Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ι. Στάλιν: Ο επιφανής γνήσιος Μπολσεβίκος

Σαν σήμε­ρα, πριν 68 χρό­νια, στις 5 Μάρ­τη 1953, έφυ­γε από τη ζωή ο Ιωσήφ Βησ­σα­ριό­νο­βιτς Τζου­γκα­σβί­λι (Στά­λιν). Ο μπολ­σε­βί­κος που συνέ­δε­σε τη ζωή του τόσο με την Οχτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση, όσο και με μια από τις πιο σημα­ντι­κές περιό­δους της ιστο­ρί­ας του παγκό­σμιου κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, την πορεία οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού στην ΕΣΣΔ.

Το όνο­μα και η δρά­ση του, ως επι­κε­φα­λής της ΚΕ του ΚΚ(μπολσεβίκων) της ΕΣΣΔ και του σοβιε­τι­κού κρά­τους, μετά το θάνα­το του Λένιν, αντι­κει­με­νι­κά συν­δέ­θη­κε τόσο με τις επι­τυ­χί­ες των οικο­δό­μων του σοσια­λι­σμού στην ΕΣΣΔ όσο και με την ανά­πτυ­ξη του σοσια­λι­στι­κού συστή­μα­τος σε μια σει­ρά χώρες της Κεντρι­κής και Ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης και της Ασίας.
Το έργο του, θεω­ρη­τι­κό και πρα­κτι­κό, απο­τε­λεί συνει­σφο­ρά και παρα­κα­τα­θή­κη στον αγώ­να της εργα­τι­κής τάξης σε όλο τον κόσμο.
Το όνο­μα του συν­δέ­ε­ται άρρη­κτα με την τερά­στια συμ­βο­λή της Σοβιε­τι­κής Ενω­σης στη μεγά­λη Αντι­φα­σι­στι­κή Νίκη των Λαών κατά το Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο. Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο ότι στο όνο­μα του Στά­λιν δέχε­ται ακό­μα και σήμε­ρα μεγά­λη επί­θε­ση ο σοσια­λι­σμός που γνω­ρί­σα­με τον 20ό αιώ­να, τα Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα και η κοσμο­θε­ω­ρία μας, επι­διώ­κο­ντας να σβή­σουν από τους λαούς τη μεγά­λη συνει­σφο­ρά τους στην πρό­ο­δο, την ειρή­νη, τα δικαιώ­μα­τα των λαών, την εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία με το τέλος της αποι­κιο­κρα­τί­ας, την ανά­πτυ­ξη της ταξι­κής πάλης, το σοσιαλισμό.Στάλιν Иосиф Сталин

Παροι­μιώ­δης η «μανία» του να μελε­τά συνε­χώς (ο συνή­θης ρυθ­μός ανά­γνω­σης … ήταν περί­που 300 σελί­δες την ημέ­ρα) και να αυτο­μορ­φώ­νε­ται στα πιο απί­θα­να αντικείμενα.
Για παρά­δειγ­μα ανα­φέ­ρε­ται πως το 1931, όντας άρρω­στος στον Καύ­κα­σο, σε μια επι­στο­λή προς τη γυναί­κα του Nadezhda Aliloyeva, της ζητά να του στεί­λει εγχει­ρί­δια για …ηλε­κτρο­λο­γι­κή μηχα­νι­κή και σιδη­ρού­χο μεταλλουργία.
Στην ιστο­ρι­κή μάχη αρμά­των του Kursk, που άλλα­ξε τη ροή του πολέ­μου οι Γερ­μα­νοί με τανκς Panzer III & VI (Tiger) –άτρω­τα πρα­κτι­κά στο σοβιε­τι­κό πυρο­βο­λι­κό, είχαν να αντι­με­τω­πί­σουν τα (κατώ­τε­ρα) Τ‑34/76 της ΕΣΣΔ.
Ο Στά­λιν θυμή­θη­κε τότε μια παλιά μελέ­τη, που είχε «πέσει» στα χέρια του για την ανά­πτυ­ξη εκρη­κτι­κών A‑IX‑2 και νέων πει­ρα­μα­τι­κών βομ­βών και έδω­σε εντο­λή να παρα­χτούν 800 χιλιά­δες αντιαρ­μα­τι­κές βόμ­βες-ρου­κέ­τες (ПТАБ, Противотанковая Авиабомба)тяжелый танк «Тигр» Решето

СталинΠέραν κάθε φαντα­σί­ας η πολύ­πλευ­ρη μόρ­φω­ση του.
Δεν ήταν συλ­λέ­κτης βιβλί­ων ‑στη βιβλιο­θή­κη του υπήρ­χαν μόνο εκεί­να που σκό­πευε να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει με κάποιο τρό­πο στο μέλλον.
Στο δια­μέ­ρι­σμα του στο Κρεμ­λί­νου, η βιβλιο­θή­κη μετρή­θη­κε, σύμ­φω­να με τους μάρ­τυ­ρες, σε αρκε­τές δεκά­δες χιλιά­δες τόμους, αλλά το 1941 ο χώρος προ­λη­πτι­κά εκκε­νώ­θη­κε και δεν απο­κα­τα­στά­θη­κε ποτέ (μετά ήρθε το 20ο συνέ­δριο και τη 10ετία του 90 οι ανατροπές)…
Τα βιβλία που βρέ­θη­καν στη θερι­νή κατοι­κία του ήταν πάνω από 20 χιλιάδες

Ο Γεωρ­για­νός Ιωσήφ Στά­λιν εντάσ­σε­ται από νεα­ρή ηλι­κία σε παρά­νο­μο μαρ­ξι­στι­κό όμι­λο στην Υπερ­καυ­κα­σία. Στο Σοσια­λι­στι­κό Δημο­κρα­τι­κό Εργα­τι­κό Κόμ­μα Ρωσί­ας (ΣΔΕΚΡ) συμ­με­τέ­χει από την ίδρυ­σή του, το 1898. Μελε­τά­ει τα έργα των Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν και Πλε­χά­νοφ. Παίρ­νει μέρος στην έκδο­ση μαρ­ξι­στι­κών εφη­με­ρί­δων στην Υπερ­καυ­κα­σία και στην προ­πα­γάν­δι­ση του μαρ­ξι­σμού στους εργά­τες της περιο­χής. Μέλος της Επι­τρο­πής του ΣΔΕΚΡ Τιφλί­δας, Καυ­κα­σια­νής Ενω­σης και Μπα­κού, στη­ρί­ζει τις λενι­νι­στι­κές ιδέ­ες για το κόμ­μα, την τακτι­κή και τη στρα­τη­γι­κή του και παίρ­νει μέρος στην επα­νά­στα­ση του 1905 — 1907. Στα 1912, ο Στά­λιν έγρα­ψε το βιβλίο «Ο μαρ­ξι­σμός και το εθνι­κό ζήτη­μα», που είναι από τα πιο σημα­ντι­κά μαρ­ξι­στι­κά έργα για ένα από τα πιο δύσκο­λα στην επί­λυ­σή τους προ­βλή­μα­τα, όπως είναι το εθνι­κό ζήτημα.

Στην καθο­δή­γη­ση της ένο­πλης εξέ­γερ­σης στη Μεγά­λη Οχτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση πήρε μέρος σαν μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμ­μα­τος των Μπολ­σε­βί­κων, μέλος του στρα­τιω­τι­κο­ε­πα­να­στα­τι­κού κέντρου της Πετρού­πο­λης και της Στρα­τιω­τι­κής Επα­να­στα­τι­κής Επιτροπής.Οκτωβριανή επανάσταση

Εγι­νε λαϊ­κός επί­τρο­πος των εθνο­τή­των στην πρώ­τη Σοβιε­τι­κή Κυβέρ­νη­ση. Στην περί­ο­δο του εμφυ­λί­ου πολέ­μου και της ξένης ιμπε­ρια­λι­στι­κής επέμ­βα­σης ήταν μέλος του Επα­να­στα­τι­κού Πολε­μι­κού Συμ­βου­λί­ου της Σοβιε­τι­κής Δημο­κρα­τί­ας.

Συνέ­βα­λε στην ενί­σχυ­ση της συμ­μα­χί­ας της εργα­τι­κής τάξης με την αγρο­τιά, την περί­ο­δο οικο­δό­μη­σης του σοσιαλισμού.
Υπε­ρα­σπί­στη­κε τη λενι­νι­στι­κή πολι­τι­κή, ενά­ντια στην πολι­τι­κή του Τρό­τσκι. Αγω­νί­στη­κε ενά­ντια στο δεξιό οπορ­του­νι­σμό μέσα στο κόμ­μα. Επέ­με­νε στην ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή ενό­τη­τα του κόμ­μα­τος ως θεμέ­λιο για την πορεία της επα­νά­στα­σης και την ανά­πτυ­ξη του σοσια­λι­σμού. Ηταν μέλος της Εκτε­λε­στι­κής Επι­τρο­πή­ςτη­ςΓ‘ Διε­θνούς.

Μερι­κά από τα έργα του, εκτός από το σημα­ντι­κό για το εθνι­κό ζήτη­μα, το οποίο ανα­φέ­ρα­με, είναι: «Για τις βάσεις του λενι­νι­σμού», «Τρο­τσκι­σμός ή λενι­νι­σμός», «Ζητή­μα­τα λενι­νι­σμού», «Ακό­μα μια φορά για τη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή παρέκ­κλι­ση στο κόμ­μα μας», «Για τη δεξιά παρέκ­κλι­ση στο ΠΚΚ (μπ.)», «Ζητή­μα­τα αγρο­τι­κής πολι­τι­κής στην ΕΣΣΔ», «Οικο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα του σοσια­λι­σμού στην ΕΣΣΔ» κά.

Τα αστι­κά ΜΜΕ, sites κλπ παπα­γα­λά­κια συνα­γω­νί­ζο­νται σε δια­στρέ­βλω­ση και εμπά­θεια: ανα­φέ­ρου­με ενδει­κτι­κά το «πολύ» “sansimera.gr” που ανα­κά­λυ­ψε –μετα­ξύ άλλων ότι «δικαί­ως απο­κλή­θη­κε από τους μελε­τη­τές «Ιβάν ο Τρο­με­ρός του 20ου αιώ­να», αν και δεν ήταν Ρώσος… όλο και πιο καχύ­πο­πτος και παρα­νοϊ­κός, κατά τα τελευ­ταία χρό­νια της ζωής του …δια­τάσ­σει τη σύλ­λη­ψη επι­φα­νών για­τρών του Κρεμλίνου
(ψελ­λί­ζο­ντας –με μισές αλή­θειες, αυτά που δεν κρύβονται)
Άσκη­σε, πιθα­νώς, την πιο από­λυ­τη πολι­τι­κή εξου­σία από κάθε άλλη προ­σω­πι­κό­τη­τα της ιστο­ρί­ας κυβέρ­νη­σε με σιδη­ρά πυγ­μή τη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση από το 1924 έως το 1953 –εκβιο­μη­χά­νι­σε, κολε­κτι­βο­ποί­η­σε δια της βίας τη γεωρ­γία, στα­θε­ρο­ποί­η­σε τη θέση του με πρω­το­φα­νή τρο­μο­κρα­τία, συνέ­βα­λε στη συντρι­βή της ναζι­στι­κής Γερ­μα­νί­ας και επέ­κτει­νε τον σοβιε­τι­κό έλεγ­χο σε μία ζώνη που περι­λάμ­βα­νε κρά­τη της ανα­το­λι­κής Ευρώπης.
Κύριος αρχι­τέ­κτο­νας του σοβιε­τι­κού ολο­κλη­ρω­τι­σμού και ικα­νός στην οργά­νω­ση, αλλά ανε­λέ­η­τος στην εφαρ­μο­γή της, κατάρ­γη­σε και τα τελευ­ταία ίχνη ατο­μι­κής ελευ­θε­ρί­ας, ενώ απέ­τυ­χε να προ­α­γά­γει την ατο­μι­κή ευη­με­ρία. Δημιούρ­γη­σε ένα ισχυ­ρό στρα­τιω­τι­κό — βιο­μη­χα­νι­κό σύμπλεγ­μα και οδή­γη­σε τη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση στην πυρη­νι­κή εποχή.

Ο σκοπός της επίθεσης στο πρόσωπό του

Στο πρό­σω­πο του Στά­λιν ξεδι­πλώ­θη­κε τον προη­γού­με­νο αιώ­να, και συνε­χί­ζε­ται αδιά­λει­πτα μέχρι σήμε­ρα, η πιο χυδαία επί­θε­ση κατά του σοσια­λι­σμού.
Αστοί δημο­σιο­λό­γοι και πολι­τι­κοί απο­δί­δουν σε μια ιστο­ρι­κή προ­σω­πι­κό­τη­τα, τη φαντα­στι­κή δύνα­μη δημιουρ­γί­ας μιας επί­σης φαντα­στι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, την περί­ο­δο οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού στην ΕΣΣΔ αμέ­σως μετά το θάνα­το του Β. Ι. Λένιν.
Με τον Στά­λιν, φαί­νε­ται ότι η αστι­κή ιστο­ριο­γρα­φία πασχί­ζει να απο­δεί­ξει, όχι μόνον τα δικά της παρά­δο­ξα στο πρό­σω­πο ενός μπολ­σε­βί­κου ηγέ­τη, αλλά και τη δική της αντί­λη­ψη, για το ποιος είναι ο δημιουρ­γός της ιστο­ρί­ας.
Ετσι, η σφο­δρή επί­θε­ση σε μια προ­σω­πι­κό­τη­τα, που δια­δρα­μά­τι­σε πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στο παγκό­σμιο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, επι­διώ­κει να πεί­σει ότι η ιστο­ρία δημιουρ­γεί­ται από τις προ­σω­πι­κό­τη­τες και όχι από τους λαούς.
Και, πάνω απ’ όλα, ότι αυτή δημιουρ­γεί­ται έξω από τις κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κές συν­θή­κες της επο­χής, όπου δρα η προσωπικότητα.
Αυτές σκό­πι­μα απο­σιω­πώ­νται. Αλλά οι επι­διώ­ξεις δε στα­μα­τούν εδώ. Ο Στά­λιν ήταν ηγέ­της του πρώ­του στον κόσμο σοσια­λι­στι­κού κρά­τους. Και αυτό είναι το κύριο. Οι αστοί ιστο­ρι­κοί και δημο­σιο­λό­γοι απο­τε­λούν μοχλούς της ταξι­κής πάλης της αστι­κής τάξης ενά­ντια στην εργα­τι­κή τάξη, του καπι­τα­λι­σμού ενά­ντια στο σοσια­λι­σμό, στο ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κό επίπεδο.Στάλιν+Λένιν

Επο­μέ­νως, πρέ­πει να πού­με πως ο Στά­λιν έδρα­σε ως Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας της ΚΕ του Πανε­νω­σια­κού Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος των μπολ­σε­βί­κων στην ΕΣΣΔ.
Το Κόμ­μα καθο­δη­γού­σε τη σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση σε άμε­ση σχέ­ση και κινη­το­ποιώ­ντας τους σοβιε­τι­κούς λαούς, σε συν­θή­κες ιμπε­ρια­λι­στι­κής περι­κύ­κλω­σης.
Επο­μέ­νως, η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, δηλα­δή ο σοσια­λι­σμός στην ΕΣΣΔ, ήταν έργο των λαών της, που καθο­δη­γού­νταν από το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα, με Γραμ­μα­τέα της ΚΕ τον Στά­λιν. Ετσι δημιουρ­γή­θη­κε αυτή η ιστορία.
Για­τί τότε η συνε­χι­ζό­με­νη επί­θε­ση στον Στάλιν;
Μα, για­τί η ταξι­κή πάλη συνε­χί­ζε­ται σφο­δρή, σφο­δρό­τα­τη. Αλλά και για­τί η προ­σω­πι­κή συμ­βο­λή του Στά­λιν, στα ιστο­ρι­κά πλαί­σια που προ­α­να­φέ­ρα­με, είναι τεράστια.
Αλλά και για έναν ακό­μη λόγο: Οι τοπο­θε­τή­σεις του για τις οποί­ες δέχτη­κε και δέχε­ται αυτήν τη σφο­δρή επί­θε­ση επα­λη­θεύ­τη­καν, όχι μόνον όσο ζού­σε, αλλά ιδιαί­τε­ρα μετά το θάνα­τό του.

Αυτή η επα­λή­θευ­ση έχει σχέ­ση με την ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού και τις δυνά­μεις που ανα­δεί­κνυε ο Στά­λιν, ως μοχλούς σ’ αυτήν την επι­δί­ω­ξη. Η τοπο­θέ­τη­ση του Στά­λιν για την απει­λή της διείσ­δυ­σης του ιμπε­ρια­λι­σμού, σε συν­δυα­σμό με την επι­θε­τι­κό­τη­τα από το «εξω­τε­ρι­κό», έβρι­σκε την έκφρα­σή της στη δρά­ση των αντε­πα­να­στα­τι­κών αντι­σο­σια­λι­στι­κών στοι­χεί­ων μέσα στις γραμ­μές του σοσιαλισμού.

Στάλιν+Λένιν

Ο Στά­λιν, όμως (όπως, πριν από αυτόν, ο Λένιν), είχε ξεκά­θα­ρο πως ο σοσια­λι­σμός οικο­δο­μεί­ται σε πολι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση με τον ιμπε­ρια­λι­σμό, ο οποί­ος δια­θέ­τει ακό­μη σημα­ντι­κές δυνά­μεις και ο οποί­ος δεν παραι­τεί­ται από την επι­δί­ω­ξη παλι­νόρ­θω­σης του καπι­τα­λι­σμού.
Και στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας, η αστι­κή τάξη που χάνει την εξου­σία γίνε­ται πολ­λα­πλά­σια πιο επι­κίν­δυ­νη απ’ ό,τι πριν, αφού επι­διώ­κει να την επα­να­κα­τα­κτή­σει. Εχει δε μαζί της, ως ισχυ­ρούς συμ­μά­χους, τους καπι­τα­λι­στές όλου του κόσμου. Βεβαί­ως, οι ιμπε­ρια­λι­στές της ΑΝΤΑΝΤ το δοκί­μα­σαν στα 1918 με τη στρα­τιω­τι­κή επέμ­βα­ση, αλλά ηττήθηκαν.
Επο­μέ­νως, η από τα μέσα απει­λή ήταν υπαρ­κτή. Αλλω­στε, ήταν και οι συν­θή­κες ιμπε­ρια­λι­στι­κής περι­κύ­κλω­σης, αλλά και η πάλη για την εκβιο­μη­χά­νι­ση αντι­με­τώ­πι­σε εκτε­τα­μέ­να σαμπο­τάζ και κατα­στρο­φές, αλλά και μετά η κολε­κτι­βο­ποί­η­ση αντι­με­τώ­πι­σε τη μεγά­λη αντί­στα­ση, έως και ένο­πλη σε πολ­λές περι­πτώ­σεις, των κου­λά­κων (αστι­κή τάξη του χωριού).

Η επα­γρύ­πνη­ση απέ­να­ντι στην αντε­πα­να­στα­τι­κή δρά­ση του διε­θνούς ιμπε­ρια­λι­σμού ήταν και είναι αυτή που δέχτη­κε την πιο μεγά­λη επί­θε­ση. Αλλω­στε, η εκτί­μη­ση ότι η ταξι­κή πάλη συνε­χί­ζε­ται, με άλλες μορ­φές κατά την περί­ο­δο της οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού, που αργό­τε­ρα κατα­δι­κά­στη­κε από το ΚΚΣΕ σαν λαθε­μέ­νη, ήταν σωστή. Και την κατα­δί­κη αυτής της εκτί­μη­σης την «πλή­ρω­σε» ο σοσια­λι­σμός, όπως εκ των υστέ­ρων φάνη­κε με την αντε­πα­νά­στα­ση. Ολ’ αυτά, λοι­πόν, επι­βε­βαιώ­νο­νται, με την προ­σω­ρι­νή ήττα του σοσια­λι­σμού και απο­τε­λούν μια σημα­ντι­κή παρα­κα­τα­θή­κη για το παγκό­σμιο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, στην πάλη του στις σύγ­χρο­νες συνθήκες.

Στάλιν Иосиф Сталин 1918

Το 70% των Ρώσων αξιολογεί θετικά τον Στάλιν

(Απρ 2019) Το μεγα­λύ­τε­ρο ποσο­στό σε σχέ­ση με όλες τις προη­γού­με­νες έρευνες
Το 70% των Ρώσων αξιο­λο­γεί θετι­κά τον ρόλο του μεγά­λου Σοβιε­τι­κού ηγέ­τη, Ιωσήφ Στά­λιν, σύμ­φω­να με δημο­σκό­πη­ση του ερευ­νη­τι­κού ινστι­τού­το «Levada — Center» τον Μάρτη.
Το ποσο­στό αυτό είναι το υψη­λό­τε­ρο σε σχέ­ση με όλες τις προη­γού­με­νες δημο­σκο­πή­σεις και δια­μορ­φώ­νε­ται από το 52% που αξιο­λο­γεί το έργο του Στά­λιν ως «μάλ­λον θετι­κό» και το 18% που το θεω­ρεί «εξο­λο­κλή­ρου θετι­κό», με την πλειο­ψη­φία αυτών να εκτι­μά ιδιαί­τε­ρα τον ρόλο του στην ήττα του ναζι­σμού.

Σύμ­φω­να με την έρευ­να, η θετι­κή γνώ­μη για τον Στά­λιν αυξή­θη­κε όχι μόνο μετα­ξύ των υπο­στη­ρι­κτών του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, αλλά και μετα­ξύ των ψηφο­φό­ρων άλλων κομ­μά­των.

Σε όλες τις προη­γού­με­νες δημο­σκο­πή­σεις και συγκε­κρι­μέ­να την περί­ο­δο 2006 — 2009, το ποσο­στό υπο­στή­ρι­ξης προς την πολι­τι­κή του Στά­λιν κυμαι­νό­ταν στο 39% — 49%.
Σε σχέ­ση με έρευ­να του 2015, το ποσο­στό των Ρώσων που σέβο­νται τον Στά­λιν έχει αυξη­θεί κατά 12%, ενώ το ποσο­στό όσων τον αντι­με­τω­πί­ζουν αδιά­φο­ρα ή αρνη­τι­κά μειώ­θη­κε σχε­δόν τρεις φορές.
Σύμ­φω­να με τον κοι­νω­νιο­λό­γο Λεο­νίντ Μπρι­ζόφ, τα απο­τε­λέ­σμα­τα της έρευ­νας είναι ένα σημά­δι πολι­τι­κο­ποί­η­σης της κοι­νω­νί­ας. «Ο Στά­λιν θεω­ρεί­ται υπε­ρα­σπι­στής των κατα­πιε­σμέ­νων», είπε, αν και ο ίδιος δια­φω­νεί με αυτή την ερμηνεία.
Αρνη­τι­κά αξιο­λο­γεί τον Στά­λιν το 19% του ρωσι­κού λαού (14% μάλ­λον αρνη­τι­κά, 5% εντε­λώς αρνη­τι­κά). Το 11% — το μικρό­τε­ρο σε όλες τις δημο­σκο­πή­σεις — δυσκο­λεύ­ε­ται να αξιο­λο­γή­σει τον ρόλο του Στάλιν.
Επί­σης, κατα­γρά­φη­κε η μέγι­στη αύξη­ση των θετι­κών συναι­σθη­μά­των προς το πρό­σω­πο του Στά­λιν. Το 41% τον αντι­με­τω­πί­ζει με σεβα­σμό, το 6% με συμπά­θεια και το 4% με θαυμασμό.
Απέ­χθεια και οργή προ­κα­λεί στο 6% των Ρώσων, φόβο στο 3% και μίσος στο 3%. Το 7% δήλω­σε ότι δυσκο­λεύ­ε­ται να απα­ντή­σει, ενώ το 1% δεν γνω­ρί­ζει ποιος ήταν ο Στάλιν.

Το Ατέχνως σας προτείνει ...

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο