Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Κάτι παλικάρια…

Πρώ­τα ήταν το ευρω­ψη­φο­δέλ­τιο που ξεκι­νού­σε από το γράμ­μα «Λ» για να απο­φευ­χθούν μπερ­δέ­μα­τα και να είναι σίγου­ρο ότι οι χρυ­σαυ­γί­τες θα στεί­λουν στην Ευρω­βου­λή τον υπό­δι­κο Λαγό, ο οποί­ος τελι­κά έγι­νε «λαγός» και για άλλες εξε­λί­ξεις, δια­σπώ­ντας τη ναζι­στι­κή συμ­μο­ρία. Μετά ήρθαν οι λιπο­θυ­μί­ες στο δικα­στή­ριο την ώρα της απο­λο­γί­ας ενός από τους μαχαι­ρο­βγάλ­τες νεο­να­ζί. Και σαν κερα­σά­κι ήρθαν οι απο­χω­ρή­σεις πρω­το­κλα­σά­των στε­λε­χών, που σαν τα ποντί­κια εγκα­τα­λεί­πουν τη ναζι­στι­κή οργά­νω­ση και «όπου φύγει — φύγει». Προ­φα­νώς δεν έλει­ψαν τα αλλη­λο­καρ­φώ­μα­τα, αφού ο χαφιε­δι­σμός είναι δεύ­τε­ρη φύση τους, με τον Μίχο για παρά­δειγ­μα να δεί­χνει τον Λαγό ως επι­κε­φα­λής μίας από τις δολο­φο­νι­κές επι­θέ­σεις της συμ­μο­ρί­ας. Ομορ­φος κόσμος, αγγε­λι­κά πλα­σμέ­νος… Τώρα, που όλοι τους τρα­βούν το χαλί κάτω από τα πόδια, ανοί­γουν ξανά το καπά­κι του φασι­στι­κού βόθρου τους. Και τι άλλο θα έβγαι­νε στην επι­φά­νεια αν όχι η μπό­χα που ανα­δί­δουν πάντα αυτές οι δυνά­μεις — μαντρό­σκυ­λα ενός συστή­μα­τος σάπιου μέχρι το μεδού­λι; Η «παλι­κα­ριά» τους παρα­μέ­νει ίδια, όπως την έδει­χναν άλλω­στε όταν κατά δεκά­δες κυνη­γού­σαν ξεμο­να­χια­σμέ­νους μετα­νά­στες, εξα­θλιω­μέ­νους πρό­σφυ­γες, κάνο­ντας πλά­τες στα αφε­ντι­κά τους, όταν επι­τί­θε­ντο με μπα­μπε­σιά σε συν­δι­κα­λι­στές, «καθα­ρί­ζο­ντας» για λογα­ρια­σμό της εργο­δο­σί­ας, όταν έστη­ναν δου­λε­μπο­ρι­κά γρα­φεία και τα περι­φρου­ρού­σαν με τάγ­μα­τα εφό­δου κ.ο.κ. Τα «παλι­κά­ρια της φακής», λοι­πόν, τώρα και σε νέες περιπέτειες…

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο