Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Θεσσαλονίκη: Μεγάλη αξέχαστη συναυλία του ΚΚΕ για τον Απόστολο Καλδάρα

Μια μεγά­λη, αξέ­χα­στη συναυ­λία — αφιέ­ρω­μα ολο­κλη­ρώ­θη­κε πριν από λίγο στο Παλαί Ντε Σπορ, στο αφιέ­ρω­μα στον Από­στο­λο Καλ­δά­ρα, με τον Γιώρ­γο Ντα­λά­ρα, την Ασπα­σία Στρα­τη­γού και τον Κώστα Τρια­ντα­φυλ­λί­δη, που οργά­νω­σε η Κομ­μα­τι­κή Οργά­νω­ση Κεντρι­κής Μακε­δο­νί­ας του ΚΚΕ, όπου νωρί­τε­ρα μίλη­σε ο Γραμ­μα­τέ­ας της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημή­τρης Κου­τσού­μπας.

Στο πρώ­το τμή­μα της συναυ­λί­ας το κοι­νό είχε την ευκαι­ρία να ακού­σει και να τρα­γου­δή­σει γνω­στά τρα­γού­δια από τα δύο εμβλη­μα­τι­κά έργα του Από­στο­λου Καλ­δά­ρα “Μικρά Ασία” και “Βυζα­ντι­νός Εσπε­ρι­νός” που περι­γρά­φουν τις λύπες και τις χαρές του λαού μας, που έζη­σε την προσφυγιά.

Σε διαρ­κή επι­κοι­νω­νία μου­σι­κή επι­κοι­νω­νία με το κοι­νό, ο Γιώρ­γος Ντα­λά­ρας μοι­ρά­στη­κε πολ­λούς στί­χους και ρεφρέν με απο­τέ­λε­σμα οι προ­βο­λείς να γυρ­νούν συχνά προς τις κερ­κί­δες, από όπου με μια φωνή ακού­γο­νταν οι στοί­χοι από αγα­πη­μέ­να τρα­γού­δια, με το δεύ­τε­ρο τμή­μα του προ­γράμ­μα­τος να ακού­γο­νται τρα­γού­δια όπως ο «Γυά­λι­νος Κόσμος», το «όποια και να ‘σαι», το «τώρα κλαις» και άλλα.

Η συναυ­λία έκλει­σε με ένα παρα­τε­τα­μέ­νο χει­ρο­κρό­τη­μα για τους ερμη­νευ­τές και την ορχή­στρα, όπως και τους υπό­λοι­πους συντε­λε­στές της συναυ­λί­ας, που παρου­σί­α­σε ο Γιώρ­γος Ντα­λά­ρας και το τρα­γού­δι «Νύχτω­σε χωρίς φεγ­γά­ρι» που τρα­γου­δή­θη­κε με μια φωνή από την σκη­νή και τις κερκίδες .

Πριν ξεκι­νή­σει την ερμη­νεία του τελευ­ταί­ου κομ­μα­τιού, ο Γιώρ­γος Ντα­λά­ρας είπε από τη σκη­νή: «Αυτό που κάνε­τε είναι πραγ­μα­τι­κά σημα­ντι­κό. Μακά­ρι να υπήρ­χαν και άλλες δυνά­μεις και πρω­το­βου­λί­ες να ασχο­λη­θούν με τη Τέχνη, που είναι ένα στα­θε­ρό σπί­τι για το λαό μας και μακά­ρι να μπο­ρού­σα­με να ασχο­λη­θού­με και με τις άλλες μορ­φές Τέχνης, και με τη ζωγρα­φι­κή, με το θέα­τρο και το χορό, με ό,τι κατα­πιά­νε­ται ο λαός για να μη φτά­νου­με σε αυτά τα τρα­γι­κά σημεία να μη μπο­ρεί η πολι­τεία να ανα­γνω­ρί­σει τις σπου­δές των ανθρώ­πων, να γίνε­ται αυτό το τερα­τούρ­γη­μα». Ενώ ολο­κλη­ρώ­νο­ντας, σημεί­ω­σε: «Τα λάθη είναι ανθρώ­πι­να. Όλοι κάνου­με σφάλ­μα­τα. Έρχε­ται η ώρα όμως κάθε 4 χρό­νια και μπο­ρού­με να διορ­θώ­σου­με τα σφάλ­μα­τά μας, για να δού­με. Να είστε όλοι καλά και δυνατοί».

Πηγή: 902.gr

Ο Μαρξ και η αισθη­τι­κή, του Μιχα­ήλ Λίφσιτς

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο