκη­νο­θε­τι­κό της σημεί­ω­μα η Μαρία Ρήγα ανα­φέ­ρει μετα­ξύ άλλων: «Με την “Τρε­λή του Σαγιώ” ο Ζιρω­ντού μάς έδω­σε ένα έργο προ­φη­τι­κό για την επο­χή του και επί­και­ρο στο σήμε­ρα, μιας και ακό­μα μας βασα­νί­ζουν τα ίδια προβλήματα.

Η Τρε­λή του Σαγιώ, η Ορε­λί, είναι μια μαχή­τρια, μια αγω­νί­στρια, που είναι αισιό­δο­ξη από επι­λο­γή και όχι από αφέ­λεια. Είναι ένας ελεύ­θε­ρος άνθρω­πος, που ενα­ντιώ­νε­ται κάθε μέρα σε όποια αδι­κία συμ­βαί­νει γύρω της. Παρά τις δυσκο­λί­ες που αντι­με­τω­πί­ζει, το ανυ­πό­τα­κτο πνεύ­μα της αρνεί­ται να παρα­δο­θεί στην ασχή­μια και τη χυδαιό­τη­τα που την περι­βάλ­λει και επι­μέ­νει να αντι­κρί­ζει τη ζωή με χαρά (…).

Η Ορε­λί και η παρέα της κρα­τά­νε ένα φως αναμ­μέ­νο και μας δεί­χνουν τον δρό­μο στα σκο­τά­δια που δια­νύ­ου­με, μετα­δί­δο­ντας το μήνυ­μα ότι τα πράγ­μα­τα μπο­ρούν να αλλά­ξουν όταν δεν χάνου­με το κου­ρά­γιο μας».

***

Για τη λει­τουρ­γία της Θεα­τρι­κής Ομά­δας και άλλων πολι­τι­στι­κών ομά­δων του ΠΑΜΕ, αλλά και για το πώς αντι­με­τω­πί­ζουν οι εργα­ζό­με­νοι πρω­το­βου­λί­ες που λαμ­βά­νο­νται στον Πολι­τι­σμό, μίλη­σε στον «Ριζο­σπά­στη» η Χρυ­σού­λα Λαμπού­δη, υπεύ­θυ­νη του ΠΑΜΕ για την πολι­τι­στι­κή δουλειά.

– Πάνω από 10 χρό­νια λει­τουρ­γεί η Θεα­τρι­κή Ομά­δα του ΠΑΜΕ, η οποία έχει ανα­με­τρη­θεί με κλα­σι­κά και σύγ­χρο­να έργα της παγκό­σμιας δρα­μα­τουρ­γί­ας. Τι έχε­τε απο­κο­μί­σει από την έως τώρα λει­τουρ­γία της;

– Η Ομά­δα μας συγκρο­τή­θη­κε το φθι­νό­πω­ρο του 2008, με στό­χο να δώσει στους εργα­ζό­με­νους μια πολι­τι­στι­κή πρό­τα­ση εναρ­μο­νι­σμέ­νη με τις ανά­γκες της τάξης μας, αλλά και μια ανά­σα δημιουρ­γι­κής ενα­σχό­λη­σης στους εργά­τες που αγα­πούν την υπο­κρι­τι­κή τέχνη. Η ανο­δι­κή πορεία της Ομά­δας οφεί­λε­ται στην αγά­πη και την ανι­διο­τε­λή προ­σφο­ρά των μελών που την υπη­ρε­τούν, για όσο χρο­νι­κό διά­στη­μα την υπη­ρε­τούν. Η ενα­σχό­λη­σή μας με δια­φο­ρε­τι­κά είδη θεά­τρου, Μπρεχτ, Καμπα­νέλ­λη, Αρι­στο­φά­νη, Ευρι­πί­δη, Παι­δι­κό, μας έδω­σε τη δυνα­τό­τη­τα να βελ­τιώ­σου­με την από­δο­ση της Ομά­δας και το μερά­κι να μελε­τά­με όσο μπο­ρού­με περισ­σό­τε­ρο τους θησαυ­ρούς της λογο­τε­χνί­ας, να βαθαί­νου­με την κρί­ση μας και τον προ­βλη­μα­τι­σμό των θεα­τών μας. Ταυ­τό­χρο­να δίνου­με μια πολι­τι­στι­κή ανά­σα στους εργα­ζό­με­νους, σε Εργα­τι­κά Κέντρα, σωμα­τεία, φορείς, σε όσους θέλουν να αξιο­ποι­ή­σουν τις παρα­στά­σεις μας. Και πραγ­μα­τι­κά είναι ενθαρ­ρυ­ντι­κή η ανταπόκριση.

– Το όνο­μα της Ομά­δας σας είναι «Θέα­τρο από εργά­τες για εργά­τες». Τι σημαί­νει αυτό;

– Το όνο­μα το «κλέ­ψα­με» από τον μεγά­λο Μπρεχτ. Υπήρ­ξε ο πατέ­ρας, ο ιδρυ­τής αυτού του θεά­τρου, και πραγ­μα­τι­κά απα­ντά­ει στην ανά­γκη να εκφρα­στούν οι εργά­τες, οι οποί­οι, κου­ρα­σμέ­νοι από τις αντί­ξο­ες συν­θή­κες δου­λειάς, με σχε­δόν ανύ­παρ­κτο ελεύ­θε­ρο χρό­νο, με οικο­νο­μι­κά και άλλα προ­βλή­μα­τα, βρί­σκουν τον χρό­νο και τη διά­θε­ση να μάθουν τον ρόλο τους, να φτιά­ξουν τα σκη­νι­κά, τα κοστού­μια και ό,τι άλλο χρειά­ζε­ται μια παρά­στα­ση. Μια παρά­στα­ση που μπο­ρεί να στη­θεί και να παι­χτεί από τις πιο εύκο­λες μέχρι τις πιο αντί­ξο­ες συν­θή­κες, με ή χωρίς τεχνι­κά μέσα. Το «Θέα­τρο από εργά­τες για εργά­τες» είναι συνυ­φα­σμέ­νο με την Ιστο­ρία του ελλη­νι­κού εργα­τι­κού κινή­μα­τος. Θέα­τρο στο βου­νό, θέα­τρο στις φυλα­κές και στα ξερο­νή­σια, θέα­τρο στις γει­το­νιές και στις πλα­τεί­ες. Θέα­τρο που δίνει τρο­φή για σκέ­ψη, προ­βλη­μα­τι­σμό, γέλιο ή χαλά­ρω­ση. Θέα­τρο με ποιό­τη­τα τέτοια που ται­ριά­ζει στην τάξη που μπο­ρεί να παρά­γει όλα αυτά που ομορ­φαί­νουν αλη­θι­νά τη ζωή μας.

Εχου­με μάθει και είναι στα πιστεύω μας ότι οι δυσκο­λί­ες δεν μας στα­μα­τούν. Αντί­θε­τα μας ατσα­λώ­νουν, μας πει­σμώ­νουν και προ­σπα­θού­με όλοι μας να δώσου­με ό,τι καλύ­τε­ρο μπο­ρού­με στους εργά­τες, όπου κυρί­ως απευθυνόμαστε.

– Πώς αγκα­λιά­ζο­νται από τους εργα­ζό­με­νους τέτοιες πρω­το­βου­λί­ες; Και ποια είναι τα επό­με­να πλά­να σας;

– Ολο και περισ­σό­τε­ρα σωμα­τεία και Εργα­τι­κά Κέντρα αξιο­ποιούν τις παρα­στά­σεις μας. Οι παρα­στά­σεις μας είναι δωρε­άν και αυτό δίνει τη δυνα­τό­τη­τα ακό­μα και σε περα­στι­κούς, κυριο­λε­κτι­κά, να στα­μα­τή­σουν και να παρα­κο­λου­θή­σουν με ενδια­φέ­ρον το έργο που παί­ζου­με σε κάποιο υπαί­θριο ή κλει­στό θέατρο.

Είναι συγκι­νη­τι­κή η προ­σπά­θεια να μας ευχα­ρι­στή­σουν οι διορ­γα­νω­τές κάποιας παρά­στα­σης στην Αθή­να ή στην επαρ­χία, και να μας προ­σφέ­ρουν φιλο­ξε­νία ακό­μα και στα σπί­τια τους ή φαγη­τό που έχουν μαγει­ρέ­ψει μόνοι τους.

Μπο­ρεί να θυμί­ζου­με λίγο τα μπου­λού­κια προη­γού­με­νης επο­χής, αλλά πώς αλλιώς θα μπο­ρού­σε να συνε­χί­σει την προ­σφο­ρά της στο κίνη­μα η Ομά­δα από εργά­τες για εργά­τες, αν δεν μπο­ρού­σε να παρου­σιά­σει ένα έργο μέσα σε ένα εργο­στά­σιο, σε έναν χώρο δου­λειάς, σε μια πλατεία.

Είναι σίγου­ρο ότι έχου­με τη δυνα­τό­τη­τα να ανε­βά­σου­με την πολι­τι­στι­κή δου­λειά του ΠΑΜΕ και με άλλα σχή­μα­τα. Ηδη η χορω­δία πάει καλά και σύντο­μα θα μπο­ρέ­σει να πλαι­σιώ­σει τη Θεα­τρι­κή Ομά­δα, αλλά και να στα­θεί αυτό­νο­μα. Επί­σης, ανα­γκαιό­τη­τα για το κίνη­μά μας και προ­σφο­ρά στα παι­διά και στους νέους γονείς θα είναι η συνέ­χι­ση παι­δι­κών θεα­τρι­κών παραστάσεων.

Οι ομά­δες μας είναι ανοι­χτές και πάντα συμπε­ρι­λαμ­βά­νουν συνα­γω­νι­στές και συνα­γω­νί­στριες που θέλουν και μπο­ρούν να συν­δρά­μουν στην πολι­τι­στι­κή προ­σφο­ρά του ΠΑΜΕ.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο