Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Θ. ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ: Μια μοναδική κατάθεση ψυχής στην Κεντρική Σκηνή του 45ου Φεστιβάλ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ

Το κλί­μα ανέ­λα­βε να ζεστά­νει στην αρχή ο Χρι­στό­φο­ρος Ζαρα­λί­κος κάνο­ντας ένα «spoiler» από την παρά­στα­σή του στο Μαθη­τι­κό Στέ­κι το Σάβ­βα­το και σημειώ­νο­ντας ότι όλα είναι πολι­τι­κά στη ζωή και ότι η γρο­θιά απο­τε­λεί­ται από πέντε δάχτυ­λα που επι­λέ­γει κανείς να τα σφί­ξει και να την υψώ­σει για να ζήσει τη ζωή του όπως νομί­ζει… και τελι­κά όπως αρμό­ζει, όπως πρέπει.

Με αυτόν τον πρό­λο­γο υπο­δε­χτή­κα­με στη σκη­νή τον Θάνο Μικρού­τσι­κο, που συγκί­νη­σε με τα όμορ­φα λόγια του, στο χαι­ρε­τι­σμό του προς το πλή­θος, που τον χει­ρο­κρό­τη­σε ζεστά ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ 45ο Φεστιβάλ ΚΝΕ ΟΔΗΓΗΤΗ

«Σας ευχα­ρι­στώ απ’ την καρ­διά μου για την υπο­δο­χή σας και επι­τρέψ­τε μου, το νιώ­θω μέσα μου και θα ευχα­ρι­στή­σω το ΚΚΕ και την ΚΝΕ για τη μεγά­λη τιμή που μου κάνουν τα τελευ­ταία χρό­νια, τις προ­σκλή­σεις να συμ­με­τέ­χω σε συνέ­δρια, στις εκδη­λώ­σεις στον Περισ­σό, στις συναυ­λί­ες εδώ στο Φεστι­βάλ, πράγ­μα που ειλι­κρι­νά με συγκι­νεί».

Ο Θάνος Μικρού­τσι­κος έκα­νε ανα­φο­ρά στην ομι­λία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στις εκδη­λώ­σεις του Φεστι­βάλ στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, την περα­σμέ­νη βδο­μά­δα, λέγο­ντας μετα­ξύ άλλων: «Είχε εκλαϊ­κευ­τι­κά σημεία όπου χρεια­ζό­ταν και κυρί­ως για πρώ­τη φορά συνο­λι­κά αισθάν­θη­κα ότι επι­χεί­ρη­σε για αρκε­τές περι­πτώ­σεις με επι­τυ­χία να δώσει εξη­γή­σεις για ζητή­μα­τα και για προ­βλή­μα­τα που όλους μας προ­βλη­μα­τί­ζουν τα τελευ­ταία χρόνια.

Να εξη­γή­σει για­τί ο βάρ­βα­ρος καπι­τα­λι­σμός, με την τερά­στια δύνα­μη των μέσων που δια­θέ­τει, δημιουρ­γεί συνει­δή­σεις πολι­τι­κά χαμη­λού επι­πέ­δου. Για­τί αυτό είναι μια αιτία, για­τί υπήρ­ξαν προ­βλή­μα­τα αν θέλε­τε στο Διε­θνές Κομ­μου­νι­στι­κό Κίνη­μα τα τελευ­ταία 30–40 χρό­νια στην Ευρώ­πη, για­τί έγι­νε ζημιά στον υπαρ­κτό σοσιαλισμό.

Αλλά ταυ­τό­χρο­να να τονί­ζει ότι εμείς έχου­με υπο­χρέ­ω­ση να παλεύ­ου­με καθη­με­ρι­νά, να μη βια­ζό­μα­στε για ν’ αλλά­ξου­με τα πράγ­μα­τα. Για­τί τα πράγ­μα­τα, φίλες και φίλοι, είναι νόμος, αλλά­ζουν. Το θέμα είναι να τα αλλά­ξου­με στη σωστή κατεύ­θυν­ση, όχι στο χάος. Αλλά έστω σε αυτό που φαί­νε­ται ουτο­πία αυτήν τη στιγ­μή, το ‘χω ξανα­πεί κι εδώ, να φτά­σου­με σε μια κοι­νω­νία που δεν θα υπάρ­χει εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, να φτά­σου­με σε μια κοι­νω­νία που, όπως ο δικός μας Κάρο­λος είπε, ο ποι­η­τής θα ψαρεύ­ει και ο ψαράς θα γρά­φει ποι­ή­μα­τα. 📍 Εγώ το μόνο, το λίγο, που μπο­ρώ να σας υπο­σχε­θώ, είναι: Μέχρι τέλους, θα είμαι εδώ!»📌📌

Τη σκυ­τά­λη πήρε πρώ­τος ο Γιώρ­γος Μεράν­τζας με τον «Μικρό­κο­σμο» και τη «Δίκο­πη Ζωή», για να δώσει πάσα στον Κώστα Θωμα­ΐ­δη που τρα­γού­δη­σε ότι «δεν παρα­δέ­χτη­κε τη ήττα», ενώ συνε­χί­ζο­ντας η Πολυ­ξέ­νη Καρά­κο­γλου τρα­γού­δη­σε γι’ αυτούς που «τους έχω βαρεθεί».

Ο Διο­νύ­σης Τσα­κνής μάς θύμι­σε ένα τρα­γού­δι του Τζον Λένον για τον ήρωα της εργα­τι­κής τάξης, «a working class hero»… Στα 45 χρό­νια του Φεστι­βάλ ο Δ. Τσα­κνής μίλη­σε για την παρου­σία του από το 1975 στο ξεκί­νη­μα του μονα­δι­κού νεα­νι­κού πολι­τι­κού — πολι­τι­στι­κού θεσμού, αλλά και για την εμφά­νι­σή του από το 1992 και για πολ­λά χρό­νια στο Φεστι­βάλ μαζί με τον φίλο του και πρό­σφα­τα, πρό­ω­ρα, χαμέ­νο Λαυ­ρέ­ντη Μαχαιρίτσα.

Και η συνέ­χεια ήταν αντί­στοι­χη, με την Μαριάν­να Πολυ­χρο­νί­δη να ερμη­νεύ­ει όμορ­φα τους «Γερα­νούς», το ρώσι­κο τρα­γού­δι που απέ­δω­σε στα Ελλη­νι­κά τους στί­χους του ο Γιάν­νης Ρίτσος.

Ο Γιώρ­γος Κιμού­λης διά­βα­σε κεί­με­να του Μπ. Μπρεχτ καλώ­ντας «αυτό που έχε­τε απαρ­νη­θεί­τε το και πάρ­τε αυτό που σας αρνού­νται», και ερμή­νευ­σε κατα­πλη­κτι­κά τρα­γού­δια από τη θεα­τρι­κή παρά­στα­ση «Μάνα» του Μπρεχτ που ανέ­βη­κε το 1975 στη χώρα μας, και τα τρα­γού­δια σε μου­σι­κή του Χ. Αϊσλερ ενορ­χή­στρω­σε και απέ­δω­σε τότε ο Θ. Μικρού­τσι­κος, ο οποί­ος ήταν παντα­χού παρών σε όλη τη διάρ­κεια της συναυ­λί­ας διευ­θύ­νο­ντας τους εξαί­ρε­τους μου­σι­κούς του και τους ερμη­νευ­τές, χαρί­ζο­ντάς μας μονα­δι­κές στιγμές.

Μία από αυτές ήταν όταν κάλε­σε στη σκη­νή τον Διο­νύ­ση Τσα­κνή για να πει ένα δικό του τρα­γού­δι, το «Γυρί­ζω τις πλά­τες μου στο μέλ­λον» και να τρα­γου­δή­σει μαζί του «Το πλοίο των ονεί­ρων μου με πάει σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέ­χε­τε»… Ενώ όλοι οι ερμη­νευ­τές συνα­ντή­θη­καν στη σκη­νή για το τέλος της συναυ­λί­ας και μαζί τους ανέ­βη­κε και ο Μίλ­τος Πασχα­λί­δης που ακο­λου­θού­σε στο πρό­γραμ­μα της Κεντρι­κής Σκη­νής, για να ενώ­σουν τη φωνή τους σε διε­θνι­στι­κά τρα­γού­δια όπως το «Bella ciao».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο