Δημιούρ­γη­σε μια μου­σι­κή «ηχη­τι­κών μαζών», «συμπά­ντων» ή «γαλα­ξιών», εφαρ­μό­ζο­ντας στη μου­σι­κή τους φυσι­κούς νόμους που διέ­πουν διά­φο­ρα φαι­νό­με­να — όπως το θρόι­σμα των φύλ­λων ενός δέντρου, το τερέ­τι­σμα των τζι­τζι­κιών, ή την οχλο­βοή μιας δια­δή­λω­σης σαν αυτές που ο ίδιος έζη­σε και στις οποί­ες συμ­με­τεί­χε — και άνοι­ξε νέους δρό­μους στη σύγ­χρο­νη μου­σι­κή δημιουρ­γία του … Συνε­χί­στε να δια­βά­ζε­τε το Ιάν­νης Ξενά­κης: Ανοι­ξε νέους δρό­μους στη σύγ­χρο­νη μου­σι­κή δημιουρ­γία.