Ιταλία: Πρωθυπουργός νοσταλγός του φασισμού;

Το ακρο­δε­ξιό κόμ­μα Αδέλ­φια της Ιτα­λί­ας διεκ­δι­κεί την πρω­τιά στις εκλο­γές του Σεπτεμ­βρί­ου. Η επι­κε­φα­λής του, Τζόρ­τζια Μελό­νι, ίσως γίνει η πρώ­τη γυναί­κα πρω­θυ­πουρ­γός στην Ιταλία.

Μία σεμνή πέτρι­νη πλά­κα κι ένα μαρα­μέ­νο στε­φά­νι έχουν παρα­μεί­νει στη Βία ντέ­λα Σκρό­φα της Ρώμης, κοντά στο Κοι­νο­βού­λιο, για να θυμί­ζουν τον Αλμπέρ­το Μαρ­κέ­ζι, τον αγω­νι­στή κατά του φασι­σμού που εκτε­λέ­στη­κε από τα Ες Ες το 1944 στα Αδρια­τι­κά Σπή­λαια. Σχε­δόν δίπλα από την πέτρι­νη πλά­κα έχει αναρ­τη­θεί μία πολύ μικρό­τε­ρη πινα­κί­δα από πλε­ξι­γκλάς, που ενη­με­ρώ­νει για τον νέο ένοι­κο. Πρό­κει­ται για το νεο­φα­σι­στι­κό κόμ­μα «Αδέλ­φια της Ιτα­λί­ας». Αλλό­κο­τη η συνύ­παρ­ξη στην πρό­σο­ψη του ίδιου κτιρίου.

Νεο­φα­σι­στι­κά κόμ­μα­τα έχουν εγκα­τα­στα­θεί από το 1946 στο νού­με­ρο 39 της Βία ντέ­λα Σκρό­φα. Στην αρχή εμφα­νί­στη­κε το MSI (Movimento Sociale Italiano), αργό­τε­ρα η «Εθνι­κή Συμ­μα­χία» και τώρα τα «Αδέλ­φια της Ιτα­λί­ας», που εμπνεύ­στη­καν το όνο­μά τους από τον πρώ­το στί­χο του ιτα­λι­κού εθνι­κού ύμνου. Για την πρό­ε­δρο του κόμ­μα­τος, Τζόρ­τζια Μελό­νι, ήταν ιδιαί­τε­ρα σημα­ντι­κό να παρα­μεί­νει στο κτί­ριο που είχε φιλο­ξε­νή­σει και άλλους νοσταλ­γούς του δικτά­το­ρα Μπε­νί­το Μουσ­σο­λί­νι. Η ίδια έχει δηλώ­σει σε συνε­ντεύ­ξεις της ότι ο Μουσ­σο­λί­νι ήταν μία «πολύ­πλευ­ρη προσωπικότητα».

«Αιώνια φλόγα» και «ρωμαϊκός χαιρετισμός»

Η Μελό­νι δεν τηρεί απο­στά­σεις από τον φασι­σμό. Στην αυτο­βιο­γρα­φία της παρα­δέ­χε­ται ότι κινεί­ται σε ένα «πολι­τι­κά ναρ­κο­θε­τη­μέ­νο» τοπίο. «Είμα­στε τέκνα της ιστο­ρί­ας μας, όλης της ιστο­ρί­ας μας», γρά­φει χαρα­κτη­ρι­στι­κά. «Όπως συνέ­βη και με άλλα έθνη, ο δρό­μος που δια­νύ­σα­με είναι σύν­θε­τος, πολύ πιο περί­πλο­κος από τις διη­γή­σεις που ακού­γο­νται». Μόνο τη λατρεία προς το πρό­σω­πο του αρχη­γού, λέει ότι απορ­ρί­πτει η Μελό­νι. Όταν δίνει συνε­ντεύ­ξεις στα γρα­φεία του κόμ­μα­τος, τη συνο­δεύ­ει πάντο­τε το σύμ­βο­λο της φλό­γας, στα εθνι­κά χρώ­μα­τα της Ιτα­λί­ας. «Δεν έχω να απο­λο­γη­θώ για κάτι στη ζωή μου», λέει η Μελό­νι. «Κι όμως, στις περισ­σό­τε­ρες τηλε­ο­πτι­κές συζη­τή­σεις που πηγαί­νω, με ρωτούν για την ιστο­ρία και όχι για τα επί­και­ρα ζητή­μα­τα της χώρας. Αυτό δεν το βρί­σκω σωστό».

Ενό­ψει προ­ε­κλο­γι­κής περιό­δου η Τζόρ­τζια Μελό­νι έχει δώσει γρα­πτές εντο­λές στα μέλη του κόμ­μα­τος να απο­φεύ­γουν τις ακραί­ες δηλώ­σεις, την οποια­δή­πο­τε ανα­φο­ρά στον φασι­σμό και κυρί­ως τον «ρωμαϊ­κό χαι­ρε­τι­σμό» με το προ­τε­τα­μέ­νο δεξί χέρι, ο οποί­ος θυμί­ζει τον «χιτλε­ρι­κό χαι­ρε­τι­σμό». Τα «Αδέλ­φια της Ιτα­λί­ας» επι­χει­ρούν να μετα­κι­νη­θούν από το περι­θώ­ριο της Ακρο­δε­ξιάς στο πολι­τι­κό Κέντρο. Στό­χος τους είναι να σχη­μα­τί­σουν, μετά τις πρό­ω­ρες εκλο­γές της 25ης Σεπτεμ­βρί­ου, με την ακρο­δε­ξιά «Λέγκα» του Ματέο Σαλ­βί­νι και τη Forza Italia του Σίλ­βιο Μπερ­λου­σκό­νι έναν νέο κυβερ­νη­τι­κό συνα­σπι­σμό, που να δια­τη­ρεί του­λά­χι­στον μία επί­φα­ση αστι­κού ήθους και συμπεριφοράς.

«Το ότι η Μελό­νι έφτα­σε τόσο μακριά οφεί­λε­ται σε όσους ωραιο­ποιούν την παρου­σία της», λέει η Ισπα­νί­δα δημο­σιο­γρά­φος Άλμπα Σιντέ­ρα, που παρα­κο­λου­θεί τις εξε­λί­ξεις στον χώρο της ιτα­λι­κής Ακρο­δε­ξιάς. «Σε αυτούς περι­λαμ­βά­νο­νται μέσα ενη­μέ­ρω­σης που επι­μέ­νουν να απο­κα­λούν ‘κεντρο­δε­ξιούς’ πολι­τι­κούς όπως ο Σαλ­βί­νι και η Μελό­νι, μέχρι τους Μπερ­λου­σκό­νι και Γκρι­λί­νι, που την οδή­γη­σαν στα πρό­θυ­ρα της εξου­σί­ας, αλλά και μία απο­προ­σα­να­το­λι­σμέ­νη Κεντρο­α­ρι­στε­ρά, που την είχε υπο­τι­μή­σει, με απο­τέ­λε­σμα να τη νομι­μο­ποι­ή­σει. Η Μελό­νι δεν εμφα­νί­στη­κε από το που­θε­νά. Προ­ε­τοι­μα­ζό­ταν, εδώ και πολ­λά χρό­νια, να ανα­λά­βει την εξουσία».

Από μικρή οπαδός του φασισμού

Γεν­νη­μέ­νη το 1977, η Τζόρ­τζια Μελό­νι είχε εντα­χθεί από τα 15 της χρό­νια στη νεο­λαία του νεο­φα­σι­στι­κού MSI σε ένδει­ξη αντί­δρα­σης για την «αρι­στε­ρή τρο­μο­κρα­τία» της επο­χής. Αργό­τε­ρα προ­σχώ­ρη­σε στη φοι­τη­τι­κή οργά­νω­ση της «Εθνι­κής Συμ­μα­χί­ας», ενώ το 2006 εξε­λέ­γη βου­λευ­τής και το 2008 έγι­νε η νεό­τε­ρη υπουρ­γός στην ιστο­ρία της Ιτα­λί­ας. Σε ηλι­κία 31 ετών ανέ­λα­βε το υπουρ­γείο Νεο­λαί­ας στην κυβέρ­νη­ση του Σίλ­βιο Μπερ­λου­σκό­νι. Πριν από δέκα χρό­νια ίδρυ­σε το νέο κόμ­μα «Αδέλ­φια της Ιτα­λί­ας», του οποί­ου ηγεί­ται από το 2014. Το 2020 ανέ­λα­βε και την ηγε­σία της πολι­τι­κής ομά­δας των Ευρω­παί­ων Συντη­ρη­τι­κών και Μετα­ρυθ­μι­στών (ECR), στην οποία συμ­με­τέ­χουν και άλλες υπερ­συ­ντη­ρη­τι­κές και ευρω-σκε­πτι­κι­στι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις, όπως το κυβερ­νών Κόμ­μα «Νόμος και Δικαιο­σύ­νη» (PiS) στην Πολωνία.

Ασυγκράτητος λαϊκισμός

Η Μελό­νι κατε­βαί­νει στον προ­ε­κλο­γι­κό αγώ­να με το λαϊ­κι­στι­κό σύν­θη­μα «Πρώ­τα η Ιτα­λία και οι Ιτα­λοί». Στο πρό­γραμ­μά της απαι­τεί περισ­σό­τε­ρα κοι­νω­νι­κά επι­δό­μα­τα, χαμη­λό­τε­ρους φόρους, λιγό­τε­ρη ευρω­παϊ­κή γρα­φειο­κρα­τία, καθώς και τον τερ­μα­τι­σμό της μετα­νά­στευ­σης. Υπό­σχε­ται να «επα­να­δια­πραγ­μα­τευ­θεί» τη συμ­με­το­χή της Ιτα­λί­ας στην ΕΕ και στο ευρώ. Απορ­ρί­πτει την άμβλω­ση και τον «γάμο για όλους». Δεν γνω­ρί­ζει πολ­λά στο πεδίο της οικο­νο­μι­κής και της εξω­τε­ρι­κής πολι­τι­κής. Χαρα­κτη­ρι­στι­κό της, ωστό­σο, είναι η ακλό­νη­τη αυτο­πε­ποί­θη­σή της. Πρό­σφα­τα έγρα­φε στο Facebook ότι έχει βαρε­θεί «να στιγ­μα­τί­ζε­ται συνε­χώς ως μαύ­ρη χήρα» και θεω­ρεί ότι οι αντί­πα­λοί της απλώς φθο­νούν την επι­τυ­χία της. Δηλώ­νει ότι υπο­στη­ρί­ζει την Ουκρα­νία και δεν θέλει να συν­δέ­ε­ται με τον Πού­τιν. Όσο για την Ευρώ­πη, ορα­μα­τί­ζε­ται μία «ιτα­λι­κή ηγε­σία» στην προ­σπά­θεια να μετα­τρα­πεί η ΕΕ σε μία χαλα­ρή οικο­νο­μι­κή ένωση…

Πηγή: Deutsche Welle

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα