Κάθε τίτλος μια αρχή

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Τελειώ­σα­με λοι­πόν… Και τι να πούμε;

Χτες ο Ολυ­μπια­κός γιόρ­τα­σε  το 43ο πρω­τά­θλη­μα της ιστο­ρί­ας του (που έτσι όπως έρχο­νται συνε­χό­με­να, σχε­δόν συμ­βα­δί­ζουν και με τα Φεστι­βάλ της Οργά­νω­σης) σε ένα μισο­ά­δειο ‑κι όχι μισο­γε­μά­το- Καραϊ­σκά­κη, που θύμι­ζε κάτι από τις προ­φη­τεί­ες του Παΐ­σιου. “Θα είναι σαν φιέ­στα τίτλου, αλλά κανείς δε θα γιορ­τά­ζει”. Οι περισ­σό­τε­ροι ξενέ­ρω­σαν με τον ευρω­παϊ­κό απο­κλει­σμό από την Άντερ­λεχτ μεσο­βδό­μα­δα, και το έδει­ξαν με την απου­σία τους.

Ο μέσος “γάβρος” έδει­ξε μπου­χτι­σμέ­νος με την… υπερ­κού­πω­ση και τους εγχώ­ριους τίτλους, για­τί δε χρυ­σώ­νουν το χάπι για τις σύντο­μες ευρω­παϊ­κές πορεί­ες που κόβο­νται άδο­ξα, λες και πέφτουν σε αστυ­νο­μι­κά μπλό­κα με κλού­βες και κλει­στά σύνο­ρα. Κι οι σημε­ρι­νοί πανη­γυ­ρι­κοί τίτλοι των αθλη­τι­κών εφη­με­ρί­δων μοιά­ζουν σαν τον κυβερ­νη­τι­κό τύπο, που ανα­κα­λύ­πτει μικρές επι­κοι­νω­νια­κές νίκες, παρη­γο­ριά στον άρρω­στο Συρι­ζαίο χού­λι­γκαν, ο οποί­ος νιώ­θει προ­δο­μέ­νος και περι­μέ­νει την ελπί­δα στο αερο­δρό­μιο, με μαρα­μέ­νο μπουκέτο.

Το πρω­τά­θλη­μα τελεί­ω­σε (δηλ κρί­θη­κε) σε χρό­νο ρεκόρ, από Φλε­βά­ρη μήνα, αν και βασι­κά είχε τελειώ­σει πριν καν αρχί­σει, από το καλο­καί­ρι, και το γνώ­ρι­ζαν όλοι, περι­μέ­νο­ντας απλώς τη μαθη­μα­τι­κή επι­βε­βαί­ω­ση. Αυτή η χρο­νι­κή σύμ­πτω­ση του ποδο­σφαι­ρι­κού GRexit με τον κόκ­κι­νο τίτλο, δεν είναι ακρι­βώς σύμ­πτω­ση και προ­σφέ­ρει τρο­φή για προ­βλη­μα­τι­σμό, καθώς από τη μεθε­πό­με­νη σεζόν τα ευρω­παϊ­κά εισι­τή­ρια μειώ­νο­νται κι ο πρω­τα­θλη­τής θα παί­ζει προ­κρι­μα­τι­κά το καλο­καί­ρι, κάτι που κιν­δυ­νεύ­ει ‑υπό προ­ϋ­πο­θέ­σεις- να πάθει και φέτος. Οι οπα­δοί όλων των άλλων ομά­δων χαί­ρο­νται με τους ευρω­παϊ­κούς απο­κλει­σμούς του Ολυ­μπια­κού, για­τί είναι το μόνο που τους έχει μεί­νει και βγά­ζουν το άχτι τους για το κόκ­κι­νο σύστη­μα (καμία σχέ­ση με κομ­μου­νι­σμό) και τη διαι­τη­σία, που και στον αγώ­να με την Άντερ­λεχτ πάντως, έδω­σε ρεσι­τάλ αλά ελληνικά.

Κι έτσι, ο φαύ­λος κύκλος της κρί­σης του ελλη­νι­κού ποδοσφαίρου/πρωταθλήματος συνε­χί­ζε­ται και διαιω­νί­ζε­ται. Για­τί όσο ο Ολυ­μπια­κός παί­ζει χωρίς αντί­πα­λο στην Ελλά­δα ‑φρο­ντί­ζο­ντας κι ο ίδιος για αυτό, με κάθε τρό­πο- και μετριέ­ται με αντα­γω­νι­στές που συνε­χώς κονταί­νουν (43 εμείς, 37 όλοι οι άλλοι), θα περ­νά­ει σχε­δόν πάντα κάτω από τον ευρω­παϊ­κό πήχη. Και όσο οι υπο­ψή­φιοι αντα­γω­νι­στές-μνη­στή­ρες του τίτλου νοιά­ζο­νται να ψοφή­σει η κατσί­κα του γεί­το­να, αφού δεν μπο­ρούν να έχουν οι ίδιοι, και για την καζού­ρα στον πρω­τα­θλη­τή, δε θα περ­νά­νε ούτε πήχη πεσμέ­νο στο έδα­φος, και θα μένουν με τις ανα­μνή­σεις από περα­σμέ­να μεγαλεία.
Εκεί που έχω ταξι­δέ­ψει εγώ…

Αλλά άμα το δεις δια­λε­κτι­κά κάθε τίτλος είναι και μια αρχή. Κι αν ελέγ­χεις την ποδο­σφαι­ρι­κή αρχή, αυτή σου φέρ­νει τίτλους. Κι ο Τζιά­νι Ινφα­ντί­νο, που οι περισ­σό­τε­ροι το θυμού­νται ως παρου­σια­στή στις κλη­ρώ­σεις της ΟΥΕΦΑ, με το Τσου-Λου, πήρε τον τίτλο του προ­έ­δρου της ΦΙΦΑ, που χρεια­ζό­ταν μια ανα­νέ­ω­ση για να καλύ­ψει την ανα­δυό­με­νη μπό­χα και δεν υπάρ­χει καλύ­τε­ρο απο­σμη­τι­κό χώρου από τις εκλογές.

Καλο­ρί­ζι­κος ο νέος απο­σμη­τι­κός πρό­ε­δρος! Του ευχή­θη­κε ακό­μα κι ο απερ­χό­με­νος, βου­τηγ­μέ­νος στο βούρ­κο με τα σκάν­δα­λα, Ζεπ Μπλά­τερ: “Καλή τύχη στην εφαρ­μο­γή προ­τά­σε­ων κι απο­φά­σε­ων, με τις οποί­ες ως τώρα διαφωνούσες”.
Άρχι­σαν τα όργα­να. Σήκω απ’ τη θέση σου…
‑Μα αφού τώρα μόλις κάθισα…