Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ιαπωνία: Καρόσι στα νιάτα και κελί στα γηρατειά!

 Γρά­φει ο Γιώρ­γος Μου­σγάς //

Ή εξαν­δρα­πο­δι­σμός του ανθρώ­που απ’ το «οικο­νο­μι­κό θαύ­μα»  στη χώρα του Ανα­τέλ­λο­ντος Ηλίου

Όταν ο Μιχά­λης Γενί­τσα­ρης, γερο-ρεμπέ­της πιά, έγρα­ψε το 1984 το τρα­γού­δι «Μές τη φυλα­κή που μπή­κα»1, δεν φαντα­ζό­ταν ποτέ ότι θα μπο­ρού­σε να απο­τε­λέ­σει το θού­ριο των σημε­ρι­νών ηλι­κιω­μέ­νων στην Ιαπωνία.

Στη χώρα, λοι­πόν, του Ανα­τέλ­λο­ντος Ηλί­ου οι ηλι­κιω­μέ­νοι γίνο­νται ολο­έ­να και πιο παρα­βα­τι­κοί έχο­ντας τον περί­ερ­γο στό­χο… να συλ­λη­φθούν, ανα­φέ­ρε­ται σε πρό­σφα­το τηλε­ο­πτι­κό ρεπορτάζ

Οι ηλι­κιω­μέ­νοι άνω των 65 χρο­νών στην Ιαπω­νία απο­τε­λούν το ¼ του πλη­θυ­σμού, που ανέρ­χε­ται σε 127 εκ. ανθρώπους.

Σύμ­φω­να λοι­πόν με το ρεπορ­τάζ (4.2.2019) η παρα­βα­τι­κό­τη­τα των ηλι­κιω­μέ­νων, με στό­χο τη σύλ­λη­ψη και φυλά­κι­σή τους, συν­δέ­ε­ται με την πορεία της ιαπω­νι­κής οικο­νο­μί­ας: «Η αδυ­να­μία επι­βί­ω­σης στον έξω κόσμο δεδο­μέ­νου πως οι συντά­ξεις είναι εξαι­ρε­τι­κά χαμη­λές και τα κόστος ζωής πολύ υψη­λό. Έτσι ορι­σμέ­νοι θεω­ρούν ως μια καλή εναλ­λα­κτι­κή λύση την ασφά­λεια μιας φυλα­κής όπου απο­κτούν ένα δωρε­άν κελί για να κοι­μού­νται και την σιγου­ριά για ένα πιά­το ζεστού φαγητού».

Το ιαπω­νι­κό συντα­ξιο­δο­τι­κό σύστη­μα παρου­σί­α­σε χρη­μα­το­δο­τι­κό κενό ύψους 11 τρισ. δολα­ρί­ων, ωστό­σο προ­βλέ­πε­ται πως θα αυξη­θεί με ρυθ­μό 2% (συγκρι­τι­κά ο μικρό­τε­ρος όλων), οπό­τε το 2050 θα ανέρ­χε­ται σε 26 τρισ. Δολά­ρια (Καθη­με­ρι­νή 27.5.2017).

Στις 4.9.2018 ο Ιάπω­νας πρω­θυ­πουρ­γός Σίν­ζο Άμπε ανα­κοί­νω­σε τη μεταρ­ρύθ­μι­ση του συστή­μα­τος κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης της χώρας του, η οποία θα επι­τρέ­πει στους εργα­ζό­με­νους να παρα­τεί­νουν τη συντα­ξιο­δό­τη­ση τους μετά τα 70.

Σε συνέ­ντευ­ξη που έδω­σε στην ιαπω­νι­κή εφη­με­ρί­δα Nikkei Asian Review, o Άμπε τόνι­σε πως θέλει να αυξή­σει το όριο συντα­ξιο­δό­τη­σης μετά τα 65. Συγκε­κρι­μέ­να, ο Ιάπω­νας πρω­θυ­πουρ­γός ανέ­φε­ρε ότι το σύστη­μα θα δίνει στους εργα­ζο­μέ­νους την επι­λο­γή να παρα­τεί­νουν τη συντα­ξιο­δό­τη­ση τους μετά τα 70 και να λαμ­βά­νουν ως αντί­τι­μο υψη­λό­τε­ρη σύντα­ξη. «Τα επό­με­να τρία χρό­νια σκο­πεύω να μεταρ­ρυθ­μί­σω το σύστη­μα κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης» τόνι­σε ο Άμπε και πρό­σθε­σε: «Η μεγα­λύ­τε­ρη συμ­με­το­χή στο εργα­τι­κό προ­σω­πι­κό θα δώσει ώθη­ση στην οικο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη, θα αυξή­σει τα έσο­δα από φόρους και θα αυξή­σει τις εισφο­ρές κοι­νω­νι­κής ασφάλισης»…

Δου­λειά, δηλα­δή, μέχρι τον τάφο με δέλε­αρ ψηλό­τε­ρες συντά­ξι­μες απο­δο­χές, ώστε ν’ απο­φύ­γουν και τη …φυλα­κή!

To καρόσι θερίζει τους Ιάπωνες!

Ο θάνα­τος από υπερ­βο­λι­κή εργα­σία απο­δί­δε­ται στην Ιαπω­νία με τον όρο «καρό­σι», καθώς είναι κάτι που δυστυ­χώς συμ­βαί­νει συχνά. Το «καρό­σι» είναι κάτι δηλα­δή σαν εργα­τι­κό δυστύ­χη­μα και η οικο­γέ­νεια τους νεκρού ακό­μα σε περί­πτω­ση αυτο­χει­ρί­ας μπο­ρεί να διεκ­δι­κή­σει αποζημίωση.

Τις τελευ­ταί­ες δεκα­ε­τί­ες του προη­γού­με­νου αιώ­να το καρό­σι άρχι­σε να πλήτ­τει ως επί το πλεί­στον διευ­θυ­ντι­κά στε­λέ­χη, μηχα­νι­κούς, εργο­στα­σια­κούς εργά­τες, για­τρούς και οδη­γούς ταξί.  Σύμ­φω­να με ανα­κοί­νω­ση των ιαπω­νι­κών αρχών στις 10.6.2003 τα ποσο­στά θνη­σι­μό­τη­τας λόγω «καρό­σι» (εκδη­λώ­νε­ται με τη μορ­φή εγκε­φα­λι­κών, καρ­δια­κών προ­σβο­λών κλπ.) υπερ­δι­πλα­σιά­στη­καν μέσα στην τελευ­ταία διετία.

Χαρα­κτη­ρι­στι­κή είναι η υπό­θε­ση ενός νεα­ρού οικο­δό­μου που είχε προ­σλη­φθεί στην κατα­σκευή Ολυ­μπια­κού στα­δί­ου και απ’ το μήνα Δεκέμ­βριο 2016 και μέχρι τον Μάρ­τιο 2017 είχε κάνει 200 ώρες υπε­ρω­ρία, μέχρι που αυτοκτόνησε!

Η αρμό­δια υπη­ρε­σία του υπουρ­γεί­ου Εργα­σί­ας και Υγεί­ας χαρα­κτή­ρι­σε τον θάνα­τό του καρό­σι συμπε­ραί­νο­ντας ότι λόγω της υπερ­βο­λι­κής δου­λειάς ο νεα­ρός αρρώ­στη­σε ψυχι­κά και μάλι­στα σε αυτό συνη­γό­ρη­σε το σημεί­ω­μα που άφη­σε ο ίδιος και στο οποίο έγρα­φε: «έφτα­σα στο ψυχι­κό και σωμα­τι­κό μου όριο».

Οι γονείς προ­σέ­φυ­γαν στα δικα­στή­ρια και διεκ­δή­κη­σαν απο­ζη­μί­ω­ση αφού προη­γου­μέ­νως είχαν απευ­θυν­θεί στο υπουρ­γείο από το οποίο ζήτη­σαν να χαρα­κτη­ρι­στεί ο θάνα­τος του γιου τους καρόσι.

Το 2013 μια νεα­ρή δημο­σιο­γρά­φος του κρα­τι­κού δικτύ­ου NHK πέθα­νε από καρ­δια­κή προ­σβο­λή, αφού είχε κάνει 159 ώρες υπε­ρω­ρία σε ένα μήνα, με το μέσο να ζητά πριν από λίγο και­ρό δημό­σια συγνώμη.

Καρό­σι λοι­πόν στον εργα­σια­κό βίο και κελί στα γηρα­τειά. Αυτό είναι το απο­κρου­στι­κό πρό­σω­πο του άγριου καπιταλισμού!

  • Τους στί­χους του τρα­γου­διού «Μές τη φυλα­κή που μπή­κα» ο Μιχά­λης Γενί­τσα­ρης (1917 – 2005) τους έγρα­ψε για την εξαι­ρε­τι­κή σει­ρά «Το Μινό­ρε της Αυγής», που παί­χτη­κε στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του 1980. Παί­ζει μπου­ζού­κι και τρα­γου­δά ο ίδιος. Χορεύ­ει ο Γιώρ­γος Ξηντά­ρης (ως Στέ­λιος Λεπε­νιώ­της), που είναι και ένας απ’ τους ερμη­νευ­τές μερι­κών τρα­γου­διών στη σειρά.

___________________________________________________________________________________________

Γιώργος Μουσγάς — Δημοσιογράφος Γεννήθηκε στο χωριό Ρετσιανά Άρτας το 1958. Τελείωσε το εξατάξιο Α’ Γυμνάσιο Αρρένων Άρτας. Σπούδασε στο Τμήμα Οικονομικών Σπουδών της Νομικής Σχολής Αθηνών. Για 28 χρόνια κάλυψε το υγειονομικό ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» του οποίου υπήρξε –όπως και στον «Οδηγητή»- μέλος της Συντακτικής Επιτροπής. Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών. Το 2005 βραβεύτηκε απ΄ το Ίδρυμα Προαγωγής Δημοσιογραφίας Αθανασίου Βασ. Μπότση με το «Βραβείο Ανθρωπιστικού Ρεπορτάζ», για τον τρόπο παρουσίασης των θεμάτων Υγείας και Πρόνοιας από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη».

 

 

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο