Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Θοδωρής Βλαχοδημήτρης: 10 χρόνια από το Θάνατο  του, 90 χρόνια από τη Γέννηση του

Γρά­φει η Φαί­δρα Ζαμπα­θά Παγου­λά­του //

Δέκα χρό­νια πέρα­σαν γρή­γο­ρα από τότε που χάσα­με έναν σημα­ντι­κό πνευ­μα­τι­κό Άνθρω­πο που επί 80 χρό­νια υπη­ρέ­τη­σε τα Ελλη­νι­κά Γράμ­μα­τα σε μια πλα­τιά κλί­μα­κα. Μιλά­με με σεβα­σμό και αγά­πη όπως ται­ριά­ζει σ έναν φιλό­σο­φο Ποι­η­τή, μελε­τη­τή κι ερευ­νη­τή τον Θοδω­ρή Βλα­χο­δη­μή­τρη εκλε­κτό μέλος της Εται­ρί­ας μας. Εργά­στη­κε με αυτα­πάρ­νη­ση στα Πανε­πι­στή­μια Αθη­νών και Γερ­μα­νί­ας , συγκε­κρι­μέ­να του Αμβούρ­γου και ως Καθη­γη­τής και ως ερευ­νη­τής και Λεξι­κο­γρά­φος. Μελε­τού­σε την ουσία της λέξης, τη δομή της και τις διά­φο­ρες ερμη­νεί­ες της.

Δεν απο­μα­κρύν­θη­κε ποτέ από την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.  Πάντα κινεί­το μέσα στο σήμε­ρα και βίω­νε τα ‘’τεκται­νό­με­να’’ συμε­τέ­χο­ντας ενερ­γά με την ποί­η­ση του, τα άρθρα του και τις μελέ­τες  του ορα­μα­τι­ζό­με­νος  πάντα ένα καλύ­τε­ρο αύριο για όλο τον κόσμο ‚που τελι­κά κι ο ίδιος δεν έζησε.

Ωστό­σο ο Θ .Βλα­χο­δη­μή­τρης αγά­πη­σε την Πατρί­δα του και ιδιαί­τε­ρα τη γενέ­θλια Γη , στην οποία αφιέ­ρω­σε θαυ­μά­σιους στί­χους και προ­σπέ­ρα­σε τις πίκρες που τον πότι­σε αυτή η  όμορ­φη , ηλιό­λου­στη Χώρα που είχε πάντα μέσα του. Η ξενι­τιά τον στιγ­μά­τι­σε και με το αίμα από τις πλη­γές του έγρα­ψε τα ωραιό­τε­ρα Ποι­ή­μα­τα.. Η θεμα­τι­κή του απλω­νό­ταν από την Ειρή­νη, την Αγά­πη, ως τα Ανθρώ­πι­να δικαιώ­μα­τα,  και την Ελευ­θε­ρία. Στη­λί­τευε τα κακώς κεί­με­να και με γεν­ναιό­τη­τα έκα­νε και την κρι­τι­κή του και τη δια­μαρ­τυ­ρία του. Στο ΝΗΣΙ ΤΩ Ν ΒΑΡΒΑΡΩΝ βγαί­νει όλη η πίκρα του από τις διώ­ξεις που υπέ­φε­ρε και εδώ ακρι­βώς στο κομ­βι­κό  αυτό σημείο του πόνου ξεπρο­βάλ­λει  ένα φως αισιο­δο­ξί­ας και ανοί­γουν διά­πλα­τα τα παρά­θυ­ρα της ψυχής του’.  Η ανα­γκα­στι­κή μετα­νά­στευ­ση του δεν τον ανα­χαί­τι­σε από τη δου­λειά του, αντί­θε­τα βρή­κε μια φιλι­κή και θετι­κή αντι­με­τώ­πι­ση από το επι­στη­μο­νι­κό δυνα­μι­κό του Πανε­πι­στη­μί­ου του Αμβούρ­γου όπου εργά­στη­κε  για πολ­λά χρόνια.

Σημα­ντι­κό είναι και πρέ­πει να τονι­στεί ότι όλα τα θετι­κά στοι­χεία σε όλο το έργο του δια­τη­ρούν μια αρμο­νία στη σύν­θε­ση και αυτό φαί­νε­ται στο απο­τέ­λε­σμα της δημιουρ­γί­ας του.  Γεγο­νός που το εξο­μο­λο­γεί­ται και ο ίδιος σ έναν πρό­λο­γο του όπου γράφει :

‘’μόνο με τον αρμο­νι­κό συν­δυα­σμό ασφα­λί­ζε­ται η ισορ­ρο­πία των εντά­σε­ων, των στοι­χεί­ων που συνα­παρ­τί­ζουν  τους τρό­πους ύπαρ­ξης της ζωής σε όλη την ποι­κι­λό­μορ­φη παρου­σία της.’’

Στην ποι­η­τι­κή του πορεία δεν παρέ­κλι­νε από την ανθρω­πιά και την αξιο­πρέ­πεια. Πίστευε ότι η παι­δεία είναι το άπαν για να γίνου­με καλύ­τε­ροι, χρή­σι­μοι κι ωφέ­λι­μοι στο σύνολο.

Πολ­λές φορές ο Ποι­η­τής γίνε­ται και προ­φή­της χωρίς να το επι­ζη­τά  ιδιαί­τε­ρα.  Η οξύ­νοια του μυα­λού του, η εκπαί­δευ­ση του ανθρώ­που που δια­θέ­τει ικα­νό­τη­τες  να κρί­νει και να μελε­τά­ει όλες τις παρα­μέ­τρους του κάθε προ­βλή­μα­τος μπο­ρεί να τον οδη­γή­σει σε προ­φη­τι­κές δια­πι­στώ­σεις. Κι αυτό το συνα­ντά­με στο Θ. Βλα­χο­δη­μή­τρη εξ αιτί­ας του πλού­του της γνώ­σης, της μεθο­δι­κό­τη­τας και της διαρ­κούς μελέ­της. Παράλ­λη­λα ανα­ζη­τού­σε πάντα την αλή­θεια και τη δικαιο­σύ­νη στην οποία πίστευε με πάθος και δεν μπο­ρού­σε ούτε να σκε­φθεί ότι δια­κυ­βεύ­ε­ται στην  επο­χή μας και το έλλειμ­μα της να είναι μεγά­λο μέσα  στις ανθρώ­πι­νες συμπε­ρι­φο­ρές στον κοινωνικό-

πολι­τι­κό περί­γυ­ρο.  Οι ψυχο­λο­γι­κές διερ­γα­σί­ες που έλα­βαν χώρα στην ξενι­τειά απο­τυ­πώ­νο­νται στα Ποι­ή­μα­τά του μ ένα λόγο άρτια δομη­μέ­νο, κατα­νοη­τό και σωστά επε­ξερ­γα­σμέ­νο. Άλλω­στε γνώ­ρι­ζε τέλεια την ελλη­νι­κή γλώσ­σα. Ο ποι­η­τής με την αλή­θεια πιλό­το βάδι­σε με στα­θε­ρά βήμα­τα προς τη δημιουρ­γία αφιε­ρώ­νο­ντας όλη του τη ζωή. Η ΑΛΛΗ  ΜΟΙΡΑ είναι ένα ποί­η­μα χαρα­κτη­ρι­στι­κό στη συλ­λο­γή του ‘’Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ»,  μια ειλι­κρι­νής εξο­μο­λό­γη­ση εκ βαθέ­ων για το πικρό ταξί­δι  στη Μακρόνησο.

Αφύ­πνι­ζε τις συνει­δή­σεις και γινό­ταν οδη­γη­τής στο καλό και το άξιο, αφή­νο­ντας ένα έργο κατά­θε­ση ψυχής , μεστό, κατα­νοη­τό και ξεχω­ρι­στό  πλου­τί­ζο­ντας την Ελλη­νι­κή Γραμματεία.

Ό,τι κι αν δημο­σί­ευε, ό,τι κι αν είδε το φως της δημο­σιό­τη­τας ήταν δου­λε­μέ­νο   με τη σμί­λη ενός τεχνί­τη που γνώ­ρι­ζε άρτια το αντι­κεί­με­νό του.

Ο ποι­η­τής και νομι­κός  αδελ­φι­κός φίλος του ποι­η­τή Ηρα­κλής Καρυώ­της  γρά­φει για τον  ποι­η­τή μας μετα­ξύ άλλων ;

«Η ελλη­νι­κό­τη­τα είναι μια θερ­μουρ­γός συνι­στα­μέ­νη, που ενο­ποιεί την ποι­η­τι­κή δημιουρ­γία του Βλα­χο­δη­μή­τρη στο πέρα­σμα του χρό­νου. Εκεί ο ποι­η­τής  βρί­σκει αστεί­ρευ­τες πηγές έμπνευ­σης για την ανθρω­πο­κε­ντρι­κή ποί­η­ση του, που τη δια­κρί­νει έντονο

το κοι­νω­νι­κό στοιχείο».

Ο ποι­η­τής, ο άνθρω­πο, ο φιλό­σο­φος Θ.Β. ανα­ζη­τά πάντα την αλή­θεια σ όλο το έργο του . Η ελλη­νο­λα­τρία του για την αρχαιο­ελ­λη­νι­κή Γραμ­μα­τεία είναι επί­σης γνω­στή. Μελέ­τη­σε με ιδιαί­τε­ρη αγά­πη τους συγ­γρα­φείς μας και τους φιλο­σό­φους ‚όπως τον Ηρά­κλει­το ‚τον Αρι­στο­τέ­λη κ.ά.  και πάντα στα έργα του ανα­φέ­ρε­ται στα ονό­μα­τα της μεγά­λης και βαριάς μας κλη­ρο­νο­μιάς .  Ακού­ρα­στος δημιουρ­γός. Ολό­κλη­ρο το είναι του υπήρ­ξε μια προ­σφο­ρά στον συνάν­θρω­πο και ένα αστεί­ρευ­το ποτά­μι γνώσης.

Και πως θα ήταν δυνα­τό ένας ποι­η­τής σαν τον Θ/Β. με ιδιαί­τε­ρες ευαι­σθη­σί­ες να μη δια­κρί­νε­ται για την ανθρω­πιά του και το δίκιο  των ανθρώ­πων. Οι σκλη­ροί αγώ­νες του είναι γνω­στοί για τα συγκε­κρι­μέ­να ιδε­ώ­δη και στην προ­σω­πι­κή του ζωή και στο έργο του.

Ποι­η­τής με πολ­λές ευαι­σθη­σί­ες ‚με σκλη­ρούς αγώ­νες για τα συγκε­κρι­μέ­να ‘’ πιστεύω ‘του   στα οποία αφιε­ρώ­θη­κε  με πάθος  στο έργο του όπου η αγά­πη κερ­δί­ζει το δικό της μερ­τι­κό που δεν είναι και λίγο.

Το πολι­τι­κό και το πολι­τι­σμι­κό πρό­σω­πο της Αρχαί­ας Ελλά­δας τον γοή­τευε ως παρά­δειγ­μα δημιουρ­γί­ας αρι­στουρ­γη­μά­των σε όλες τις μορ­φές Τέχνης. Όλη αυτή  η αυτο­γνω­σία, η ευαί­σθη­τη ιδιο­συ­γκρα­σία του ήταν τα θεμέ­λια του ποι­η­τή που μας χάρι­σε στί­χους γεμά­τους νόη­μα , ομορ­φιά, τρυ­φε­ρό­τη­τα και  πάνω απ όλα αγάπη.

Ο Θ.Β. τίμη­σε την  Εται­ρία μας  όχι μόνο μέσα στον ελλη­νι­κό χώρο αλλά ξεπερ­νώ­ντας τα σύνο­ρα της Πατρί­δας μας με σημα­ντι­κή προ­σφο­ρά στον διε­θνή Πολι­τι­σμι­κό Τομέα.

Άξιε Συνά­δελ­φε, Πολύ­τι­με Φίλε θα ζεις πάντα ανά­με­σα μας μέσα από τους θαυ­μά­σιους στί­χους σου, και τις ενδε­λε­χείς μελέ­τες σου.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο