Σε μια μεγάλη συγκέντρωση στην αίθουσα εκδηλώσεων του δημαρχείου Καισαριανής ο Ελισαίος Βαγενάς μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ μίλησε στην εκδήλωση — συζήτηση με θέμα «Οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και η επέμβαση στη Συρία» που διοργάνωσαν οι ΚΟ Καισαριανής του ΚΚΕ
Ξεκινώντας την ομιλία με αναφορά στις λαϊκές κινητοποιήσεις αυτών των ημερών, με πολλαπλούς αποδέκτες, ενάντια στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης ΝΔ, στάθηκε στη συνέχεια στα όσα εξυφαίνονται τα τελευταία χρόνια στην ευρύτερη περιοχή της μέσης Ανατολής
Ποιοι βρίσκονταν στο επίκεντρο;
Στο επίκεντρο βρίσκονταν η διαπάλη για τα μερίδια των αγορών για το πως θα μοιραστεί ο φυσικός πλούτος, ποιος θα βάλει στο χέρι τον ενεργειακό και τον ορυκτό πλούτο, από που θα περάσει αυτός ο πλούτος για να φτάσει στις αγορές και συνολικότερα ποιος θα ελέγχει τους χερσαίους και θαλάσσιους δρόμους για τη μεταφορά των εμπορευμάτων.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
Το 2013 ρωσική εφημερίδα έγραφε:
✔️ Η έκβαση του πολέμου στη Συρία μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου. Οι εμπλεκόμενες πλευρές στη σύγκρουση υποστηρίζονται από δύο ανταγωνιστικές δυνάμεις, οι οποίες θέλουν να κατασκευάσουν νέους αγωγούς φυσικού αερίου προς την ευρωπαϊκή ένωση που θα περνάνε μέσα από το συριακό έδαφος, από το Ιράν και από το Κατάρ.
✔️ Υπό αυτό το πρίσμα, οι συνέπειες για την GasProm και για τα έξοδα του ρωσικού προϋπολογισμού, θα καθοριστούν σε μεγάλο βαθμό από την έκβαση στις μάχες για το Χαλέπι και τη Δαμασκό.
Σχετικά με τα δύο αυτά διαφορετικά σχέδια στις 27-Ιουλ-2011, υπογραφήκανε μεταξύ Ιράν-Ιράκ-Συρίας συμφωνία για τον αγωγό αερίου με την ονομασία «αγωγός φιλίας», που προβλεπόταν να μεταφέρει το ιρανικό φυσικό αέριο από το Ιράν προς τη Βαγδάτη, Δαμασκό και ‑ίσως και τη Βυρηττό, γενικότερα προς τη δυτική Ευρώπη.
Υπήρξε όμως και το αντίθετο σχέδιο: αυτό που σχεδίασαν οι ΗΠΑ — Ισραήλ το μέσω του Κατάρ, Σαουδικής Αραβίας Ιορδανίας Συρίας και Τουρκίας θα προωθούσε στην Ευρώπη το φυσικό αέριο του Κατάρ φυσικά προϋπόθεση για την κατασκευή του αγωγού αυτού ήταν και η συμμετοχή της Συρίας ‑με την ευλογία των ΗΠΑ, η οποία όμως Συρία με την προηγούμενη συμφωνία έβγαζε έξω από το παιχνίδι το συγκεκριμένο σχέδιο, που ‑εννοείται η Ρωσία δεν θα ήθελε σε καμιά περίπτωση να γίνει πράξη, γιατί ήταν ανταγωνιστικό προς τα δικά της συμφέροντα και τα μερίδια αγορών της στην Ευρώπη, ενώ το ιρανικό σχέδιο θεωρούνταν συμπληρωματικό στα σχέδιά της, με εμπλοκή και εταιρειών της σε σταθμούς υγροποίησης και εκσυγχρονισμούς λιμανιών ‑προς τα εκεί που θα κατέληγε, ένα ολόκληρο πλέγμα σχεδιασμών που προκρίνονταν από τους Ρώσους, το κόκκινο σχέδιο.
Σ’ αυτές τις συνθήκες, όπου συγκρούονταν σειρά μονοπωλίων της ενέργειας, με πίσω τους τη δύναμη ισχυρών κρατών και στρατιωτικών συνασπισμών βλέπουμε να αξιοποιείται και η δράση των λεγόμενων «ισλαμικών τρομοκρατικών ομάδων», που αποτελεί πλέον συστατικό στοιχείο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, στον 21ο αιώνα.
Και αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το πως ακριβώς διαμορφώνονται μέσα από τη στήριξη ιμπεριαλιστικών κέντρων ή και στοιχείων αυτονόμησης από τα κέντρα που ξεκίνησαν στο παρελθόν. Η δράση τέτοιων στοιχείων αξιοποιείται αντικειμενικά σαν δράση του «ανορθόδοξου» πολέμου κρατών ή τμημάτων τους, κατά των συμφερόντων κάποιου άλλου καπιταλιστικού κράτους, είτε ως πρόσχημα ιμπεριαλιστικής επέμβασης.
Αυτό το είδαμε καθαρά και πάρα πολλές φορές τα τελευταία οχτώ χρόνια στη Συρία, όπου η στήριξη του «ισλαμικού κράτους» με όπλα και χρήματα, μέσα στο εμπόριο πετρελαίου, με μισθοφόρους που πέρναγαν από ευρωπαϊκές και άλλες χώρες, αξιοποιήθηκε για την επέμβαση των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Βρετανίας και μέσα στο γενικό χαμό και της Τουρκίας και του Ισραήλ και βέβαια από τις «συμμαχικές» δυνάμεις του καθεστώτος Άσαντ, της λιβανέζικης Χεζμπολάχ
Κάνοντας μια παρένθεση να πούμε πως και στις υπόλοιπες χώρες αξιοποιείται για την ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών, αλλά και για την ιδεολογική προετοιμασία των εργαζόμενων εν όψει εμπλοκής των χωρών τους σε νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
Δεν είναι όμως μόνο οι αγωγοί και ο ενεργειακός πλούτος. Ξέρουμε πως σήμερα από τους πιο κερδοφόρους κλάδους του διεθνούς εμπορίου είναι το εμπόριο όπλων, όπου οι ΗΠΑ έχουν τη μερίδα του λέοντος (36%), ωστόσο τα τελευταία χρόνια και άλλες δυνάμεις κερδίζουν έδαφος, όπως Ρωσία (21%) η Γαλλία η Γερμανία και η Κίνα. Μονοπώλια που κονταροχτυπιούνται, όχι μόνο για το ποιος θα πουλήσει τα περισσότερα, αλλά και το πως θα γίνει ο ανταγωνιστής του να πουλήσει λιγότερα.
Και δεν είναι μόνο το εμπόριο όπλων αλλά και πολλοί άλλοι τομείς της οικονομίας μιας χώρας 23.000.000 (έχουν απομείνει μόνο 17.000.000 σήμερα…) καύσιμα, μηχανήματα, τρόφιμα, ξυλεία, τουρισμό, κατασκευές, τηλεπικοινωνίες κοκ
Στη συνέχεια αναφέρθηκε αναλυτικά στα τουρκικά σχέδια για τη Συρία ‑σε συνάφεια με τα αμερικανοΝΑΤΟικά και την εγκατάλειψη από τις ΗΠΑ των «συμμάχων» Κούρδων, όπου η Τουρκία ‑για άλλη μια φορά επέλεξε να χρησιμοποιήσει τα όπλα: εισέβαλε με την επιχείρηση «Πηγή της Ειρήνης», σε συνέχεια των παλιότερων «Ασπίδα του Εφράτη» & «κλάδος ελιάς» επιχειρήσεων.
Πηγαίνοντας «στα δικά μας» στάθηκε με πολλά παραδείγματα στο ρόλο της τελευταίας συμφωνίας της ΝΔ ‑στο χαλί που έστρωσε ο Συριζα για τις βάσεις και στη σημασία που όλες μαζί και κάθε μια χωριστά παίζουν στα γεωπολιτικά ιμπεριαλιστικά παιχνίδια και στους κινδύνους για τη χώρα μας από τη «μετατροπή της σε ένα απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό στρατόπεδο».
Ακολούθησαν αρκετές ερωτήσεις από τους συγκεντρωμένους, στις οποίες ο σ.φος Ελισαίος απάντησε αναλυτικά και εφ όλης της ύλης, μιλώντας σχεδόν για ένα ακόμη μισάωρο: από τους ευρύτερους σχεδιασμούς, μέχρι το ρόλο της Κίνας και κάθε χώρας -«μικρής» και μεγάλης ξεχωριστά, τα Τουρκικά σχέδια σύμφωνα και με τις τελευταίες εξελίξεις, αναφέρθηκε επίσης αναλυτικά και με παραδείγματα στην τελευταία συγκέντρωση των ΚΚ στην Σμύρνη (21η Διεθνής Συνάντηση) και στις σχέσεις των κομμουνιστών σήμερα, με τις δυσκολίες αλλά και την προοπτική που ξανοίγεται.