Θεό­φι­λος, γνή­σιος λαϊ­κός ζωγρά­φος. Αστε­γος, περι­πλα­νώ­με­νος, παρα­μυ­θάς, αν και τραυ­λός. Επαι­ζε ακορ­ντε­όν κι αυτο­σχε­δί­α­ζε κλέ­φτι­κα τρα­γού­δια. Βρώ­μι­κος, ψει­ρια­σμέ­νος. Φου­στα­νε­λο­φο­ρε­μέ­νος και με στο­λί­δια, ολο­χρο­νίς σαν Μεγα­λέ­ξαν­δρος. Καμιά γυναί­κα δεν τον ήθε­λε. Οι μεγά­λοι των φώνα­ζαν αχμά­κη (αφε­λής, κου­τός, βρΘέ­ο­α­δύ­νους). Τα παι­διά τον πετρο­βο­λού­σαν. Τύπος παρά­ξε­νος, σαλός. Ενας «φτω­χού­λης του θεού», με σπά­νια «προί­κα» στην ψυχή και … Συνε­χί­στε να δια­βά­ζε­τε το Θεό­φι­λος — Ο ζωγρά­φος της Επα­νά­στα­σης του 1821.