Ιγνάτιος Αλεξίου, Ποιητής- φιλόσοφος — 7 χρόνια μετά τη δολοφονία του…

Γρά­φει η Τασ­σώ Γαΐ­λα //

14 Οκτώ­βρη του 1957 στο ορει­νό χωριό Κάπη της Λέσβου ο Μιχά­λης και η Ευαγ­γε­λία Αλε­ξί­ου θα απο­κτή­σουν ένα αγο­ρά­κι, το πρώ­το και μονά­κρι­βο παι­δί τους που θα του δώσουν το όνο­μα του Αγί­ου που γιόρ­τα­ζε εκεί­νη την  ημέ­ρα. Του Αγί­ου Ιγνα­τί­ου της Λέσβου.

Πρώ­το και καθο­ρι­στι­κά αρνη­τι­κό βίω­μα για τον ψυχι­κό κόσμο του μικρού Ιγνά­τιου ο θάνα­τος της μητέ­ρας του στην εφη­βι­κή του ηλι­κία. Νέα αρχή για την οικο­γέ­νεια με νέα μητέ­ρα, για τον 16χρονο πλέ­ον Ιγνά­τιο , την Θεώ­νη, δεύ­τε­ρη  σύζυ­γο του πατέ­ρα του και νέο τόπο δια­μο­νής από το 1973-με από­φα­ση του πατέ­ρα του‑, τον Άγιο Γιάν­νη του Ρέντη στον Πει­ραιά και στην οδό Νάξου 32 όπου και θα ζήσει ο Ιγνά­τιος μέχρι τον θάνα­το του.

Πρω­τό­τυ­πο συνταίριασμα
Πλα­τεία με εισόδους
δύο δια­φο­ρε­τι­κών σημείων
της Πανε­πι­στη­μιού­πο­λης και του Νεκροταφείου
στο τέρ­μα του Ζωγράφου.
Εκεί στο λόφο υπάρχει
αρχή και τέλος της ζωής.
Απ’ όπου ξεκι­νά­ει τελειώνει
και ξαναρ­χί­ζει ζωή.
Απ’ όπου    βλέ­πεις την ίδια τη ζωή
και με το θάνα­το μαζί.
Και το ξεκί­νη­μα της ζωής μες τ’ ανταλλάγματα
των νέων συντρόφων.
Ακό­μη και οι δυο πόρ­τες όμοιες
μεγά­λες καγκελόπορτες
και δίπλα- δίπλα.

Από­φοι­τος  του Νυχτε­ρι­νού  Λυκεί­ου και της Τεχνι­κής Σχο­λής< Προ­μη­θέ­ας>, εργά­στη­κε Δημό­σιος υπάλ­λη­λος στο Πανε­πι­στή­μιο Αθη­νών. Λίγο μετά τη θητεία του στο στρα­τό μια δεύ­τε­ρη γι αυτόν επώ­δυ­νη δοκι­μα­σία η προ­σβο­λή του από ρευ­μα­τοει­δή σπον­δυ­λαρ­θρί­τι­δα, επί­πο­νη ασθέ­νεια που στα­δια­κά θα επι­φέ­ρει τη κύρ­τω­ση του σώμα­τος του…

- «Έσκυ­βε τόσο πολύ που νόμι­ζα ότι θα πέσει κάτω…» μου είχε δηλώ­σει στο παρελ­θόν ανα­φε­ρό­με­νος στη τελευ­ταία επί­σκε­ψη του ποι­η­τή στο γρα­φείο του ο συμπα­τριώ­της του λόγιος και εκδό­της του περιο­δι­κού’ Αιο­λι­κά Γράμ­μα­τα’ Κώστας Βαλέ­τας με τον οποίο ο ποι­η­τής είχε μακρό­χρο­νη συνερ­γα­σία και φιλία.

Και, είναι ο  κ. Βαλέ­τας αυτός που θα δημο­σιεύ­σει το τελευ­ταίο ποί­η­μα του Ιγνά­τιου, ποί­η­μα προ­φη­τι­κό για τον ίδιο τον ποιητή…

Ένα αδέ­σπο­το

Ένα αδέ­σπο­το μες τα αδέσποτα/τριγυρνάω μες τα χαμένα./Κάποτε πιά­νω τον εαυ­τό μου/να ψάχνει όπως ψάχνουν τα αδέσποτα.

Βρί­σκω τι καθώς ψάχνω μήπως ξέρω/ίσως να είναι το φαί μου./Μια ιδέα, μια λάμψη/

έρχε­ται μπρο­στά μου.

Την αδέ­σπο­τη ψυχή μου λέω/τη βρί­σκω στους δρόμους/στα σοκά­κια που έχουν ψυχή/περπατώντας για μια ψυχή.

Ένα λου­λού­δι, υπάρ­χει στην άκρη/μες το βάθος του δρόμου/μπορείς να το μυρί­σεις αν πρώτα/το ψάξεις και το αφουγκραστείς.

Σιω­πη­λά γεφυ­ρώ­νω τη φωνή μου/με τα αδέ­σπο­τα που με φέρ­νουν γύρα/μες τους δρό­μους τους ατέλειωτους/τους γεμά­τους ελπί­δα και καταχνιά.

……………

Και σαν… αδέ­σπο­το σκυ­λί ο μονα­χι­κός ποι­η­τής λίγο μετά και στις 25 Σεπτέμ­βρη του 2010 θα βρει το θάνα­το με 12 μαχαι­ριές από το μαχαί­ρι του άγνω­στου μέχρι σήμε­ρα δολο­φό­νου του στο δια­μέ­ρι­σμα του της οδού Νάξου 32  χωρίς σχε­δόν κανείς στα Μ.Μ.Ε να  ασχο­λη­θεί με αυτό το άγριο έγκλημα!

Ένα παι­δί ήταν και παρέ­μει­νε ο Ιγνά­τιος, ένα παι­δί με μέτρια μόρ­φω­ση αλλά ένα μεγά­λο και ασί­γα­στο πάθος. Το διά­βα­σμα, τη συνε­χή επι­μόρ­φω­ση του.  Στα γράμ­μα­τα παρου­σιά­στη­κε για πρώ­τη φορά το 1986 στη συλ­λο­γι­κή δου­λειά του συμπα­τριώ­τη του λόγιου και ερευ­νη­τή Κ. Μίσ­σιου:< 56 ποι­η­τι­κές φωνές από τη Λέσβο> με 6 ποι­ή­μα­τα του.

Η αγά­πη βρί­σκε­ται κει που το φως είναι απλό­τη­ς/Βι­βλιο­φι­λία-1991, Μέσα από το φως/Ιωλ­κός-1993, Φωτει­νή πρά­ξη­/Ιωλ­κός-1994, οι τίτλοι των τριών πρώ­των ποι­η­τι­κών συλ­λο­γών του Ι.Α , στί­χοι παρα­δο­σια­κοί αλλά και ελεύ­θε­ροι, στί­χοι φιλο­σο­φη­μέ­νοι, σου­ρε­α­λι­σμός, μονα­χι­κό­τη­τα, εμμο­νή στην ανα­ζή­τη­ση του… φωτός.( Σε αυτή τη τρί­τη συλ­λο­γή με 9 στο σύνο­λο ποι­ή­μα­τα το:< Η ομι­λία κάτω από το φως του βρά­χου της Ακρό­πο­λης είναι πολύ­στι­χο>). Από τη συλ­λο­γή αντι­γρά­φω το ποίημα:

Βαθιά μου προϋπήρχαν.
Και συ που μ’ έφε­ρες στο μετά θάνα­τον φως
Μού­δω­σες ζωή αγαπημένη.
Μπο­ρώ λοι­πόν να σε θάψω;
Όχι πριν πρώ­τα σε κλάψω.
Και να σε κλά­ψω ευτυ­χής που μου’ δωσες την ευτυχία.
Έτσι πια έμα­θα ν’ αγα­πώ κλαί­γο­ντας από ευτυχία.
Έπα­ψα να σκέ­πτο­μαι το θάνατο.
Έπα­ψα να σκέ­πτο­μαι τη ζωή.
Μέσα μου τα είχα, δεν χρεια­ζό­ταν να τα σκέπτομαι.
Βαθιά μου προϋπήρχαν.

…………………

Οι ουρα­νοί ανοί­γου­ν/Α­στε­ρί­ας-1995, Ο κόσμος έχει μια φορά­/Ί­δμων-1998, οι δυο επό­με­νες συλ­λο­γές του.

-« Το αν έζη­σα με δυο δάκρυα ή με δυο στα­γό­νες αίμα/χωράει το ίδιο στην ιστο­ρία μου πέρα ως πέρα μέσα». — από το ποί­η­μα «Η ζωή μου» της 5ης συλ­λο­γής του ποι­η­τή: «Ο κόσμος έχει μια φορά».

Και μη μπο­ρώ­ντας τα σκο­τά­δια μου να κρύψω
Και μη μπο­ρώ­ντας τα σκο­τά­δια μου να κρύψω
Έκρυ­ψα το πρό­σω­πό μου
να μη με βλέπουνε
χωρίς να το καταλάβω.
Και τώρα τι κάνω;
Στο δρό­μο που ήμουνα
δεν μπο­ρώ να γυρίσω.
Αλλά και να πάρω κάποιο άλλο δρόμο
δεν έχω πρό­σω­πο να προχωρήσω.
Έτσι θα πάρω την απόφαση
να βγά­λω τα χέρια μου από το πρόσωπο
και ότι δεν είχε από τη φύση του πάνω.
Και μη μπο­ρώ­ντας τα σκο­τά­δια μου να κρύψω
Έκρυ­ψα τις φοβί­ες μου
τις τέλειες αρμο­νί­ες του προ­σώ­που μου.
Πώς να βγά­λω τώρα το πρό­σω­πο μου όπως ήταν
φυσι­κό και αρμο­νι­κό ξανά;

…………..

Ότι κρά­τη­σα /Πι­τσι­λός-2001, Οι φωνές/2005, τίτλοι ακό­μα 2 ποι­η­τι­κών συλ­λο­γών του Ι. Α., που στην εργο­γρα­φία του συνα­ντά­με και φιλο­σο­φι­κά δοκί­μια, μελέ­τες και πεζά. Το Ματιές στην Τέχνη(δοκίμια) με β’ έκδο­ση Πιτσιλός/2003 έτυ­χε αρκε­τών  ευμε­νών κριτικών.

Η γνω­στή λυρι­κή ποι­ή­τρια κ. Κων­στα­ντί­να Σού­λα-Τσα­φα­ρά μέλος του Πνευ­μα­τι­κού Κύκλου Καλ­λι­θέ­ας του οποί­ου διε­τέ­λε­σε επί σει­ρά ετών αντι­πρό­ε­δρος , στε­νή δε επί­σης φίλη του Ιγνά­τιου μας λέει για τον Ιγνάτιο:-

-  Ο Ιγνά­τιος , κ. Γαΐ­λα, ήταν ένα ευγε­νι­κό άτο­μο, ένας γνή­σιος άνθρω­πος, ουμα­νι­στής που ήθε­λε να βοη­θά­ει τους άλλους .Πάντα λιγο­μί­λη­τος, πάντα μελαγ­χο­λι­κός. Η γνω­ρι­μία μου μαζί του έγι­νε το 1994 κι από τότε είχα­με αλη­θι­νή φιλία και κοι­νή πορεία στα γράμ­μα­τα. Ο Ιγνά­τιος μέσα στη μονα­ξιά του βρή­κε κατα­φύ­γιο στην οικο­γέ­νεια μου και δέθη­κε πολύ μαζί μας.

- Και η άπο­ψη σας για τον ποι­η­τή Ιγνάτιο;

- Επε­σή­μα­να κ. Γαΐ­λα σε προη­γού­με­νο αφιέ­ρω­μα σας που διά­βα­σα παλαιό­τε­ρα ότι αντι­λη­φθή­κα­τε και εσείς όπως κι άλλοι κρι­τι­κοί την εμμο­νή του Ιγνά­τιου με το Φως, την ανα­ζή­τη­ση του Φωτός. Επι­τρέψ­τε μου να πω ότι αυτή η εμμο­νή-επι­μο­νή του με έβρι­σκε και με βρί­σκει και τώρα αντί­θε­τη, για­τί έτσι ξέφευ­γε από την ουσία του θέμα­τος, το ποί­η­μα «έχα­νε…».

Στην ποί­η­ση όπως ήδη σας είπα με τον Ιγνά­τιο «βγή­κα­με» μαζί, κοι­νοί αγώ­νες, προ­σπά­θειες για την καθιέ­ρω­ση μας, για δρό­μους-διε­ξό­δους του ταλέ­ντου μας. Το 1994 κάνα­με μαζί-κοι­νή τηλε­ο­πτι­κή εμφά­νι­ση- στην εκπο­μπή του Δημή­τρη Καραμ­βά­λη «Γνω­ρι­μία με νέους Λογο­τέ­χνες» στο κανά­λι Blue Sky , η πρώ­τη και για τους δυο μας εμφά­νι­ση στην Τιβί, όπου ο Δημή­τρης Καραμ­βά­λης ο σπου­δαί­ος αυτός άνθρω­πος των γραμ­μά­των, μας παρου­σί­α­σε από κοι­νού και όχι μόνο επει­δή εκτι­μού­σε την ποί­η­ση του Ιγνά­τιου αλλά και επει­δή είναι και αυτός από τη Λέσβο είχα­νε οι δυο τους μακρό­χρο­νη συνερ­γα­σία και φιλία. Γενι­κά, ο Δ. Καραμ­βά­λης έσκυ­ψε πάνω από τη δου­λειά μου και του Ιγνά­τιου καθώς και τόσων άλλων νέων δημιουρ­γών, ανι­διο­τε­λώς για την πρό­ο­δο των γραμμάτων…

Θυμά­μαι ‑τώρα που σας τα λέω‑,εκείνες τις στιγ­μές στο μικρό studio με εμάς τους δυο άπει­ρους ονει­ρο­πό­λους νέους ποι­η­τές γεμά­τους τρακ και μετά τόσα χρό­νια συγκι­νού­μαι… Ο Ιγνά­τιος έγρα­ψε ποί­η­ση πολ­λές φορές δυσκο­λο­νό­η­τη , στί­χους που χρειά­ζο­νται δεύ­τε­ρη ανά­γνω­ση. Αν και δεν λεί­πει ο λυρι­σμός από την ποί­η­ση του, λεί­πει πολ­λές φορές ο ομοιο­κα­τά­λη­κτος στί­χος, αλλά αυτό δεν είναι κακό. Επι­λο­γή του κάθε ποι­η­τή η μορ­φή της ποι­η­τι­κής του έκφρα­σης. Βαθυ­στό­χα­στοι στί­χοι, και έντο­νος πεσι­μι­σμός που δεν άφη­νε διέξοδο…

Πολύ­τι­μο για μένα φυλα­χτό της αγά­πης του και της φιλί­ας του στο πρό­σω­πό μου οι αφιε­ρώ­σεις που μου έγρα­φε σε κάθε συλ­λο­γή του που με τόση αγά­πη μου πρόσφερε…

Έφυ­γε πολύ νωρίς, είχε πολ­λά να δώσει στην ποί­η­ση , στους συναν­θρώ­πους του… κι είχε πολ­λά να πάρει… τα εδι­καιού­το…. Δεν πρόλαβε…

Έζη­σα μ’ ένα τίπο­τα ως ένας μικρός Ιησούς
Έζη­σα μ’ ένα τίποτα.
Και ότι κρά­τη­σα στη ζωή μου, στη καρδιά
και στην αγκά­λη μου, ένα μικρό τίποτα
με υπε­ρη­φά­νεια και με πίστη πέρα ως πέρα
βαθιά χυμέ­νο μες τα σωθι­κά μου
ως ένα μικρό δια­μά­ντι δικό μου.
Χώρε­σε μέσα μου αυτό το μεγά­λο σε δύναμη
μικρό δια­μά­ντι αυτό το μεγά­λο σε τελειότητα
μικρό δια­μά­ντι, χώρε­σε μέσα μου.
Έζη­σα με την ελπί­δα να με γεμίσουν
οι αχτί­δες του πέρα ως πέρα μέσα μου.
Έτσι κρά­τη­σα το μικρό δια­μά­ντι μέσα μου
αυτό το μικρό τίπο­τα βαθιά μου.
Φωτει­νός προ­χώ­ρη­σα στον κόσμο
απ’ ένα μικρό τίποτα
ως ένας μικρός Ιησούς.

……………..

Ποί­η­ση υψη­λής στάθ­μης, ποί­η­ση φιλο­σο­φί­ας χαρα­κτη­ρί­ζει ο βρα­βευ­μέ­νος από την Ακα­δη­μία Αθη­νών λογο­τέ­χνης Τάκης Χατζηα­να­γνώ­στου την ποί­η­ση του συμπα­τριώ­τη και συγ­χω­ρια­νού του Ιγνά­τιου Αλε­ξί­ου ο οποί­ος στις 25 του Σεπτέμ­βρη του 2010 δολο­φο­νή­θη­κε με 12 μαχαι­ριές στο πατρι­κό δια­μέ­ρι­σμα της οδού Νάξου 32 στου Ρέντη. Ανε­ξι­χνί­α­στο μέχρι σήμε­ρα έγκλη­μα, έγκλη­μα χωρίς τιμω­ρία. Όπως μας πλη­ρο­φό­ρη­σαν από το Αστυ­νο­μι­κό Τμή­μα του Ρέντη στην επι­κοι­νω­νία μας μαζί τους στις 19/9/2017, ο φάκε­λος της δολο­φο­νί­ας του Ιγνά­τιου Αλε­ξί­ου μετά την μετα­βί­βα­ση του από το Αστυ­νο­μι­κό τους Τμή­μα στην Εισαγ­γε­λία Αθη­νών παρα­μέ­νει εκεί για την συνέ­χι­ση των ερευ­νών. Προς το παρόν και μέχρι σήμε­ρα δεν υπάρ­χει πρό­ο­δος όσο αφο­ρά το πρό­σω­πο του δολο­φό­νου του ποιητή.

«Ο κόσμος έχει μια φορά
την κατεύ­θυν­ση της Αρετής
που μόνο αυτή σε βγάζει
στο κατώ­φλι του Φωτός».

(το προ­λο­γι­κό σημεί­ω­μα του ποι­η­τή στη συλ­λο­γή του: «Ο κόσμος έχει μια φορά».

.….…..

Ο Ιγνά­τιος Αλε­ξί­ου υπήρ­ξε μέλος της Ε.Ε. Λ.

Ευχα­ρι­στού­με τα μέλη της οικο­γε­νεί­ας  του αεί­μνη­στου χαμη­λών τόνων ποι­η­τή Ι. Α., και στη Λέσβο και στην Αττι­κή για την βοή­θεια που προ­σέ­φε­ραν για την δημο­σί­ευ­ση του αφιε­ρώ­μα­τος στον αδι­κο­χα­μέ­νο συγ­γε­νή τους ο οποί­ος αν ζού­σε, σήμε­ρα θα συμπλή­ρω­νε τα 60 του χρόνια…

Το φωτο­γρα­φι­κό υλι­κό παρα­χώ­ρη­σε η ποι­ή­τρια κ. Κων­στα­ντί­να Σού­λα- Τσα­φα­ρά από το προ­σω­πι­κό αρχείο της. Δεδο­μέ­νου ότι η πατρι­κή κατοι­κία του ποι­η­τή από την ημέ­ρα της δολο­φο­νί­ας του έως σήμε­ρα είναι «σφρα­γι­σμέ­νη» η βοή­θεια της εκλε­κτής ποι­ή­τριας υπήρ­ξε καθο­ρι­στι­κή για την δημο­σί­ευ­ση του άρθρου εφό­σον τα προ­σω­πι­κά είδη-φωτο­γρα­φί­ες του ποι­η­τή κλπ- καθώς και το ανέκ­δο­το έργο του παρα­μέ­νουν δεσμευμένα.