Θύρα 7: Η μεγαλύτερη τραγωδία του ελληνικού αθλητισμού

8 Φεβρουα­ρί­ου 1981. Μια ημε­ρο­μη­νία χαραγ­μέ­νη για πάντα στην μνή­μη του Αθλη­τι­σμού αυτού του τόπου. Ήταν μια ημέ­ρα σαν την σημε­ρι­νή, πριν από 37 χρό­νια, μόνο που ήταν Κυρια­κή. Και όπως κάθε Κυρια­κή εκεί­νη την επο­χή, το γήπε­δο απο­τε­λού­σε την κορύ­φω­ση μιας ανα­μο­νής που είχε διαρ­κέ­σει ολό­κλη­ρη εβδο­μά­δα. Ήταν τότε που η Κυρια­κή κυριαρ­χού­σε στην ζωή των φιλά­θλων. Μόνο που για κάποιους εκεί­νο το μαύ­ρο από­γευ­μα, έμελ­λε να κυριαρ­χή­σει και στον θάνα­το. Σε 21 νέους ανθρώ­πους, το νήμα της ζωής κόπη­κε από­το­μα. Εκεί… Στα σκα­λο­πά­τια της θύρας 7 του στα­δί­ου Καραϊσκάκη!

Ο θρίαμβος και ο οδυρμός

Μέσα σε μια στιγ­μή ο θρί­αμ­βος έγι­νε οδυρ­μός και η ιαχή της νίκης θρή­νος και μοι­ρο­λόι, όπως ενδει­κτι­κά έγρα­ψε η «Αθλη­τι­κή Ηχώ». Κανο­νι­κά, η 20η αγω­νι­στι­κή του πρω­τα­θλή­μα­τος θα έπρε­πε να χαρα­κτη­ρι­στεί από την επι­βλη­τι­κή νίκη του Ολυ­μπια­κού επί της ΑΕΚ, με το συντρι­πτι­κό 6–0. Σημα­δεύ­τη­κε όμως από τη μεγα­λύ­τε­ρη τρα­γω­δία που «χτύ­πη­σε» το ελλη­νι­κό ποδό­σφαι­ρο και τον ελλη­νι­κό αθλη­τι­σμό γενικότερα. 

Αν και χει­μώ­νας, ο και­ρός ήταν ανοι­ξιά­τι­κος και το φαλη­ρι­κό στά­διο «τιγκα­ρι­σμέ­νο» από κόσμο. Τα 35.450 εισι­τή­ρια είχαν εξα­ντλη­θεί από τις αρχές της εβδο­μά­δας και τα περισ­σό­τε­ρα από αυτά είχαν χρυ­σο­πλη­ρω­θεί στη «μαύ­ρη αγο­ρά», στα στέ­κια της Ομό­νοιας και στο Πασα­λι­μά­νι. Το ίδιο το ματς δεν εξε­λί­χθη­κε σε ντέρ­μπι, αλλά μετα­τρά­πη­κε σε κανο­νι­κό πάρ­τι για την πει­ραϊ­κή ομά­δα. Με τρία γκολ ο Μάικ Γαλά­κος και από ένα ο Βαγ­γέ­λης Κου­σου­λά­κης, ο Κώστας Ορφα­νός και ο Νίκος Βαμ­βα­κού­λας, είχαν δια­μορ­φώ­σει μία από τις πλέ­ον ιστο­ρι­κές νίκες του Ολυ­μπια­κού επί της ΑΕΚ. Όπως ήταν λογι­κό, ο κόσμος παραληρούσε!

Το ματς βρι­σκό­ταν πλέ­ον στα τελευ­ταία λεπτά, στο 84′ για την ακρί­βεια, όταν ένας μεγά­λος όγκος της εξέ­δρας στις θύρες 6 και 7 κινή­θη­κε προς την έξο­δο. Ήταν εκεί­νοι που βιά­ζο­νταν να φύγουν νωρί­τε­ρα για να γλι­τώ­σουν την ταλαι­πω­ρία της κίνη­σης στους γύρω δρό­μους ή τον ανυ­πό­φο­ρο συνω­στι­σμό στον Ηλε­κτρι­κό. Κάποιοι άλλοι πάλι, ήθε­λαν να τρέ­ξουν έξω από την θύρα 1, για να στή­σουν εκεί τα επι­νί­κια, την ώρα που θα απο­χω­ρού­σαν οι παί­κτες και ο Κάζι­μιρ Γκόρ­σκι. Όλοι σπρώ­χθη­καν για να προ­λά­βουν… Και τότε έγι­νε το μοιραίο!

Ο χρόνος σταμάτησε στις 4:58 μ.μ.

Το τουρ­νι­κέ της εισό­δου στην θύρα 7 δεν είχε αφαι­ρε­θεί, όπως γινό­ταν κάθε φορά όταν άρχι­ζε το β’ ημί­χρο­νο, για να είναι ευκο­λό­τε­ρη η απο­χώ­ρη­ση των φιλά­θλων. Τα νερά από τις τουα­λέ­τες έτρε­χαν. Τα σκα­λιά ήταν φαγω­μέ­να από τον χρό­νο και γλι­στε­ρά από το νερό και την υγρα­σία. Και σε μια στιγ­μή κάποιος γλί­στρη­σε… Σαν ντό­μι­νο ακο­λού­θη­σαν οι υπό­λοι­ποι, αφού από τον συνω­στι­σμό, ο ένας στη­ρι­ζό­ταν στην πλά­τη του άλλου. Και όταν ένας έπε­σε, άρχι­σαν να πέφτουν όλοι και καταπλακώθηκαν.

Το χρο­νι­κό της τρα­γω­δί­ας μόλις είχε ξεκι­νή­σει. Και κατα­γρά­φη­κε λεπτό προς λεπτό στον καθη­με­ρι­νό Τύπο της εποχής:

16:58 Συμ­βαί­νει το μοι­ραίο. Για μερι­κά λεπτά στα σκα­λο­πά­τια της θύρας 7 επι­κρα­τεί χαλα­σμός. Κανείς δεν μπο­ρεί να κρα­τη­θεί από που­θε­νά κι ο ένας πέφτει πάνω στον άλλο.

17:05 Φτά­νουν οι πρώ­τοι αστυ­νο­μι­κοί και με δυσκο­λία αφαι­ρούν το τουρ­νι­κέ και απε­γκλω­βί­ζουν τους πρώ­τους ανθρώπους.

17:03–17:15 Είναι το διά­στη­μα που επι­κρα­τεί πραγ­μα­τι­κό παν­δαι­μό­νιο. Ο κόσμος ουρ­λιά­ζει, αλλά οι φωνές μπερ­δεύ­ο­νται με τα συν­θή­μα­τα του θριάμ­βου, καθώς μόλις έχει λήξει ο αγώ­νας κι έτσι ουδείς μέσα στο γήπε­δο αντι­λαμ­βά­νε­ται τι συμ­βαί­νει στη θύρα 7.

17:15 Εξω από τη θύρα 7 κατα­φτά­νουν τα πρώ­τα περιπολικά.

17:18 Ειδο­ποιού­νται και φτά­νουν τα πρώ­τα ασθενοφόρα.

17:30–18:00 Άρχι­σαν να φτά­νουν στο Τζά­νειο νοσο­κο­μείο οι πρώ­τοι τραυ­μα­τί­ες. Ανά­με­σά τους και οι πρώ­τοι νεκροί.

17:50 Τα δύο τηλε­ο­πτι­κά κανά­λια και οι κρα­τι­κοί ραδιο­φω­νι­κοί σταθ­μοί, δια­κό­πτουν το πρό­γραμ­μά τους και μετα­δί­δουν το έκτα­κτο δελ­τίο με το τρα­γι­κό ρεπορ­τάζ από το στά­διο Καραϊ­σκά­κη. Παράλ­λη­λα, γίνε­ται έκκλη­ση προς τους για­τρούς του Λεκα­νο­πε­δί­ου να σπεύ­σουν στο Τζά­νειο, αλλά και στο Κρα­τι­κό Νοσο­κο­μείο Πει­ραιά, ώστε να προ­σφέ­ρουν βοή­θεια στους εφη­με­ρεύ­ο­ντες γιατρούς.

18:00 Αρχί­ζουν να κατα­φτά­νουν στο Τζά­νειο νοσο­κο­μείο συγ­γε­νείς και φίλοι γεμά­τοι αγω­νία, που ανα­ζη­τούν τους δικούς τους ανθρώπους.

18:20 Φτά­νει στο Τζά­νειο ο υπουρ­γός Υγεί­ας κ. Δοξιά­δης και οι δύο υφυ­πουρ­γοί του, Τσου­κα­ντάς και Απο­στο­λά­τος. Ενη­με­ρώ­νο­νται για την κατά­στα­ση που επι­κρα­τεί και δίνουν εντο­λή για άμε­ση κινη­το­ποί­η­ση όλου του προ­σω­πι­κού. Γίνε­ται έκκλη­ση για αιμο­δο­σία. Η προ­σέ­λευ­ση του κόσμου μεγα­λώ­νει, ενώ ασθε­νο­φό­ρα συνε­χί­ζουν να δια­κο­μί­ζουν τραυματίες.

18:30 Το Υπουρ­γείο Δημό­σιας Τάξης δίνει εντο­λή στο Κέντρο Άμε­σης Δρά­σης να καλέ­σει τους αστυ­νο­μι­κούς που βρί­σκο­νται σε υπη­ρε­σία για να προ­σφέ­ρουν αίμα. Εκα­το­ντά­δες αστυ­νο­μι­κοί γίνο­νται αιμοδότες.

18:45 Φτά­νουν στο Τζά­νειο νοσο­κο­μείο ο υπουρ­γός Δημό­σιας Τάξης κ. Δαβά­κης, ο υφυ­πουρ­γός Προ­ε­δρί­ας κ. Αχιλ­λέ­ας Καρα­μαν­λής και η ηγε­σία της Αστυ­νο­μί­ας. Δίνε­ται εντο­λή να τεθεί σε επι­φυ­λα­κή το ΚΑΤ, για να αρχί­σει και αυτό να δέχε­ται τραυματίες.

19:05 Φτά­νουν στο Τζά­νειο παρά­γο­ντες και ποδο­σφαι­ρι­στές του Ολυ­μπια­κού και της ΑΕΚ.

19:15 Γίνε­ται ενη­μέ­ρω­ση του πρω­θυ­πουρ­γού Γεωρ­γί­ου Ράλ­λη, ο οποί­ος με τη σει­ρά του ενη­με­ρώ­νει τον Πρό­ε­δρο της Δημο­κρα­τί­ας Κων­στα­ντί­νο Καραμανλή.

19:55 Ανα­γνω­ρί­ζο­νται τα πρώ­τα τρία πτώματα.

20:00 Τα δύο κανά­λια έχουν δια­κό­ψει ορι­στι­κά το πρό­γραμ­μά τους και έχουν διαρ­κή σύν­δε­ση με το Τζά­νειο, το Κρα­τι­κό Πει­ραιά, το ΚΑΤ και το στά­διο Καραϊσκάκη.

20:26 Φτά­νει στο Τζά­νειο νοσο­κο­μείο ο πρω­θυ­πουρ­γός Γεώρ­γιος Ράλλης.

21:11 Ο διοι­κη­τής του Τζά­νειου κ. Απέρ­γης, βγαί­νει στην είσο­δο του νοσο­κο­μεί­ου και κάνει έκκλη­ση στον κόσμο να απο­μα­κρυν­θεί, για να γίνει πιο εύκο­λη η πρό­σβα­ση των ασθε­νο­φό­ρων και των για­τρών. Ο κόσμος πιέ­ζει για ενημέρωση.

Όλη τη νύχτα πολί­τες προ­σέρ­χο­νταν για να δώσουν αίμα, για­τροί και νοσο­κό­μες προ­σέ­φε­ραν χωρίς να πάρουν ανά­σα τις πρώ­τες βοή­θειες, τα χει­ρουρ­γεία είχαν γεμί­σει από επεί­γο­ντα περι­στα­τι­κά, ενώ μέχρι τις πρώ­τες πρω­ι­νές ώρες συνε­χι­ζό­ταν το δύσκο­λο έργο της ανα­γνώ­ρι­σης των πτω­μά­των. Στο τέλος, ανα­κοι­νώ­θη­κε ότι υπάρ­χουν 19 νεκροί, ενώ τα επό­με­να δύο εικο­σι­τε­τρά­ω­ρα ξεψύ­χη­σαν άλλοι δύο. Σύνο­λο 20 άνδρες και μια γυναί­κα, όλοι από 14 έως 41 ετών.

Δημή­τρης Αδα­μό­που­λος (41 ετών)
Γερά­σι­μος Αμί­τσης (18 ετών)
Σπύ­ρος Ανδριώ­της (24 ετών)
Γιάν­νης Δια­λυ­νάς (20 ετών)
Γιάν­νης Κανελ­λό­που­λος (18 ετών)
Κώστας Καρα­νι­κό­λας (26 ετών)
Αντώ­νης Κου­ρου­πά­κης (34 ετών)
Μιχά­λης Κωστό­που­λος (21 ετών)
Σπύ­ρος Λεω­νι­δά­κης (18 ετών)
Ευστρά­τιος Λού­πος (20 ετών)
Μιχά­λης Μάρ­κου (27 ετών)
Βασί­λης Μάχας (20 ετών)
Κώστας Μπί­λας (28 ετών)
Ηλί­ας Πανα­γού­λης (17 ετών)
Ανα­στά­σιος Πιστό­λης (30 ετών)
Κώστας Σκλα­βού­νης (16 ετών)
Γιάν­νης Σπη­λιό­που­λος (19 ετών)
Πανα­γιώ­της Του­μα­νί­δης (14 ετών)
Νίκος Φίλος (19 ετών)
Ζωγρα­φού­λα Χαϊ­ρα­τί­δου (23 ετών)
Χρή­στος Χατζη­γε­ωρ­γί­ου (34 ετών)

Την επό­με­νη ημέ­ρα, ο πρό­ε­δρος της ΠΑΕ Ολυ­μπια­κός Σταύ­ρος Νταϊ­φάς, ο προ­πο­νη­τής Κάζι­μιρ Γκόρ­σκι και οι ποδο­σφαι­ρι­στές της ομά­δας επι­σκέ­φθη­καν τους τραυ­μα­τί­ες. Στα δελ­τία ειδή­σε­ων και στα πρω­το­σέ­λι­δα των εφη­με­ρί­δων άρχι­σαν να ανα­ζη­τού­νται τα αίτια της τρα­γω­δί­ας. Η κοι­νή γνώ­μη απαί­τη­σε να βρε­θούν οι υπεύ­θυ­νοι. Πέρα­σαν 37 χρό­νια και ουδέ­πο­τε απο­δό­θη­καν ευθύνες!

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Ο υπο­γρά­φων, μαθη­τής του Λυκεί­ου τότε, υπήρ­ξε ένας από τους φιλά­θλους που εκεί­νη την ημέ­ρα, και από πολύ νωρίς, είχε πάει στο στά­διο Καραϊ­σκά­κη για να δει το ντέρ­μπι και να ζήσει την χαρά της μπά­λας. Καθό­ταν σε μια θέση στη θύρα 7 ψηλά, σχε­δόν κάτω από τον μεγά­λο πίνα­κα του γηπέ­δου. Και απλώς δεν βιά­στη­κε να φύγει… Δεν έφευ­γε ποτέ από το γήπε­δο πριν από το τελευ­ταίο σφύ­ριγ­μα του διαι­τη­τή… Μια εντε­λώς ασή­μα­ντη συνή­θεια, που εκεί­νη την ημέ­ρα ίσως απο­δεί­χθη­κε καθο­ρι­στι­κή για την ζωή του… Ποιος ξέρει;…

Όταν πάνω στην κερ­κί­δα, λίγα λεπτά μετά το τέλος του αγώ­να, μας άλλα­ξαν κατεύ­θυν­ση για να βγού­με από τις θύρες 5 και 6, επει­δή η 7 έδει­χνε μπλο­κα­ρι­σμέ­νη, ούτε πήγαι­νε στο μυα­λό μας τι συνέ­βαι­νε εκεί­νη την στιγ­μή ακρι­βώς κάτω από τα πόδια μας... Και μέχρι να βγού­με από την θύρα 6 ούτε είχα­με κατα­λά­βει τίπο­τα… Η πρώ­τη «κρύα» αίσθη­ση ήρθε ακρι­βώς τη στιγ­μή που μέσα στο πλή­θος πέρα­σα την πόρ­τα της εξό­δου και βγή­κα στον υπό­στε­γο δρό­μο του γηπέ­δου… Σχε­δόν αμέ­σως ένιω­θες ότι κάτι αφύ­σι­κο συμ­βαί­νει… Είδα και κόσμο που έτρε­χε προς την διπλα­νή θύρα… Και τότε ακρι­βώς ήταν που από όλο τον υπό­λοι­πο θόρυ­βο του γηπέ­δου, άρχι­σαν να ξεχω­ρί­ζουν στα αυτιά οι ανα­τρι­χια­στι­κές κραυ­γές… Πολ­λές κραυ­γές… Και ανα­τρι­χια­στι­κές! Ενστι­κτω­δώς κινή­θη­κα κι εγώ δεξιά… Στα πρώ­τα βήμα­τα η εικό­να που αντί­κρι­ζες σου πάγω­νε το αίμα… Το κακό είχε γίνει!

Πηγή: ΑΠΕ