Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Και είχα μια έγνοια στο μυαλό…

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Και είχα μια έγνοια στο μυα­λό μια έγνοια που μέρες τώρα με βασα­νί­ζει και δεν μπο­ρώ να κλεί­σω μάτι.

Τι να πω και τι να περι­γρά­ψω! Αυτό ήταν από τα ανή­κου­στα… Ακούς εκεί ο πρί­γκι­πας Χάρι και η λεγό­με­νη Μέγκαν απαρ­νιού­νται τη βασι­λι­κή τους εξου­σία και τα βασι­λι­κά τους δικαιώματα!!!

Έχει ανα­στα­τω­θεί ολό­κλη­ρος ο ντου­νιάς και πιο πολύ το Ηνω­μέ­νο Βασίλειο…

Μα είναι δυνα­τόν αυτό ανα­ρω­τή­θη­κε κάποιος φαν­φα­ρό­νος!!! Απ’ αυτούς που φορά­νε τη μεγά­λη κον­κάρ­δα και τα χρυ­σά σειρήτια

Μα είναι δυνα­τόν ένας γαλα­ζο­αί­μα­τος, να σνο­μπά­ρει το βασι­λι­κό αξί­ω­μα, το θεσμό, τη μακρο­χρό­νια παρά­δο­ση και την κληρονομιά…

Εγώ προ­σω­πι­κά είχα μια σκα­σί­λα για την αυτού εξο­χό­τη­τα… Δεν έβλε­πα και δε βλέ­πω τίπο­τα δια­φο­ρε­τι­κό ανά­με­σα σε έναν πρί­γκι­πα και έναν προ­λε­τά­ριο. Άνθρω­πος ο ένας άνθρω­πος και ο άλλος. Πονά­ει το δοντά­κι του γαλα­ζο­αί­μα­του αλλά το ίδιο συμ­βαί­νει και με τον κοι­νό θνη­τό τον ανθρω­πά­κο. Το στο­μα­χά­κι, η κοι­λί­τσα, ο πονό­λαι­μος, η πεί­να, η δίψα, τα όνει­ρα, οι προσ­δο­κί­ες, η τιμή και η δόξα, η ευκοι­λιό­τη­τα και η δυσκοιλιότητα…

Εγώ δεν βλέ­πω τίπο­τα το δια­φο­ρε­τι­κό ανά­με­σα στους δύο ανθρώ­πους. Μονα­δι­κή δια­φο­ρά το καλο­στρω­μέ­νο τρα­πέ­ζι με τον μπά­τλερ πάνω από το κεφά­λι του, μη τυχόν ξερο­βή­ξει, ξερο­κα­τα­πιεί ή για να του προ­σφέ­ρει γλυ­κό κρα­σί από τους αμπε­λώ­νες του Μπάκιγχαμ…

Για­τί τόσος θόρυ­βος, για­τί τέτοια ανα­στά­τω­ση, άγχος και αγω­νία για το πρι­γκι­πό­που­λο. Ακούς εκεί να εγκα­τα­λεί­ψει τη βασι­λι­κή θαλ­πω­ρή, την προ­στα­σία, την καλο­πέ­ρα­ση, την προ­βο­λή και να βγει στην πιάτσα.

Λοι­πόν, αυτό δεν το θέλει ούτε ο θεός ούτε και οι άνθρω­ποι, οι Εγγλέ­ζοι δηλαδή…

Για όλα αυτά εμέ­να δε μου καί­γε­ται καρ­φί. Υπάρ­χουν γύρω μας τόσα πράγ­μα­τα που μας ταλα­νί­ζουν, που μας προ­βλη­μα­τί­ζουν και μας ενο­χλούν, που μας παι­δεύ­ουν και μας βασανίζουν…

Δεν πάνε στο… οι κηφήνες… 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο