Θ. Παφίλης: Ζητάμε να αποσυρθεί το Προεδρικό Διάταγμα για την καλλιτεχνική εκπαίδευση

Στην συγκέ­ντρω­ση δια­μαρ­τυ­ρί­ας την οποία πραγ­μα­το­ποί­η­σαν, νωρί­τε­ρα σήμε­ρα, μέλη της Πανελ­λή­νιας Ομο­σπον­δί­ας Θεά­μα­τος Ακρο­ά­μα­τος και οι σπου­δα­στές των δρα­μα­τι­κών σχο­λών, κατά του προ­ε­δρι­κού δια­τάγ­μα­τος για την καλ­λι­τε­χνι­κή εκπαί­δευ­ση, συμ­με­τεί­χε ο κοι­νο­βου­λευ­τι­κός Εκπρό­σω­πος του ΚΚΕ, Θανά­σης Παφί­λης, ο οποί­ος εξέ­φρα­σε την συμπα­ρά­στα­ση του κόμ­μα­τός του στα αιτή­μα­τα των σπουδαστών.

«Εκφρά­ζου­με την συμπα­ρά­στα­σή μας σε όλα τα καλ­λι­τε­χνι­κά σωμα­τεία και συμ­φω­νού­με με τα αιτή­μα­τά τους», ανέ­φε­ρε σε δήλω­σή του στον χώρο της συγκέ­ντρω­σης ο κ. Παφί­λης και συνέ­χι­σε: «Αυτό το απα­ρά­δε­κτο και προ­κλη­τι­κό Προ­ε­δρι­κό Διά­ταγ­μα πρέ­πει να απο­συρ­θεί άμε­σα. Αυτό που ζητά­νε τα καλ­λι­τε­χνι­κά σωμα­τεία αλλά και όλος ο κόσμος, είναι ανα­βάθ­μι­ση της καλ­λι­τε­χνι­κής παι­δεί­ας. Συμ­βαί­νει ακρι­βώς το αντί­θε­το, με ολέ­θρια απο­τε­λέ­σμα­τα, με υπο­βάθ­μι­ση, με προ­βλή­μα­τα και στους εργα­ζό­με­νους, με την υπο­βάθ­μι­ση της καλ­λι­τε­χνι­κής παι­δεί­ας. Ζητά­με την από­συρ­σή του και να ληφθούν άμε­σα και απο­τε­λε­σμα­τι­κά μέτρα για την ανα­βάθ­μι­ση της καλ­λι­τε­χνι­κής παι­δεί­ας στα σχο­λεία για­τί υπάρ­χει συνε­χής μεί­ω­ση των καλ­λι­τε­χνι­κών μαθη­μά­των. Θεω­ρού­με πως πρέ­πει να υπάρ­ξει ένα δημό­σιο και δωρε­άν σύστη­μα καλ­λι­τε­χνι­κής εκπαί­δευ­σης που θα ξεκι­νά από το σχο­λείο και θα φθά­νει ως το πανε­πι­στή­μιο. Αυτό το Προ­ε­δρι­κό Διά­ταγ­μα αλλά και όλες οι κυβερ­νή­σεις μέχρι τώρα, ακο­λου­θώ­ντας την πολι­τι­κή της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης, δεν ανα­βαθ­μί­ζουν αλλά υπο­βαθ­μί­ζουν την καλ­λι­τε­χνι­κή εκπαί­δευ­ση. Αυτό πρέ­πει να είναι ένα κρι­τή­ριο. Όταν φοβά­σαι τον πολι­τι­σμό που είναι μια ανώ­τε­ρη μορ­φή της ανθρώ­πι­νης σκέ­ψης, αυτό σημαί­νει ότι δεν θέλεις ανθρώ­πους μορ­φω­μέ­νους που να σκέ­φτο­νται, αλλά θέλεις μηχα­νή­μα­τα και δεν πρέ­πει να το επι­τρέ­ψου­με», κατέ­λη­ξε ο κ. Παφίλης.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα