«Κάθε που βρέχει μοναξιά” για τον Ντίνο Χριστιανόπουλο στο ΚΘΒΕ

“Όταν ο Μάνος Χατζι­δά­κις μελο­ποί­η­σε Ντί­νο Χρι­στια­νό­που­λο τον δίσκο τον ονό­μα­σε “τα Τρα­γού­δια της αμαρ­τί­ας”. Νομί­ζω ότι ο Χατζι­δά­κις έκα­νε λάθος”. Με την παρα­τή­ρη­ση αυτή ο αντι­πρύ­τα­νης Οικο­νο­μι­κών του Αρι­στο­τε­λεί­ου Πανε­πι­στη­μί­ου Θεσ­σα­λο­νί­κης, αν. Καθη­γη­τής, Νίκος Βαρ­σα­κέ­λης προ­σπά­θη­σε να εξη­γή­σει την πρω­το­βου­λία του ΑΠΘ και του ΚΘΒΕ να διορ­γα­νώ­σουν ένα μου­σι­κο­θε­α­τρι­κό αφιέ­ρω­μα στον σπου­δαίο Θεσ­σα­λο­νι­κιό ποι­η­τή, υπό τον τίτλο “Κάθε φορά που βρέ­χει μοναξιά”.

“Προ­κει­μέ­νου να βρού­με τον τίτλο στην εκδή­λω­ση κάθι­σα και διά­βα­σα σχε­δόν όλα τα ποι­ή­μα­τα του Χρι­στια­νό­που­λου, για να βρω αντί­στοι­χους στί­χους. Κατα­λή­ξα­με στο “Κάθε φορά που βρέ­χει μονα­ξιά”. Αυτή είναι η αίσθη­ση, την οποία μου έδω­σαν τα ποι­ή­μα­τά του, ακό­μη και τα πιο ερω­τι­κά ποι­ή­μα­τά του, απο­πνέ­ουν μονα­ξιά. Άρα πιστεύω ότι είναι ο ποι­η­τής της μονα­ξιάς και όχι ο ποι­η­τής της αμαρ­τί­ας”, εξή­γη­σε ο κ. Βαρσακέλης.

Το αφιέ­ρω­μα, που σχε­δί­α­σαν από κοι­νού το ΑΠΘ και το ΚΘΒΕ, αφο­ρά μία παρά­στα­ση, στην οποία οι καλ­λι­τέ­χνες Δημή­τρης Νικο­λού­δης και Πανα­γιώ­της Καρα­δη­μή­τρης, με τη συνο­δεία τετρα­με­λούς ορχή­στρας θα ερμη­νεύ­σουν μελο­ποι­η­μέ­να ποι­ή­μα­τα και τρα­γού­δια του Χρι­στια­νό­που­λου, ενώ παράλ­λη­λα ηθο­ποιοί θα απο­δώ­σουν θεα­τρι­κά εμβλη­μα­τι­κά του κεί­με­να. Επι­λεγ­μέ­να ποι­ή­μα­τα και κεί­με­να του Ντί­νου Χρι­στια­νό­που­λου θα δια­βά­σει η στι­χουρ­γός Λίνα Νικο­λα­κο­πού­λου. Η εκδή­λω­ση θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί την Τρί­τη 13 Μαρ­τί­ου, στις 8 μ.μ., στην αίθου­σα Τελε­τών του ΑΠΘ. Η ιδέα για το αφιέ­ρω­μα, όπως διευ­κρί­νι­σε ο αντι­πρύ­τα­νης, γεν­νή­θη­κε όταν πριν κάποιους μήνες έγι­νε η δωρεά του αρχεί­ου του ποι­η­τή στην Κεντρι­κή Βιβλιο­θή­κη του ΑΠΘ.

“Είναι μία σημα­ντι­κή προ­σω­πι­κό­τη­τα της Θεσ­σα­λο­νί­κης, πολύ καλός και τολ­μη­ρός ποι­η­τής, οι πρώ­τες του συλ­λο­γές εκδό­θη­καν σε δύσκο­λα χρό­νια, με μεγά­λη τόλ­μη. Ήταν ένα και­νού­ριο ύφος και με μια θεμα­το­λο­γία που είχε προ­κα­λέ­σει αντι­δρά­σεις και είχε ενερ­γο­ποι­ή­σει συντη­ρη­τι­κά αντα­να­κλα­στι­κά της κοι­νω­νί­ας τότε, ενώ είναι ένας δόκι­μος φιλό­λο­γος που είχε κάνει τότε μία ιστο­ρι­κή δου­λειά πολύ σημα­ντι­κή μελε­τώ­ντας τις παλιές εφη­με­ρί­δες, τα αρχεία της πόλης και βέβαια όλη του η δρα­στη­ριό­τη­τα γύρω από τη “Δια­γώ­νιο”, με την έκδο­ση του περιο­δι­κού και με την γκα­λε­ρί, ήταν ένα σημείο ανα­φο­ράς στην πνευ­μα­τι­κή και καλ­λι­τε­χνι­κή ζωή της Θεσ­σα­λο­νί­κης, από τη δεκα­ε­τία του 60 και μέχρι πρό­σφα­τα, που απο­σύρ­θη­κε για λόγους υγεί­ας”, είπε για τον Ντί­νο Χρι­στια­νό­που­λο ο πρό­ε­δρος του ΚΘΒΕ, αν. καθη­γη­τής του ΑΠΘ, Αρι­στο­τέ­λης Στυλιανού.

“Η ποί­η­ση καθο­ρί­ζει κιό­λας τη ζωή μας, δεν είναι μόνο κατα­φύ­γιο για τη δου­λειά των ηθο­ποιών”, είπε για το έργο του Χρι­στια­νό­που­λου ο καλ­λι­τε­χνι­κός Διευ­θυ­ντής του ΚΘΒΕ, Γιάν­νης Ανα­στα­σά­κης, σημειώ­νο­ντας πως “η πόλη χρω­στά­ει να τον θυμά­ται τώρα και όχι μετά από χρό­νια, όπως γίνε­ται συνή­θως, μετά θάνατον”.

Την επιεί­κεια εκεί­νων που έχουν μελε­τή­σει καλά τον Χρι­στια­νό­που­λο ζήτη­σε ο ηθο­ποιός και επι­με­λη­τής σκη­νο­θέ­της της παρά­στα­σης, Νικό­λας Μαρα­γκό­που­λος. “Όσοι ξέρουν περισ­σό­τε­ρα από εμάς μην μας μαλώ­σουν. Έχου­με δια­λέ­ξει πράγ­μα­τα που είναι ενδει­κτι­κά και με μια προ­σω­πι­κή ματιά ο καθέ­νας μας — ό,τι μας αφο­ρού­σε προ­σω­πι­κά, όπου βλέ­πα­με τον εαυ­τό μας μέσα εκεί- ούτως ώστε να κάνου­με όσο το δυνα­τόν πιο προ­σω­πι­κή τη βρα­διά. Είναι σίγου­ρο ότι μία ώρα δεν φτά­νει ούτε για να δια­βά­σου­με την εργο­γρα­φία του, οπό­τε κάνα­με μία επι­λο­γή από κεί­με­να, ποι­ή­μα­τα, απο­σπά­σμα­τα συνε­ντεύ­ξε­ων, ό,τι θεω­ρή­σα­με εμείς ότι πιθα­νά να αξί­ζει τον κόπο να ακού­σε­τε, να εμπνευ­στεί­τε”, είπε.

Ανα­μνή­σεις από τη συνερ­γα­σία τους με τον Ντί­νο Χρι­στια­νό­που­λο, που είχε ως απο­τέ­λε­σμα τη μου­σι­κή συλ­λο­γή “Το αιώ­νιο παρά­πο­νο” μοι­ρά­στη­καν οι δύο ερμη­νευ­τές. “Υπήρ­χε αυτή η κασέ­τα που ο Ντί­νος Χρι­στια­νό­που­λος τρα­γου­δού­σε τα τρα­γού­δια του α καπέ­λα, χωρίς συνο­δεία μου­σι­κής, χωρίς να υπάρ­χει μου­σι­κό όργα­νο. Εμείς με τον Πανα­γιώ­τη τότε τρα­γου­δού­σα­με σε κάτι συναυ­λί­ες άλλων, ήμα­σταν στα αρχι­κά μας βήμα­τα, αλλά τα ξέρα­με αυτά τα τρα­γού­δια”, θυμή­θη­κε ο Δημή­τρης Νικο­λού­δης. “Αρχί­σα­με να μαθαί­νου­με τα τρα­γού­δια. Του άρε­σε ο τρό­πος που τα λέγα­με, αλλά μας έκα­νε πάρα πολ­λές διορ­θώ­σεις… Κατα­φέ­ρα­με και φτά­σα­με σε ένα απο­τέ­λε­σμα, που τον ικα­νο­ποιού­σε και έτσι το ’94 κυκλο­φό­ρη­σε το αιώ­νιο παρά­πο­νο, ο πρώ­τος δίσκος με τα τρα­γού­δια, που τρα­γου­δή­σα­με με τον Πανα­γιώ­τη. Μας άνοι­ξε δρό­μους, όχι μόνο επει­δή μπή­κα­με στην δισκο­γρα­φία, αλλά επει­δή ήταν μία σχέ­ση μαθη­τών και δασκά­λου. Είμαι συγκι­νη­μέ­νος που γίνε­ται αυτό το αφιέ­ρω­μα για­τί νομί­ζω πως θα είναι μία μεγά­λη τιμή και κυρί­ως για εμάς που συμ­με­τέ­χου­με”, είπε. “Δια­πι­στώ­νω σήμε­ρα ότι ο Ντί­νος Χρι­στια­νό­που­λος έκα­νε την τεχνι­κή του λόγου τέχνη και πραγ­μα­τι­κά θεω­ρώ πως το “αιώ­νιο παρά­πο­νο”, που θα έχου­με την τύχη να τρα­γου­δή­σου­με ήταν πραγ­ματ­κά βιω­μα­τι­κός λόγος, είχε μέσα πολ­λά πράγ­μα­τα της ψυχής”, συμπλή­ρω­σε ο Πανα­γιώ­της Καραδημήτρης.