Ιστορία γραφών και επιγραφών ‑ή αλλιώς, «Ω κελλίον κελλίον»

Πριν χρό­νια, κάπου στην Αμορ­γό, έξω από ένα συμπα­θη­τι­κό σπι­τά­κι πετύ­χα­με εντοι­χι­σμέ­νο στο υπέρ­θυ­ρο, ένα ακό­μα μαρ­μα­ρά­κι, που έγρα­φε –το χιλιοει­πω­μέ­νο με τον ένα ή τον άλλο τρό­πο, «στο παρελ­θόν τινός σήμε­ρον εμόν, ποτέ πλέ­ον μηδε­νός».
Δεν έδω­σα σημα­σία, μου φάνη­κε αισθη­τι­κά «καλό», το σύν­δε­σα για μια ακό­μη φορά με το ελλη­νι­κό ιδιο­κτη­σια­κό δαι­μό­νιο («ένα κερα­μί­δι στο κεφά­λι» κλπ)

Πολύ αργό­τε­ρα όταν ξανά­πε­σα πάνω του ‑στο «εμόν» κλπ», όχι πια στην Αμορ­γό αλλά κάπου στη Μάνη (μετά την Καρ­δα­μύ­λη –κατά Λιμέ­νι μεριά, πριν την Αρε­ό­πο­λη), μια μάντρα απο­κά­λυ­πτε ότι αυτό το «εμόν» έχει μεγά­λη ιστο­ρία, σίγου­ρα πριν ο Ένγκελς γρά­ψει το «η κατα­γω­γή της Οικο­γέ­νειας της ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας και του κρά­τους» και ανά­γε­ται μάλ­λον στον (ασκη­τι­κό;) βίο του παπα­δα­ριού, εμπε­ριέ­χο­ντας και την έννοια της εστί­ας: ήδη σε ένα μονα­στή­ρι της Πελο­πον­νή­σου, από εκεί­να τα κρε­μα­σμέ­να στο βρά­χο, υπάρ­χει από τον 16ο αιώ­να μια επι­γρα­φή του μονα­χού Γερά­σι­μου Μπαρ­μπό­που­λου «Σήμε­ρον εμού, αύριον ετέ­ρου, ουδέ­πο­τε τινός», ενώ μνη­μο­νεύ­ε­ται ‑ακρι­βώς έτσι, από τον Σερα­φείμ Ρίζο και πλά­κα σε αρχο­ντι­κό στην Καπ­πα­δο­κία του 1848 .

📍      Original …πιο πηγαία, νομί­ζω, είναι η παρα­κά­τω (1856)

📍     Σε αντί­θε­ση με 10άδες άλλς …🤓 (πχ) «κάπου στην ανα­το­λι­κή Αττική»…

Η (επι)γραφή έγι­νε πιο γνω­στή τότε …πριν κάποια χρό­νια (12 για την ακρί­βεια) με το Βατο­παί­δι (μονή Βατο­πε­δί­ου) και τον Ευφραίμ με την μορ­φή «Ω κελ­λί­ον κελ­λί­ον, σήμε­ρον εμού, αύριον ετέ­ρου και μηδέ­πο­τέ  τινος» να μας λένε πως αυτοί είναι υπε­ρά­νω υλι­κών αγα­θών… μάλι­στα το blog τους (!!) «Αγιο­ρεί­τι­κες Μνή­μες» σημεί­ω­νε:
«Δεν έγι­νε ποτέ λόγος για την τερά­στια περιου­σία της Μονής, την απο­κτη­θεί­σα στη διάρ­κεια της υπερ­χι­λιε­τούς ιστο­ρί­ας της, τόσο στο εσω­τε­ρι­κό όσο και στο εξωτερικό.
Όπως, επί­σης, πόση από αυτή πήρε με τον ένα ή τον άλλο τρό­πο το ελλη­νι­κό κρά­τος αντί πινα­κί­ου φακής. Δεν είναι εύκο­λο, ούτε σωστό, να επι­χει­ρεί­ται από τους κοσμι­κούς η εξή­γη­ση θεμά­των των μονα­χών, για­τί η ζωή τους είναι εντε­λώς διαφορετική.
Συνε­πώς, οι διά­φο­ροι χαρα­κτη­ρι­σμοί που ακού­γο­νται ή γρά­φο­νται είναι του­λά­χι­στον ατυχείς.
Έτσι, πχ. εμφα­νί­ζο­νται φιλο­χρή­μα­τοι και ιδιο­τε­λείς, γεγο­νός ανα­λη­θές.
Έχο­ντας δώσει τη μονα­χι­κή τους επαγ­γε­λία για υπα­κοή, ακτη­μο­σύ­νη και γενε­τή­σια εγκρά­τεια, τις οποί­ες, στη συντρι­πτι­κή τους πλειο­νό­τη­τα, τηρούν απα­ρέ­γκλι­τα, αγω­νί­ζο­νται για τη δια­φύ­λα­ξη της περιου­σί­ας της Μονής, πιστεύ­ο­ντας ότι “τα τω Θεώ άπαξ αφιε­ρω­θέ­ντα, ανεκ­ποί­η­τα είναι δει, όπως στην ωραία επι­γρα­φή κάποιου αθω­νι­κού κελ­λιού ανα­γρά­φε­ται: “Ω κελ­λί­ον κελ­λί­ον, σήμε­ρον εμού, αύριον ετέ­ρου και μηδέ­πο­τέ τινος”»…

ΣΣ |>
1. |> Προς άρση κάθε παρε­ξή­γη­σης, τίπο­τε δεν έχου­με να χωρί­σου­με με τους πραγ­μα­τι­κούς ασκη­τές, μονα­χούς –αν και δια­φω­νού­με με την επι­λο­γή τους, για­τί οι μάχες δίνο­νται στην πραγ­μα­τι­κή ζωή και όχι στην αμφί­βο­λη «μελ­λο­ντι­κή»
Όμως, όπως είπε και ο Μαρξ, σε έναν «άκαρ­δο κόσμο» οι άνθρω­ποι δεν μπο­ρούν παρά να ανα­ζη­τή­σουν παρη­γο­ριά στον επέ­κει­να κόσμο.
Κάτω από τον ζυγό της κατα­πί­ε­σης και δίχως να βλέ­πουν τρό­πο να τον απο­τι­νά­ξουν, οι άνθρω­ποι στε­νά­ζουν εκφρά­ζο­ντας τη λαχτά­ρα τους να απε­λευ­θε­ρω­θούν, και ο στε­ναγ­μός τους αυτός είναι η θρη­σκεία.
Η θρη­σκεία, που προ­σφέ­ρει προ­σω­ρι­νή ανα­κού­φι­ση, όντας το «όπιο των λαών»…
Που εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται οι απα­ντα­χού –ανε­ξαρ­τή­τως σε τι θεό πιστεύ­ουν οι κρα­τι­κοί θεσμοί που ονο­μά­ζο­νται «εκκλη­σί­ες», «ισλάμ» ή όπως
2. |> Σχε­τι­κά με το Βα-το-πέ_[αί;]_δι: 2008, 1η Εξε­τα­στι­κή Επι­τρο­πή  …2017 «ούτε γάτα ούτε ζημιά» όλοι αθώ­οι — δημό­σιοι λει­τουρ­γοί, ιδιώ­τες, πολι­τι­κά και μη πρό­σω­πα + εκκλη­σία: «δεν προ­έ­κυ­ψε από τη μακρά δια­δι­κα­σία ούτε δόλος ούτε τέλε­ση αξιό­ποι­νης πρά­ξης όπως απι­στία, απά­τη, ψευ­δορ­κία, ξέπλυ­μα μαύ­ρου χρή­μα­τος» (απε­φάν­θη η –αστι­κή, δικαιοσύνη)
Τελι­κά είναι ή δεν είναι σκάν­δα­λο το Βατο­πέ­δι; Την απά­ντη­ση έδω­σαν οι τότε και πρώ­ην και «γενι­κώς» γαλαζο_ροζ_πράσινοι κυβερ­νώ­ντες  που ως γνω­στό ανα­γνω­ρί­ζουν και σήμε­ρα τη νομι­κή ισχύ στα χοτζέ­τια των πασά­δων, στα χρυ­σό­βου­λα των βυζα­ντι­νών αυτο­κρα­τό­ρων και στα φιρ­μά­νια των σουλτάνων!
Εξ άλλου στα υπο­θη­κο­φυ­λα­κεία κατα­γρά­φο­νται 1.300.000 στρέμ­μα­τα (αξί­ας πάνω από14 δις €) με λίμνες, βου­νά και λαγκά­δια, δάση και παρα­λί­ες ως «μονα­στη­ρια­κή» και «εκκλη­σια­στι­κή περιουσία»!

ℹ️  Τα «ιερά» φιλέ­τα της εκκλη­σί­ας στην Αττική

• 200 στρέμ­μα­τα στη Φασκο­μη­λιά, στη Βάρ­κι­ζα
• Οικό­πε­δο 3.047,06 τμ, το οποίο βρί­σκε­ται δίπλα στο γήπε­δο του Πανα­θη­ναϊ­κού, στη Λεω­φό­ρο Αλεξάνδρας.
• 500 στρέμ­μα­τα στη Μονή Πεντέλης
• Μεγά­λη έκτα­ση στο Σχιστό
• 83 στρέμ­μα­τα στον Αστέ­ρα Βουλιαγμένης
• Οικό­πε­δο 11,5 στρεμ­μά­των (!!) στη Δει­νο­κρά­τους

ℹ️  κελί (ορθο­γρ. απλοπ.) το [μσν. κελ­λί < ελνστ. κελ­λί­ον =«δωμά­τιο» υπο­κορ. του κέλ­λα < λατ. cella] |> πολύ μικρός χώρος, περιο­ρι­σμέ­νος και απομονωμένος
|> 1. στις φυλα­κές, καθέ­να από τα πολύ μικρά δωμά­τια στα οποία κλεί­νουν τους φυλα­κι­σμέ­νους: Σκο­τει­νό / υγρό / ανή­λια­γο ~. Tο ~ των μελ­λο­θα­νά­των.
|> 2. στα μονα­στή­ρια: α. καθέ­να από τα μικρά δωμά­τια στα οποία μένουν οι μονα­χοί: Γυμνό / ασκη­τι­κό ~. β. (πληθ.) ευρύ­χω­ρα μονα­στι­κά οικο­δο­μή­μα­τα που παρα­χω­ρού­νται από τις μονές σε μια ομά­δα δύο ή περισ­σό­τε­ρων μονα­χών, οι οποί­οι ασχο­λού­νται με γεωρ­γι­κές εργα­σί­ες. || (περι­παι­χτι­κά): Aπο­συρ­θή­κα­με στα κελιά μας, ο καθέ­νας στο δωμά­τιό του…

📌   Οι εξε­λί­ξεις ταχύ­τα­τες, ιδί­ως με το πρό­σχη­μα της 1^ης,2^ης, νιο­στής «Κρί­σης»: Νόμοι περί Αιγια­λού, περί Δασών, φαστ-τρακ δια­δι­κα­σί­ες, με το πέρα­σμα της Κρα­τι­κής Περιου­σί­ας στους ιδιώ­τες κά –με αλώ­βη­τη (κρά­τος εν κρά­τει) την εκκλη­σια­στι­κή περιου­σία (βλ και το «ιερό» deal Τσί­πρα-Ιερώ­νυ­μου, όπου –μετα­ξύ άλλων «το Ελλη­νι­κό Δημό­σιο ανα­γνω­ρί­ζει ότι «απέ­κτη­σε εκκλη­σια­στι­κή περιου­σία ένα­ντι ανταλ­λάγ­μα­τος που υπο­λεί­πε­ται της αξί­ας της»)…

📌   Τα εκπο­νη­θέ­ντα Ρυθ­μι­στι­κά Σχέ­δια για την Αθή­να (2011 του Σου­φλιά και τα μετα­γε­νέ­στε­ρα –ως το 2021, δίνουν τερά­στιες εκτά­σεις και μάλι­στα μέσα σε δάση ή σε παρα­λί­ες για την εγκα­τά­στα­ση αστι­κών λει­τουρ­γιών (βιο­μη­χα­νιών, γρα­φεί­ων επι­χει­ρή­σε­ων, τρα­πε­ζών κλπ)
«Οι στρα­τη­γι­κοί στό­χοι του νέου ΡΣΑ εντάσ­σο­νται στο πλαί­σιο της εθνι­κής και ευρω­παϊ­κής ανα­πτυ­ξια­κής και της χωρι­κής πολι­τι­κής»,  με «ισόρ­ρο­πη οικο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη και ενί­σχυ­ση του διε­θνούς ρόλου της Αθή­νας- Αττι­κής και βελ­τί­ω­ση της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας + προ­σαρ­μο­γή στην κλι­μα­τι­κή αλλα­γή» (βλ μεγά­λος περί­πα­τος…)

📌   Έτσι, δύο είναι οι βασι­κοί άξο­νες της πολι­τι­κής (και όχι μόνο στην Πολε­ο­δο­μία): πέρα­σμα όλων των δρα­στη­ριο­τή­των στο Ιδιω­τι­κό Κεφά­λαιο και παράλ­λη­λα εισβο­λή του πολύ-πολύ μεγά­λου Κεφα­λαί­ου, πολυ­ε­θνι­κού πλέ­ον, στην ελλη­νι­κή οικο­νο­μία (σημείο γρα­φής το πρώ­ην αερο­δρό­μιο και νυν  «Μητρο­πο­λι­τι­κό» Πάρ­κο Ελλη­νι­κού — καρα­μπι­νά­το παρά­δειγ­μα ανά­πτυ­ξης για το κεφά­λαιο)

Παράλ­λη­λα, (και για τους «νοι­κο­κυ­ραί­ους»!…) θα μπο­ρού­σα­με να ανα­φέ­ρου­με τις δεκά­δες άθλιες δια­τά­ξεις αύξη­σης του Συντε­λε­στή Εκμετάλλευ­σης, επά­νω σε έναν πανά­θλιο «Νέο Οικο­δο­μι­κό Κανο­νισμό» — ΓΟΚ, που θυμί­ζουν κατα­στάσεις του ’50 όπου το ντου­βά­ρι ήταν με την εντο­λή της Παγκό­σμιας Τράπε­ζας το χαϊ­δε­μέ­νο παι­δί της ελλη­νι­κής οικονομίας.
Αυτά –με στραμ­μέ­νη τη ματιά στη ζοφε­ρή εικό­να τις επό­με­νες δεκα­ε­τί­ες, αν δεν υπάρ­ξει έντο­νη λαϊ­κή αντί­δρα­ση (που προς το παρόν δε φαίνεται.

💥  Αν και ‑από ιδε­ο­λο­γία. κατά «κελ­λί­ων» κλπ. οι λαϊ­κοί μύθοι στους οποί­ους ανα­φερ­θή­κα­με εισα­γω­γι­κά δεί­χνουν πιο κοντά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, σε σχέ­ση με όσα τελευ­ταία (;;) –πάνε 3–4 χρό­νια, είδαν το φως του δια­δι­κτύ­ου με τους γνω­στούς τρό­πους χιλιά­δων –σε χρό­νο dt, ανα­πα­ρα­γω­γών μέσω ΜΚΔ & ΜΜΕ (μέχρι και τις τελευ­ταί­ες μέρες)
Η φρά­ση «σήμε­ρον εμού, αύριο ετέ­ρου και ουδέ­πο­τε τινός», που θέλει να πει «σήμε­ρα δικό μου, αύριο κάποιου άλλου και ποτέ του ίδιου» κοσμεί το γεί­σο πολ­λών παλιών ελλη­νι­κών σπι­τιών, για να μας θυμί­ζει τη ματαιό­τη­τα της κτη­τι­κό­τη­τας και τον πόνο που φορ­τώ­νου­με άδι­κα στην ψυχή μας (sic!!) είναι μια φρά­ση απο­τρε­πτι­κή για κάθε μορ­φή κτη­τι­κό­τη­τας, ακό­μη και στις συγκα­λυμ­μέ­νες εκφάν­σεις της όπως στον έρω­τα και στην αγάπη.

😎  Σε μερι­κές περι­πτώ­σεις και με διαν­θί­σμα­τα τους είδους…
«Ένας βαθύ­πλου­τος κύριος με περιου­σία ανε­κτί­μη­τη κατεί­χε την πρώ­τη θέση στον κόσμο!
Από τον ουρα­νο­ξύ­στη του καθη­με­ρι­νά έλεγ­χε και διοι­κού­σε τις στρα­τιές των εται­ριών, ερχό­ταν καθη­με­ρι­νά σε επα­φή με τους διευ­θυ­ντές και προ­σω­πάρ­χες, ήταν αυστη­ρός μα κάπου στο βάθος έκρυ­βε μια «καλή» πλευ­ρά, του άρε­σε να βοη­θά όσους τον επαι­νού­σαν για τον πλού­το του.
Στα χρό­νια που πέρα­σαν καθιε­ρώ­θη­κε μια φορά τον χρό­νο την ημέ­ρα των «ευχών» να τον επι­σκέ­πτο­νται δέκα «επι­φα­νείς» πολί­τες με σκο­πό να τον επαι­νούν, όποιος του έδι­νε τον καλύ­τε­ρο (κατά την γνώ­μη του) έπαι­νο τον ζύγι­ζε και του έδι­νε τόσα χρή­μα­τα όσο ήταν το βάρος του.
Τελευ­ταί­ος μπή­κε ένα γέρο­ντας σοφός, μπο­ρώ να σου πω τον ωραιό­τε­ρο έπαι­νο που άκου­σες ποτέ στην ζωή σου και να φύγω από εδώ πλού­σιος, δεν θα το κάνω, ήρθα να βάλω σε τάξη την σκέ­ψη σου του είπε. Τον πήρε από το χέρι και τον πήγε στο μεγά­λο κρυ­στάλ­λι­νο παρά­θυ­ρο του ουρα­νο­ξύ­στη, τον γύρι­σε ανα­το­λι­κά στα κοι­μη­τή­ρια… βλέ­πεις εκεί του είπε, αυτή είναι «η τελευ­ταία στά­ση» για όλους! όσα χρή­μα­τα και αν έχεις εκεί θα κατα­λή­ξεις μαζί με μένα που δεν έχω… τα χρή­μα­τα σήμε­ρα είναι δικά σου αύριο κάποιου άλλου ποτέ δεν ανή­κουν για πάντα σε κανέ­ναν, «Σήμε­ρον εμού, αύριον ετέ­ρου ουδέ­πο­τε τινός».-
🆘  Ηθι­κό δίδαγ­μα: Όσο και αν το θέλου­με τίπο­τα δεν είναι για πάντα δικό μας.
(ΣΣ |> «ματαιό­της ματαιο­τή­των», αλλά το χρή­μα χρή­μα –το δικό μου δικό μου και το δικό σου δικό μου που λέει ο λαός)

🆘  «Σήμε­ρα δικό μου, αύριο κάποιου άλλου και ποτέ κάποιου…
Ο ναός της Αγί­ας του Θεού Σοφί­ας στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη υπήρ­ξε το σύμ­βο­λο της Βυζα­ντι­νής Αυτο­κρα­το­ρί­ας, αφού ο μεγα­λο­πρε­πέ­στα­τος αυτός ναός, ένα αρι­στούρ­γη­μα της μνη­μεια­κής αρχι­τε­κτο­νι­κής, χτί­στη­κε από τον Ιου­στι­νια­νό ‑και δύο αυτο­κρά­το­ρες πριν από αυτόν- ακρι­βώς για αυτόν τον λόγο.
Δεν γνω­ρί­ζω αν μέσα στην ψυχή του ο Ιου­στι­νια­νός είχε τόση βαθιά πίστη στον Θεό ώστε να αφιε­ρώ­σει στη σοφία Του ένα πραγ­μα­τι­κό μνημείο.
Ξέρω, όμως, ότι είχε πίστη στην αυτο­κρα­το­ρία που ήθε­λε να δημιουργήσει.
Έτσι, δαπα­νώ­ντας πάρα πολ­λά χρή­μα­τα, έχτι­σε την Αγία Σοφία και ξεκί­νη­σε τη reconquista, την ανα­σύ­στα­ση της αυτοκρατορίας
Στη συλ­λο­γι­κή ελλη­νι­κή μνή­μη, αυτό το «πάλι με χρό­νια με και­ρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι» μας κάνει να σηκω­νό­μα­στε από τον κατά τα άλλα πολύ ανα­παυ­τι­κό μας κανα­πέ κάθε φορά που οι Τούρ­κοι συζη­τούν ή απο­φα­σί­ζουν να κάνουν κάτι στον ιερό ναό — σύμ­βο­λο της ορθοδοξίας…

📍           «Μόνο για φίλους…ανοι­χτά όλο το χρόνο»
Πάει και­ρός (Κεφα­λο­νιά 2014) –μάλ­λον το έφα­γε η σκό­νη του χρό­νου, ίσως και η αστι­κή γεο­πρό­σο­δος(αντί επί­λο­γου)
Ο Ρίτσος στην κατα­πλη­κτι­κή του Σονά­τα του Σελη­νό­φω­τος (γραμ­μέ­νη πριν 64 χρό­νια, το μακρι­νό 1956) προ­σεγ­γί­ζο­ντας την αλή­θεια του άλλο­τε και του τώρα, του εγγύς και του μακράν, του απώ­τα­του και του τρέ­χο­ντος βλέ­πει σε τελευ­ταία ανά­λυ­ση την προ­ο­πτι­κή του μέλ­λο­ντος μέσα από τις «πέτρες» ενός «κόσμου του χθες».
Που σέβε­ται και δια­φυ­λάτ­τει ως κόριν οφθαλ­μού, που διδά­σκε­ται απ’ αυτόν και έτσι πορεύεται…
Η ζωή ‑έτσι κι αλλιώς, συνε­χί­ζε­ται αλλά πως;
Με «ροζια­σμέ­να χέρια», της «πολι­τεί­ας τοῦ μερο­κά­μα­του» πού ὅλους μᾶς ἀντέ­χει στή ράχη της»

Ἄ, φεύ­γεις; Καλη­νύ­χτα. Ὄχι, δέ θἄρ­θω. Καληνύχτα.
Ἐγώ θά βγῶ σέ λίγο. Εὐχαριστῶ.
Πρέ­πει νά δῶ λιγά­κι πολι­τεία, — ὄχι, ὄχι τό φεγγάρι —
τήν πολι­τεία μέ τά ροζια­σμέ­να χέρια της,
|                                       τήν πολι­τεία τοῦ μεροκάματου,
τήν πολι­τεία πού ὁρκί­ζε­ται στό ψωμί καί στή γρο­θιά της
τήν πολι­τεία πού ὅλους μᾶς ἀντέ­χει στή ράχη της
μέ τίς μικρό­τη­τές μας, τίς κακί­ες, τίς ἔχτρες μας,
μέ τίς φιλο­δο­ξί­ες, τήν ἄγνοιά μας καί τά γερα­τειά μας, —
ν’ ἀκού­σω τά μεγά­λα βήμα­τα τῆς πολιτείας,
νά μήν ἀκούω πιά τά βήμα­τά σου
μήτε τά βήμα­τα τοῦ Θεοῦ, μήτε καί τά δικά μου βήματα.

|                                                                  Καλη­νύ­χτα…

💯 🎈  Χρόνια πολλά στους σήμερα 15Αύγουστο εορτάζοντες-ουσες …

Πανα­γιώ­της, Πότης, Πάνος, Πανού­σος, Πανα­γής, Πανά­γος, Γιώ­της, Τάκης, Πανί­κος, Πανα­γιώ­τα, Γιώ­τα, Πανα­γιού­λα, Γιού­λα, Πανα­γού­λα, Νάγια
Δέσποι­να, Δέσπω, Ντέ­πη, Πέπη, Ζέπω
Μαρία, Μαρ­γέ­τα, Μαριέτ­τα, Μαρ­γε­τί­να, Μάρω, Μαριώ, Μαριω­ρή, Μαρί­κα, Μαρι­γώ, Μαρι­γού­λα, Μαρού­λα, Μαρί­τσα, Μανιώ, Μαί­ρη, Μαρι­νί­κη, Μιρέλ­λα, Μυρέλ­λα, Μάνια, Μάρα, Μαρά­κι, Μάριος
Γεσθη­μα­νή, Ιεσθη­μα­νή
Θεο­τό­κης, Θεο­το­κία
Μαριάν­τζε­λα
Μαρι­νέ­λα
Ελώ­να, Ελλώ­να, Ελόνα
Ηλιοστάλακτη
Καθολική
Κρυ­στάλ­λω, Κρου­στάλ­λω, Κρου­στά­λω, Κρυ­στα­λία, Κρυ­σταλ­λία, Κρουσταλένια
Πρέ­σβεια, Πρεσβεία
Συμέ­λα, Σιμέ­λα, Σουμελά

(και συγ­γνώ­μη αν ξεχά­σα­με κάποιους-ες) 😌