Ισαάκ Νεύτων, μια απ’ τις μεγαλύτερες μορφές της Επιστήμης

Στις 25 Δεκεμ­βρί­ου 1642 γεν­νιέ­ται ο Ισα­άκ Νεύ­των. Αγγλος φυσι­κός, μαθη­μα­τι­κός, αστρο­νό­μος και φιλό­σο­φος, μια απ’ τις μεγα­λύ­τε­ρες μορ­φές της Επι­στή­μης. Το 1665 απο­φοί­τη­σε από το Πανε­πι­στή­μιο του Κέμπριτζ, στο οποίο δίδα­ξε αργό­τε­ρα. Αφιέ­ρω­σε τη ζωή του στην έρευ­να και με τις μελέ­τες και τα πει­ρά­μα­τά του έθε­σε τα θεμέ­λια της σύγ­χρο­νης επι­στή­μης. Ο Νεύ­των απέ­δει­ξε ότι το λευ­κό φως είναι σύν­θε­ση όλων των χρω­μά­των του ουρά­νιου τόξου (φάσμα).

Αυτή η ανα­κά­λυ­ψη υπήρ­ξε σημα­ντι­κή, για­τί από τη μελέ­τη του φάσμα­τος του φωτός, που εκπέ­μπουν τα διά­φο­ρα αντι­κεί­με­να (και τα άστρα), οι επι­στή­μο­νες μπο­ρούν να προσ­διο­ρί­σουν τη σύν­θε­σή τους. Ο Νεύ­των κατα­σκεύ­α­σε το πρώ­το ανα­κλα­στι­κό τηλε­σκό­πιο. Δια­πί­στω­σε ότι η πτώ­ση των σωμά­των και η στα­θε­ρή τρο­χιά των πλα­νη­τών γύρω από τον Ηλιο οφεί­λο­νται στη βαρύ­τη­τα (βαρυ­τι­κές ή ελκτι­κές δυνάμεις). 

Θεμε­λί­ω­σε θεω­ρη­τι­κά τη μηχα­νι­κή και την αστρο­νο­μία, ενώ δημιούρ­γη­σε τις μεθο­δο­λο­γι­κές βάσεις για την ανά­πτυ­ξη πολ­λών τομέ­ων της σύγ­χρο­νης επι­στή­μης. Το 1687 δημο­σί­ευ­σε το έργο του για την ουρά­νια μηχα­νι­κή. Δια­τύ­πω­σε τις θεω­ρί­ες για την παγκό­σμια έλξη και για τον απει­ρο­στι­κό λογι­σμό και ανά­λυ­σε το φως. 

Πέθα­νε στις 20 Μάρ­τη του 1727.