Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ιησούς ή Βαραββάς; Μεταρρυθμιστής ή επαναστάτης;

Γρά­φει ο Γιάν­νης Βεντού­ρας //

Σαν ήμουν μικρός, τέτοιες μέρες μεγά­λης βδο­μά­δας, εκστα­σια­ζό­μου­να ακού­γο­ντας τον δάσκα­λο στο σχο­λείο και βλέ­πο­ντας στο «σινε­μά» τα πάθη του χρι­στού. Αργό­τε­ρα το ίδιο έκα­να και με την τηλε­ό­ρα­ση. Παρα­κο­λου­θού­σα ό,τι σχε­τι­κή ται­νία προ­βά­λα­νε τα κανά­λια, από τον «Μπεν Χουρ» και τον κατα­κλυ­σμό, ως τον Ιησού από την Ναζαρέτ.

Πάντα όμως με κατέ­τρω­γαν κάποια ερω­τή­μα­τα. Πώς είναι δυνα­τόν τη μια Κυρια­κή ο λαός της Ιερου­σα­λήμ, με βάγια στα χέρια, να υπο­δέ­χε­ται τον Ιησού σαν σωτή­ρα, και μέσα σε λίγες μέρες να τον στέλ­νει στον θάνατο;

Για­τί, όταν ο Πόντιος Πιλά­τος τους έδω­σε το δικαί­ω­μα να χαρί­σουν τη ζωή σε έναν μελ­λο­θά­να­το, αυτοί επέ­λε­ξαν έναν ληστή, τον Βαραβ­βά και όχι τον Ιησού; Πώς είναι δυνα­τόν να παίρ­νεις το μέρος ενός ληστή και να στέλ­νεις στο θάνα­το έναν άνθρω­πο, που στο κάτω-κάτω, δεν είχε βλά­ψει και κανέναν;

Θεω­ρώ ότι αυτά τα ερω­τή­μα­τα, κάποια στιγ­μή, θα απα­σχό­λη­σαν κάθε παι­δί, κάθε άνθρω­πο, όταν του διη­γού­ντο αυτές τις ιστο­ρί­ες. Δεν ξέρω όμως, αν λάβα­τε ποτέ κάποια πει­στι­κή απάντηση.

Με τα χρό­νια που πέρ­να­γαν, δια­βά­ζο­ντας άλλα ιστο­ρι­κά κεί­με­να και βιβλία, άρχι­σα να δια­μορ­φώ­νω μία εκδο­χή για το πώς δια­δρα­μα­τί­στη­καν τα «γεγο­νό­τα» εκεί­νη την επο­χή, απα­ντώ­ντας στα παι­δι­κά μου ερωτήματα.

Ανε­ξαρ­τή­τως αν οι ιστο­ρί­ες των ευαγ­γε­λί­ων ευστα­θούν ή αν όντως υπήρ­ξε ο Ιησούς (λάβε­τε υπό­ψη ότι πολ­λοί αμφι­σβη­τούν την ύπαρ­ξη του Χρι­στού, αφού κανέ­νας ιστο­ρι­κός της επο­χής δεν κάνει ανα­φο­ρά στο πρό­σω­πό του, ενώ τα «ευαγ­γέ­λια» γρά­φτη­καν πολ­λά χρό­νια μετά τον υπο­τι­θέ­με­νο θάνα­τό του), θα πρέ­πει να εντά­ξου­με την παρα­πά­νω διή­γη­ση στην ιστο­ρι­κή πραγματικότητα.

Την επο­χή εκεί­νη λοι­πόν, η Ιου­δαία ήταν υπό την εξου­σία της Ρωμαϊ­κής αυτο­κρα­το­ρί­ας. Οι Ρωμαί­οι φορο­λο­γού­σαν σκλη­ρά τον λαό, ο οποί­ος βαρυ­γκω­μού­σε (όπως βαρυ­γκω­μού­με κι εμείς σήμε­ρα).  Θα έχε­τε ακου­στά τους τελώ­νες. Αυτοί ήταν οι φοροει­σπρά­κτο­ρες της επο­χής, συγκέ­ντρω­ναν τα τέλη και τα παρέ­δι­δαν στους Ρωμαί­ους. Εξ ου και το μίσος του λαού ενά­ντιά τους.

Βέβαια υπήρ­χε και μια μερί­δα Ιου­δαί­ων που περ­νού­σαν καλά. Αυτοί ήταν οι πλού­σιοι και το ιερα­τείο (οι Φαρι­σαί­οι) που τα είχαν βρει με τους Ρωμαί­ους και την περ­νού­σαν κοτσά­νι (πάντα το παπα­δο­λόι τα είχε καλά με τους αφε­ντά­δες, ομό­θρη­σκους ή αλλό­θρη­σκους, ομο­ε­θνείς ή αλλοεθνείς).

Φυσι­κό και επό­με­νο λοι­πόν, ο λαός να αντι­δρά­ει και να εξε­γεί­ρε­ται ενά­ντια στην κατα­πί­ε­ση που δεχό­ταν. Στα βου­νά και στις πόλεις είχε δημιουρ­γη­θεί ένα κίνη­μα αντί­στα­σης στον Ρωμαϊ­κό ζυγό, δηλα­δή κάτι σαν αντάρ­τι­κο. Οι «ζηλω­τές» ήταν μια τέτοια  οργά­νω­ση, αντάρ­τι­κη και αντιστασιακή.

Επί­σης οι Ιου­δαί­οι περί­με­ναν ότι κάποια μέρα, θα έρθει ένας βασι­λιάς να ηγη­θεί στον αγώ­να τους και να τους απε­λευ­θε­ρώ­σει από τους Ρωμαίους.

Ας δού­με λοι­πόν την ιστο­ρία του Ιησού και του Βαραβ­βά κάτω από τα παρα­πά­νω ιστο­ρι­κά δεδομένα.

Ο Βαραβ­βάς είναι ένας ζηλω­τής, δηλα­δή ένας επα­να­στά­της και αντάρ­της που πήρε τα όπλα για να ελευ­θε­ρώ­σει την πατρί­δα του. Μάλι­στα κάποιοι ισχυ­ρί­ζο­νται ότι ήταν και ένας από τους ηγέ­τες των ανταρ­τών. Δεν ήταν ληστής ή συμ­μο­ρί­της, απλά ένας λαϊ­κός αγω­νι­στής που συνε­λή­φθη από τους κατα­κτη­τές. Κάθε άρχου­σα τάξη, προ­σπα­θεί με ψευ­δή προ­πα­γάν­δα, να σπι­λώ­σει αυτούς που αγω­νί­ζο­νται ενά­ντιά της. Άλλο­τε τους ονο­μά­ζει «ληστές», άλλο­τε «συμ­μο­ρί­τες» ή» κομ­μου­νι­στο­συμ­μο­ρί­τες» και άλλο­τε, όπως στις μέρες μας, απλά «τρο­μο­κρά­τες».

Ο Ιησούς από την άλλη ήταν ο άνθρω­πος που ήθε­λε να αλλά­ξει τον κόσμο χωρίς βία, αργά-αργά, ζητώ­ντας από τους ανθρώ­πους να αγα­πά­νε αλλή­λους κι όταν τους χτυ­πά­νε στο ένα μάγου­λο, να κάθο­νται ήσυ­χα να τις τρώ­νε και στο άλλο!

Τον Ιησού τον ακο­λου­θού­σε πολύς λαός και είχε δια­δο­θεί η φήμη ότι αυτός ήταν ο μεσ­σί­ας, ο σωτή­ρας, ο βασι­λιάς που θα τους απελευθέρωνε.

Έτσι, όταν έφθα­σε στα Ιερο­σό­λυ­μα, ο λαός της πόλης τον υπο­δέ­χτη­κε σαν τον ηγέ­τη που θα τους οδη­γού­σε στην ελευ­θε­ρία. Εξ ου και η θριαμ­βευ­τι­κή υπο­δο­χή μετά «βαΐ­ων και κλά­δων». Στις επό­με­νες ημέ­ρες, οι αρχη­γοί των ανταρ­τών συνά­ντη­σαν τον Ιησού και του ζήτη­σαν να ηγη­θεί του απε­λευ­θε­ρω­τι­κού αγώ­να, αλλά αυτός αρνή­θη­κε. Τού­το όμως δεν άρε­σε καθό­λου στο λαό, που άλλα περί­με­νε, και τον έκα­νε να στρα­φεί ενα­ντί­ον του.

Όταν λοι­πόν ο Πιλά­τος κάλε­σε το πλή­θος να δια­λέ­ξει τον Ιησού ή τον Βαραβ­βά, ο λαός δεν δίστα­σε στιγ­μή και απο­φά­σι­σε να σώσει έναν δικό του άνθρω­πο, έναν επαναστάτη!

Αυτή είναι η δική μου εκδο­χή, που έδω­σε απα­ντή­σεις σε αυτά τα παι­δι­κά μου ερω­τή­μα­τα. Το ποια απά­ντη­ση θα δώσε­τε εσείς, είναι θέμα δικό σας.

Καλή Επ-ανά­στα­ση

________________________________________________________________________________________________

Ο Γιάννης Βεντούρας είναι οικονομολόγος — συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959 και σπούδασε στο οικονομικό τμήμα της σχολής ΝΟΕ του ΑΠΘ. Εργάσθηκε σαν οικονομικός διευθυντής και οικονομικός σύμβουλος σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα, μελετώντας από τα «μέσα» το καπιταλιστικό σύστημα. Συμμετέχει ενεργά στο λαϊκό κίνημα. Είναι εκλεγμένος τοπικός σύμβουλος στον Δήμο Αχαρνών. Διδάσκει δωρεάν Πολιτική Οικονομία στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο «Δημήτρης Γληνός».
[email protected]  FACEBOOK Γιάννης Βεντούρας
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο