Ιταλία: Νίκη της ακροδεξιάς

Μετά τη Σου­η­δία, η άκρα δεξιά σημειώ­νει νέα νίκη στην Ευρώ­πη, καθώς στην Ιτα­λία ‑για πρώ­τη φορά μετά το τέλος του Β΄ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου- μετα­φα­σι­στι­κό κόμ­μα βρί­σκε­ται προ των πυλών της εξουσίας.

Παρα­μέ­νο­ντας στην αντι­πο­λί­τευ­ση, απέ­να­ντι σε όλες τις κυβερ­νή­σεις που δια­δέ­χθη­καν η μια την άλλη μετά τις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του 2018, το κόμ­μα Αδέλ­φια της Ιτα­λί­ας (Fratelli d’Italia, FdI) επι­βλή­θη­κε ως η βασι­κή εναλ­λα­κτι­κή και είδε το ποσο­στό του να απο­γειώ­νε­ται από το 4,3% πριν από τέσ­σε­ρα χρό­νια σχε­δόν στο ένα τέταρ­το των ψήφων σήμε­ρα (περί το 26%), ή, με άλλα λόγια, μετα­τρέ­πε­ται στο πρώ­το κόμ­μα του κοι­νο­βου­λί­ου της χερ­σο­νή­σου. Οι δε σύμ­μα­χοί της, «υπο­φέ­ρουν»: η Λέγκα δεν αγγί­ζει ούτε το 9% και η Φόρ­τσα Ιτά­λια βρί­σκε­ται λίγο πάνω από το 8%. Είναι δύσκο­λο να φαντα­στεί κανείς ότι με τα ποσο­στά αυτά θα μπο­ρέ­σουν να θέσουν σαφή και ισχυ­ρά όρια στη δρά­ση της Μελόνι.

«Οι Ιτα­λοί έστει­λαν καθα­ρό μήνυ­μα υπέρ μιας κυβέρ­νη­σης της δεξιάς υπό την ηγε­σία των Αδελ­φιών της Ιτα­λί­ας», είπε η κυρία Μελό­νι επι­βε­βαιώ­νο­ντας τη φιλο­δο­ξία της να γίνει η επό­με­νη πρωθυπουργός.

«Θα κυβερ­νή­σου­με για όλους» τους Ιτα­λούς, υπο­σχέ­θη­κε. «Θα το κάνου­με με σκο­πό να ενώ­σου­με τον λαό, να προ­α­γά­γου­με αυτά που τον ενώ­νουν μάλ­λον παρά αυτά που τον χωρί­ζουν», πρό­σθε­σε σε σύντο­μη τοπο­θέ­τη­σή της καλώ­ντας για «ενό­τη­τα» και κατευ­να­σμό, ανα­γνω­ρί­ζο­ντας πως η προ­ε­κλο­γι­κή εκστρα­τεία ήταν «βίαιη και επι­θε­τι­κή». Δια­βε­βαί­ω­σε πως «δεν θα προ­δώ­σου­με την εμπι­στο­σύ­νη σας».

Η συμ­μα­χία που σχη­μά­τι­σε με το άλλο κόμ­μα της ιτα­λι­κής ακρο­δε­ξιάς, τη Λέγκα του Ματέο Σαλ­βί­νι, και με τη Φόρ­τσα Ιτά­λια (FI), τη δεξιά παρά­τα­ξη του Σίλ­βιο Μπερ­λου­σκό­νι, συγκε­ντρώ­νει περί το 43% των ψήφων και ανα­μέ­νε­ται να εξα­σφα­λί­σει από­λυ­τη πλειο­ψη­φία των εδρών, τόσο στη Βου­λή, όσο και στη Γερουσία.

Πρό­κει­ται για διπλό «ρεκόρ»: για τη μεγα­λύ­τε­ρη δια­φο­ρά ανά­με­σα στις δυο κύριες παρα­τά­ξεις της χώρας από τότε που ανα­κη­ρύ­χθη­κε η ιτα­λι­κή αβα­σί­λευ­τη δημο­κρα­τία — το 1946 — και για την πιο δεξιά κυβέρ­νη­ση στην ιστο­ρία της Ιταλίας.

Η παρά­τα­ξη που ίδρυ­σε στα τέλη του 2012 η Τζόρ­τζια Μελό­νι με συνο­δοι­πό­ρους της δια­φω­νού­ντες του μπερ­λου­σκο­νι­σμού ξεπέ­ρα­σε το Δημο­κρα­τι­κό Κόμ­μα (PD) του Ενρί­κο Λέτα, που δεν κατά­φε­ρε να φρά­ξει τον δρό­μο της άκρας δεξιάς και πέφτει κάτω από το φράγ­μα του 20% των ψήφων, με φόντο τη συγκρι­τι­κά χαμη­λή συμ­με­το­χή του εκλο­γι­κού σώμα­τος στη δια­δι­κα­σία (64,07%, από 73,86% το 2018).

Η αντι­πρό­ε­δρος του PD Ντέ­μπο­ρα Σερα­τσιά­νι ανα­γνώ­ρι­σε τη «νίκη της δεξιάς υπό την Τζόρ­τζια Μελό­νι», κάνο­ντας λόγο για «βρα­διά θλί­ψης για τη χώρα».

Τα Πέντε Αστέ­ρια, με το 16% των ψήφων, δηλώ­νουν ικα­νο­ποι­η­μέ­να. Δεν εξα­φα­νί­στη­καν, όπως πολ­λοί προ­έ­βλε­παν πριν από μόλις ένα μήνα. Αλλά δεν μπο­ρεί να μην παρα­τη­ρή­σει κανείς ότι σε σχέ­ση με τις γενι­κές εκλο­γές του 2018 έχα­σαν τη μισή τους εκλο­γι­κή δύνα­μη. Έρι­ξαν την κυβέρ­νη­ση Ντρά­γκι και δεν υπήρ­χαν πλέ­ον οι συν­θή­κες για να υπο­γρα­φεί εκλο­γι­κή συμ­μα­χία με την κεντροαριστερά.

Τα Αδέλ­φια της Ιτα­λί­ας οφεί­λουν την επι­τυ­χία τους στις ανεκ­πλή­ρω­τες υπο­σχέ­σεις των αντι­πά­λων τους, στον άνε­μο της απόρ­ρι­ψης της πολι­τι­κής τάξης που πνέ­ει στη χερ­σό­νη­σο και στο χάρι­σμα της επι­κε­φα­λής τους.

Η 45χρονη Ρωμαία, η οποία στα νιά­τα της δήλω­νε θαυ­μά­στρια του Μπε­νί­το Μου­σο­λί­νι, κατά­φε­ρε να να απο­δαι­μο­νο­ποι­ή­σει την εικό­να της ιδί­ας και της παρά­τα­ξής της καθώς και να κεφα­λαιο­ποι­ή­σει τους φόβους και την οργή εκα­τομ­μυ­ρί­ων Ιτα­λών μπρο­στά στην έκρη­ξη των τιμών και της ανερ­γί­ας, την απει­λή ύφε­σης και τις ανε­πάρ­κειες των δημό­σιων υπηρεσιών.

«Πυξίδα» τα συμφέροντα του ιταλικού κεφαλαίου

Σε κάθε περί­πτω­ση, πέρα από τις εθνι­κι­στι­κές και αντι­με­τα­να­στευ­τι­κές κορώ­νες, στό­χος του κόμ­μα­τος Μελό­νι και των άλλων κομ­μά­των του κεντρο­δε­ξιού συνα­σπι­σμού είναι η ισχυ­ρο­ποί­η­ση των ιτα­λι­κών μονο­πω­λί­ων σε αυτές τις συν­θή­κες τη θέση τους μέσα στην ΕΕ, ανα­κτώ­ντας το «χαμέ­νο έδα­φος» σε σχέ­ση με τους αντα­γω­νι­στές τους, εν μέσω αντι­θέ­σε­ων μέσα στον ευρω­α­τλα­ντι­κό άξο­να, που οξύ­νο­νται από την ιμπε­ρια­λι­στι­κή σύγκρου­ση στην Ουκρα­νία και τις προ­βλέ­ψεις για νέα οικο­νο­μι­κή κρίση.

Άλλω­στε το πρό­γραμ­μα που προ­συ­πέ­γρα­ψαν οι δύο παρα­τά­ξεις της άκρας δεξιάς, τα Αδέλ­φια της Ιτα­λί­ας υπό την Τζόρ­τζια Μελό­νι και η Λέγκα του Ματέο Σαλ­βί­νι, καθώς και η δεξιά παρά­τα­ξη Φόρ­τσα Ιτά­λια του Σίλ­βιο Μπερ­λου­σκό­νι, δεν αμφι­σβη­τεί ούτε κατ’ ελά­χι­στον τις στρα­τη­γι­κές επι­λο­γές των ιτα­λι­κών μονοπωλίων:

Προ­βλέ­πει «τήρη­ση των δεσμεύ­σε­ων» που έχουν ανα­λη­φθεί στο πλαί­σιο του NATO, «υπο­στή­ρι­ξη της Ουκρα­νί­ας», «προ­σή­λω­ση» στη δια­δι­κα­σία ευρω­παϊ­κής ολο­κλή­ρω­σης, «βιώ­σι­μη ενερ­γεια­κή μετά­βα­ση», αλλά και ανα­θε­ώ­ρη­ση των κανό­νων του Συμ­φώ­νου Στα­θε­ρό­τη­τας και του σχε­δί­ου ανά­καμ­ψης «βάσει των νέων συν­θη­κών, ανα­γκών και προ­τε­ραιο­τή­των» των ιτα­λι­κών μονο­πω­λί­ων φυσικά…

Πηγή: 902.gr

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας