ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ: “Μπαλιές” ποίησης και ποδοσφαίρου απ’ τους παλαίμαχους του Εθνικού Αστέρα

Τιμήθηκαν δύο Ισπανοί ποιητές που λατρεύουν την Ελλάδα

Η ποδο­σφαι­ρο­μά­να Και­σα­ρια­νή, στο πλαί­σιο των 92 χρό­νων από την ίδρυ­ση του «Εθνι­κού Αστέ­ρα», τίμη­σε την Δευ­τέ­ρα το βρά­δυ στην αίθου­σα εκδη­λώ­σε­ων του δημαρ­χεί­ου της πόλης, δύο Ισπα­νούς καλ­λι­τέ­χνες: Τον ποι­η­τή Αλμπέρτ Γκαρ­σία Φερ­νά­ντες και τον συγ­γρα­φέα Τομέ­ου Λίνα Φέρα.

Δύο εξαι­ρε­τι­κούς τεχνί­τες των γραμ­μά­των, οι οποί­οι λάτρε­ψαν την Ελλά­δα μέσω της ιστο­ρί­ας και των αγώ­νων της για δημο­κρα­τία και κοι­νω­νι­κή δικαιο­σύ­νη και ειδι­κό­τε­ρα  μέσω της ποί­η­σης και της μου­σι­κής της.

Ο Αλμπέρτ Γκαρ­σία Φερ­νά­ντες ήρθε για πρώ­τη φορά στην Ελλά­δα λίγο μετά το θάνα­το του δικτά­το­ρα Φράν­κο, καθώς μέχρι τότε δεν μπο­ρού­σε να απο­κτή­σει διαβατήριο.
«Αυτή είναι η απο­τυ­χία του φασι­σμού» υπο­γράμ­μι­σε στην ομι­λία του.

«Παρά τους θανά­τους, τα βασα­νι­στή­ρια, τις απα­γο­ρεύ­σεις, τις φυλα­κί­σεις, η ποί­η­ση και μάλι­στα η μελο­ποι­η­μέ­νη ποί­η­ση, παρέ­μει­νε παρού­σα και ενερ­γή ανά­με­σά μας.
Μ’ αυτό τον τρό­πο ανα­γνω­ρί­ζου­με ο ένας τον άλλον, μοι­ρα­ζό­μα­στε την αγά­πη μας για την αγά­πη και τη ζωή».

Ο Αλμπέρτ Γκαρ­σία αισθάν­θη­κε την ανά­γκη να έρθει στην Ελλά­δα και να γνω­ρί­σει το λαό της το 1976, όταν κάποιος φίλος του χάρι­σε ένα άλμπουμ του Γιώρ­γου Ντα­λά­ρα και μαγεύ­τη­κε από το τρα­γού­δι «Ήλιε μου σε παρα­κα­λώ». Στην Ελλά­δα γνώ­ρι­σε κι αγά­πη­σε όλα τα ήδη της ελλη­νι­κής μου­σι­κής.  Στο Λιτό­χω­ρο άκου­σε και από­λαυ­σε τον Χρή­στο Λεο­ντή να διευ­θύ­νει έργα σε ποί­η­ση Γιάν­νη Ρίτσου. Εκεί ζήτη­σε και έλα­βε την άδεια να απο­δώ­σει στα κατα­λα­νι­κά το «Ξενι­τε­μέ­νο μου που­λί» το οποίο τρα­γου­δή­θη­κε στην Βαρ­κε­λώ­νη με τον τίτλο «Γράμ­μα στον ξενι­τε­μέ­νο». Στη Μαγιόρ­κα γνώ­ρι­σε τον Μάνο Χατζι­δά­κι από τον οποίο έλα­βε την άδεια να μετα­φέ­ρει στα κατα­λα­νι­κά το τρα­γού­δι «Δεν ήταν νησί» που έγι­νε διε­θνής επι­τυ­χία από την Νανά Μού­σχου­ρη. Αργό­τε­ρα ήρθε σε επα­φή με τον Σταύ­ρο Ξαρ­χά­κο του οποί­ου μετέ­φε­ρε στα κατα­λα­νι­κά μισή ντου­ζί­να τρα­γού­δια. Με αφορ­μή τους Ολυ­μπια­κούς Αγώ­νες του 1992, του ζητή­θη­κε να μετα­φρά­σει στα κατα­λα­νι­κά  24 παραλ­λα­γές ελλή­νων ποι­η­τών μελο­ποι­η­μέ­νων από τον Μίκη Θεο­δω­ρά­κη. «Ήταν μία ορι­σμέ­νη από­λαυ­ση να δου­λεύω τα κεί­με­να του Λει­βα­δί­τη, του Ελευ­θε­ρί­ου, του Ρίτσου, του Θεο­δω­ρά­κη, του Γκά­τσου, του Καμπα­νέλ­λη, του Χρι­στο­δού­λου, του Ελύ­τη, του Σεφέ­ρη…» τόνι­σε στην ομι­λία του.

Το πώς και για­τί βρέ­θη­κε στην Και­σα­ρια­νή να συζη­τά­ει για ποδό­σφαι­ρο και ποί­η­ση, αλλά και να τιμά­ται σε μια χώρα όπου, οι μετέ­χο­ντες της ελλη­νι­κής παι­δεί­ας, ως επί το πλεί­στον αγνο­ούν ότι στις μέρες μας υπάρ­χουν ακό­μη φιλέλ­λη­νες ποι­η­τές, το εξή­γη­σε στην ομι­λί­ας του. «Μια μέρα με πλη­σί­α­σε ένας πρώ­ην ποδο­σφαι­ρι­στής, ο Νίκος Μάλ­λια­ρης, με ένα σχέ­διο ”μισο­πά­λα­βο” στο στυλ του Ζορ­μπά, να ενώ­σου­με την Μπάρτσα …

Ο συγ­γρα­φέ­ας Τομέ­ου Λίνα Φέρα που στο έργο του «Κρυ­στάλ­λι­νο ψάρι» περι­λαμ­βά­νει πολ­λές ιστο­ρί­ες από το Άγιο Όρος, τη Μεσό­γειο και την Ελλη­νι­κή Μυθο­λο­γία, ανα­ρω­τή­θη­κε πως θα ήταν η Ευρώ­πη αν δεν υπήρ­χε η Ελλά­δα και πως θα λέγο­νταν αν ο Δίας δεν είχε κλέ­ψει την πανέ­μορ­φη Ευρώπη.

Κι επει­δή οι φίλοι του καλού ποδο­σφαί­ρου μπο­ρούν να εκφρα­στούν και μέσω της ποί­η­σης και της μου­σι­κής, οι έλλη­νες ποι­η­τές και λάτρεις του αθλή­μα­τος Γιώρ­γος Μαρ­κό­που­λος, Σωτή­ρης Παστά­κας και Βάσω Ιορ­δα­νί­δου Κοσμί­δου, διά­βα­σαν ποι­ή­μα­τά τους εμπνευ­σμέ­να από τους άσους των ελλη­νι­κών γηπέδων. 

Η Βάσω Ιορ­δα­νί­δου  Κοσμί­δου αφιέ­ρω­σε μάλι­στα ένα νέο ποί­η­μά της με τίτλο «Σε έναν βετε­ρά­νο ποδο­σφαί­ρου» σε όλους τους παλαί­μα­χους ποδο­σφαι­ρι­στές και ιδιαί­τε­ρα στους συμπο­λί­τες της του Εθνι­κού Αστέ­ρα Και­σα­ρια­νής. Τέσ­σε­ρα ποι­ή­μα­τα του Αλμπερτ Γκαρ­σία Ερνά­ντες μετα­φρα­σμέ­να στα ελλη­νι­κά απέ­δω­σε η ηθο­ποιός Ουρα­νία Μπάσλη.

Ο εκδό­της της διε­θνούς επι­θε­ώ­ρη­σης ποί­η­σης «Ερα­τώ» Στέ­λιος Καρα­γιάν­νης που συντό­νι­σε την εκδή­λω­ση, ανα­φέρ­θη­κε στα κοι­νά που έχουν ποδό­σφαι­ρο και ποί­η­ση, λέγο­ντας ότι και τα δύο απαι­τούν την μέγι­στη προ­σπά­θεια πνεύ­μα­τος και σώμα­τος, απο­κα­λύ­πτο­ντας μάλι­στα ότι ο ποι­η­τής Γιάν­νης Ρίτσος προ­πο­νού­νταν καθη­με­ρι­νά όπως οι μεγά­λοι παί­κτες, γρά­φο­ντας και φρο­ντί­ζο­ντας το πνεύ­μα του επί 17 ώρες την ημέρα.

Την  εκδή­λω­ση παρα­κο­λού­θη­σαν  πολ­λοί και­σα­ρια­νιώ­τες και φίλοι του ποδο­σφαί­ρου και των τεχνών, μετα­ξύ των οποί­ων οι ζωγρά­φοι Πέτρος Ζου­μπου­λά­κης, Νίκος Οικο­νο­μί­δης, ο μου­σι­κο­συν­θέ­της Χρή­στος Λεο­ντής, ο δήμαρ­χος Χρή­στος Βοσκό­που­λος, ο πρώ­ην  δήμαρ­χοw Ηλί­ας Στα­μέ­λος, o Σπυ­ρος Τζο­κας, δημο­τι­κοί σύμ­βου­λοι, η Ναν­νά Παπα­νι­κο­λά­ου απο το ινστι­τού­το Θερ­βά­ντες, ο πρώ­ην πρό­ε­δρος της  σου­περ λινγκ Γιώρ­γος Στρά­τος, ο ιδρυ­τής της λέσχης ιστο­ρί­ας και πολι­τι­σμού της ΑΕΚ Κυριά­κος Χήνας, βετε­ρά­νοι ποδο­σφαι­ρι­στές μετα­ξύ των οποί­ων οι Χρή­στος Αρδί­ζο­γλου, Γιάν­νης Γεωρ­γα­ράς, Μπά­μπης Μαστρο­γιάν­νης, Γαβρί­λος Παπα­δό­που­λος, Αντώ­νης Μιχε­λής και Λάζα­ρος Κιρ­κα­σιά­δης, Γιάν­νης Παυ­λί­δης, Γιώρ­γος Ιωαν­νί­δης, Μανώ­λης Βαρ­δά­κης, Άκης Λυκού­δης, Θόδω­ρος Θεο­δω­ρά­κης, Γιώρ­γος Ορφα­νί­δης, Χάρης Καλ­λιας, Κυριά­κος Προ­κο­πί­ου και αντι­προ­σω­πεία παρα­γό­ντων και ποδο­σφαι­ρι­στών του Εθνι­κού Αστέρα.

Η εκδή­λω­ση έκλει­σε με τέσ­σε­ρα τρα­γού­δια των Μάνου Χατζι­δά­κι (Η Περ­σε­φό­νη), Μίκη Θεο­δω­ρά­κη (Μαρί­να), Χρή­στου Λεο­ντή (Ξενι­τε­μέ­νο μου που­λί) και Σταύ­ρου Ξαρ­χά­κου (Ένα Σαβ­βα­τό­βρα­δο στην Και­σα­ρια­νή), εκτε­λε­σμέ­να μονα­δι­κά από τον κιθα­ρί­στα Αντώ­νη Παπαγ­γέ­λη και την υπέ­ρο­χη φωνή της Ιωάν­νας Φόρτη.

Πριν την εκδή­λω­ση οι δύο Ισπα­νοί, συνο­δευό­με­νοι από παλαί­μα­χους ποδο­σφαι­ρι­στές και κάτοι­κους, επι­σκέ­φτη­καν το Σκο­πευ­τή­ριο της Και­σα­ρια­νής και κατέ­θε­σαν λίγα λου­λού­δια στο μνη­μείο των εκτε­λε­σθέ­ντων κομ­μου­νι­στών πατριω­τών από τα γερ­μα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα κατο­χής την Πρω­το­μα­γιά του 1944.

ΕΛΛΑΣ (1)
Αν βρί­σκε­σαι στην Αλε­ξαν­δρού­πο­λη ή στην Καβά­λα και σε επι­σκε­φτεί η χαραυγή,
κι ακό­μα δε ξύπνη­σε η ομίχλη,
αφέ­σου στη θέα της Σαμοθράκης.
Το ίδιο θα κάνεις στη Σιθωνία
όταν ξεπρο­βά­λει ο Αθως.
Αν πρό­κει­ται να κατέ­βεις στο νότο,
μην πας πιο πέρα απ’ τη βορει­νή Σαλονίκη
και χαι­ρέ­τη­σε εκ μέρους μου το Σεφαρ­δί­τη που ‘χει απομείνει.
Αλλά αν θες περισ­σό­τε­ρο νότο, πετά­ξου ως τη Μονεμ­βα­σιά και εναπόθεσε
ένα κόκ­κι­νο γαρύ­φαλ­λο στη γόνι­μη γρα­φή που διέδωσε
ο Γιάν­νης Ρίτσος, κομ­μου­νι­στής ποιητής,
που στις αένα­ες ρίζες της Ρωμιοσύνης
επέ­στρε­ψε καμά­κι του ήλιου με το οποίο οι άνθρω­ποι χορεύουν
κι ξανα­γεν­νιού­νται αδάμαστοι.
Και πες σε όλους από πού έρχε­σαι και θα σε καταλάβουν.
Και στις ταβέρ­νες της Αθή­νας όπου δεν υπάρ­χει κοι­νή γλώσσα
αφέ­σου να κλη­θείς σε κάθε γλέντι.

ΕΛΛΑΣ (2)
Όταν η πίστη σου σε εγκα­τα­λεί­ψει και δεν έχεις χρόνο
να τη θρη­νή­σεις σε ένα βυζα­ντι­νό παρεκκλήσι,
ούτε καν σε ένα δει­λι­νό στο Σούνιο,
όταν σου προ­σφέ­ρε­ται μόνο ένα μπα­ρόκ ιερό, που σκέ­πα­σε η πέτρα και
στε­γά­ζει κορά­κια σε κάθε εξομολογητήριο,
έλα.
Η μονα­ξιά μου συγκέ­ντρω­σε τα τρα­γού­δια της πικρής πατρίδας
που ζωντα­νεύ­ουν γλυκύτητα.
Έχω ένα για κάθε αρρώστια
που δεν επι­δέ­χε­ται διάγνωση.
Ένα για κάθε ανάρρωση.
Θα αγνο­ή­σου­με το παρά­πο­νο του ενο­χλη­μέ­νου γείτονα
για τη μου­σι­κή μας
που δεν τον αφή­νει να ακού­σει τη σκαν­δα­λώ­δη κίνηση.
Ακούς; Ο Μάνος Χατζι­δά­κις παί­ζει στο πιάνο
λες κι είναι μπουζούκι.
Τι αρμο­νι­κή αταξία!
Ελλά­δα, η αιώ­νια παιδαγωγός.

Σε έναν βετε­ρά­νο ποδόσφαιρου
Δεν σε είδα να αγωνίζεσαι…
Δεν σε γνώ­ρι­σα, στη γνή­σια πάλη σου…
Διά­βα­σα την ιστο­ρία σου
μέσα σε γήπε­δα, την έγραψες!
Σε κοι­τά­ζω, στο ασπρό­μαυ­ρο άλμπουμ κατάματα.
Εσέ­να και εσένα.
Σας καμα­ρώ­νω έναν – έναν!
Τι σημα­σία ποιο νού­με­ρο φόρεσες;
Με ποιο χρώ­μα φανέ­λας αγωνίστηκες;
Φτά­νει που την τίμησες!
Εσύ παλαίμαχε
που το ποδό­σφαι­ρο ασπάστηκες
στα ύψη το όρθω­σες, το σεβάστηκες.
Εσύ, καλεί­σαι, στη γκρί­ζα επο­χή του
πάλι μπρο­στά να μπεις, Φως καθά­ριο να προωθήσεις
στα «τέρ­μα­τα» των Νέων!
Μπαί­νω για λίγο στα αθλη­τι­κά παπού­τσια σου…
Ενδύ­ο­μαι την αθλη­τι­κή φορε­σιά σου…
Πόσο μικρή φαντά­ζω, μέσα, στο μεγα­λείο σου.
Μα νιώ­θω τις αγω­νί­ες, που ένοιωσες.
Νοιώ­θω, τον τίμιο ιδρώ­τα σου
εκεί­νον, που με περίσ­σεια περηφάνεια
πότι­σε και άνθι­σε το όνει­ρο στο άψυ­χο τερέν
που Εσύ, του έδω­σες ψυχή απ’ την ψυχή Σου!
Νοιώ­θω, τους πόνους γέν­νας, του πολυ­πό­θη­του γκολ…
Σαν σού­τα­ρες και έπε­σες στα γόνα­τά σου, πλη­γές, ακό­μα ανοιχτές.
Μα, την κραυ­γή Σου, την έσβη­σες εντός Σου
Σηκώ­θη­κες και υπο­κλί­θη­κες στις ιαχές φιλάθλων!
Εσύ Παλαί­μα­χε Ποδοσφαιριστή
κοί­τα­ζες με σεβα­σμό τον αντίπαλο
κι ας ήταν η αιτία που κατά γης έπεσες
ο ίδιος ήταν η αιτία να σηκω­θείς αμέ­σως ορθός!
Αιτία αιώ­νια για να υπάρχεις!
Θέλω να ξέρεις, τη δική σου ιστο­ρία, αφη­γή­θη­κα στο γιο μου…
Όταν, μια μέρα μου ζήτη­σε μια μπά­λα ποδοσφαίρου.
Του έδω­σα το όνει­ρό Σου!
Τίμια να παί­ζει στην αρέ­να της ζωής!

Βάσω Ιορ­δα­νί­δου Κοσμίδου

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ Albert Garcia Hernandez — Και­σα­ρια­νή 21-Οκτ-2019

Οι φωτο­γρα­φί­ες προ­σφέ­ρο­νται δωρε­άν από την εφη­με­ρί­δα ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ Καισαριανής-Βύρωνα